“มึงเอาจริงดิ ไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอว่ะ” เซนต์ตวัดสายตามองมาวินที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกครั้ง เพื่อให้มันทบทวนความคิดของตัวเอง แต่ละแผนของมันทำเขากับไอ้ไนท์แทบจะเป็นสต๊อกเกอร์เข้าไปทุกวัน
“เชื่อกูเถอะน๊า ถ้าเราหาหลักฐานได้ ญาดาจะได้หาข้ออ้างไม่ได้อีก”
“งั้นกูจะถามมึงอีกรอบ ถ้ายูมิคือญาดามึงจะทำยังไง”
“เหอะ! มันเป็นไปไม่ได้ครับเพื่อน กูบอกแล้วว่าอย่ามโน ยัยเฉิ่มญาดาเหมือนผีรุ่นพี่ขนาดนั้นเทียบกับยูมิไม่ติดสักนิด ลูกกะตาพวกมึงมีปัญหารึไงถึงมองไม่ออก ตัดแว่นมั้ยหรือให้กูนัดหมอสายตาให้”
“เอาที่มึงสบายใจเพื่อน เอาไงก็เอากัน” ไนท์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก เอาว่ะไปให้สุดทางเลยแล้วกัน
“เดี๋ยว!” มือหนาที่กำลังจะยกขึ้นเคาะประตูต้องหยุดชะงัก เสียงของเซนต์ที่เอ่ยถามมีความกังวลเล็กน้อย ถึงในใจอยากช่วยเพื่อนก็เถอะแต่การกระทำมันดูไม่เข้าท่ายังไงก็ไม่รู้
“อะไรของมึงอีกไอ้เซนต์”
“แผนของมึงมันดูบุกรุก
