Masochism ร้ายกลายเป็นรัก

“เจ็บ เจ็บ เอาออกก่อนได้ไหมคะ” “ต้องเสร็จไหม พี่ใกล้แล้ว” ฉันส่ายหน้า อะไรคือเสร็จ ไม่เสร็จ ฉันไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้เจ็บมาก อยากให้พี่ตฤณเอาออกเสียที “อื้อ พี่ตฤณ “เจ็บแค่ไหนก็ยอมและฝืนให้ผ่านไป “ผักบุ้งพี่จะเสร็จ” ฉันกัดปากจนเลือดซิป เกร็งช่วงล่างตะคริวแทบกิน ความคับแน่นที่ขยับเข้าออกทำให้ฉันเริ่มเสียวทรมานจากที่เจ็บเจียนขาดใจ “พี่ตฤณ” “เรียกชื่อพี่ ผักบุ้ง” ก็เรียกอยู่นี่ไง เขาสั่งให้ทำอะไรฉันก็ทำ ตัวตนของฉันถูกไฟปรารถนากลืนกินจนไม่รู้ผิด ชอบ ยอมพลีกายให้ผู้ชายที่ตัวเองรักเพราะเขาเข้ามาคุยและยอมตกลงบางอย่าง วันสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยของเขากำลังจะจบลง แต่เป็นวันที่ฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตในรั้วนี้ด้วยการเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง “อ๊ะ พี่ตฤณ” ขาทั้งสองข้างถูกยกพาดบ่า ความเป็นชายสอดแทรกเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันจุกเสียจนร้องไม่ออกแล้วร่างกำยำก็โน้มต่ำลงมาประทับริมฝีปากของฉันแน่น “อื้อ” ฉันครางอื้อหลับตาปี๋ สมองพร่าเลือน แอ่นอกร่อนเอวให้กับความร้อนแรงที่พี่ตฤณยัดเยียดเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลงระเริงไปกับบทรักที่พี่ตฤณมอบให้จนลืมเสียสนิทว่ากำลังทำอะไรอยู่ ปึก ! “อ่า ผักบุ้ง” เขาพร่ำชื่อฉันซ้ำๆ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันพอใจและยิ้มไม่หุบ สมใจแล้วในที่สุดพี่ตฤณก็เรียกชื่อฉันสักที ชื่อฉันหลุดออกมาจากปากเขาซ้ำๆ แลกกับพรหมจรรย์สาวของตัวเอง ใครว่าไม่คุ้มแต่ฉันไม่ มันคุ้มค่ามาก “แรงๆเลยค่ะ บุ้งไหว” ปึก ! เหมือนราดน้ำมันลงกองเพลิงให้ไฟลุกโชนอีกครั้ง ฉันถูกพี่ตฤณพลิกคว่ำ ตะแคงหงาย หลายท่าทางจนเริ่มหมดแรง “เรียกอีก” “ไม่ไหวแล้วค่ะ อ๊ะ พี่ตฤณ” “ดี” ถุงยางอนามัยชิ้นสุดท้ายถูกฉีกใช้ ครั้งนี้ทำไมนานกว่าเดิม ฉันไม่ไหวแล้วนะ แสบไปหมดแล้ว แรงจะร้องก็ไม่มี ผิดกับเขาแรงดีไม่มีตก แถมยังไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย เขาเสพเซ็กส์เป็นอาหารหรือไง คงใช่ เพราะลีลาไม่ธรรมดาแบบนี้สาวๆถึงได้ตามกรี๊ดและพลีกายให้ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเว้นว่าง ฉันคือหนึ่งในนั้น จากวันนี้ไป สถานะและทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับพี่ตฤณคงกลายไปเป็นแค่ความทรงจำ “พี่ตฤณ” “ถ้าถุงยางไม่หมด เธอได้ตายคาเตียงแน่” ปึก ! “อื้อ บุ้งไม่ไหวแล้ว” “แต่ฉันยังไม่อิ่ม” อ้าย ! แต่ละท่วงท่าและลีลาของเขาทำให้ฉันอยากกรีดร้อง สมบูรณ์เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง “บุ้งเจ็บแล้ว” “ใกล้แล้วทนหน่อย” ฉันพยักหน้าแล้วแอ่นรับความเสียวอีกครั้ง รู้สึกซาบซึ้งที่เขายังห่วงฉันอยู่บ้าง กายแกร่งที่ห่อหุ้มด้วยเครื่องป้องกันขยับเข้าออกระหว่างกลางของฉันแรงๆอีกครั้ง ความปราณีไม่มีอยู่จริง เขาเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ ปึก ปึก “พี่ตฤณ” เขาเป็นมากกว่าผู้ชายที่ฉันแอบปลื้ม “ผักบุ้ง” ได้โปรดเรียกชื่อฉันอีก ปึก ปึก ! ฉันหลับตารับสัมผัสดิบเถื่อน แม้สิ่งที่เขาอยากได้มีเพียงแค่ร่างกาย แต่นั่นก็คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ ขอได้ยินชื่อตัวเองจากปากของผู้ชายที่ตัวรัก ใครจะด่า จะว่ายังไง ฉันไม่แคร์ ผลของมันคือสิ่งที่ฉันยอมรับได้ วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ช่างมัน “อ่า ใกล้แล้ว” ปึก “อ่า” จบลงแล้ว พี่ตฤณดึงถุงยางออกแล้วโยนลงถังขยะข้างเตียงอย่างไม่ใยดี ส่วนฉันทั้งเจ็บแล้วก็หมดแรง ไม่เหมือนในละครที่จะได้รับคำปลอบโยน เขาหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบเอวแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที “ขอบคุณนะคะที่เรียกชื่อผักบุ้ง” ฉันพูดเบาๆกับตัวเองแล้วนอนหงายมองเพดานปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เจ็บที่ใจไม่ใช่ถูกเปิดซิง ฉันอาศัยจังหวะที่พี่ตฤณอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องขึ้นมาสวมใส่ ลำบากสุดคงเป็นช่วงล่างกว่าจะใส่ได้เล่นเอาน้ำตาไหล ซ่า !! พอทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบย่องออกจากห้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ละก้าวช่างเจ็บแสบและทรมาน กว่าจะลงมาถึงด้านล่างก็แทบหมดแรง ก่อนกลับห้องบ้านแวะร้านขายยาซื้อยาคุมฉุกเฉินกินดักไว้ ป้องกันสองทางชัวร์ที่สุด เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาภายหลัง พอมาถึงบ้านฉันก็นอนซม สั่งแม่บ้านให้ยกข้าวขึ้นมาให้บนห้อง พอกินข้าวเสร็จก็รีบอัดยาที่ซื้อมาทันที หลับไปหลายตื่นและนอนนานมาก สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนสามทุ่ม รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยังเจ็บตรงนั้นอยู่ ฉันเอื้อมหยิบโทรศัพท์ข้างหัวเตียงมาเช็กข้อความ สายโทรเข้า เพราะปิดเสียงเอาไว้ไม่อยากให้รบกวนเวลานอน พี่ตฤณ10สายไม่ได้รับ ฉันตัดสินใจโทรกลับ ‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวฉันกดย้ำต่อเนื่องมากกว่าสิบ มีอะไรหรือเปล่า ? ----------