เพลิงวายุ(วายุ & มุกดา)

บทที่ 3โดนจับ 1.3

"พูดออกมาสิวะ!! เงินมันช่วยให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้มั้ยวะ!!"

วายุคำรามออกมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ มุกดาที่ได้ฟังก็นิ่งงันดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจทั้งยังสับสนเรื่องที่เขาพูดแต่เธอก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าพ่อของเธอจะเกี่ยวข้อง

ไม่มีทาง..แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โต้เถียง เขาจับแขนของเธอเหวี่ยงไปที่เตียง ความแรงของเขาทำเอาร่างของเธอกระแทกกับหัวเตียงจนเธอรู้สึกเจ็บ จากนั้นเขาก็เข้ามาคร่อมร่างเธอไว้ กักตัวไม่ให้เธอมีทางหนี สองมือของเธอถูกเขารวบขึ้นไปไว้เหนือหัวล็อกเอาไว้แน่น

วายุจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แววตาของเขาเหมือนกับเปลวไฟที่ลุกโชนแต่ถึงอย่างนั้นมุกดาก็มองเห็นความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา ก่อนที่มันจะหายไปเหมือนเพียงความแค้น เธอทั้งร้องทั้งดิ้นเพื่อต้องการให้หลุดพ้น แต่มันไม่ง่ายเลย

"ปล่อยนะ จะทำอะไร ไอ้บ้า! ปล่อย! อุ๊บ!" มุกดาตะโกนร้องโวยวาย ทั้งตกใจและตื่นตระหนก

วายุไม่ฟังคำตะโกนของเธอแต่กลับก้มลงจูบปิดปากเธอด้วยความรุนแรง เป็นจูบที่เหมือนกับต้องการทำโทษ มันไม่ได้นุ่มนวลหรืออ่อนโยนแม้แต่น้อย

มุกดาพยายามดิ้นหนี และไม่ยอมรับจูบของเขาง่ายๆ แต่เธอไม่สามารถหนีได้ หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นกลัว เขาตะโบมจูบเธอจนเธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปาก ความรุนแรงของเขาทำเอาเธอปากแตก แต่เขาก็ยังไม่ยอมผละออก เขายังจูบเธอไม่หยุด

มุกดาที่เพิ่งเคยถูกจูบเป็นครั้งแรก ความรุนแรงที่เขามอบให้เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเล็กน้อย ทำให้เธอเผลอโอนอ่อนโดยไม่รู้ตัว เพราะมันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำให้เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เสียงอื้ออึงขัดขืนกลายเป็นเสียงครางผะแผ่ว

วายุรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของคนใต้ร่าง เขาจึงผละออกมาชั่วขณะ มองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ มุกดาหายใจหอบหนัก หัวใจเต้นระรัวเมื่อไม่สามารถห้ามปรามอารมณ์ที่เกิดขึ้นได้ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่หลงเคลิ้มไปกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้

วายุผละออกจากร่างเล็ก เหยียดยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นอาการของหญิงสาว ดวงตาคมกริบกวาดตามองร่างเล็กที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยด้วยสายตาดูแคลน

ก่อนที่เขาจะก้มลงมาใกล้เธออีกครั้ง ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนเธอสามารถสัมผัสถึงลมหายใจสะอาดของเขา

"หึ! ก็ไม่ยากนี่..ต่อไปนี้เธอจะอยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอของฉัน! ถ้าไม่อยากโดนขังก็ทำตัวให้เชื่องเหมือนหมาเข้าไว้" หลังจากพูดจบเขาลุกขึ้นจากเตียงทิ้งให้มุกดานอนอยู่ด้วยความเงียบงัน สมองประมวลผลสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

...

