อย่ามาท้าทายคนอย่างแหลม
1767 คำ
“อยากตายก็เข้ามา” แหลมเอ่ยเสียงเหี้ยมเล็งมัจจุราชมันวาวไปที่โทมัสทันที ร่างหนาของโทมัสสะดุ้งโหยงชะงักเท้าที่จะสาวเท้าเข้าไปใกล้
“มึงคิดว่าคนอย่างกูจะกลัวมึงเหรอ กูจะบอกมึงเอาไว้ให้รับรู้เลยนะว่าคนอย่างโทมัส หรือว่าคนอย่างกูไม่เคยกลัวคนอย่างพวกมึงเลย โถ่ ไอ้พวกหมารับใช้ ถุ้ย!” โทมัสถุยน้ำลายลงพื้นเอ่ยกับแหลมอย่างเหยียดหยาม คนตรงหน้าก็แค่หมารับใช้ถ้าไม่มีคำสั่งจากไอ้แดเนียลพวกมันก็ไม่กล้าลงมืออะไรกับเขาหรอกไอ้แดเนียลเห็นมันหงิม ๆ ติ๋ม ๆ สุดท้ายแล้วมันก็ร้ายร้ายเหมือนตระกูลร้ายเหมือนโคตรเง้ามัน
เขากำหมัดแน่นเมื่อคิดถึงแดเนียลเขาอยากจะตะบันหน้ามันให้สาแก่ใจของเขา คิดแล้วแค้นใจยิ่งนัก ถ้าโสรยากับมันไม่ได้เจอกันเรื่องทุกอย่างมันก็คงจะง่าย แต่นี่ไอ้แดเนียลมันพร้อมที่จะปกป้องโสรยา พร้อมที่จะกางปีกปกป้องเธอหาเขาคิดกระทำการไม่ดี หรือพยายามเอาเธอกลับมา
“พวกหมารับใช้อย่างกูมันซื่อสัตย์ต่อเจ้านายทุกอย่าง แต่ผู้ชายอย่างมึงมีความซื่อสัตย์บ้างไหม?”
“ไอ้ระยำ มึงไม่ต้องมาย้อนกู”
“อย่าไปแลกกับคนถ่อยอย่างพวกมันเลยโทมัส” สารภีพยายามปรามโทมัสพร้อมกับจับท่อนแขนแกร่ง โทมัสสะบัดแขนให้พ้นการเกาะกุมของเธอเพราะความหงุดหงิด
“เลิกจับแบบนี้สักทีเถอะ”
“โทมัส” สารภีเม้มปากแต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ในใจดวงน้อยรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าโทมัสจะแสดงกิริยาใส่เธอแบบนี้ แหลมมองสารภีอย่างสมเพช ได้ผัวลูกไปครอบครองแต่ใช่ว่าจะมีความสุข
“หึหึ ผู้หญิงก็ร้ายผู้ชายก็เลว” แหลมแค่นหัวเราะเบาๆ ท่าทางของแหลมยิ่งทำให้โทมัสโกรธจัด ความโกรธบังตาเขาพุ่งทะยานใส่แหลมอย่างรวดเร็ว
ปัง!ปัง!
“อ้ากกก!” ร่างหนาล้มลงไปกองกับพื้น เมื่อแหลมลั่นกระสุนใส่โทมัส
“กรี๊ดโดด!!” สารภีกรีดร้องอย่างตกใจรีบเข้าไปประคองโทมัสทันที
“กูเตือนแล้วไม่ฟังเอง”
“ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” สารภีเอ่ยพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากด ไอ้คนระยำพวกนี้กล้าดียังไงมายิงผู้ชายของเธอ
“เชิญเลยครับ แค่เรื่องยิงคนเชี่ย ๆ เสียเงินสองสามแสนเรื่องก็เงียบแล้ว”
“...” คำพูดของแหลมทำเอาทั้งสองเงียบลง โทมัสเงียบแต่ใช่ว่าเขาจะจบ ยิ่งถูกบังคับขู่เข็ญแบบนี้ เขายิ่งจะไม่ยอมจบ เขาจะไม่มีวันจบเขาจะไม่มีวันให้ไอ้แดเนียลครอบครองโสรยา
“เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ” หลอดเอ่ยแล้วเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กลงมา ข้างในเป็นเอกสารแล้วพวกของจำเป็นอื่นๆ
“ถ้ามึงยังอยากหายใจ ก็อย่ามาท้าทายคนอย่างกู” แหลมเอ่ยแล้วเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับหลอดและคนอื่นๆ โทมัสมองตามอย่างเจ็บใจ
“ยืนซื่อบื้ออยู่นั่นแหละ รีบมาพาผมไปหาหมอสิ” โทมัสกุมสีข้างตัวเองเอาไว้ โคตรเจ็บใจที่ทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้
“ด...ได้ค่ะ” สารภีรีบพาโทมัสไปโรงบาลทันที
@โรงพยาบาล
โทมัสถูกนำไปรักษาด้วยการผ่ากระสุนออกในห้องผ่าตัด กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญจึงทำให้เขารอดตาย พอเสร็จเรียบร้อยเขาก็ถูกย้ายมาห้องพิเศษ
