แดเนียลผู้รักจริง
1413 คำ
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองแดเนียลที่กำลังลูบท้องและพูดคุยกับทารกในครรภ์ของฉัน
เอาตรงๆนะพ่อของลูกฉัน ยังไม่แสนดีเท่าเขาเลยเขาช่างแสนดีแสนดีจากหัวใจของเขา แสนดีจนทำให้ผู้หญิงอย่างฉันลืมความทุกข์ระทมไปชั่วขณะ
“ตื่นแล้วเหรอทำไมนอนน้อยจัง” เขาเอ่ยถามพร้อมกับฉีกยิ้มให้ฉัน เขาเคยเสียใจร้องไห้บ้างไหมเนี่ย เขาช่างยิ้มแย้มร่าเริงสดใสเสียจริง
“โสตื่นแล้ว ตอนนี้ก็หิวแล้วด้วยค่ะ”
“ฉันชื่อว่าโสหิวนะ เพราะเจ้าหนูน้อยอยู่ในท้องดิ้นแรงมาก เขาก็คงจะหิวเหมือนกัน แล้ววันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวฉันจะทำให้กิน”
“อะไรก็ได้ค่ะ ว่าแต่อาหารโรงพยาบาลมาหรือยัง”
“จะกินทำไมอาหารโรงพยาบาลจืดชืดจะตาย เอาเป็นว่าวันนี้เรามานั่งกินชาบูกันดีกว่าฉันอุตส่าห์ให้ลูกน้องไปขนข้าวของและก็หม้อเล็กเอามาไว้ทำชาบูกินฉันรู้ว่าเมื่อก่อนโสชอบกินชาบูมากฉันก็เลยอยากจะซื้อมาให้โสกิน”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ โสกินอะไรก็ได้” ฉันพูดพร้อมถอนลมหายใจออกมา แปลกจริงๆทั้งที่เมื่อก่อน แดเนียลเขาทำดีกับฉันสารพัดแต่ฉันกลับมองข้ามความรักของเขา แล้วไปหลงคารมผู้ชายเลวๆอย่างโทมัส
ที่เขาบอกว่าผู้หญิงชอบคนเลวเห็นทีจะเป็นเรื่องจริง เพราะถ้าไม่จริงฉันก็คงไม่หูหนวกตาบอดไปคว้าก้อนกรวดแทนที่จะเลือกเพชรอย่างเขา แต่ก็อย่างว่าละนะบุญมีแต่กรรมบัง ถึงแดเนียลจะแสนดีมากเพียงใด เวลานั้นฉันกลับไม่สามารถรักเขาได้
ตอนนั้นตามันมืดบอดใจบอดจนไม่เห็นความดีความรักของเขาเลย
“ได้ไงถึงโสจะไม่อยากกิน เจ้าหนูในท้องเขาก็อาจจะอยากกินก็ได้ ว่าแต่ลูกในท้องโสเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเหรอ
“เป็นผู้หญิงค่ะ”
“แล้วตั้งชื่อไว้หรือยัง?”
“โสยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะมัวแต่เครียดๆยุ่งๆเรื่องข่าวลือเรื่องของเอ่อ...”
“ช่าง แม่งเถอะ อย่าไปใส่ใจเรื่องเก่าไปเลยนะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะทำชาบูให้โสได้ทาน”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้แดเนียลพร้อมกับมองเขาที่ลุกหยิบจับข้าวของออกมาเพื่อทำชาบูให้ฉันได้ทาน
“วันนี้โสต้องชอบ” เขาหันมายิ้มให้ฉันเป็นระยะ แล้วเริ่มจัดแจงหั่นผัก
“ขอบคุณนะแดเนียล ขอบคุณที่ทำทุกอย่างเพื่อโส ขอบคุณที่ปกป้องโส ขอบคุณที่ดีกับโสเสมอมา”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกฉันเต็มใจทำให้โส ถ้าโสลองเปิดใจมองสักนิด โสจะเห็นว่าผู้ชายอย่างฉันพร้อมที่จะเคียงข้างโสกับลูกเสมอ”
“ขอบคุณนะ แต่โสไม่อยากให้แดเนียลมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างโส” ฉันเอ่ยเสียงสั่นเครือแดเนียลชะงักมือที่กำลังทำอาหารแล้วเดินมาหาฉัน
“ผู้หญิงอย่างโสมันเป็นยังไง”
“ผู้หญิงอย่างโสมันไม่มีค่ามันไร้ค่า”
“ฟังนะฉันไม่แคร์หรอกนะว่าโสเจอเรื่องแย่หรือโสเคยผ่านอะไรมาบ้างฉันรู้แต่ว่าต่อไปนี้ฉันจะปกป้องโสกับลูกตราบใดที่โสยังไม่กลับไปหามัน”
“ต่อให้โสยังรักเขามากก็ไม่มีวันกลับไปหาเขา” ฉันร้องไห้สะอื้นฮักของใช้มือเล็กปาดน้ำตาของตัวเองเบาๆ ฉันเสียใจมากเสียใจที่สุด เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“รู้ไหมว่าฉันก็เคยเสียใจมากเหมือนกันตอนที่โสแต่งงานกับไอ้ระยำโทมัส”
“...”
“ฉันร้องไห้เป็นหมาอยู่เป็นเดือนก่อนที่ฉันจะไปอเมริกา ที่จริงฉันไม่อยากไปเลยฉันไม่อยากห่างเธอเลยแม้แต่น้อย แต่พอเห็นเธอแสดงความรักกับมันฉันก็ทนไม่ได้ ฉันทนไม่ได้ฉันไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้ว่าเธอกับมันรักกันมากแค่ไหน แต่รู้ไหมว่าความเจ็บปวดของฉันในตอนนั้นมันทำให้ฉันแกร่งและลุกขึ้นสู้กับความเจ็บปวด โสเองก็ต้องเข้มแข็งนะเข้มแข็งให้ได้แบบฉันแล้วก็เข้มแข็งเพื่อลูก ถึงเขาจะไม่มีพ่อเลวๆคนนั้นเป็นพ่อ แต่เขาก็ยังมีพ่อที่ชื่อแดเนียลอยู่เคียงข้างเสมอ”
“ฮื่อ ๆ แดเนียล”
“อย่าร้องไห้ไปเลย อีกไม่นานมันจะผ่านไป” เขาเอ่ยเเล้วเดินกลับทำชาบูให้ฉันทานเหมือนเดิม เขาหยิบโน้นหยิบนี่ลงหม้อ มองเพลินมาก หน้าของเขามีแต่รอยยิ้มแล้วทำให้คนที่ได้มองรอยยิ้มนั้นรู้สึกดี
“วันนี้คงอร่อยแน่ ๆ โสต้องชอบ” เขาทำเสร็จก็ยกมาทั้งหมอ “มากินกัน”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้เขา ฉันขยับตัวเล็กน้อยก็ต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บปวด
“นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ต้องขยับเดี๋ยวฉันป้อนโสเอง”
“ไม่ต้องหรอก”
“อยู่เฉยๆเถอะน่า ฉันบอกว่าฉันจะป้อนโสก็อยู่เฉยๆ ฉันอยากป้อนโสฉันอยากดูแลโส ให้ฉันได้ดูแลสูงเท่ากับลูกนะ” แดเนียลเอ่ยพร้อมกับคีบเนื้อขึ้นมาเพื่อป้อนฉัน
“ขอบคุณนะแดเนียลขอบคุณที่อยู่ข้างๆกัน” ฉันเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ
“อืม อ้าปากได้แล้ว”
___________________________
โทมัสนั่งอยู่บนโซฟามือของเขาก็ถือน้ำแข็งประคบไปที่ใบหน้าปูดบวมของตัวเองเขากำมืออีกข้างแน่นอย่างโกรธแค้นเขาโกรธที่เพื่อนรักของเขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเมีย
ถึงแม้ว่าเขาจะทำเรื่องที่เลวระยำแต่โสรยาก็ขึ้นชื่อว่าเมียของเขาเธอไม่มีสิทธิ์ไปจากเขา หนำซ้ำเธอก็ยังท้องลูกของเขาด้วย
ปึง!โคร้ม!
“โธ่เว้ย!”
โทมัสถีบโต๊ะอย่างเจ็บใจ เสียดายโสรยาเขาก็เสียดาย แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอเรื่องอะไรเขายอมให้ผู้ชายอย่างแดเนียลได้ผู้หญิงของเขาไปครอบครอง ไม่มีวันนั้นซะหรอก!
“เกิดอะไรขึ้น” สารภีได้ยินเสียงดังโครมครามก็รีบออกมาจากครัวมาหาโทมัส พอโสรยาไม่อยู่งานทุกอย่างในบ้านก็ตกมาอยู่ที่เธอ
“เกลียดไอ้แดเนียล เกลียดที่สุด”
“ใจเย็นๆนะโทมัส” สารภีพยายามพูดให้โทมัสใจเย็น
“ไม่ยงไม่เย็นหรอก ผมหงุดหงิดวันนี้ผมจะไปบ้านแม่ผมนะ” โทมัสพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ยิ่งมองหน้าสารภีเขาก็ยิ่งหงุดหงิด เขาไม่น่าหน้ามืดไปเอาสารภีเลย ตอนแรกเขาคิดว่าได้สารภีแล้วเรื่องทั้งหมดมันก็จะเป็นความลับต่อไป แต่พอโสรยารู้ความจริงแล้วเรื่องมันแย่ลง คิดแล้วหงุดหงิดพาลอารมณ์เสีย
เมียกับลูกกำลังถูกหมาแดเนียลคาบไปแดก ยิ่งคิดโทมัสก็ยิ่งแค้น เขามีความอิจฉาริษยาแดเนียลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งแดเนียลดีเข้ามายุ่งเรื่องของเขา โทมัสก็ยิ่งเกลียดชัง
“ไม่ได้นะ ถ้าโทมัสจะไปสารภีต้องไปด้วย” สารภีรีบเข้าไปกอดแขนโทมัสอย่างออดอ้อน เด็กสาวๆอ้อนมันก็น่ารักอยู่หรอก แต่เจอสาวใหญ่อย่างสารภีอ้อนเข้าไปโทมัสถึงกับขนลุกขนพอง
มันไม่ได้ดูน่ารักเลยสักนิด ...
“จะไปทำไม...”
โทมัสพูดไม่ทันจบชายชุดดำก็เดินเข้ามาในบ้าน เขาจำคนพวกนั้นได้ เพราะไอ้หลอดกับไอ้แหลมและคนอื่นๆเป็นลูกน้องของตระกูลแดเนียล
“พวกมึงมาทำไม?” โทมัสปาถุงน้ำแข็งลงพื้นเอ่ยเสียงกระด้าง
“มาเอาเอกสารกับพวกของจำเป็นของคุณโสรยา” แหลมเอ่ยเสียงราบเรียบ
“กูไม่ให้เอาไป พวกมึงไสหัวไปได้แล้ว แล้วกลับไปบอกไอ้แดเนียลด้วยว่ากูไม่จบเรื่องนี้แน่” โทมัสชี้หน้าแหลม
“อยากบอกก็ไปบอกเอง กูไม่รับฝากคำพูดและคำสั่งของใคร นอกจากนายของกู ไอ้หลอดมึงพาทุกคนขึ้นไปข้างบนเลย” แหลมเอ่ย
“ได้เลย” หลอดตอบรับพร้อมกับกรูขึ้นไปข้างบน
“หยุด พวกแกจะทำอะไรพวกบ้า” สารภีแผดเสียงดังลั่น
“ไอ้พวกระยำ!” โทมัสพุ่งเข้าใส่แหลม
แกรก!
“อยากตายก็เข้ามา” แหลมเอ่ยเสียงเหี้ยมเล็งมัจจุราชมันวาวไปที่โทมัสทันที
- ผู้เขียน
