15
Chapter XV: น่าเสียดายนะ
#ZIAN PART
@ค่ายอาสา
ผมกลับมาพร้อมแผ่นไม้วางไว้ที่พื้นแล้วเดินไปช่วยงานเป็นลูกมือพวกรุ่นน้องต่อ จากที่ผมทำอะไรไม่ค่อยเป็นก็เริ่มหยิบจับนั่นบ้าง หยิบจับนู่นบ้าง ถือเป็นการเรียนรู้ เผื่อวันหน้ามีโอกาสได้ใช้
เวลาผ่านไปนานโขเลยทีเดียว ก็ได้ยินเสียงอาจารย์ประกาศผ่านโทรโข่งเรียกให้นักศึกษาทุกคนมาพักกินข้าวโดยเฉพาะกลุ่มนักศึกษาชายที่ทำงานซ่อมแซม ได้ยินแบบนั้นผมก็วางเครื่องไม้เครื่องมือแล้วหันไปบอกพวกรุ่นน้องที่กำลังจดจ่อทำงานอย่างขยันขันแข็งกันอยู่
“ปะไปกินข้าวกันเดี๋ยวจะหมดแรงซะก่อน แล้วค่อยกลับมาทำต่อ”
“ครับพี่เซียน”
พวกน้อง ๆ ได้ยินก็หยุดพักงานซ่อมแซม บางคนถึงกับท้องร้องโครกครากรอเวลาเลย หลังจากนั้นพวกเรากลุ่มใหญ่ก็เดินมุ่งหน้าไปหาอะไรกินที่โรงครัว
มาถึงเห็นฝั่งผู้หญิงกำลังจัดเตรียมในส่วนของอาหาร และก็มีแยกกันไปบางส่วนเพื่อไปเล่นกับน้อง ๆ เด็กนักเรียนที่อย
