ผู้ร้ายที่รัก

“ฉันกำลังทำเรื่องที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัยจากตัวฉันเอง!!!” ประโยคเหล่านี้ระเบิดขึ้นในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน ขณะขายาวสวยของเธอยืนปักหลักอยู่ริมถนนแห่งหนึ่ง...นอกกำแพงหินอันแข็งแกร่ง หนาแน่นและระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ดวงตากลมโตดำสวยของเธอกำลังจ้องมองฝั่งตรงข้าม ที่นั่นคือ.....เรือนจำที่ขึ้นชื่อว่ารวบรวมฆาตกรคดีร้ายแรงเอาไว้มากที่สุด !!! “เวลาเท่าไหร่แล้ว....” ใกล้แล้ว...แสงแดดแผดจ้ากระทบหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเรือนเล็กของหญิงสาว ‘เที่ยงตรง’ เวลาแห่งอิสรภาพของชายหนุ่มผู้ถูกประดับคำนำหน้าว่า ‘นักโทษชาย’ มาเป็นเวลาสิบปีเต็ม ประตูคุกกำลังจะเปิดให้แก่เขาในวันนี้...ไพรัลย์ อัศวเดชดำรง คือชื่อของเขา อดีตหนุ่มน้อยอนาคตไกลที่ต้องเดินเข้าแดนขังด้วยข้อหาฆาตกรรม ! “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไมฉันต้องเป็นคนมารับเขาด้วย...” เจ้าหล่อนถามตัวเอง ผู้หญิงที่เธอรู้สึกว่าโง่ที่สุดในโลก และโชคร้ายที่สุดในจักรวาล เธอไม่อาจตอบตัวเองได้ว่ามารับเขาทำไม เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิด เธอไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนรัก เธอเกี่ยวข้องกับเขาก็เพียงแค่เพื่อนร่วมโลกเท่านั้น “ไม่ใช่เรื่องของฉันเลย” ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายฉบับเดียวที่ส่งมาถึง...ฟ้าอำไพ พิมุกมนตรี เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ซึ่งลงท้ายผู้ส่งเป็นชื่อของบิดาผู้จากไปตลอดกาลของเธอ...ไชยวัฒน์ พิมุกมนตรี อดีตทนายความประจำตระกูลอัศวเดชดำรง คนสนิทของเจ้าพ่ออินทรีย์แห่งน่านน้ำอันดามัน เขาได้จัดส่งภารกิจระดับชาติมาให้เธอร้อนรุ่มหัวใจ ข้อความสั้น กะทัดรัด และชัดเจนเช่นเคย “ไปรับเขาในวันที่ 13 กันยายน.....ดูแลเขาให้ดีที่สุด นั่นเพราะ...” ทันทีที่เธอได้รับจดหมายและอ่านมันภายในสามวินาที เธอทั้งตกใจและประหลาดใจกับคำสั่งนี้ “พ่อ!” เขียนจดหมายก่อนจะเสียชีวิตเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น เธอจำได้ดีทีเดียว เรื่องราวอันน่าสลดหดหู่ที่เกิดขึ้นเมื่อหกเดือนก่อน อุบัติเหตุรถตกเหวที่ทำให้เกิดระเบิดจนไม่เหลือซาก ศพไหม้เกรียมของเจ้านายและทนายความคนสนิทถูกนำออกจากซากรถในตอนเช้าที่หมอกหนาทึบ แม้เธอจะไม่ได้มารับศพของบิดาด้วยตัวเอง แต่เธอก็เศร้าและสะเทือนใจที่สุดในชีวิต “พ่อนะพ่อ” นอกจากข้อความนั้นแล้ว ในซองจดหมายยังมีหยกลายพญาอินทรีย์สีนิลขนาดเล็กติดมาด้วย “คงจะรักเจ้านายมากสินะ ถึงได้ส่งลูกสาวมาดูแลลูกชายตัวร้ายของเขาอีก” เจ้าหล่อนก็ตัดพ้อไปอย่างนั้นเอง นั่นเพราะลึกๆ แล้วเธอรู้สึกดีไม่น้อยที่บิดายังนึกถึงลูกสาวคนนี้อยู่ แม้จะไม่ได้เจอกันมากว่าสิบปีแล้วก็ตาม ก็ตั้งแต่ที่พ่อแยกทางกับแม่นั่นละ และแม่ได้พาเธอย้ายไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง ตอนนั้น เธอต้องย้ายโรงเรียนกลางคันด้วยซ้ำ “ไพรัลย์...