เมื่อคืนมุกดาที่เพิ่งได้นอนเกือบรุ่งเช้าเพราะความแปลกที่และความคิดหนักถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ในที่สุดก็ได้หลับสนิทไปด้วยความเหนื่อยล้า อันที่จริงนิสัยของเธอเป็นคนที่นอนดึกและตื่นอีกทีก็เลยอาหารกลางวันไปแล้ว

มุกดารู้สึกตัวตื่นอีกทีเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดส่องลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านผืนหนา เธอลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะความง่วงยังคงครอบงำ เธอหันมองนาฬิกาบนผนัง พบว่าเวลาล่วงเลยมาค่อนวันแล้ว ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมา

"ฉันยังอยู่ที่นี่สินะ ไม่ใช่ฝันไป" เธอพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบหมอนมาอุดปากตัวเองแล้วส่งเสียงกรีดร้องระบายอารมณ์ด้วยความอัดอั้น

คำพูดสุดท้ายของผู้ชายคนนั้นเมื่อวานนี้ยังก้องอยู่ในหูของเธอ

"นางบำเรอบ้าอะไร ไม่มีทางเสียล่ะ!" มุกดาพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจ เธอจะต้องหาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดของเธอ มุกดาหันไปมองประตูด้วยความตกใจ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังติดอยู่ในใจของเธอ "ไอ้บ้านั่น..!" เธอคิดพร้อมกับจับริมฝีปากที่แตกยังรู้สึกเจ็บแค้นไม่หาย

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูยังดังอย่างต่อเนื่องทำให้เธอหงุดหงิด เธอเดินไปกระชากประตู และเพิ่งรู้ว่ามันไม่ได้ล็อกเอาไว้ เธอกระชากออกอย่างแรง

"มีอะไร!" มุกดาตะโกนเสียงแข็ง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงรับใช้คนหนึ่งที่ได้ยินเสียงเธอพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก เธอก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดสั่น

"คะ..คือ...คุณวายุให้มาตามคุณค่ะ" สาวใช้พูดก่อนจะได้รับคำตอบเป็นประตูที่ปิดใส่หน้าเธอเสียงดัง

ชื่อวายุสินะ ไอ้บ้านั่น..!!

แต่เธอก็ไม่คิดจะทำตามความต้องการของผู้ชายคนนั้นอยู่แล้ว และเธอก็ไม่ชอบที่มีคนมารบกวนความสงบ ด้วยการที่เธอเป็นคนที่อยู่แบบอิสระ ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจและเธอเองก็ไม่ชอบถูกบังคับ

หลังจากที่สาวใช้ถูกไล่ลงมา ก็เดินเข้าไปหาเจ้านายด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ

วายุที่เห็นสาวใช้ทำหน้าไม่ดี เขาก็พอจะรู้ผลลัพธ์

"บอกเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?" เขาถามเสียงเข้ม สาวใช้ก้มหน้างุดแล้วตอบด้วยน้ำเสียงติดสั่น "คือ ดิฉันแจ้งเธอไปแล้วค่ะ แต่เธอปิดประตูเสียก่อนค่ะ" วายุได้ยินดังนั้นก็ขบกรามแน่น ทำไมไม่รู้ว่าหญิงสาวดื้อดึงเพียงใด เขาโบกมือให้สาวใช้ ทันทีที่ได้สัญญาณ เธอก็รีบออกไปทันที เพราะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายกำลังหงุดหงิด

วายุมองเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ชอบให้ใครขัดคำสั่ง และการที่มุกดาไม่ยอมทำตามคำสั่งก็ยิ่งทำให้เขาหัวเสียมากขึ้นไปอีก

"ดี...ดื้อ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!" เท้าแกร่งก้าวตรงไปที่ห้องนอนที่เยื้องกับห้องนอนใหญ่ของเขา ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของมุกดา เคาะประตูอย่างแรงหลายครั้ง

"เปิดประตู!" เสียงตะโกนที่ดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้มุกดาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่เธอก็ไม่ยอมลุกไปเปิดประตู ได้แต่มองด้วยสายตาตื่นๆ

ตอนนี้วายุเองก็ไม่สบอารมณ์เช่นกัน เขาทุบประตูเสียงดัง จนได้ยินทั่วคฤหาสน์ บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ใกล้ ๆ พากันมองหน้าด้วยความหวาดหวั่นเพราะรู้ว่าเจ้านายในตอนนี้โมโหจัดนั้น น่ากลัวเพียงใด สงสัยผู้หญิงคนนั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

ปัง! ปัง!

"มุกดา ถ้าเธอไม่มาเปิดประตู ฉันจะพังเข้าไปแน่ แล้วทีนี้เธอจะได้เจอกับนรกของจริง!!"