มาหาพี่รหัส
1383 คำ
เฌอแตมเดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครองอย่างหัวเสีย ถ้าเกิดเรื่องนี้ถึงหูพี่ชายของเธอ มีหวังพี่ของเธอคงจะไม่คุยกับเธอไปอีกนานแน่นอน เพราะนี้มันไม่ใช้ครั้งแรกที่เฌอแตมมีเรื่องแบบนี้ เมื่อตอนเธออยู่ ม.ปลายเธอเคยมีเรื่องกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนจนโดนพักการเรียนไปเกือบเดือน และพอผ่านไปแค่เทอมเดียวก็กลับไปมีเรื่องกับหลานสาวของ ผอ. จนทำให้เธอโดนตัดสิทธิ์ในการสอบ ถึงแม้เรื่องนี้เธอจะไม่ได้เป็นคนเริ่มแต่คนที่เฌอแตมมีเรื่องดันเป็นลูกหลานเจ้าของโรงเรียน เลยทำอะไรไม่ได้ ทำให้เฌอแตมต้องสอบแก้อยู่หลายวันเลยในเทอมนั้น นับตังพี่ชายของเธอเลยต้องกำชับอย่างเด็ดขาดว่าถ้าเฌอแตมมีเรื่องถึงฝ่ายปกครองอีก เฌอแตมจะต้องหยุดเรียนทันทีโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ
" นี่แก เป็นบางเจ็บมากมั้ยเนี้ย "
มิ้งเดินมาจับมือของเฌอแตมเอาไว้ แล้วดูด้วยความสงสาร
" ไม่เลย แค่นี้ไกลหัวใจ ว่าแต่แกเหอะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกผัวแกก็แล้วกัน ฉันไม่อยากให้เฮียต้องคิดมากกับเรื่องพวกนี้อีก "
" รู้แล้วหน่า แต่แกจะบอกพี่ชายแกว่าไง เวลาที่แกไม่มาเรียน "
เฌอแตมครุ่นคิดอยู่ครู่นึง จริงสิ เราลืมคิดเรื่องนี้ได้ไงว่ะ
" เอางี้ แกก็แต่งชุดนักศึกษาเหมือนทุกวันเวลามีเรียนนั่นแหล่ะ แล้วแกค่อยไปอยู่คอนโดของฉันพลางๆ ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วค่อยกลับ "
นัทตี๊ออกความเห็นให้ เฌอแตมชอบความคิดนี้มาก เลยยิ้มออกมา
" มันจะดีหรอว่ะ ถ้าเกิดเฮียแกจับได้ อีแตมก็โดนหนักไม่ใช่เล่นเลยน่ะ "
เนมพูดแทรกเข้ามา ทำให้ทั้งสามหันไปมองหน้าเนมพร้อมกัน
" นี่ชะนี ถ้าแกไม่พูด พวกเราไม่พูด เฮียจะรู้ไม่ย่ะ "
" เออเนาะ แต่ฉันว่าเราบอกแกไปตรงๆดีกว่ามั้ยว่ะ "
" ถ้าบอกไปตรงๆมีหวังฉันได้หยุดเรียนแค่นี้แน่ "
เฌอแตมทำหน้าเศร้า หากแต่เธอไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้เรียนอะไรนักหรอก แต่เธอแค่ไม่อยากให้พี่ชายของต้องผิดหวัง เพราะตัวเขาเองตั้งแต่ที่พ่อแม่เสียไปก็เรียนจบแค่ ป.ตรี ทั้งๆที่ตอนแรกเฮียอยากเรียนให้จบ ป.โท ที่สหรัฐอเมริกาเสียด้วยซ้ำ
" แล้วถ้าบังเอิญผมได้ยินแล้วเอาไปบอกพี่ชายของพี่ล่ะครับ "
