มีช็อป มีเกียร์ มีเมียเป็นแอคเค่อ #engineer วิศวะสายเปย์

~ไลฟ์สดแอคเค่อสาวชื่อดัง~ “สวัสดีทุกคนที่เข้ามารอไลฟ์ของยูมิวันนี้นะคะ วันนี้มาสายหน่อยไม่ดุน้องยูมิกันใช่มั้ย” เสียงหวานออดอ้อนเหล่าผู้ชมที่เข้ามาดูไลฟ์ของเธอนับหมื่น ภายใต้หน้ากากสีดำที่ปกปิดใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้ไม่มีใครรู้ว่าแอคเค่อสาวคนนี้เป็นใคร หรืออยู่ที่ไหนแต่ในทุกการไลฟ์สดของเธอจะกวาดรายได้เข้ากระเป๋าถล่มทลายชนิดที่เรียกว่าไลฟ์ครั้งเดียวเธอมีเงินใช้ไปทั้งปี ‘น้องยูมิไปไหนมา’ “ถามว่ายูมิไปไหนมาเหรอคะ…ยูมิไปเรียนมาค่ะ เหนื่อยมากเลยดูใกล้ๆ สิคะเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว” ยูมิ กำลังไล่ตอบคอมเม้นเหล่าแฟนคลับสายเปย์มือหนักของเธอ ยิ่งเธอยั่วยวนมากเท่าไรเงินที่จะถูกเปย์ผ่านของขวัญก็จะเยอะเพิ่มขึ้นเท่านั้น ‘อยากเห็นน้องยูมิใส่ชุดนักศึกษา’ “เอาไว้ยูมิซื้อชุดนักศึกษาตัวใหม่ก่อนนะคะ แล้วจะใส่มาให้ดู แต่ก่อนจะไปถึงชุดนั้น ทุกคนจำชุดที่ยูมิสั่งซื้อไปเมื่อสองวันที่แล้วได้มั้ย มันมาถึงแล้วนะไหนใครอยากดูขับรถสปอตคันหรูผ่านหน้าไลฟ์ยูมิหน่อย ถ้าถึงสิบคันยูมิจะรีบไปเปลี่ยนเลย กล่องพัสดุสีน้ำตาลถูกยกขึ้นโชว์ผ่านไลฟ์ใครที่ติดตามเธอทุกวันจะรู้ดีว่าชุดนี้นักเปย์เบอร์หนึ่งของเธอที่ไอดีชื่อ…MAWIN58 ได้รับสิทธิ์ในการเลือกให้เธอสั่งชุดที่อยากให้ใส่ในวันที่เธอจัดกิจกรรมพิเศษเอาใจนักเปย์ของเธอ “อืม…หนึ่งคัน” เสียงหวานครางกระเส่าผ่านไมค์ทุกครั้งที่รถสปอตคันหรูวิ่งผ่านหน้าไลฟ์ของเธอ มันทั้งยั่วยวน ออดอ้อน ชวนหลงใหล “อ๊า…คันที่สามสิบแล้วเหรอคะเนี่ย พี่ๆ เปย์ยูมิกันเก่งจังเลยแบบนี้ยูมิคงต้องไปเปลี่ยนชุดแล้ว อดใจรอเจ้าแมวน้อยตัวนี้สักครู่นะคะ” ยูมิเดินหายออกไปจากหน้าจอ แสงสาดส่องไฟสีส้มอ่อนทั่วห้องกำลังสะท้อนร่างกายเย้ายวนได้รูปที่เริ่ม ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นโยนผ่านหน้าจอไลฟ์ให้ทุกคนที่รอลุ้นได้เสียวซ่านกันเล่น คอมเม้นดังระรัว ยูมิยกยิ้มมุมปากพอใจทำไมเธอจะไม่รู้ว่านักเปย์พวกนี้หื่นกระหายแค่ไหนและเธอจับจุดอ่อนพวกเขาได้จนสร้างรายได้ให้ตัวเองมหาศาล “อ๊ะ! ซิปรูดยากจัง ถ้ามีคนคอยช่วยรูดก็คงจะดี” เสียงหวานครางเล็ดลอดออกมาแต่ยังไม่เห็นเจ้าของเสียงเดินมายังหน้ากล้องแต่อย่างใด