มิติเสน่หา

8

ด้วยความริษยาของนางสนมนับร้อยที่หวังในตำแหน่งราชินีแห่งอียิปต์ สายสืบที่พวกนางจ้างมาสามารถตามจนรู้ว่าองค์ฟาโรห์มาหาหญิงใดที่นอกวังหลวงทุกวันและมีท่าทีรักใคร่อย่างชัดเจน

"มันเป็นผู้ใดกัน!?" สนมอารีย์ถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดและใบหน้าสวยบูดบึ้งเมื่อรู้เรื่อง

" ข้ารู้เพียงว่าพระองค์ทรงเสด็จไปหามันทุกวัน บางวันยอมบรรทมที่บ้านเสนาบดีเฟอร์เนียบ่อยครั้ง" สายลับรายงานต่อถึงสิ่งที่รู้

" มิน่าช่วงนี้ไม่มาหาข้าบ้างเลย" สนมอารีย์คว้างแจกันระบายความโมโห เมื่อก่อนเธอเป็นที่อิจฉาต่อนางสนมทั้งหลายแต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่

ตำแหน่งคนโปรดปรานกำลังถูกแย่งไป

มีเหรอจะยอมได้

"จัดการมันซะแล้วข้าจะให้รางวัลอย่างงาม" สนมอารีย์หันไปสั่งเสียงเหี้ยมโดยไม่มีท่าทีลังเล มือกำแน่นด้วยโกรธแค้นแม้จะยังไม่เห็นหน้าก็ตาม

" ขอรับ" สายลับรับคำเสร็จก็รีบออกไปจากตำหนักด้วยความว่องไวราวกับหายตัวได้

"ถ้ามันทำเสร็จแล้วเก็บมันซะเทียล่า ข้าไม่ไว้ใจมัน" คนตายคือคนที่เก็บความลับได้ดีที่สุดและเธอใช้วิธีนี้นับครั้งไม่ถ้วนกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้

"เจ้าค่ะพระสนม" เทียล่ารักนายยิ่งกว่าชีพ หากอะไรทำได้เพื่อความสบายใจก็จะทำ เธอเลยได้ความไว้วางใจสูงสุดจากพระสนมเทียล่า

ตกดึกในคืนนั้น มณีรัตนออกมาดูพระจันทร์ตามปรกติทุกวัน แล้วคืนนี้ดวงจันทร์สวยมากจนทำให้คิดถึงที่บ้าน เธอไม่รู้ว่าป่านนี้คุณยายจะเดือดร้อนใจแค่ไหนที่เธอหายมาอยู่ที่นี่และไม่มีทางให้กลับไป อยู่ๆแหวนกับสร้อยก็ร้อนขึ้นและเปร่งแสงสว่างเหมือนทุกครั้งที่มีคนปองร้ายเธอ

นี่คือเหตุผลที่สามารถมีชีวิตรอด

อัญมณีพวกนี้แจ้งเตือนเสมอ

ฉิบ!!

" กรี๊ดด! ช่วยนาสข้าด้วย!!" มณีรัตนหลบดาบที่เฉียดลำคออย่างน่ากลัวว่าหัวจะหลุด แต่ปลายดาบก็เฉียดโดนหัวไหล่ การสู้โดยไร้อาวธเช่นนี้เธอทำไม่ได้แน่นอน แล้วอาวุธทั้งหมดอยู่ภายในห้องนอนเลยทำได้เพียงหลบไปมา แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม พวกมันตั้งใจมาเพื่อฆ่าหรือต้องการปล้นชิงของมีค่าก็ไม่แน่ใจ ผ่านไปไม่นานเทรัสก็ขึ้นมาพร้อมกับอัสชาเพื่อช่วย เธอเลยรีบโยนเชือกที่อยู่ระเบียงไปคล้องระเบียงบ้านหลังข้างๆที่ไม่ไกลกันมากก่อนจะไต่หนี

ฟาโรห์เซเนติได้ยินเสียงดาบกระทบกันและเสียงคล้ายคนมีเรื่องจึงออกมาดูพร้อมกันกับเฟอร์เนีย ก่อนจะตกใจกับสิ่งมหัศจรรย์จนเผลออ้าปากค้าง ภาพหญิงงามเดินบนเชือกเพียงเส้นเดียวแต่รวดเร็วจนน่าตกใจว่า ถ้าหากร่วงลงก็ไม่รอดแน่