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในขณะที่เฌอแตมและเพื่อนๆยืนคุยกัน เฌอแตมหันไปดูก็พบว่าเป็นไตเติ้ลที่เดินมุ่งหย้ามาทางกลุ่มของเธอด้วยสีหน้าที่กวนTeen สุดๆ
" นี่นาย จะมาอะไรกับพวกฉันนักหนาอ่ะ ออกไปไกลๆป่ะ คนกำลังซีเรียส "
" ผมยังไปไหนไม่ได้ครับ พอดีผมมาหาพี่รหัสของผม "
ได้ยินคำที่ไตเติ้ลพูด นัทตี๊ดูเหมือนจะกระดี๊กระด๊ากว่าใครๆเลย
" นายจะมาหาใครก็เชิญ พวกมึงกูกลับก่อนน่ะ ง่วงนอนวะ "
พูดจบเฌอแตมก็หยิบกระเป๋าแล้วลุกเดินออกมาที่รถของตัวเอง
" พี่ เดี๋ยวสิครับ "
ยังไม่ทันที่จะเดินถึงรถ ไตเติ้ลก็รีบวิ่งมาคว้าข้อมทอเรียวเล็กของเธอไว้เสียก่อน
" อะไรของนายอีกเนี้ย "
" ก็ผมบอกว่าผมมาหาพี่รหัสของผมไงครับ "
" เออรู้ แล้วมันเกี่ยวไรกับฉันห๊ะ ปล่อยฉันจะกลับ "
" ปล่อยไม่ได้ครับ เพราะพี่รหัสของผมคือพี่ไง "
" ห๊ะ นายว่าไงน่ะ ใครเป็นพี่รหัสของนาย "
เฌอแตมกันมามองค้อนไตเติ้ล ทำให้ไตเติ้ลยิ้มออกมาจนเห็นฟันเกือบครบทุกซี่
" ฟังให้ดีๆนะครับ ผมเป็นน้องรหัสของพี่ และพี่ก็คือพี่รหัสของผม ชัดเจนมั้ยครับ "
" ได้ไงอ่ะ ฉันไม่ได้..."
เฌอแตมครุ่นคิดถึงคำที่นัทตี๊บอกเมื่อวันก่อน
" อีนัทตี๊น่ะ อีนัทตี๊ ทำไรไม่ปรึกษากูเลย นังเพื่อนบ้า "
เฌอแตมบ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะควานหากุญแจรถในกระเป๋า
" เอ้า กุญแจรถหายไปไหนว่ะเนี้ย "
เฌอแตมเริ่มหัวเสีย เพราะหายังไงก็หาไปเจอ
" พี่หานี่อยู่ใช่มั้ยครับ "
ไตเติ้ลชูกุญแจรถที่มีพวงกุญแจเป็นรูปโดราเอม่อนทำหน้าบูดอยู่ให้เธอดู
" นี่มันไปอยู่นายได้ไง เอาคืนมาน่ะ "
เฌอแตมรีบเดินไปจะแย่งกุญแจของเธอคืน แต่ไตเติ้ลไวกว่า เขารีบชูพวงกุญแจขึ้นเหนือหัว ด้วยความที่เฌอแตมเธอสูงเท่าอกของไตเติ้ล ทำให้เธอนั้นยากที่จะแย่งคืนมันมา
" นี่นายเอามาน่ะ ฉันจะกลับบ้าน "
" อยากได้ ก็แย่งให้ได้สิครับยัยเตี้ย "
" นี่นายว่าใครเตี้ยห๊ะ นายตั้งหากที่สูงกว่าชาวบ้านเขาอ่ะ เอากุญแจมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้เสาไฟฟ้าเดินได้ "
" นี่เราสนิทกันถึงขึ้นมีฉายาให้กันแล้วหรอเนี้ยพี่เตี๊ยของผม "
เฌอแตมหยุดนิ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่าพี่เตี้ยของผม เธอรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาฉับพลัน
