3.พบตัวป่วน
1139 คำ
ความเดิม- "ครับ/ครับ" สองหนุ่มตอบรับอย่างแข็งขันแล้วเดินตามเจ้าถิ่นไปยังโรงครัว
…………………………………….
หลังจากกินอาหารกันอิ่มหนำสำราญเกียรติพงษ์ได้ขออนุญาตอานนท์เดินดูรอบ ๆ ฟาร์มอีกครั้งก่อนกลับ และอานนท์ได้จัดคนสนิทที่ไว้ใจได้ให้ดูแลและคอยอธิบายถ้าชายหนุ่มเกิดข้อสงสัย แต่ระหว่างนั้น
"เอ่อ..คุณเกียรติครับ ผมขออนุญาตไปห้องน้ำก่อนนะครับ พอดีสงสัยกินน้ำพริกมากไปท้องมันปั่นป่วนครับ" เหมชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำเอ่ยขึ้นอย่างขอลุแก่โทษ
"อ้อ ตามสบายเลยครับ เดี๋ยวผมขอเดินดูที่ฟาร์มแล้วก็ขอคุยกับชาวบ้านแถวนี้รอนะครับ"
"ครับ ๆ ตามสบายครับ ผมขอตัวก่อนแล้วครับ..ข้าศึกบุกแล้ว.." นายเหมพูดได้เพียงแค่นั้นก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปที่ไปอีกทางอย่างไว
อีกด้านของเกาะ
"อาลี เงียบไว้นะ ภารกิจนี้เราต้องเงียบไว้ก่อน"
"ครับพี่ลีอา"
เด็กสาววัยย่างเข้าสิบหกปีกระซิบบอกน้องชายพลางมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังเพื่อไม่ให้ใครเห็นก่อนบ่าย เพราะถ้ามีใครเห็นเธอจะต้องถูกส่งตัวกลับเป็นแน่แต่ก็ไม่รอดสายตาอันแหลมคมของการ์ดอยู่ดี
//เฮ้ย!! นั่นคุณหนูลีอากับคุณหนูอาลีนิ่ มาได้ไงว๊ะ รีบไปบอกนายเร็วไม่มีใครเอาอยูนอกจากนาย
"ครับ ๆ หัวหน้า" ลูกน้องอีกคนรีบวิ่งหน้าตั้งไปบอกผู้เป็นนายที่กำลังนั่งดูคำสั่งสินค้าที่เรือนรับรองอยู่
"นายครับ!! นาย คุณหนูลีอากับคุณหนูอาลีมาครับ" หนึ่งในการ์ดรีบมารายงานด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ
ห๊ะ!!
"มาได้ไง ใครพามา จากชายหาดมาถึงเกาะนี่ขับเรือด้วยความเร็วปกติเกือบ 30 นาทีนะ ตายแล้ว เห็นอยู่ที่ไหน ใคร? ใครเป็นคนพาลูกกุมา อิแม่มันจะว่ายังไง ป่านนี้ไม่เหลาไม้เรียวไว้รอแล้วรึ๊" อานนท์สบถบ่นพลางวิ่งเหยาะ ตามลูกน้องมา
/"ลีอาพาน้องออกมาจากที่ซ่อนเดี๋ยวนี้.. ถ้าไม่ออกมาป๋าจะบอกแม่ให้ส่งเราเข้าโรงเรียนประจำไปอยู่ที่กรุงเทพฯ โน่นเลยดีมั๊ย" อานนท์เรียกลูกสาวเสียงขรมจนคนงานต่างพากันตกอกตกใจกันไปหมด
อีกด้านของผู้ที่แอบซ่อนตัวอยู่
แฮร่…
"ออกมาแล้วค่า..ป๋า ยอมแล้ว" นนท์วนา จูงมือน้องชายตัวจ้อยออกมาจากที่ซ่อนแล้วยิ้มหวานให้บิดา แบบที่เค้าชอบพูดกันว่า ‘ใจดีสู้เสือ’ คงไม่ผิด
"ยอมออกมาแล้วเหรอยัยตัวดี มาได้ไง แล้วใครพามา" อานนท์ซักลูกสาวเสียงขรมด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"เอ่อ..หนูแอบติดเรือปลาเค้ามา แล้วก็บอกให้แวะมาส่งที่นี่ค่ะ แล้วก็ให้ค่าน้ำมันเค้าไปห้าร้อย" เด็กสาวบอกยิ้ม ๆ
"โอ๊ย..กุจะบ้า แล้วแม่รู้มั๊ย..ออ..ถ้ารู้คงไม่ได้มาซินะ แอบหนีแม่มาใช่มั๊ย แม่เราทำอะไรอยู่ถึงไม่ดูลูก"
"แม่ไปซื้อกับข้าวที่ตลาดให้หนูอยู่กับน้องค่ะ"
"เราก็เลยพาน้องหนีแม่มาหาป๋าเหรอ"
"ก็หนูกับน้องคิดถึงป๋านี่" เด็กสาวบอกปากยื่น นนท์วนาสะกิดน้องชายและส่งสายตาเป็นเชิงบอกแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นบิดาไว้อย่างนั้นไม่มีใครยอมปล่อย