สารภีมองคนที่นอนอยู่บนเตียงห้องพิเศษอย่างคิดหนัก โรงพยาบาลที่เธอพาสามีมารักษาตัวเป็นโรงพยาบาลที่โสรยาบุตรสาวของเธอมารักษาตัว เธอเห็นโทมัสหลับอยู่เธอจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องของพิเศษหรูที่โสรยาพักรักษาตัว
สารภีมองผ่านกระจกใสหน้าประตู ภาพรอยยิ้มของโสรยาเกิดขึ้นจางๆเมื่อแดเนียลอ่านหนังสือนิทานให้บุตรสาวกับหลานเธอฟัง
เธอแค่มองด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วกลับไปเฝ้าโทมัสเหมือนเดิม ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้จะให้เธอถอยเหมือนที่บอกโสรยาในตอนแรก เธอก็คงไม่ทำ
แดเนียลTALK
“เจ้าชายกอดเจ้าหญิงท่ามกลางแสงจันทร์สาดส่อง และแล้วทั้งสองก็ครองรักกันอย่างมีความสุข” ผมปิดหนังสือนิทานแล้วลูบที่หน้าท้องของโสรยาเบาๆ แม้ไม่ได้ครอบครอง แต่ถ้าอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปผมก็ยินดี
“ขอบคุณนะ”
“ฝันดีนะครับ” ผมลูบท้องของโสรยาเบาๆแล้วแล้วเดินไปล้มตัวนอนบนโซฟา ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยแล้วหลับตาลงผล็อยหลับอย่างอ่อนเพลีย
วันต่อมา
ผมรีบลุกตื่นขึ้นมาแต่เช้ามืด เมื่อได้เห็นร่างเล็กพยายามลงจากเตียง
“จะไปไหน”
“โสปวดฉี่จะไปเข้าห้องน้ำค่ะ”
“แขนหักหัวแตกแผลถลอกเต็มตัวแบบนี้ทำอะไรลำบาก เดินไปไหนมาไหนไม่สะดวกหรอก ฉันจะพาโสไปเอง”
“ได้ค่ะ” โสรยายอมให้ผมพาไปห้องน้ำ ผมไม่ประคองเธอแต่ผมตัดสินใจช้อนร่างบางเล็กของเธอพาไปห้องน้ำแต่โดยดี
“คราวหลังไม่ต้องอุ้มโสก็ได้นะ”
“ต่อให้ห้ามฉันก็จะทำ” ผมวางคนร่างเล็กนั่งลงบนชักโครก “ทำเองได้ไหมหรือให้ฉันทำให้”
“ทะ...ทำอะไร”
“ธุระส่วนตัว”
“ได้ นายออกไปเถอะ”
“อืม” ผมหันไปจ้องโสรยาอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปผมปล่อยให้เธอทำธุระส่วนตัว ถ้าเกิดว่าเธอทำไม่ได้ เธอก็คงจะเรียกผมเอง ผมรออยู่สักพักโสรยาก็เปิดประตูออกมา ผมรีบเข้าไปประคองเธอให้เดินไปที่เตียง ที่จริงใจผมอยากจะอุ้มเธอนะครับแต่โสรยาก็คงจะท้วง ผมก็เลยประคองเธอดีกว่าเธอจะได้ไม่อึดอัดในสิ่งที่ผมทำ
หลังจากที่เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็จัดแจงหวีผมให้ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามปรามแต่ผมก็ยินดีที่จะทำให้เหมือนเดิม จะทำยังไงได้ล่ะคนมันรักไปแล้วและอยากจะทำทุกอย่างให้ ต่อให้เธอพยายามขัดผมก็จะทำ
ผ่านไปอีก 2 อาทิตย์อาการของโสรยาดีขึ้นมากแล้วครับ เธอตัดไหมตั้งแต่ 1 อาทิตย์แรกจากนั้นก็ดูแลแผลต่างๆจนตอนนี้มันหายดีแต่ก็ทิ้งรอยบาดแผลจางๆเอาไว้
ผมเข็นวีลแชร์โสรยาออกมาจากห้อง ผมต้องการพาเธอไปดูดอกไม้อยู่ที่ข้างตึกโรงพยาบาล ตอนนี้มันออกดอกบานสะพรั่งสวยงามมาก โสรยามานอนโรงพยาบาลแห่งนี้หลายวันเธอคงจะเบื่อ ได้เปิดหูเปิดตาได้เห็นอะไรบ้างมันก็คงจะดี
“โสอาการดีขึ้นแบบนี้แล้วอีกไม่นานก็คงจะกลับบ้านได้”
“อืม” เธอพยักหน้า ส่วนผมก็เข็นวีลแชร์เธอเข้าไปในลิฟท์ ลิฟท์ปิดแล้วเคลื่อนลงล่างจนกระทั่งไปหยุดที่ชั้น 3 ประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมกับร่างหนาในวีลแชร์ของโทมัสที่ถูกสารภีเข็นเข้ามา
“โส” โทมัสยื่นมือมาจับมือของโสรยาอย่างดีใจ ผมเม้มปากแน่นมองภาพนั้นอย่างขัดใจ ผมกำลังมองอย่างชั่งใจว่าโสรยาจะทำอะไรต่อ
“...”