" ฉะะ ฉันกลับแท๊กซี่ก็ได้ ไอ้เด็กบ้า "
" บ้าแล้วรักมั้ยล่ะครับ "
ไตเติ้ลยังมียื่นหน้ามาถามเฌอแตมอย่างกวนๆ
" ไม่รักโว๊ย ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็ก.... ยึ่ยย !! "
เฌอแตมพูดจบเดินกระแทกเท้าออกมาจากตรงนั้นเพื่อจะมาเรียกแท๊กซี่หน้ามหาลัยทันที
ปิ๊บๆ ขณะที่เธอหัวเสียอยู่นั้น ก็มีเสียงแตรรถดังมาจากด้านหลังของเธอ เมื่อหันไปมอง ก็เห็นไตเติ้ลขับรถเธอออกมาอย่างไร้มารยาท
" นี่นาย ถือดียังไงขึ้นไปขับรถของฉันห๊ะ "
" เอ้า ก็พี่ไม่ออากุญแจรถเองนี่ ผมเลยอาสาจะขับรถให้ ไม่ดีใจหรอครับ มีคนหล่อระดับดาราเกาหลีขนาดนี้มาขับรถให้ "
" โว๊ะ หลงตัวเองมากค่ะแม่ "
เฌอแตมเบ้ปากมองบน แต่ไตเติ้ลกลับยิ้มออกมาเพราะความน่ารักของเธอ
" ว่าไงครับ จะไปมั้ย "
" ไปสิย่ะ แต่นายช่วยลงจากรถฉันด้วย "
ไตเติ้ลไม่ได้ฟังที่เฌอแตมพูด หากแต่กลับปิดกระจกแล้วนั่งฟังเพลงในรถของเธออย่างสบายอารมณ์ ทำให้เฌอแตมหัวเสียอย่างที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอเดินฉับๆมาเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะเข้าไปนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
" จะไปได้ยัง ฉันง่วง "
" คร๊าบ ถ้าพี่ง่วงนอนก่อนก็ได้น่ะ เดี๋ยวถึงแล้วผมจะเรียกพี่เอง "
เฌอแตมไม่พูดหากแต่หันหน้าออกนอกหน้าต่างแล้วหลับตาเพื่อจะข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้
" นายจะทำอะไรอ่ะ "
แต่จู่ๆไตเติ้ลก็เอี้ยวตัวมาหาเฌอแตมจนเธอต้องเอามือมาปิดหน้าอกเอาไว้
" ผมจะขาดเข็มกลัดให้เฉยๆ พี่คิดว่าผมจะทำอะไรงั้นหรอ คิดลึกน่ะเนี้ย "
ไตเติ้ลดึงเข็มกลัดออกมาใส่ให้เฌอแตมแล้วขับรถออกมาทันที
" แล้วนี่นายไม่มีเรียนไง๊ "
" มีครับ แต่ผมไม่มีจิตใจจะเรียนอ่ะ "
" ทำไมอ่ะ "
เฌอแตมหันมามองหน้าไตเติ้ลด้วยความอยากรู้
" ก็พี่เจ็บตัวแบบนี้จะให้ผมเรียนได้ไงล่ะ "
" วู้ววว ไร้สาระมาก ถึงแล้วก็เรียกด้วยล่ะกัน คุยกับนายแล้วฉันยิ่งง่วงนอนอ่ะ "
พูดจบเฌอแตมก็หันหน้าออกหน้าต่างแล้วหลับตาทันที เมื่อคืนเธออยู่ช่วยที่ร้านจนดึก ทำให้เธอต้องนอนน้อย หากแต่เธอก็เริ่มชินเสียแล้ว เพราะมันเป็นแบบนี้เสียบ่อยครั้ง เวลาที่นับตังมีปัญหาที่ผับ เธอก็ต้องอยู่ปิดร้านเองตลอด
" ครับ นอนเถอะ เดี๋ยวผมเรียก "
- ผู้เขียน
