อารยะอุ้มลูกขึ้นรถแล้วขับออกไปท่ามกลางความตกใจของพ่อกับแม่ของกุศลิน เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่มันเป็นวิธีเดียวที่เขานึกออกว่าจะทำให้กุศลินยอมออกมาพบเขาได้
เขามองดูลูกน้อยในวงแขนแล้วเกิดรู้สึกรักและหวงแหนอย่างบอกไม่ถูก
อติวิชญ์หลับไปหลังจากดื่มนมในขวดจนหมด อารยะอุ้มอย่างเก้ๆ กังๆ แต่สัญชาตญาณความเป็นพ่อบอกเขาว่า เขาต้องอุ้มแบบไหนอติวิชญ์ถึงจะหลับอย่างสบาย
พอไปถึงบ้านสันติกุล อารยะก็อุ้มอติวิชญ์ไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น หวานและเด็กรับใช้อีกคนมาดูทารกตัวน้อยที่เจ้านายอุ้มมาอย่างตื่นเต้น โดยมีนุสราเดินตามออกมาดูด้วย
“คุณใหญ่รับเด็กมาเลี้ยงเหรอคะ” หวานถาม
“น่าชังจังเลยนะคะคุณใหญ่ หน้าเหมือนคุณใหญ่เปี๊ยบเลย” เด็กรับใช้อีกคนบอก
นุสราเดินเข้าไปดูหน้าของอติวิชญ์ก็ชะงักไปสักพักก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ยินดียินร้ายอะไร
“เด็กๆ ก็ตัวเล็กๆ แบบนี้เหมือนกันหมด จะมาหาว่าหน้าเหมือนคนนั้นคนนี้ได้ยังไง” นุสราบ