พรึ่บ/พรึ่บ
"นี่ อย่ามาใช้ไม้นี้กับป๋านะ ป๋าไม่ใจอ่อนหรอก กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยก่อนที่จะค่ำ เดี๋ยวจะให้การ์ดไปส่ง"
"ไม่ลีอาไม่ไปจะอยู่กับป๋า/อาลีก็ไม่ไป อาลีจะอยู่กับพี่ลีอา แล้วก็จะอยู่กับป๋าด้วย" สองพี่น้องตะเบ็งเสียงแข่งกันจนคอเป็นเอ็น
"กรรมของกู อิแม่มันจะว่ายังไงบ้างว๊ะ โทรศัพท์กุอยู่ไหน..เอ้าลืมวางไว้ที่ศาลาอีก/ ใครก็ได้เอาโทรศัพท์มาให้นายที เผื่อนายหญิงโทรมา"
/คร้าบ.. หนึ่งในการ์ดขานรับ และสักพักก็วิ่งมาพร้อมกับมือถือที่มีเสียงเรียกเข้าพอดี อานนท์จึงรีบกดรับทันที
ในสายการสนทนา
คร้าบแม่…../อยู่ครับ………/เห็นบอกว่ามากับเรือประมงครับ………..ครับ ๆ ครั้งต่อไปจะไม่ให้มีแบบนี้อีกครับ……ครับ สัญญาณถูกตัดไป
ฟู่ว์ ถูกเมียโทรมาด่าอีกกู.. อานนท์ได้แต่พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์
อีกด้านของผู้มาใหม่
"อานนท์ครับ ผมได้ยินว่าน้องมาที่นี่เหรอครับ"
"อ้าวเกียรติ เลยไม่เป็นอันดูงานเลยใช่มั๊ย/เด็ก ๆ นี่พี่เกียรตินะลูกของลุงพงษ์ศักดิ์กับป้ากานดาที่อยู่ที่กรุงเทพฯ ไง ไหว้พี่เค้าเสียซิ"
แต่ทันใดที่เกียรติพงษ์เห็นหน้าเด็กสาวอย่างชัดเจนทำให้เขาฉุกคิดถึงเหตุการณ์สองปีที่แล้วไม่ได้ ในขณะที่เขานำเรือมาสำรวจเกาะก็พบว่ามีเด็กซนมาวาดรูปการ์ตูณที่เรือของเขาเสียเปรอะเต็มไปหมดเขาได้แต่สบถบ่นกับเด็กนี่อย่างคาดโทษ
‘ยัยเด็กนรก แสบมาก ลูกเต้าเหล่าใครนะ อย่าให้เจอะอย่าให้เจอเลย ฮึ่ย’ ประโยคนี้เขายังจำได้จนขึ้นใจกลับกลายเป็นว่าเด็กนี่เป็นลูกสาวของน้องชายคนสนิทของคุณพ่อของเขาหรอกหรือ
ด้านนนท์วนาที่จำชายหนุ่มนี้ได้ ได้แต่หลบตาเพราะกลัวความจะแตกอีกรอบ ความวัวยังไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก ไม้เรียวในมือแม่ก็จะสั่นไม่หยุดกันละคราวนี้ เด็กสาวได้แต่นึกหวาดหวั่นอยู่ในใจ
"อ้าว สวัสดีพี่เค้าซิลูก ทำไมเป็นเด็กไม่มีสัมมาคารวะอย่างนี้นะป๋าไม่เคยสอนให้เป็นแบบนี้นะ" อานนท์ดุลูกสาวเสียงกร้าว
สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ เด็กน้อยทั้งสองยกมือกระพุ่มไหว้และกล่าวสวัสดีผู้มาใหม่เสียงอ่อย
หวัดดีครับเด็กน้อย เก่งนะครับตัวแค่นี้รู้จักขอเค้าขึ้นเรือมาถึงนี่.. ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ แต่แอบยักคิ้วให้เด็กสาวอย่างผู้มีชัย
นั่นซิ เนี่ยแม่เราโทรมาด่าป๋าหูแทบแตก ไม่รู้กี่เดซิเบล นันสต๊อบอีกต่างหาก บทจะวางก็วางสายไปเฉยเลย
หึหึ (เสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคออย่างห้ามไม่อยู่จากชายหนุ่ม)
"เอาอย่างงี้มั๊ยครับ ให้น้องสองคนกลับกับผม เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านให้"
"ออ ดี ๆ หลานเกียรติ ฝากหน่อยแล้วกัน อาต้องเช็คทวนออเดอร์เนี่ย อุตส่าห์หนีมาเงียบ ๆ แล้ว ยังตามมาสร้างปัญหาอีกจนได้ ไอ้สองแสบเอ๊ย.."
- ผู้เขียน
