เพียงรักที่พลาดพลั้ง

ภายในบริษัทจิวเวลรี่ยักษ์ใหญ่ของประเทศ "ปลายฝน" กำลังนั่งจ้องมองเข็มนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังอย่างรอคอย เพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่แฟนหนุ่มอย่าง "อนาวิล" จะขับรถมารับกลับบ้านด้วยกันแล้ว "ฝนจ๊ะ จะห้าโมงแล้วนะยังไม่เก็บของเตรียมตัวกลับบ้านอีกหรือไง" เพื่อนร่วมงานประจำออฟฟิศถามขึ้นเสียงดัง ทำเอาคนที่กำลังเหม่อลอยถึงกับสะดุ้งตกใจขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว "พี่อัญ พี่จะกลับแล้วเหรอจ๊ะ?" "พี่จะต้องรีบกลับน่ะ พอดีว่าจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่นครปฐม นี่ฝนนั่งรอแฟนอยู่เหรอจ๊ะ?" "ค่ะ พอดีพี่วิลเขาบอกว่าจะมารับวันนี้" "แหม ฝนโชคดีจังเลยนะที่มีแฟนน่ารักและแสนดีมากขนาดนี้ พี่ล่ะอิจฉาจริง ๆ เลยคนมีคู่เนี่ย" เพราะตั้งแต่ทำงานร่วมกับปลายฝนมาสองปี มักจะเห็นแฟนหนุ่มหน้าตาดีทรงภูมิฐานคอยมารับมาส่งกันอยู่บ่อยครั้งเสมอ "พี่กลับแล้วนะจ๊ะฝน" "ค่ะพี่อัญ เจอกันวันจันทร์หน้านะคะ" อัญญาเดินออกจากออฟฟิศไป ปล่อยให้ปลายฝนได้นั่งเงียบเหงาอยู่คนเดียวอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดัง ครืด ครืด ครืด อยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็ก จนต้องได้หยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเห็นว่ามันเป็นเบอร์ของคนรักเธอจึงรีบกดรับสายนั้นทันที "มาถึงแล้วเหรอพี่วิล?" "ฝน พอดีวันนี้พี่คงไปรับไม่ได้แล้ว คุณแม่โทรให้พี่กลับไปหาที่บ้านด่วนน่ะ ฝนกลับบ้านเองได้หรือเปล่า?" "ค่ะไม่เป็นไร พี่วิลกลับไปหาคุณแม่พี่เถอะ เดี๋ยวฝนนั่งแท็กซี่กลับเองได้" "พี่ขอโทษนะฝนที่ไปรับไม่ได้" "อย่าห่วงเลยแค่นี้เอง ฝากสวัสดีคุณแม่พี่ด้วยนะ" "ครับ ถึงห้องแล้วโทรหาพี่ด้วยล่ะ" อนาวิลวางสายไปก่อน ปลายฝนจึงเก็บข้าวของใส่กระเป๋าจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไปอีกคน เพราะทั้งตึกในเลานี้เห็นจะเหลือเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น "ไอ้วิล ทุกวันนี้หัดโกหกเมียนะมึง" "มึงก็ว่าไปไอ้คิม แค่แฟนไหมยังไม่ใช่เมียสักหน่อย" สายตาคู่คมของอนาวิลจ้องมอง "คิมหันต์" เพื่อคนรักเหมือนไม่พอใจอีกครั้ง เขารักกับปลายฝนมานานหลายปีก็จริง มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายก็ใช่ แต่เขาสองคนก็ยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อยจะเรียกว่านอกใจเมียก็คงไมถูกเสียแล้ว "มึงทำตัวเหี้ยขนาดนี้ น้องฝนเขาไม่ระแคะระคายอะไรเลยหรือไงวะไอ้วิล?" เพราะอนาวิลเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เขาชอบทำตัวเป็นเสือผู้หญิงลับหลังแฟนสาวเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่ปลายฝนจะจับได้หรือระแวงคลางแคลงใจกับเรื่องนี้ที่กำลังกระทำอยู่ "ฝนเขาเชื่อฟังกูทุกอย่างนั่นแหละไอ้คิม กูพูดอะไรเขาก็เชื่อทั้งนั้น" "เออดีจังนะ! แต่มึงอย่าให้พลาดล่ะไอ้วิล กูไม่ช่วยมึงแก้ตัวนะบอกไว้ก่อน แล้วนี่เราจะไปไหนกันวะ?" คิมหันต์จ้องมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังขับรถอยู่ สายตาจับจ้องมองถนนเบื้องหน้าอย่างใจจดจ่อ เพราะอนาวิลเข้าไปรับถึงที่บ้าน บอกแค่ว่าให้ไปธุระเป็นเพื่อนกันหน่อย "ไปหาสาว ว่าที่แม่ของลูกกู" "อะไรของมึง คนไหนอีก? แล้วน้องฝนนี่ไม่ใช่ว่าที่แม่ของลูกมึงหรือไง" "คนนี้แม่กูปลื้ม อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้มากกว่า กูเลยว่าจะไปดูหน้าหน่อยว่ะ" "เจริญนะมึง แล้วถ้าเกิดมึงชอบเขาขึ้นมาล่ะ มึงจะเอาน้องฝนไปไว้ไหน?" "ก็อยู่ในที่ของเขานั่นแหละ มีปัญญาเลี้ยงดูกูจะมีกี่บ้านก็ได้ไม่ใช่หรือไงไอ้คิม?" "น้องฝนเขาจะยอมหรือไงล่ะ โคตรสงสารผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตมึงมากเลยว่ะไอ้วิล" เพราะอนาวิลคิดมาดีแล้ว กับปลายฝนเขาคงไม่ได้ลงเอยกับเธอด้วยการแต่งงาน สำหรับปลายฝนแล้วเขารู้สึกสงสารที่เธอต้องมาพบเจออะไรที่แย่ ๆ แบบนั้น ครอบครัวที่แตกแยก พ่อแท้ ๆ ไม่เคยรัก แถมแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่ก็พากันรังแกเหมือนกับชีวิตซิลเดอเรลล่าไม่มีผิด "ถึงวันนั้น ไม่ยอมเขาก็ต้องยอมแหละว่ะคิม กูเป็นคนมีสิทธิ์เลือกไม่ใช่ให้ผู้หญิงมาบอกให้กูต้องเลือก ทำไงได้วะก็คนมันหล่อเลือกได้นี่หว่า" "โอ๊ย!! มั่นหน้ามากเลยนะมึงอ่ะ กูขอให้รถไฟไม่ชนกันนะไอ้วิล ขี้เกียจไปตามเก็บ ว่าแต่สาวคนใหม่ของมึงลูกเต้าเหล่าใครอีกวะ ทำไมคุณนายแม่มึงโคตรปลื้มได้ขนาดนั้น" "ประกายดาว ลูกสาวรัฐมนตรีกวินธร มึงรู้จักดีอยู่แล้ว" "บร่ะ!!! แต่เธอคนนั้นโคตรมีแต่เรื่องคาวฉาวโฉ่เลยนะ แม่มึงปลื้มไปได้ยังไง กูโคตรงงใจเลยไอ้วิล" "เพราะเขาช่วยผลักดันให้ธุรกิจแม่กูเจริญรุ่งเรืองขึ้นได้ไงล่ะ ถามมากจังวะ นั่งเฉย ๆ เงียบสักสิบนาทีไม่ได้หรือไง" สายตาคู่คมหันมาจ้องมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่พอใจ ก่อนจะรีบหันไปมองจ้องถนน ตั้งหน้าตั้งตาขับรถเพื่อตรงไปยังจุดมุ่งหมายที่ได้นัดกับสาวสวยคนนั้นเอาไว้อย่างไม่รอช้า ปลายฝนกลับมายังคอนโดมิเนียมหรูย่านใจกลางเมือง ซึ่งอนาวิลซื้อให้เธอได้พักอาศัยอยู่ร่วมกันนานสามปีมาแล้ว ความเงียบเหงาว้าเหว่กำลังกัดกินหัวใจดวงน้อยขึ้นมาอีกหน แม้ชีวิตในเวลานี้จะเกินคำว่าดีมากจนไม่น่าเชื่อ แต่ทว่าอนาวิลก็ยังไม่เคยพาเธอไปแนะนำให้กับครอบครัวเขาได้รู้จัก