“เธอเจ็บตรงไหนไหม เค้าคิดถึงเธอมากรู้ไหม” ฉันหันไปส่งยิ้มให้ผู้ชายที่เอ่ยถาม คำถามเกิดขึ้นในหัวของฉันมากมาย และเขาคือหนึ่งในคำถามนี้ เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร สายตาที่เขาส่งมาเหมือนกับโหยหา ดวงตาคมเหมือนเพิ่งจะร้องไห้มา หน้าตาเขาดีมาก
แต่เขาคือใครกันนะ?
ทำไมฉันไม่เคยรู้จัก แล้วสรรพนามทำไมถึงดูสนิทกันจัง
แต่ก่อนที่ฉันจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้
ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าร่างกายช่วงล่างของฉันไม่มีแรงเลย เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายฉัน แล้วทำไมฉันถึงมานอนอยู่แบบนี้?
“ดา!” ฉันเรียกดาหลันเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีด้วยน้ำเสียงตกใจ หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ อาการที่ฉันเป็นตอนนี้ถ้าคำนวณจากประสบการณ์ที่ฉันเรียนพยาบาลมาคือ...ฉันเดินไม่ได้!
“อะไรแก” ดาหลันขานรับ
“ขะ! ขาฉัน ขาฉันไร้ความรู้สึก” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “กะ! เกิดอะไรขึ้นกับฉันดา”
“เธอใจเย็นๆนะ เค้าอยู่ตรงนี้เค้าจะดูแลเธอเอง” ระหว่า
