พิชิตใจยัยแมวเหมียว

#ZIAN PART @ZBAR 01.50น. ผม ‘เซียน’ นักศึกษามหา’ลัยปีสามกับเพื่อนๆ อีกสามคนเรียนห้องเดียวกันกำลังนั่งชนแก้วดื่มเหล้าคุยกันอย่างเฮฮา ขณะที่ผมกระดกเหล้าเข้าปากสายตามองไปรอบๆ อย่างเรื่อยเปื่อยเห็นสาวสวยกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลเท่าไร พวกเธอส่งสายตาหวานยิ้มยั่วๆ มาทางผม ได้แต่ยิ้มมุมปากแล้วกระดกเหล้าเข้าปากอีกคำนึง ไม่ได้สนใจอะไร เจอแบบนี้บ่อยจนชินซะแล้วล่ะ ผมกดจอโทรศัพท์จะดูเวลา ขณะนั้นเพื่อนในแก๊งคนหนึ่งก็ร้องขึ้นมากลางวง “เฮ้ยมึง! ผับใกล้จะปิดแล้วว่ะ จะตีสองแล้ว” มันก็คือไอ้ ‘แดน’ หนุ่มคิ้วเข้ม ตาคม ที่ชอบโหวกเหวกโวยวายที่สุดในแก๊ง พอมันพูดแต่ละทีเสียงดังแทบจะตะโกน “เออๆ ออกไปหาที่ต่อกันดีกว่าว่ะ” เสียงไอ้ ‘เฟย’ หนุ่มตี๋สายตาเฉียบคมเป็นคนเอ่ย “ปะๆ” บอกพวกมันจบผมก็ลุกจากที่นั่งเดินไปก่อนใคร เห็นไอ้เฟยเดินตามหลังมากับ ‘เอ็มมี่’ สาวลูกครึ่งผมยาวหุ่นนางแบบแฟนของมัน ส่วนไอ้แดนเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ และพวกเราก็ออกมายืนรอมันอยู่หน้าผับ ไม่นานเท่าไรนักมันก็เดินออกมาพร้อมกับหอบของพะรุงพะรังเต็มอ้อมแขน “มึงหอบอะไรพะรุงพะรังมานั่น” ตาเหลือบมองของในมือไอ้แดน เฟยกับเอ็มมี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็มองอย่างสงสัยเช่นเดียวกัน “อ่าว! ก็เหล้าไง เพิ่งสั่งไปยังกินได้ไม่ถึงครึ่งกูเสียดาย” ไอ้เฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้นก็สวนทันที “ขนาดโซดามึงก็ยังเอามาด้วยเหรอวะ?” “เออน่า กูขี้เกียจไปซื้อ” “หึๆ” แทบจะกลั้นขำไม่ไหวกับความซื่อๆ ของไอ้แดนเพื่อนสนิทที่สุดของผม แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเสียดสีมันสักประโยค “มึงไม่เอาถังน้ำแข็งมาด้วยเลยล่ะ ไอ้ห่า!” ตอนที่ด่ามันจู่ๆ เอ็มมี่ก็พูดสวนขึ้นมากลางวง “แล้วเราจะไปต่อที่ไหนกันเหรอ จะมีร้านไหนเปิดเวลานี้?” “…” นั่นสินะร้านเหล้าที่ไหนจะเปิดเวลานี้ ในขณะที่ทุกคนกำลังครุ่นคิด ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ถ้าเป็นตามปกติก็คงต้องชวนไอ้พวกนี้ไปกินเหล้าต่อที่คอนโดผมแล้ว แต่ก็เบื่อที่จะต้องกลับไปกินต่อที่นั่น อีกอย่างขี้เกียจมาทำความสะอาดหลังจากที่ไอ้พวกนี้มันกลับไปแล้ว ขณะที่กำลังคิดจู่ๆ ไอ้แดนก็โพล่งออกมาเล่นซะตกใจแทบแย่ ไอ้เวร! “เฮ้ย! หรือจะไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ เนี่ย” มันชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามที่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึง ผมและเพื่อนที่เหลือก็มองตามมัน ไอ้แดนก็พูดขึ้นมาอีก “มันมีร้านโจ๊กแถวนั้นเปิดตอนเช้าๆ ด้วยนะ นั่งแป๊บๆ ก็เปิดละ กูอยากกินโจ๊กพอดี” ไอ้เฟยสวนทันที “มึงจะให้พวกกูไปนั่งสะเหล่อสองสามชั่วโมงเพื่อรอร้านโจ๊กเปิดเนี่ยนะ เชื่อมึงเลย” “…” ได้แต่มองพวกมันสองคนเถียงกัน ถึงยังไงก็รู้ดีแก่ใจว่าไอ้เฟยมันพูดไปอย่างงั้นเอง ใจลึกๆ มันก็อยากไป อยากอยู่ต่อกับเพื่อนๆ ตั้งแต่มันคบกับเอ็มมี่มันก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เพื่อนสักเท่าไร ดีที่เอ็มมี่เข้าใจยอมติดสอยห้อยตามกันมา จนทุกวันนี้กลายเป็นวิถีชีวิตคู่ของพวกมันไปแล้ว สุดท้ายทั้งกลุ่มก็เดินตามตูดไอ้แดนไปยังที่ที่มันบอกรวมถึงตัวผมด้วย เมื่อไปถึงได้ที่นั่งเหมาะๆ บาร์เทนเดอร์จำเป็นอย่างไอ้แดนก็จัดการให้ทุกคนเสร็จสรรพ ซึ่งผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเอาแก้วมาจากไหน พอกระดกเหล้าเข้าปากไปคำนึง ไอ้แดนมันมองมาที่ผมทำหน้ากวนตีนใส่เหมือนจะพูดอะไร “เฮ้ย! ไอ้เซียน~ กูก็นึกว่ามึงจะไปกับโต๊ะข้างๆ แล้วนะ สองสาวเต้นยั่วมึงซะขนาดนั้น นี่ถ้าบนโต๊ะไม่มีขวดเหล้าแก้วเหล้า กูว่ามึงถูกกดลงโต๊ะขย่มมึงทำผัวแล้ว ฮ่าๆ” สีหน้าไอ้แดนพูดอย่างสะใจสุดๆ เฟยสำทับอีก “นั่นดิ กูดูแล้วแมร่ง อย่างกับงูสองตัวกำลังเลื้อยรัดมึงอยู่นั่นแหละ นี่ถ้ากูไม่ติดเอ็มมี่กูไปช่วยมึงแล้ว” ผั๊วะ! “โอ๊ย!” “ว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีซิจะเอาใช่ปะ?!” เอ็มมี่ทำท่าจะเขกหัวอีกรอบ “แหม! ไอ้เราก็ไม่ได้มอง เล่าออกมาเห็นภาพขนาดนี้ มึงคงเสียดายมาก!! สินะ” เอ็มมี่กระแทกเสียง “ก็กูเป็นห่วงเพื่อนอะ แฟนกูก็รัก เพื่อนกูก็ห่วง ก็เกรงใจไงก็เลยทำได้แค่ดู” ไอ้เฟยพูดจบก็กระดกเหล้าเข้าปากด้วยความอัดอั้น “จ้ะๆ เชื่อตายแหละ ฮึ!” นั่งมองพวกเพื่อนพูดถึงเรื่องตัวเองก็ไม่ได้อะไรมากมายชินซะแล้วละ จะว่าไปทุกครั้งที่ไปร้านเหล้าหรือเข้าผับก็มักจะมีสาวๆ เข้ามาห้อมล้อมอยู่เสมอ แต่ผมไม่ได้สนใจเธอเหล่านั้น ยังไม่มีใครน่าดึงดูดหรือทำให้รู้สึกสนใจ ไม่เคยมีเลย… จากนั้นพวกเราก็นั่งคุยกันสนุกเฮฮาไปเรื่อยเปื่อย จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเช้ามืดผมที่กำลังกรึ่มๆ หลับๆ ตื่นๆ สะดุ้งตื่นตกใจเพราะเสียงร้องโหวกเหวกของไอ้แดนนรก! มันเอาอีกแล้ว! “เฮ้ย! ร้านโจ๊กเปิดแล้วว่ะ!” ไอ้แดนลุกขึ้นแล้วชี้ไปที่ร้านโจ๊กคงจะหิวมากถึงได้ดูตื่นเต้นขนาดนั้นอย่างกับไม่เคยกิน! “มันจะตะโกนทำห่าอะไรวะ?!” ไอ้เฟยพูดอย่างหัวเสีย เอ็มมี่ที่หลับไปตอนไหนไม่รู้ก็ตื่นขึ้นมาทำหน้าเหลอหลาเพราะเสียงไอ้แดนเช่นกัน สายตาชำเลืองมองไปตามจุดที่ไอ้แดนชี้อยู่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเรานั่งเท่าไรมองเห็นร้านอาหารเช้าเล็กๆ กำลังเปิดบริการแล้วจู่ๆ ท้องก็ร้องโครกครากขึ้นมากะทันหันอย่างกับรู้งาน “ปะ เก็บของกันเถอะ เฮ้ยไอ้เฟยพาเอ็มมี่ไปรอที่ร้าน เดี๋ยวกูกับไอ้แดนเก็บของไปทิ้งแล้วเดี๋ยวตามไป” “โอเค ได้” เฟยกับเอ็มมี่เดินไปแล้วส่วนผมกับไอ้แดนหลังเคลียร์สถานที่เสร็จก็ตามหลังไป มาถึงไอ้แดนก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ทันทีพอมันไม่เห็นคนอยู่ก็ร้องโหวกเหวกโวยวายอีก “อ่าวเฮ้ย! แม่ค้าไปไหนวะเนี่ย แล้วจะสั่งข้าวกับใคร กูหิวโว้ยย!” ไอ้เฟยเห็นสภาพไอ้แดนถึงกลับถอนหายใจแล้วร้องบอก “ป้าเขาไปรอใส่บาตรเดี๋ยวก็มา มึงจะโวยวายอะไรนักหนา” พอไอ้แดนได้ยินที่ไอ้เฟยบอกมันก็ทำหน้าเหวอ “ฮะ? ใส่บาตร? เฮ้ย! พวกเราเข้ามาถูกร้านเปล่าวะ?” มันเกาหัวแกรกๆ หันมามองผมแล้วยิ้มเยาะ “พาคนบาปอย่างไอ้เซียนที่เข้าร้านเหล้าเป็นกิจวัตรมากินร้านสายบุญ แมร่ง! จะไม่แดกไปช้อนเดียวแล้วชักเลยเหรอวะ ฮ่าๆ” มันเล่นผมละ แต่จะยอมอยู่เฉยๆ เหรอ สวนกลับไปสิ “ไอ้ห่า พวกมึงก็มากับกูทุกวัน ตกนรกก็คงไม่ใช่กูคนเดียวหรอกเว้ย!” พูดจบก็เดินไปหาที่นั่ง แล้วกวาดตามองเมนูอาหาร โจ๊ก ข้าวต้ม ไข่กระทะ กาแฟ และอื่นๆ ผมมองเมนูจนตาลาย แล้วตอนที่กำลังตัดสินใจว่าจะกินอะไร คุณป้าเจ้าของร้านที่ไอ้เฟยพูดถึงก็เดินเข้ามาในร้าน สายตาเหลือบมองไปแวบหนึ่งเหมือนจะเห็นผู้หญิงผมยาวร่างบอบบางน่าจะลูกสาวป้าเดินตามหลังมาติดๆ ยังไม่ทันได้มองเธอชัดๆ เพราะกำลังจดจ่อกับเมนูอาหาร เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะกินอะไรก็ได้ยินเสียงใจดีของป้าพูดขึ้นมา “รอนานไหมจ๊ะ ป้าขอโทษนะ ไม่คิดว่าจะมีลูกค้าตั้งแต่เช้าๆ แบบนี้” เห็นไอ้แดนยิ้มกวนๆ รู้เลยสักพักมันต้องกวนประสาทคุณป้าแน่ แล้วก็ไม่ผิดจากที่คาดเดาเห็นมันขยับปากด้วยท่าทางกวนตีนสุดขีด “ป้าเปิดร้านอาหารเช้าก็ต้องมากินตอนเช้าดิคร้าบ~” เห็นสีหน้าภูมิใจของมันแล้วหันกลับไปมองคุณป้าเจ้าของร้านที่เกือบจะพูดไม่ออก แต่ใบหน้ายังยิ้มอยู่เหมือนเดิม “จ้ะ ป้าก็ไม่เคยเห็นใครมาเช้าขนาดนี้ แล้วจะกินอะไรจ๊ะ?” “โจ๊กสี่ถ้วยครับป้า” ผมรีบตอบก่อนที่ไอ้แดนมันจะพูดกวนประสาทอีก “…” แล้วในตอนที่คุยกับป้าเจ้าของร้านอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นใบหน้าขาวนวล ดวงตาใส ในชุดกระโปรงยาวสีขาว เธอเอามือปิดปากตัวเองแล้วเดินผ่านกลุ่มของผมไปเงียบๆ ขณะนั้นไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเพื่อนๆ แต่ละคนกำลังมองเธออยู่เช่นกัน เพราะสายตาเอาแต่จ้องเธอไม่กะพริบครุ่นคิดราวกับตัวเองติดอยู่ในภวังค์ แล้วจู่ๆ หัวใจก็เต้นแรงตุบตับผิดจังหวะ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ว่าผมก็อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ไม่นาน เพราะไอ้แดนมันลุกลี้ลุกลนทำท่าดมรักแร้ตัวเองจนอดที่จะมองมันด้วยความสงสัยไม่ได้ “…!” “ตัวกูก็ไม่ได้เหม็นนี่หว่า” ไอ้แดนมองไปที่ไอ้เฟย “ไอ้เฟย มึงนั่งใกล้ตรงที่น้องเขาเดินผ่านมากที่สุด เมื่อกี้กูเห็นน้องเขาเอามือปิดจมูกเลยนะเว้ย พกน้ำหอมบ้างนะมึงอะ” เอ็มมี่ที่นั่งอยู่เงียบๆ มานานได้ยินไอ้แดนพูดถึงเฟยแบบนั้นก็สวนกลับทันที “เขาน่าจะเหม็นปากแกมากกว่านะ แดกเหล้าเข้าไปขนาดนั้นยังสำรอกคำพูดออกมาได้ไม่หยุด!” ผมนั่งยิ้มฟังทั้งสองเถียงกันคิดว่าเอ็มมี่พูดตรงใจสุดยกนิ้วให้เลย คิดว่าแอลกอฮอล์ที่พวกผมดื่มมันน่าจะระเหยออกมาทางเหงื่อจนส่งกลิ่นฟุ้งไปทั่ว แต่ถึงจะอธิบายให้ไอ้แดนฟังมันก็คงไม่มีประโยชน์! สักพักที่พวกมันหยุดเถียง ถ้วยโจ๊กหอมกระเทียมเจียว ก็ถูกวางตรงหน้าพวกเรา แล้วทุกคนก็ต่างกินกันอย่างเอร็ดอร่อยไม่พูดไม่จา ไม่นานโจ๊กก็หมดถ้วย สักพักผมเดินไปจ่ายเงินกับคุณป้าเจ้าของร้าน แล้วชักชวนเพื่อนๆ กลับตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมากคิดถึงเตียงนุ่มๆ ที่คอนโดใจจะขาด ทว่าระหว่างที่กลุ่มของพวกเรากำลังเดินไปที่จอดรถ ไอ้เฟยที่มองหน้าผมแปลกๆ มาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านคุณป้าก็พูดขึ้นมา “ไอ้เซียนนน~ มึงว่าลูกสาวป้าร้านโจ๊กเป็นไงวะ กูไม่เคยเห็นสายตามึงเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ” “นั่นสิ สายตาที่มองผู้หญิงที่ผับกับมองน้องสาวร้านโจ๊กทำไม มันแตกต่างกันจัง” เอ็มมี่สำทับ “ไม่รู้ว่ะ รีบกลับเถอะกูง่วง” ในคำถามที่ไอ้เฟยถามมาผมยังตอบตัวเองไม่ได้เลย จะให้ตอบพวกมันได้ยังไงเพราะตัวเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน รู้สึกถูกชะตา รู้สึกใจฟู รู้สึกอยากเห็นหน้า ตอบใครไม่ได้จริงๆ ได้แค่ยิ้ม และหัวเราะกลบเกลื่อนไป