แม้ตัวของชายหนุ่มจะพร่ำบอกว่ารักกันมากแค่ไหน แต่ก็ชวนให้อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าเธอเป็นแค่รักเผื่อเลือกของเขาหรือเปล่า พักหลังมานี้บ่อยครั้งมาก อนาวิลก็ไม่ได้กลับมานอนที่ห้องนี้อีกเลย จนอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังเบื่อเธอหรือว่าเขาติดธุระจนไม่มีเวลาว่างมาหาจริง ๆ หญิงสาวเลือกทำเมนูอาหารง่าย ๆ ไว้รับประทานเพียงคนเดียว ผัดมาม่าขี้เมาคือเมนูแสนโปรดที่มักจะถูกหยิบยกขึ้นมาทำกินถ้ามีเวลาว่าง เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอกำลังดังส่งเสียงจนน่ารำคาญนัก แต่พอมองจ้องดูเบอร์โทรศัพท์ ทำให้ต้องยิ้มออกมาพร้อมกับกดรับสายอย่างไม่รอช้า "พี่วิล คุยธุระกับคุณแม่เสร็จแล้วเหรอคะ?" "ฝน คืนนี้พี่คงไม่ได้ไปค้างกับฝนอีกแล้วนะ พอดีคุณแม่พี่ป่วยกะทันหันพี่เลยต้องอยู่ดูแล ฝนคงไม่โกรธพี่หรอกใช่ไหมถ้าพรุ่งนี้เราไม่ได้ไปเที่ยวปราณบุรีด้วยกัน" "ไม่หรอกค่ะ ฝนเข้าใจ พี่วิลดูแลคุณแม่เถอะนะ เรื่องไปเที่ยวเราไปตอนไหนก็ได้นี่นา อย่าเป็นกังวลไปเลยค่ะพี่วิล" "แฟนพี่น่ารักที่สุดเลย ไม่รักก็บ้าแล้วจริงไหมครับ" อนาวิลเป็นคนปากหวาน พูดดีมีเสน่ห์ชวนให้หลงใหลได้ไม่ยาก ไม่ว่าปลายฝนจะงอนหรือกำลังโกรธ เธอก็มักจะใจอ่อนให้กับเขาเสมอ จนอนาวิลอดคิดไม่ได้ว่าหญิงสาวใสซื่อหรือซื่อบื่อกันแน่นะ แต่เขาก็ชอบที่เธอไม่เป็นคนจู้จี้จุกจิกกับชีวิต ไม่ว่าจะทำอะไรไปที่ไหน ปลายฝนไม่เคยจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาเกินขอบเขต เขาถึงเลือกคบกับเธอมาได้นานถึงสามปี ทั้งที่ปกติแล้วมักจะเบื่อผู้หญิงที่ได้กินแล้วในเวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น "แค่นี้ก่อนนะครับฝน พี่ต้องไปดูคุณแม่ก่อน พี่รักฝนนะ คิดถึงนะครับ" "รักพี่วิลเช่นกันค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะคืนนี้" "อยากนอนกอดฝนมากกว่า ไว้ถ้าวันไหนพี่ไปหาได้พี่จะกอดรัดฟัดฝนให้หายคิดถึงเลย" "แค่นี้นะคะ ฝนไม่อยากรบกวนแล้ว ขอให้คุณแม่ของพี่วิลหายไวไวนะ" "ครับ ไว้พี่จะบอกคุณแม่ให้นะว่าลูกสะใภ้ฝากกำลังส่งมาให้" สายโทรศัพท์ถูกตัดลงโดยอนาวิล ปลายฝนได้ยินสิ่งที่แฟนหนุ่มพูดออกมาแบบนั้นก็อดจะรู้สึกดีขึ้นเสียไม่ได้ "ลูกสะใภ้งั้นเหรอ บ้าจริงพี่วิลเนี่ย" ทำเอาแก้มขาวเนียนแดงปลั่งขึ้นมาเมื่อนึกถึง แม้ว่าจะไม่เคยพบตัวจริงมารดาของอนาวิล แต่ก็เคยเห็นหน้าตามนิตยสารอยู่บ่อยครั้ง เพราะครอบครัวของอนาวิลค่อนข้างร่ำรวยมีฐานะ บางทีเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามาคบกับอนาวิลได้อย่างไร ทั้งที่ฐานะชาติตระกูลช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว....