เพลิงวายุ(วายุ & มุกดา)

บทที่ 2 โดนจับ 1.2

"ไง..เมามากเลยนี่" เสียงเข้มของวายุทำให้มุกดารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแต่มันไม่ง่าย

"ปล่อยนะ ไอ้บ้า!ก่อนที่ฉันจะตะโกนให้คนช่วย"เสียงคนเมาแหวตวาดออกมาเสียงดังแต่กลับเบาหวิวภายใต้เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม ส่วนวายุนั้นไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้ง่ายๆ

วายุปล่อยอ้อมแขนก่อนจะใช้มือจับไหล่บางบีบอย่างแรง ความเจ็บของมือหนาที่กดลงมาทำเอามุกดาหน้าเบ้

“พ่อของเธอรู้หรือเปล่าว่าลูกสาวของมันร่านขนาดไหน” วายุพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ความเกลียดชังที่มีต่อพ่อของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธได้ คนที่เป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติผู้หญิงมาตลอด แต่สิ่งที่ทำกับเธอตอนนี้ไม่ต่างจากมดแมลงและพร้อมที่จะบี้เธอให้ตายคามือ ยิ่งคิดมือใหญ่ก็ยิ่งลงแรงจนหญิงสาวพยายามดิ้นหนีเพราะความเจ็บที่เข้าเล่นงาน

"ปล่อย!" เธอตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงดนตรีพร้อมกับใช้เท้าเล็กๆ ที่อยู่ในส้นสูงเหยียบไปที่เท้าของเขาเต็มแรง แต่เพราะเขาใส่รองเท้าหนังราคาแพงแรงอันเล็กน้อยของเธอจึงไม่สามารถทำอะไรเข้าได้ แต่มันกลับเพิ่มความโกรธเคืองให้เขาทวีคูณทำเอาเขาฟิวส์ขาดหมดความอดทน

เขาจับแขนของเธอเอาไว้แน่นแล้วลากเธอออกมา ร่างเล็กไม่มีโอกาสได้ขัดขืน แม้แต่เสียงร้องให้คนช่วยก็ออกไปเพียงครั้งเดียว เพราะตอนนี้เธอกำลังตกใจในความรุนแรงดิบเถื่อนของเขา

“เธอคิดว่าหนีได้หรือไง?” วายุกระซิบเสียงเข้มข้างหูของมุกดา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่ปะทุออกมาไม่หยุด ดวงตาที่มองมาที่เธอทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้าน เธอพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของวายุได้

เธอทั้งดิ้นทั้งทุบตีไม่ยอมตามออกไปได้ง่าย แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

ปัจจุบัน

"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!" เธอขมวดคิ้วด้วยความสับสนก่อนจะรีบลุกออกจากที่นอนเมื่อรู้ถึงความไม่ปกติ มันไม่ใช่ห้องนอนของเธอ

มุกดากวาดตามองห้องนอนหรูหราตกแต่งอย่างสวยงามด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้แท้และผ้าม่านหนาสีเข้มดูอึมครึม หัวใจเต้นรัวด้วยความตระหนก จำได้ว่าทะเลาะกับใครบางคนก่อนจะภาพตัด

เธอรีบวิ่งไปที่ประตูห้องพยายามจะเปิดออกไป แต่ประตูถูกล็อกจากด้านนอก เธอพยายามบิดแต่ก็ไม่สามารถเปิดออกได้ เธอทุบประตูเสียงดังพร้อมกับตะโกนส่งเสียงโวยวาย

"ใครก็ได้ ช่วยบอกทีว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! ใครก็ได้ ช่วยด้วย!"

ปัง! ปัง!

"ใครอยู่ข้างนอก! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ปล่อยฉันออกไป!" เธอร้องตะโกนให้คนช่วยเสียงดัง

"ปล่อย..อย่าให้ฉันออกไปได้นะ จะแจ้งตำรวจจับให้หมดเลย ปล่อยนะโว้ย!"

มุกดาโวยวายเสียงดังลั่น มือบางยกขึ้นทุบประตูอย่างแรง หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก สองมือพยายามกระชากลูกบิดประตูออก ถึงแม้จะดูไร้ประโยชน์ แถมยังเจ็บมือ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้

ในขณะที่เธอทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นประตูที่ก็ถูกเปิดออกอย่างแรง วายุก้าวเข้ามาพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความดุดัน มุกดาชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้า เพราะใบหน้าเบ้าหน้าฟ้าประทานนั้นทำเอาเธอตะลึงงัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องสนใจ ก่อนจะโวยวายออกมาอีกครั้ง

"คุณเป็นใคร จับฉันมาที่นี่ต้องการอะไร ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!" มุกดาร้องโวยวายเสียงดัง

วายุพ่นลมหายใจอย่างหมดความอดทน ก่อนจะพูดเสียงเสียงกร้าวดวงตาที่มองหญิงสาวลุกโชนไปด้วยความเดือดดาล

"หยุดตะโกนโวยวายซะที ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน" วายุตอกกลับเสียงดังไม่แพ้กัน

เพราะเสียงตะโกนโวยวายน่ารำคาญของหญิงสาวทำเอาเขาทำงานไม่รู้เรื่องส่วนลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง ต่างก็ไม่รู้จะทำยังไง จนวายุต้องออกมาและตอนนี้ก็กำลังจ้องหน้าเธอเหมือนกับอยากจะฆ่าให้ตาย

มุกดาที่เห็นสายตาดุดันก็ผงะ ก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว รู้สึกหวาดหวั่นในใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ยอมแพ้

"คุณเป็นใคร จับฉันมาที่นี่ต้องการอะไร ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยนะ!" มุกดาร้องตะโกนไม่หยุด

"คิดว่าเธอจะออกไปได้ง่ายอย่างนั้นหรือ?" วายุเอ่ยเสียงเย้ยหยัน มองใบหน้าที่ตื่นกลัวด้วยความสะใจ

"คุณต้องการอะไรจากฉัน จำได้ว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน" มุกดาถามด้วยความอยากรู้ ด้วยน้ำเสียงติดสั่นเล็กน้อย ใบหน้าเชิดสูงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรู้ว่าตนเองเสียเปรียบขนาดไหน วายุเห็นท่าทางของหญิงสาวก็แค่นเสียงด้วยความสมเพช ก่อนจะคว้าแขนของเธอกระชากเข้ามาใกล้ จนถลาไปชนอกแกร่งเต็มแรง จมูกเจ็บจี๊ดจากการปะทะเธอพยายามดิ้นออกแต่เขากลับจับเธอเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บข้อมือทั้งสองข้าง แต่เขาก็ไม่ผ่อนแรง

"หึ! เธอคงไม่รู้สินะ! ว่าพ่อที่แสนดีของเธอทำอะไรเลวๆ เอาไว้บ้าง!" เขาพูดด้วยเสียงกร้าว สายตาที่มองมุกดาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เธอผละออกด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยฉายแววสับสน เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ "พ่อฉันทำอะไรให้คุณ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าคุณมีปัญหากับพ่อของฉัน ก็ไปคุยกับพ่อฉันสิ!" มุกดาตะโกนออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอไม่เชื่อว่าพ่อของเธอทำเรื่องอะไรที่ผิด ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ หรือว่าเป็นเรื่องเงิน

"หรือว่าคุณต้องการเงินกันแน่ ต้องการเท่าไรล่ะ ฉันโทรบอกคุณพ่อตอนนี้เลยก็ได้ โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหน เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา" มุกดาพูดใส่หน้าวายุ และยิ่งเป็นการเพิ่มความเดือดดาล ร่างสูงขบฟันแน่นโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแขนที่บีบลงแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"อ๊ะ! เจ็บนะ" มุกดาหน้าเบ้ คิ้วขมวดเป็นปมด้วยความเจ็บ

วายุมองมุกดาด้วยสายตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน "เธอคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเหรอ? สิ่งที่พ่อของเธอทำ ไม่ว่าเงินเท่าไรมันก็ชดใช้ให้ฉันไม่ได้ และฉันจะทำให้พ่อของเธอเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเจ็บ" เขาพูดเสียงเย็น สายตาคู่นั้นเย็นเยียบจนทำให้ร่างเล็กหนาวสะท้าน รอบกายแผ่รังสีอำมหิตออกมา มุกดาสัมผัสได้ถึงความอันตราย แต่เรื่องที่เข้าพูดมาเธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

"ไม่จริง! ไม่มีทางที่พ่อฉันจะทำเรื่องอะไรแบบนั้น ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ ปล่อย! อย่ามาพูดอย่างนั้นอย่างนี้ ที่จับฉันมานี่เพราะต้องการเงินใช่มั้ย อยากได้เงินใช่มั้ย! บอกมา..เอาเท่าไร?" มุกดายังคงเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ต้องการจับเธอมาก็เพราะต้องการเงิน เธอจึงถามออกไป โดยที่เธอนั้นลืมไปว่าห้องที่เธออยู่และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในห้องนี้มันมีมูลค่ามากมายเพียงใด

ดวงตาสีดำสนิทของวายุฉายแววโกรธเกรี้ยวราวกับเปลวไฟที่ลุกโชน เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง เพราะคำพูดของเธอทำราวกับกำลังดูถูกเขา ทำเอาเขาหัวเสียไม่น้อย

"เธอคิดว่าเงินมันสามารถแก้ไขทุกอย่างได้เหรอ เธอคิดว่าเงินของเธอมันเอาชีวิตคนที่ตายกลับคืนมาได้อย่างนั้นเหรอ..ห๊ะ!! พูดออกมาสิวะ!! เงินมันช่วยให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้มั้ยวะ!!"