“ฉันขอโทษนะโส ได้โปรดให้โอกาสฉันสักครั้ง” โสรยานิ่งไปผมก็ยิ่งใจเต้นแรง ผมกลัวเธอจะใจอ่อนให้ไอ้โทมัส
“ปล่อย...” โสรยาดึงมือตัวเองออก “อย่ามาขอโอกาสเพราะนายจะไม่มีวันได้มัน เตรียมตัวเอาไว้นะเพราะโสจะฟ้องหย่านาย” ไอ้โทมัสจ้องหน้าผมพร้อมกับกำมือแน่น
“ไอ้แดเนียลไอ้ระยำ เพราะมึงคนเดียว” ไอ้โทมัสแผดเสียงดังลั่น ยิ่งผมเห็นมันบ้าผมก็ยิ่งสะใจรู้สึกโล่งใจมากครับ ที่โสรยาไม่กลับไปหามัน
“ก่อนจะโทษกูโทษตัวของมึงก่อนเถอะหลังจากนี้เป็นต้นไปกูจะให้โสรยาฟ้องหย่ามึงแล้วคนอย่างมึงจะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอในตัวลูกของเธอทั้งนั้น”
“แต่กูเป็นพ่อของลูกเธอ”
“หึ กูต้องสนไหม?”
ติ้ง! ลิฟท์เปิดออก ก่อนจะรีบเข็นวีลแชร์โสรยาออกไปผมหันมองทั้งสองแล้วแสยะยิ้มร้ายออกมา
“กูไม่จบแค่นี้แน่”
“หึ!”
ผมเข็นโสรยาออกมาที่สวนดอกไม้ เธอนั่งเงียบตาแดงๆ ผมเข็นเธอไปข้างต้นไม้แล้วหย่อนก้นลงม้านั่งข้างๆ
“โส”
“...”
“โสรยา” ผมเอ่ย โสรยาจ้องหน้าของผมทั้งน้ำตา
“ฮื่อๆ แดเนียล” โสรยาร้องไห้ผมรู้สึกแย่นะที่เห็นน้ำตาของเธอ ผมลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วยืนหน้าวิลแชร์โสรยา
“ทำใจแล้วก้าวเดินไปด้วยกัน” โสรยามองหน้าผมแล้วสวมกอด ใบหน้าเล็กแนบอยู่ที่หน้าท้องของผม หยาดน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา
“ฮือ ๆ โสเสียใจ เขากับแม่ทำไมใจร้ายกับโสเหลือเกิน” เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดผมรู้ว่าเธอยังทำใจไม่ได้ แต่ผมก็จะพยายามปลอบและให้กำลังใจเธอ
“เลือกระหว่างเดินออกมาพบความสุข หรือกลับไปพบแต่ความเจ็บ ถ้ามันปรับปรุงตัวได้ โสมั่นใจเหรอว่ามันจะไม่กลับไปทำแบบเดิม”
“ฮึก”
“โสจะมีความสุขไหมถ้าจะใช้ชีวิตที่มีแต่ความระแวงไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจกัน โสจะทนเรื่องแบบนั้นได้ไหม หากวันไหนที่มันกลับไปเลวอีก”
“โสไม่มีทางทนได้ค่ะ ฮึก”
“ดีแล้วแหละ เนื้อร้ายที่มันสร้างความเจ็บปวดให้ร่างกาย เราก็ควรจะตัดมันทิ้งไปแล้วใช้ยารักษาแผลให้มันหายดี ตอนนี้โสอาจจะยังเจ็บปวด แต่เมื่อโสก้าวออกไปแล้วโสจะรู้ว่าโลกภายนอกโลกที่ไม่มีความเจ็บจากผู้ชายคนนั้นมันสวยงามมากแค่ไหน” ผมลูบผมเธอเบาๆ
“ขอบคุณแดเนียลที่พูดเตือนสติโสขอบคุณจริงๆค่ะ”
“น้ำลายที่คายทิ้งอย่าเก็บมันมากินอีกเลย มันสกปรกเราไม่ควรเก็บมากินอีกครั้ง”
“ค่ะ”
ผมไม่ใช่คนดีหรอกครับ ผมจะยุโสรยาให้ทิ้งไอ้โทมัส เธออยู่กับมันเธอไม่มีความสุขแน่ ถึงแม้ว่าผมกับเธอจะไม่ได้เป็นผัวเมียกันแต่ผมเชื่อว่าสักวันเธอจะเปิดใจให้ผม
- ผู้เขียน
