บทนำ
สามีของนางซินอี๋ก็อารมณ์ไม่ดี ต่อว่านางได้ทุกครั้ง ว่าทำไม่ดีเหมือนกับนังลู่เสียนอยู่
ทั้งคู่จึงตกลงพากันมา เพื่อนำตัวลู่เสียนกลับไปโดยไม่สูญเสียอันใด อีกทั้งยังได้สามตำลึงนั้นเก็บไว้กับตัวอีก
กายสูงที่ยืนฟังอยู่นานแล้ว ก้าวออกมา..
" ... "
สองแม่ลูกพลันได้เห็นว่า ผู้ใดยืนอยู่ด้านข้างนังลูกไม่มีพ่อแม่นั่น
..นั่นมัน ชายสติไม่ดีท้ายหมู่บ้าน
อีกทั้งมันยังไม่คิดเปิดปาก เจรจากับผู้ใดให้เปลืองน้ำลาย ยกธนูขึ้นมาตั้งฉาก พร้อมขึ้นสายลูกของมันจนเผยปลายอันคมกริบนั้น สะท้อนกับแสงแดดจ้า
" นี่ไอ้คนบ้า เจ้าจะทำอันใด ! "
" ท่านแม่กลับก่อนเจ้าค่ะ "
เจียอีรั้งมารดาไว้ เพียงสบกับสายตาน่ากลัวของชายบ้า นอกจากผมเผ้ารุงรังแล้ว ยังถึงขั้นยกอาวุธหันใส่พวกนางอย่างไม่กลัวเกรงความผิดของทางการเลยสักนิด
อีกทั้ง นางยังไม่อยากตาย...
" ..แต่ว่า "
ฟิ้ว...
ฉึก !
ธนูดอกนั้นปักอยู่ด้านหน้าพวกนางเพียงก้าวเดียว ถ้าเมื่อสักครู่เจียอีไม่รั้งมารดาให้ถอย เท้าคงเป็นรูเหมือนพื้นดินไปแล้ว
" กรี๊ด.. / กรี๊ด.. "
เสียงกรีดร้องของสองไม่ลูก ไม่ได้ทำให้สีหน้าคนยิงเปลี่ยนไปสักนิด พลันน้าวอาวุธขึ้นสายรอไว้อีกครั้ง แต่ด้านหลังกลับมีมือบางกระตุกอาภรณ์เขาเพื่อหยุดยั้งไว้เสียก่อน
สองแม่ลูกวิ่งหนีหาย สับฝีเท้าออกไปโดยไม่เหลียวหลังโครม!
จางเหว่ยโยนอาวุธเหล่านั้นทิ้งอย่างไม่แยแส หันไปยังทิศทางหนึ่ง ใช้หางตาดุดันมองลู่เสียนด้วยความไม่พอใจ นั่นเพราะเหตุใดจึงไม่ตอบโต้กลับ ในเมื่อตอนนี้นางเป็นภรรยาของเขา ไม่ใช่ผู้อาศัยในเรือนนั้นอีกต่อไปแล้ว
" ... "
หญิงสาวยืนนิ่ง น้ำตาหยดแหมะ..