“คืนสารท...เสียงกระซิบจากเถ้ากระดูก”

ตอนที่ 4 : รอยแผลในฝัน

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา มนตรีพยายามข่มตาหลับ ในคืนนั้นอากาศอับชื้นจนหายใจติดขัด และเสียงลมพัดยังดังอื้ออึงอยู่รอบบ้าน แต่พอเขาหลับได้ไม่นาน ก็มีภาพหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว — เปลวไฟลุกโชนกลางความมืด

หญิงแก่ผมขาวยาวรุงรัง ยืนอยู่กลางกองไฟ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ร่างกายถูกเผาไหม้ครึ่งหนึ่งจนเห็นเนื้อหนังแหว่งพอง แต่ดวงตาก็ยังคมกริบ ราวกับมองทะลุถึงข้างในหัวใจของเขา

เสียงเธอแหบแห้งดังลอดควันไฟ

“เจ้าสัญญาจะช่วยข้า...แต่เจ้าทำให้ข้าตายทั้งเป็น ไอ้คนทรยศ เจ้าต้องชดใช้ ”

“ไม่! ผมไม่รู้จักคุณ!” มนตรีตะโกนสุดเสียง แต่ร่างนั้นกลับหัวเราะเบา ๆ เสียงเหมือนเปลวไฟแตกเป๊าะแป๊ะ

“ตอนเจ้าป่วย แม่เจ้าพามาหาข้า ข้าช่วยจนเจ้าหาย...แต่แม่เจ้ากลับใส่ร้ายข้าว่าใช้ของมนต์ดำ เผาข้าตายทั้งเป็น เจ้าจำได้ไหม...มนตรี”

เขาชะงัก ดวงตาหญิงชราลุกวาวเป็นสีแดงเลือดก่อนที่ไฟจะโหมแรงขึ้นโอบรอบตัวเขา กลิ่นไหม้แผดแสบจมูกจนแทบจะขาดใจ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ —

มนตรีสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มทั่วตัว ลมหายใจหอบถี่ เมื่อเอามือลูบคอ พลันรู้สึกถึงความแสบร้อน เขารีบวิ่งไปส่องกระจก และสิ่งที่เห็นทำให้เลือดในร่างกายเย็นเฉียบ — มี รอยนิ้วมือไหม้ดำห้าแถบ อยู่รอบลำคอ ซึ่งมันดูเหมือนถูกบีบจริง ๆ

เช้าวันนั้น เขารีบไปหาป้าสาย เพื่อจะถามเกี่ยวกับฝันเมื่อคืน ว่ามันคืออะไรกันแน่ ป้าสาย เป็นญาติคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้ ป้ากำลังนั่งสานปลาตะเพียนอยู่หน้าบ้าน พอเห็นรอยที่คอหลาน สีหน้าก็ซีดเผือกทันที

“หลาน...” ป้าสายเอ่ยเสียงสั่น “ตอนแกยังเล็ก แกป่วยหนักจนหมอที่ไหนก็ช่วยไม่ได้ ยายคำเป็นคนช่วยไว้จริง ๆ ท่านใช้สมุนไพรกับของขลังเรียกขวัญแกกลับมามนตรี... ป้าจำได้ดี”

มนตรีนิ่งฟัง เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“แต่แม่เจ้ากลัวคนถูกหาว่าเป็นลูกหมอผี เลยบอกชาวบ้านว่ายายคำใช้ของดำ ทำให้คนอื่นป่วย ชาวบ้านก็รุมกันเผาศาลยายคำ... ป้าพยายามห้ามแต่ป้าห้ามไว้ไม่ทัน”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ามาที่กลางอก มนตรีตัวแข็งพูดไม่ออก ภาพหญิงชราในเปลวไฟจากฝันซ้อนทับกับคำสารภาพของป้า เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น

หลังเงียบไปนาน เขากลืนน้ำลายแล้วเอ่ยเบา ๆ

“งั้น...ผมจะไปขอขมาท่าน”

ป้าสายส่ายหน้าแรง “อย่าไปคืนนี้นะหลาน...วันนี้คือ คืนสารทใหญ่ วิญญาณจะกลับมาเดินบนโลก คนที่เคยทำผิดกับเขา — จะได้เห็นหน้าเขาชัดกว่าคนอื่น”

แต่มนตรีไม่ฟัง เขาเชื่อว่าการขอขมาคือหนทางเดียวที่จะจบฝันร้ายนี้ เขาเดินกลับบ้านพร้อมเสียงลมที่พัดแรงขึ้นทุกที กลิ่นควันไฟเก่าคลุ้งติดจมูกไม่จางหาย

และในยามค่ำวันนั้น...เขาเห็นเงาผู้หญิงผมขาวยาวยืนอยู่ใต้ต้นโพธิ์หลังศาล เงานั้นไม่ขยับ แต่กลับมองตรงมาที่เขา—นิ่งสนิท ดวงตาในเงาเรืองแดงราวถ่านไฟ

เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมาตามลม

“อย่ารอให้สารทผ่านไป...เพราะคืนนี้ ข้ายังจำได้”