"มณีเกิดอะไรขึ้น?" ฟาโรห์เซเนติรีบวิ่งไปอีกด้านของระเบียงเพื่อรอรับเธอ

"พวกท่าน..." เฟอร์เนียรีบหันหลังทันทีเพราะว่าชุดที่เธอสวมใสบางมากเหลือเกิน ฟาโรห์เซเนติชุดมาคลุมทับให้เธอในทันที

"เกิดอะไรขึ้นบอกข้าเร็วมณี!" เมื่อเธอเงยหน้ามองสบตาด้วยความเป็นหวาดกลัว ดวงตาที่เปร่งประกายคู่นี้สวยงามเหลือเกิน สวยเสียจนไม่อาจจะหักห้ามใจได้ไหว แล้วก้มลงจูบปลอบใจอยู่เนินนาน มือใหญ่ลูบไล้ที่ต้นแขนเล็กเลื่อนขึ้นไปถึงหัวไหลบาง แต่กลับต้องชะงักในทันที

"โอ๊ย!" มณีรัตนร้องเสียงหลงเมื่อมือเขามาจับโดนแผลสดๆ เขาทำเธอหมดอารมณ์ไปเลย

"เจ้าบาดเจ็บรึ เหตุใดถึงไม่บอกข้า?" ฟาโรห์เซเนติก็ตกใจไม่แพ้กัน แล้วมองดูหัวไหล่เธอ ขนาดสวมเสื้อเขาไว้แล้วเลือดยังซึมขนาดนี้แผลคงลึกมาก

"ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวข้าก็กลับแล้ว ขอบใจที่ช่วย" มณีรัตนผละตัวออกมา แล้วกัดฟันเดินต่อไปด้วยความไม่ไว้ใจทุกอย่าง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจ็บหนักเลย นี่คงเป็นแผลที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้ว

"ข้าช่วยดีกว่า" ฟาโรห์เซเนติอุ้มมณีรัตนด้วยความง่ายดายเพราะตัวนางเบาหวิว เดินเข้าไปในห้องบรรทมของตัวเอง สังเกตมองหน้าซีดมาก ปากที่เคยแดงด้วยเลือดฝาดก็ซีดลงจะน่าใจหาย

"เฟอร์เนียหายาทำแผลให้ข้าเร็วเข้า แล้วส่งคนไปบอกคนของนางว่านางปลอดภัยดี" เฟอร์เนียรีบหาของให้องค์ฟาโรห์ทันที ก่อนจะส่งทาสไปแจ้งข่าวให้รู้จะได้ไม่ตื่นตูมไปมาก พร้อมกับบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยมารับเพราะท่านหญิงหลับไปแล้ว

"ให้นางพวกนี้ทำให้ท่านหญิงดีกว่านะขอรับ" เฟอร์เนียพาทาสผู้หญิงสองคนมาด้วย

"ข้าจัดการเองได้ พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ" หลังสั่งเสร็จเฟอร์เนียและทาสสองคนก็ออกไปเพราะคิดว่ายังไงต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

"ท่านทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้" มณีรัตนถามสิ่งที่สงสัยตั้งแต่เจอหน้าเขาที่ระเบียงบ้านแล้ว

"ข้ามักมาพักที่นี่บ่อยๆ" ฟาโรห์เซเนติพูดไปและทำแผลไปด้วยอย่างเบามือที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เจ็บอยู่ดีเพราะแผลยังสดใหม่

"โอ๊ย!" มณีรัตนห่อไหล่หนีอย่างเจ็บและแสบมาก ตอนนี้เธอเริ่มปวดทั้งไหล่และแขนแล้วด้วย

" ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บ ข้าเบามือที่สุดแล้ว แผลเจ้าลึกมาก พรุ่งนี้ข้าจะให้หมอที่เก่งที่สุดมารักษาเจ้านะมณี" มือใหญ่ยังคงทำแผลให้เธอเพราะเลือดไม่หยุดไหลสักทีทั้งที่ซับแผลอยู่นานจนน่าแปลกใจ

"รู้ไหมสร้อยและแหวนข้ามักเตือนข้าทุกครั้งที่มีภัยมา ไม่อย่างนั้นตอนนี้ข้าคงจะหัวที่ขาดแน่ แต่แค่นี้ก็สาหัสมากที่สุดในชีวิตของข้าแล้ว อีกอย่างคือเลือดข้าหยุดไหลยากมาก" เธอเล่าให้เขาฟังในเรื่องที่ไม่มีใครรู้ แม้แค่ลูกน้องคนสนิทก็รู้ แต่กับเขาเธอกลับไว้ใจมากทั้งที่ยังเกลียดอยู่ ทุกความรู้สึกย้อนแยงกันไปหมดและไม่รู้ว่าควรจัดการยังไง

" งั้นรึ แล้วนอกจากข้ามีผู้ใดรู้บ้าง?"

"แค่ผู้เดียวท่านเซเนติ"

"คืนนี้เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว นอนพักเถอะ" ถึงแม้จะดีใจอยู่ลึกๆแต่ก็เก็บอาการเอาไว้ อีกอย่างคนตรงหน้ายังอาการไม่ดีขึ้นเลยทั้งที่ทำแผลให้แล้ว ผ่านไปไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ต่างกับตัวเขายังนั่งลูบผมเธอไปเรื่อยไม่คิดจะหลับนอน

"ยายจ๋า...คิดถึงจัง...พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยมณีด้วย...ช่วยด้วย... " มณีรัตนละเมอพูดออกมาเพราะพิษของบาดแผล เธอกอดแขนฟาโรห์เซเนติไว้แน่นแม้จะหยุดละเมอแล้วยังไม่ยอมปล่อยมือ

"ข้าจะดูแลเจ้าเองหลังจากนี้" ฟาโรห์เซเนติหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ แล้วล้มตัวลงนอนกอดอย่างระมัดระวังไม่ให้โดนแผล คืนนี้คงเป็นคืนแรกที่เตียงนอนไม่วางเปล่าเหมือนทุกคืน

อยากมีมณีเคียงข้างทุกคืน

ควรทำอย่างไรดีให้นางใจอ่อนในเร็ววัน

เช้าตรู่วันต่อมา ฟาโรห์เซเนติตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจอย่างหนัก มณีรัตนตัวร้อนรุ่มราวกับสุ่มไฟในกายจนต้องให้คนรับใช้ไปเตรียมผ้าและน้ำมา ส่วนเฟอร์เนียรีบไปตามหมอหลวงมาดูอาการที่หนักขึ้น นาสเป็นคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาได้เพราะเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ท่านหญิง

"นายท่านดีกับท่านหญิงมากจริงๆ ขอบใจนะเจ้าคะ" นาสไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกที่จะไม่รู้ว่าการดูแลขนาดนี้เพราะอะไรทั้งที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองสักนิด แต่ปัญหาคือท่านหญิงไม่รับรู้ความรู้สึกของนายท่าน

"นางสำคัญกับข้ามาก ต่อให้นางจะไม่ชอบข้าสักเท่าใด" ฟาโรห์เซเนติตอบ แววตาอ่อนโยนมองมณีรัตนตลอเวลาชนิดที่ผู้มาใหม่อึ้งไปนานสองนาน

หลวงลงมือตรวจอาการของมณีรัตนอย่างละเอียดเพราะรู้ว่าหญิงตรงหน้านี้สำคัญมากเพียงใดกับองค์ฟาโรห์ แม้ว่าจะไม่มีผู้ใดพูดหรือบอกก็ตาม จากนั้นจัดยาให้ก่อนกลับไป

"ให้นางพักอยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าจะหาย ส่วนพวกเจ้าสามคนจะมาเยี่ยมนางยามใดก็แล้วแต่ ข้าไม่อยากให้มณีอยู่ไกลหูไกลตาหากนางยังไม่หายดี" ฟาโรห์เซเนติสั่งด้วยความเป็นห่วง ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้นางเปรียบเสมือนหัวใจของเขาไปเสียแล้ว

"เจ้าค่ะนายท่าน เดี๋ยวสักครู่ข้าจะนำขนมหวานของโปรดท่านหญิงมาไว้ให้นะเจ้าคะ เผื่อฟื้นขึ้นมาจะได้ทาน" นาสถอยออกจากห้องเพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักของท่านหญิงมาก

"หวังว่าสักวันเจ้าจะรักข้าเหมือนข้ารักเจ้านะมณีรัตน" หรือนี้จะเป็นคำสาปแช่งของเทพเจ้าถึงได้ส่งนางมาทำให้รักใคร่จนไม่อาจจะทนไหว แต่ตัวนางเกลียดเขาและหาทางหนีตลอดเวลา

แต่ไม่ว่านางจะหนีไปแห่งหนใด

เขาจะตามหาจนเจอ