ความมั่นคง
1469 คำ
แดเนียลTALK
“โสอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม?”
“ไม่ค่ะ”
“แล้วพวกสมุดสีชมพูพวกเอกสารต่าง ๆ อยู่ไหน?”
“อยู่บ้านแม่”
“พวกโทรศัพท์ล่ะ”
“ก็อยู่ที่นั้นเหมือนกันค่ะ ตอนออกมาโสออกมาด้วยความเสียใจ โสไม่ได้หยิบจับอะไรออกมาสักอย่าง โสไม่รู้ว่าต้องไปเอาแบบไหนถึงจะได้ไม่ต้องเจอคนพวกนั้น” เสียงของโสรยาสั่นเล็กน้อย แต่น้ำเสียงนั้นมันแฝงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนจนผมรับรู้ได้
“เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องไปเอาให้โสเอง โสอย่างกังวลใจไปเลย ส่วนพวกเสื้อผ้าเดี๋ยวฉันจะซื้อให้เอง”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวโสซื้อเอง โสพอมีเงินเก็บอยู่บ้างโสไม่อยากจะรบกวนนายไปมากกว่านี้”
“รบกงรบกวนอะไรคิดมากไปได้ เงินของฉันเยอะจะตาย ฉันเอาออกมาใช้บ้างเดี๋ยวมันจะเน่าเสียก่อน”
“นายก็พูดไป เงินที่ไหนจะมาเน่า”
“ฉันก็แค่พูดเปรียบเทียบ พักผ่อนเถอะจะได้หายเร็วๆ ถ้าอาการของโสดีขึ้นฉันจะพาโสไปเที่ยวพาไปทุกที่ที่อยากไปเลย”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้ผมแล้วหลับตาลง
ผ่านไปอีก30นาที
ผมนั่งมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง เธอหลับไปแล้วแต่คราบน้ำตายังไหลอยู่ที่หางตา เธอคงจะเจ็บปวดมากที่ถูกคนที่เธอรักทรยศหักหลัง
ขนาดผมไม่ได้โดนทรยศหักหลังผมยังรู้สึกเจ็บปวดแทน ตอนที่เธอแต่งงานกับไอ้โทมัสผมนี่ร้องไห้เป็นหมาอยู่เป็นเดือน ก่อนจะบินไปทำงานอยู่ที่อเมริกาเพราะทนที่จะมองโสรยาแสดงความรักและพามันมาที่บ้านของผมไม่ไหว
ถึงแม้ว่าเธอจะพาไอ้โทมัสมาเยี่ยมมาคุยเล่นกับผมตามประสาเพื่อน แต่ผมคิดไปมากกว่าเพื่อนแล้วผมไม่อยากจะเห็นคนทั้งสองมาพูดกะหนุงกะหนิงหรือแสดงความรักกันให้ผมได้เห็น ผมเลยเลือกที่จะจากไป
ผมรู้ว่าเธอไม่เคยคิดอะไรกับผม แต่ก็แปลกนะครับ ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีผมกลับรู้สึกรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมผมถึงมีความรักที่มั่นคงได้ขนาดนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาในชีวิตของผม ไม่ว่าผมจะพยายามเปิดใจรับผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาแต่ผมก็ไม่สามารถสานสัมพันธ์กับพวกเธอได้ต่อ
ใบหน้าของผู้หญิงที่ผมรักลอยวนเข้ามาในหัว ผมไม่สามารถสลัดใบหน้าสวยหวานของโสรยาได้เลย
ผมกับโสรยาขาดการติดต่อกันไปโดยที่ผมเป็นคนที่เลิกข้องเกี่ยวกับเธอและไอ้โทมัสเอง ผมไม่อยากรับรู้ผมไม่อยากเจ็บปวด แต่ทว่า... มันก็มีเรื่องที่ทำให้ผมกับเธอได้มาเจอกันอีกครั้ง
ที่ผ่านมาผมไม่รู้ว่าโสรยาต้องเจอเรื่องเลวร้ายขนาดไหนเพราะผมเลือกที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอ แต่พอมาเกิดเรื่องที่ผมขับรถชนเธอ และมาได้ยินเรื่องที่พวกระยำทำเรื่องเลวร้ายสารเลวกับเธอมันยิ่งทำให้ผมควบคุมอารมณ์ไม่ไหว ถ้าผมเป็นคนชั่วช้าเลวร้ายอย่างไอ้คริสหรือไอ้คริสเตียน ผมจะหักกระดูกมันให้แหลกเหลวผมจะปาดคอมันให้แดดิ้นลง
พ่อผม LINE สั่งลูกน้องให้เอาข้าวของเอาขนมเอาทุกๆอย่างที่ผมต้องการเสร็จเรียบร้อยพร้อมก็เดินไปนั่งข้างๆเตียงโสรยา ผมลูบที่ใบหน้าหวานนั้นแผ่วเบา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ยังรู้สึกหลงใหลและรักผู้หญิงตรงหน้าสุดหัวใจ ผมรู้ว่าเธอมีสามีแล้วผมรู้ว่าเธอกำลังมีลูกแต่ผมก็ไม่สามารถที่จะสลัดความรักที่มีต่อเธอไปได้
บางคนอาจจะมองผมว่าผมเป็นคนเลวเห็นแก่ตัวหรืออะไรหลายๆอย่างที่อยากเข้ามาแทรกชีวิตครอบครัวของคนอื่น แต่ผมทนไม่ไหวจริงๆต่อไปนี้ผมจะปกป้องเธอกับลูกผมจะไม่ให้ผู้ชายเลวๆคนนั้นหรือว่าแม่ของเธอเข้ามาวุ่นวายเข้ามาทำร้ายเธอได้อีก