ตอนนี้นายก็คงจะสามสิบแล้วสินะ...ใช่สิ...ก็นายติดคุกตอนอายุยี่สิบนี่นะ” เธอยังจำภาพของเด็กหนุ่มผู้โด่งดังที่สุดในโรงเรียนได้ กระนั้น ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์อย่างลึกล้ำ เจ้าของแววตาฉลาดซุกซน รอยยิ้มร่าเริงที่สาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัยอยากเป็นเจ้าของ...นักศึกษาแพทย์ปีสอง เจ้าของคะแนนสอบยอดเยี่ยมอันดับหนึ่ง “นั่น...” เธอเห็นเขาแล้ว... “ใช่เขา ใช่ไหม?” ฟ้าอำไพใจเต้นรัวเมื่อประตูเรือนจำเปิดออก ชายหนุ่มผู้นั้นเดินเชื่องช้าข้ามผ่านเส้นแบ่งกั้นสองโลกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ออกมายืนรับแสงตะวันนอกกำแพงสูง เขาปรากฏกายอย่างสง่างาม ท่ามกลางแสงแดดร้อนแรงและเมฆขาวฟูฟ่องเนืองแน่นเต็มฟ้า ชายหนุ่มผู้เคยมีชื่อเสียง เขากลับมาแล้ว ผู้ชายที่เคยเท่ที่สุดในสายตาของเธอ ! “โอ้โห...ฉันตาฝาดไปรึเปล่า” ที่เธอเห็น คือพระเอกหุ่นกำยำ บึกบึน สูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้ม หล่อเหลาดุดัน หนวดเคราหร็อมแหร็มปกคุลมกรามคางพอมีเสน่ห์ ผมสีดำสนิทรกรุงรังไปนิดแต่ก็เป็นรูปเป็นทรงน่าจับต้องไม่น้อย “เขาหรือเนี่ย” ไม่น่าเชื่อว่า.....เขาคือคนที่เธอเคยบากหน้าไปสารภาพรักเมื่อตอนเรียนมัธยม.......ผู้ชายห้องคิงส์กับผู้หญิงห้องบ๊วย มันช่างแตกต่างและน่าสมเพช ตอนนั้นอะไรเข้าสิงเธอนะ ช่างไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว !!! เพราะเพียงวันเดียวเท่านั้น หลังจากที่เธอบอกเขาว่า “ชอบ” เขาก็หมั้นหมายกับผู้หญิงที่สวยและโดดเด่นที่สุดในจังหวัด เธอชื่อ แก้วกัลยา พิมุกมนตรี เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวของนายโชคชัย พิมุกมนตรี พี่ชายต่างแม่ของบิดา หากว่ากันตามสายเลือด เธอกับแก้วกัลยาเป็นญาติกัน แต่ในสังคม แก้วกัลยาไม่นับญาติกับเธอ นั่นเพราะบิดาของเธอเป็นแค่ลูกเมียน้อย เขาจึงได้ใช้แค่นามสกุลของตระกูลที่ทรงเกียรตินั่นเท่านั้น คุณปู่คุณย่าของเธอก็ระดับเศรษฐีเหมือนกัน “แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันอายได้ยังไง” เจ้าหล่อนเป่าลมออกจากปาก หัวใจเต้นเร็วขึ้นในทุกวินาทีที่ข้ามผ่าน “หวังว่า เขาคงจะจำฉันไม่ได้นะ” ความจริงเธอค่อนข้างมั่นใจเลยละ เพียงครั้งเดียวที่เขามองเธอก็คือวันที่เธออาจหาญไปสารภาพรักกับเขานั่นละ วันนั้นฝนตกพรำๆ เสียด้วย เธอจำได้ว่าเขาจ้องเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฟ้าอำไพทอดสายตามองไปยังชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามกับเธอ ในวินาทีหนึ่งที่เขามองมาทางเธอ สายตาเย็นชาและนิ่งลึกของเขาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ตัวเย็นวาบเหมือนมีวิญญาณวิ่งผ่านร่างไปอย่างนั้นละ แต่ชั่ววินาทีเดียว เขาก็หันไปมองทางอื่น