และอีกเช่นเคยคอมเม้นที่รัวเข้ามาไม่หยุดเธอชินชากับมันจนบางครั้งรู้สึกว่ามันน่าเบื่อสุดๆ ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ทุกวัน แต่ก็นั่นแหละสงสัยมันจะเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอไปแล้ว “เมี้ยว~” เสียงร้องครางหวานของเจ้าแมวน้อยสุดเซ็กซี่ที่ค่อยๆ คลานเลื้อยสี่ขาเข้ามาในเฟรมเนิบๆ คนที่กำลังดูอยู่ถึงกับตาลุกวาวกันเป็นแถว ชุดลูกแมวยั่วสวาทสีดำที่อวดความเซ็กซี่ในทุกสัดส่วน อกเป็นอก เอวเป็นเอว ยิ่งคนที่สวมใส่ตัวขาวเนียนน่าสัมผัสด้วยแล้วก็ยิ่งมีคนอยากเจอตัวจริงของเธอ หลายคนต่างยื่นข้อเสนอให้เธอไม่เว้นวัน “พี่ MAWIN58 ชอบมั้ยคะ” ยูมิเอ่ยถามเพราะเขาเป็นคนเลือกชุดนี้ให้เธอและอีกเช่นเคยเขาคือนักเปย์เบอร์หนึ่งในทุกๆ วันที่ไม่มีใครโค่นลงได้ คงเป็นเสี่ยหน้าโง่สักคนที่หวังจะจับเธอขึ้นเตียงเหมือนคนอื่นๆ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเอ่ยปากเสนออะไรแบบนั้นแต่ใครจะไม่คิดแบบนั้นกับเธอบ้างล่ะ ‘ชอบครับ อยากเลี้ยงแมวเลย’ “พี่ MAWIN ก็เลี้ยงน้องแมวตัวนี้อยู่ทุกวัน” ‘อยากเลี้ยงบนเตียงครับ’ “ยูมิก็อยากถูกพี่ MAWIN เลี้ยงบนเตียง…เมี้ยว~~” ยูมิตั้งใจเอาใจเขาอย่างไม่ต้องคิดไปเป็นอื่น แอคของเธอขึ้นชื่อด้านความขี้ยั่วอยู่แล้ว ยั่วให้อยากแล้วจากไป เจอกันใหม่ในไลฟ์พรุ่งนี้ นั่นคือคติประจำใจของเธอเลย ไม่นัดเจอ ไม่ต่อ ไม่ให้ใครรู้ตัวตนที่แท้จริง ‘ยั่วขนาดนี้พี่แตกได้เลยนะ’ “อะไรแตกคะ…เมี้ยว~~” ‘ใจแตกครับ’ จะว่าไปเธอก็ชอบแอคที่ชื่อ MAWIN58 มากเพราะเขาเป็นคนที่เหมือนจะหยาบแต่ไม่หยาบ มักยั้งคำพูดไว้เสมอถึงจะเป็นเสี่ยหน้าโง่ในความคิดแต่ก็เป็นคนที่เธอตอบคอมเม้นมากที่สุดเหมือนกัน ทำให้เธอได้รู้ทัศนคติบางอย่างผ่านตัวหนังสือที่เขาพิมพ์มา ไม่เหมือนกับพวกหื่นกามบางคนที่เปย์น้อยหรือบางคนไม่เปย์เลยเสียแค่ค่าสมาชิกเพื่อเข้ามาดูแล้วชอบพิมพ์ประโยคชวนพะอืดพะอมมา ถึงแม้จะปล่อยผ่านแต่ก็ผ่านตาเยอะจนบางครั้งทนไม่ไหวต้องรีบปิดไลฟ์ไปทำใจก็มี “นั่งยิ้มเชี่ยอะไรของมึงไอ้วิน รายงานจะเสร็จมั้ยวันนี้” “เสร็จดิขอเวลาดูไลฟ์น้องยูมิแป๊บ” “อย่าบอกนะว่ามึงเปย์สาวหน้ากากอีกแล้ว” เซนต์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในตัวเพื่อนสนิท อะไรที่ดลใจให้มันหลงใหลสาวนักไลฟ์ได้ขนาดนั้น “เสือกครับมึง” รอยยิ้มนักล่าของ วิน มาวิน หนุ่มหล่อสุดฮอตของคณะวิศวะซอฟต์แวร์ ที่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาหล่อเหลา แต่ยังเรียนเก่งและรวยมากจากทั้งธุรกิจของที่บ้านและธุรกิจของเขาเอง มาวินกำลังจับจ้องเหยื่อที่อยู่ในจอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ใจก็อยากจับจ้องนอกจออยู่เหมือนกัน แต่แมวน้อยสุดเซ็กซี่ดันปกปิดตัวตนซะมิดชิดไม่ให้ใครรู้ว่าตัวเองเป็นใคร “หมดไปวันเท่าไรกูถามจริง” “แสนนิดๆ” “แสนนิดๆ!! เชี่ยมั้ยล่ะมึง หน้าก็ไม่ได้เจอ มึงนี่มันเสียเป็นแสนเอ็นไม่ได้ใส่ของจริง” “ถามจริงมึงไม่อยากเจอตัวจริงบ้างเหรอ” ไนท์ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย ความจริงระดับมาวินคงหาตัวผู้หญิงคนเดียวได้ไม่ยากเพราะบ้านของมันเป็นถึงมาเฟียใหญ่แต่แค่มันไม่ไขว่คว้าจะเดินตามรอยที่บ้านก็เท่านั้น ดันอยากมาเดินตามฝันของตัวเองแต่เขาก็เข้าใจเพื่อนดี ใครๆ ก็มีฝันของตัวเองทั้งนั้น “ก็อยาก…แล้วจะให้ทำไงว่ะ” มาวินตอบกลับด้วยความหัวเสีย ใครจะไม่อยากเจอเธอบ้างถามก่อน ในไลฟ์มีแต่พวกหื่นกามทั้งนั้น แล้วแต่ละคอมเม้นบ้างก็อยากนัดเน้ด บ้างก็อยากให้ครางเรียกชื่อ บ้างก็อยากให้ช่วยตัวเองโชว์หน่อย ส่วนเขาได้แต่นั่งมองเธอเงียบๆ เม้นบางครั้ง บางทีก็นึกสงสารเจ้าของแอคเหมือนกันที่ต้องเจอการคุกคามผ่านตัวหนังสือแบบนั้น “ควายจริงมึงนะ ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเรียนวิศวะซอฟต์แวร์ หัดใช้ให้มันเป็นประโยชน์บ้าง” “เรียนก็เก่งแถมได้ที่สองทุกเทอมอีก” ที่เพื่อนบอกมาวินว่าได้ที่สองก็เพราะมีใครบางคนที่แย่งที่หนึ่งไปทุกเทอม เขาก็ไม่รู้หรอกว่าใครไม่ได้สนใจมากนัก แต่อาจารย์มักกรอกหูชื่นชมในคลาสเสมอ “อย่าพูดเรื่องที่สอง ฟังแล้วมันแสลงหูชะมัดใครมันกล้าแย่งที่หนึ่งของหนุ่มฮอตมาวินตลอดว่ะ” “มึงไม่รู้” “ไม่รู้อะ ไม่ได้สนใจ” “กูลืมไป มึงหลับเกือบทุกคาบแต่เสือกได้เอทุกวิชา สลัดผัก” “อยากกิน?” “อยากเอามายัดปากมึงครับคุณมาวิน ไม่ต้องมากวนตีนกู รีบทำรายงานพรุ่งนี้จะได้ส่ง” “ครับพ่อทูนหัวไนท์” มาวินวางโทรศัพท์ยกโทรศัพท์ขึ้นดูแมวน้อยในจออีกครั้ง ประจวบเหมาะกับดูเหมือนเธอมีรายงานต้องทำจึงขอจบไลฟ์เพียงเท่านี้ ทำให้เขาได้หันมาสนใจรายงานตรงหน้าแทน