เพียงแค่เธอบอกมาว่าไม่ต้องการคนพวกนั้น ผมจะกันพวกมันอย่างสุดกำลัง
แกรก เสียงเปิดประตู พร้อมกับลูกน้องพ่อของผมที่ถือข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา
“ได้มาแล้วครับนาย”
“อืม เอาไปวางบนโต๊ะ”
“ครับนาย” ลูกน้องของพ่อผมเอาข้าวของไปวางไว้บนโต๊ะ ผมมองของนิ่งๆก่อนจะเดินเข้าไปสั่งงานลูกน้อง ผมไม่อยากให้โสรยาเธอได้ยินสิ่งที่ผมจะพูด
ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าตอนนี้เธอหลับสนิทอยู่หรือเปล่า แต่ผมไม่อยากให้เธอต้องได้ยินหรือรับรู้ในสิ่งที่ผมจะให้ลูกน้องไปทำ
ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าถ่านไฟเก่ามันจะคุกรุ่นหรือเปล่า แต่ตราบใดที่เธอยืนยันหนักแน่นแล้วว่าเธอจะเลิกลากับไอ้ระยำโทมัส ผมก็จะอยู่เคียงข้างเธออยู่จับมือเธออยู่ดูแลเธอและเลี้ยงลูกของเธอให้เติบโตไปด้วยกัน
บางคนอาจจะคิดว่าผมโง่ที่ผมทำแบบนี้ หรือบางคนอาจจะคิดว่าผมโง่เขลาเบาปัญญาที่มาหลงรักและอยากรับผิดชอบผู้หญิงที่มีพันธะผู้หญิงที่มีลูกในท้อง ทั้งที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองแต่กลับอยากมีบทบาทและอยากอุ้มชูเลี้ยงดูทารกน้อยนั้นให้เติบโต
ผมอยากจะบอกนะครับไม่รู้ว่าคนทั่วไปจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า ถ้ามีความรักดีใครก็อยากจะมีรักเดียวครับ ผู้หญิงที่มีลูกมีผัวแล้วไม่ใช่คนผิดถ้าเขามีผู้นำมีครอบครัวที่ดี ก็คงไม่อยากมีใครที่จะเลือกทางเดินใหม่ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าโสรยาเธอจะเปิดใจรับผมเข้าไปในชีวิตหรือเปล่า แต่ผมก็ดีใจที่ได้ดูแลปกป้องเธอ
“ไอ้หลอด ไอ้แหลม”
“ครับนาย” ลูกน้องคนสนิทของพ่อผมก้มหน้าโค้งตัวเคารพผมอย่างสำรวม
“กูมีเรื่องจะให้พวกมึงช่วย”
“ว่ามาเลยครับนายผมยินดีช่วยทุกอย่างขอเพียงแค่นายสั่งมา”
“พวกมึงช่วยไปเอาเอกสารสำคัญและพวกของจำเป็นของโสรยาอยู่ที่บ้านของเธอมาให้กูหน่อย ส่วนพวกเสื้อผ้าพวกมึงไม่ต้องขนมา กูจะซื้อใหม่ให้โสเอง”
“ครับนาย พวกผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับ”
“ดีๆ แต่ถ้าเกิดว่ามีคนที่ขัดขวางพวกมึง พวกมึงก็จัดการเลยนะถ้าเกิดว่ามันแจ้งตำรวจมึงก็คงจะรู้นะว่าต้องทำยังไง” ผมพูดเสียงเบาแทบจะกระซิบกับลูกน้อง
ที่ผมต้องพูดเสียงเบาเพราะผมไม่อยากให้โสรยาได้ยิน
“ครับ” ลูกน้องของพ่อผมเลยพยักหน้ารับคำแล้วพากันรีบเดินออกไปทันที ผมเดินมานั่งแล้วจ้องมองเข้าของที่ลูกน้องของพ่อเอามาให้ผมรีบแกะมันออกมาดูก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ
ผมรีบจัดแจงหยิบจับออกมาจัดวาง จากนั้นก็ดูพวกอาหารผมเก็บไปไว้ในตู้เย็นพอเก็บเรียบร้อยผมก็มานั่งข้าง ๆ โสรยา
ผมมองที่หน้าท้องนูนๆของเธอก่อนจะใช้มือหนาลูบมันอย่างแผ่วเบา ทารกในท้องของเธอราวกับรับรู้ถึงความอ่อนโยนที่ผมสัมผัส เขาดิ้นตอบรับผมทันที ขนาดผมไม่ใช่พ่อแท้ๆผมยังรู้สึกดีใจเลยครับที่ได้เห็นปฏิกิริยาของทารกน้อยที่อยู่ในท้องของโสรยา
“ดีใจเหรอครับ”
ผมเอ่ยกับทารกในครรภ์เบาๆ เขาดิ้นสู้มืออีกครั้งผมยิ่งดีใจ
ผมเองก็งงใจเหมือนกันว่าคนพวกนั้นทำกับผู้หญิงที่อ่อนแอและน่าสงสารแบบโสรยาได้ยังไง ทำราวกับเธอไม่ใช่เมีย ทำราวกับเธอไม่ใช่ลูก ทำราวกับเธอไม่ใช่แม่ของลูกที่กำลังอุ้มท้องลูกกับหลานอยู่ในท้อง
นี่สินะที่เขาเรียกว่าแม่บางคนก็มีหน้าที่แค่คลอดออกมาแต่จะมีความเป็นแม่ไหมอันนี้ก็ต้องว่ากันอีกที
แต่ดูทรงแล้วแม่ของโสรยาคงจะไม่มีความเป็นแม่ที่ดีอยู่เลย เพราะถ้ามีคงไม่ทำเรื่องระยำได้ขนาดนี้
- ผู้เขียน
