พิมรัมภา

“พิม... ตกลงเรื่องโทรศัพท์ของเราเป็นยังไงบ้าง ตำรวจเขาได้ตามเรื่องให้หรือเปล่า?” “เขาบอกว่าเขาพยายามจะตามเรื่องให้อยู่ค่ะ ถ้ามีคนเก็บได้เดี๋ยวเขาจะติดต่อมาทางเบอร์สำรองที่พิมให้เอาไว้ “...” “แต่เขาก็บอกนะคะว่าโอกาสที่พิมจะได้คืนมันมีน้อยมาก ๆ เลย” “ถ้าเป็นแบบนี้ก็แย่เลยสิเนอะ แล้วนี่พิมลองให้ศูนย์โทรศัพท์ช่วยหาให้หรือยัง เพราะโทรศัพท์ยี่ห้อนี้มันสามารถหาจากพิกัดได้นี่” “ลองแล้วค่ะพี่ภัค พิมเอาใบแจ้งความไปเดินเรื่องเรียบร้อยแล้ว” “...” “ช่างมันเถอะค่ะพี่ภัค ถ้าพิมไม่ได้โทรศัพท์คืนมาก็ไม่เป็นไร เพราะพิมก็ทำใจตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าตัวเองทำโทรศัพท์หายแล้วค่ะ” พูดจบ พิมรัมภาก็ระบายยิ้มออกมาจาง ๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมงานที่อายุมากกว่าเธอเป็นห่วงกันมากกว่านี้ “ถ้าอย่างนั้นก็ถือเสียว่าเป็นคราวซวยของเราก็แล้วกันเนอะ” พี่ภัคตอบกลับมาพร้อมตบบ่าหญิงสาวเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจกัน จากนั้นอีกฝ่ายก็พูดต่อ เมื่อสามีของเธอได้เดินทางมารับกันแล้ว “พี่กลับก่อนนะ ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้จ้ะ” “ค่ะ ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้นะคะ” พิมรัมภากล่าวร่ำลาทั้งรอยยิ้ม โดยหลังจากที่เพื่อนร่วมงานของเธอเดินขึ้นรถของสามีเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มสดใสของหญิงสาวก็ได้เลือนหายไปจากใบหน้าสวยเช่นกัน “ทำใจบ้าอะไรล่ะ ตอนนี้รู้สึกกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้วต่างหาก” หญิงสาวพูดกับตัวเองพร้อมทึ้มเส้นผมของเธออย่างแรง เนื่องจากการทำโทรศัพท์หายในครั้งนี้ นอกจากเธอจะรู้สึกเสียดายทรัพย์สินของตัวเองแล้ว หญิงสาวก็ยังสัมผัสได้ถึงหายนะบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ ด้วย ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าหายนะที่ว่านั้น มันคืออะไร พิมรัมภา ก่อมีเกียรติ อายุ 23 ปี ชื่อเล่นว่าพิม เธอเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยดังและเพิ่งจะได้เข้าทำงานในบริษัทใหญ่ได้ไม่ถึงปี นั่นเป็นประวัติโดยย่อของเธอที่ดูเหมือนจะสวยหรูราวกับเป็นตัวละครในนิยาย ทว่าแท้ที่จริงแล้วมันกลับไม่ใช่เลยแม้แต่นิด เนื่องจากฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างยากจน เธอต้องดิ้นรนและปากกัดตีนถีบเป็นอย่างมาก เพื่อผลักดันทำให้ตัวเองมายืนอยู่ตรงจุดนี้ แม้ว่าในขณะเดียวกันหญิงสาวจะรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ๆ ก็ตาม แต่ก็นั่นแหละ... มันเป็นกฎของโชคชะตา ไม่มีสิ่งดี ๆ บนโลกนี้ที่ปราศจากข้อแลกเปลี่ยนหรอก ชีวิตของพิมรัมภามันค่อนข้างน่าหดหู่อยู่พอสมควร เนื่องจากหญิงสาวไม่ใช่คนที่มีเพื่อนฝูงและไม่ใช่คนที่มีครอบครัวอบอุ่นนัก เพราะพ่อกับแม่ของเธอได้แยกทางกันไปตั้งแต่ก่อนที่หญิงสาวจะรู้ภาษาด้วยซ้ำ พิมรัมภาเติบโตมาได้จากการเลี้ยงดูโดยคุณยายของเธอ ซึ่งด้วยค่านิยมที่บอกไว้ว่ายิ่งได้เรียนมหาลัยดังก็ยิ่งเป็นเครื่องการันตีว่าจะมีอนาคตที่ดี นั่นจึงทำให้พิมรัมภาพยายามผลักดันทำให้ตัวเองเข้ามาเรียนในเมืองหลวงให้ได้ ซึ่งเธอก็ทำมันสำเร็จเสียด้วย แต่เธอก็ต้องแลกกับการที่เธอจะต้องห่างจากคุณยายที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัด “ยาย เดือนนี้พิมส่งเงินให้น้อยกว่าทุกเดือนนะ พอดีที่นี่มีเรื่องนิดหน่อยน่ะจ้ะ” หลังเดินทางกลับมาถึงห้องพักขนาดเท่ารูหนูแต่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพ พิมรัมภาก็รีบโทรไปหาคุณยายของตัวเองทันที ซึ่งเธอก็มักจะโทรไปหายายเสมอยามที่กลับถึงห้อง เพื่อพูดคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน [เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ กระเป๋าตังหายเหรอหรือว่าของอะไรพัง] “โทรศัพท์หายจ้ะยาย เดือนนี้พิมก็เลยต้องเจียดเงินไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เพื่อทำงานของตัวเอง” พิมรัมภาบอกยายของตัวเองไปตามตรง ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอเงียบไปทันที [ถ้าอย่างนั้น... เดือนนี้พิมไม่ต้องส่งเงินมาให้ยายก็ได้นะลูก พิมเอาเงินที่จะส่งให้ยายไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ดีกว่า] “ได้ยังไงล่ะจ๊ะ เพราะพิมเคยให้สัญญากับยายไว้แล้วนี่ว่าหลังจากที่พิมได้ทำงานแล้ว พิมจะส่งไปให้ยายใช้ทุกเดือน” พิมรัมภารีบบอกคนปลายสายกลับไปทันที [แต่เดือนนี้พิมเดือดร้อนนี่นา ต่อให้พิมโอนเงินมาให้ยายแบบเต็มจำนวน ยังไงยายก็ไม่กล้าใช้อยู่ดีเพราะหลานยายกำลังลำบาก] “...” [เก็บเอาไว้ใช้จ่ายของตัวเองเถอะลูก เดี๋ยวเดือนหน้าพิมค่อยให้ยายก็ได้] ยายบอกกลับมา ทำเอาพิมรัมภาต้องแสดงสีหน้าลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะให้คำมั่นสัญญากลับไป “ก็ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวพิมขอเอาเงินส่วนนี้ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ก่อนนะจ๊ะยาย ไว้พิมหาเงินได้เพิ่มเมื่อไร พิมจะรีบโอนไปให้ยายเลย” พิมรัมภาให้คำสัญญาด้วยน้ำเสียงมาดมั่น [แบบนั้นก็ได้ลูก ยังไงเดี๋ยววันพรุ่งนี้พวกเราค่อยคุยกันใหม่นะ เพราะยายง่วงแล้ว] “ฝันดีนะจ๊ะ ยาย” [จ้า] หลังจากที่พิมรัมภาวางสายจากคุณยายเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อเธอรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกที่เดือนนี้เธอไม่สามารถให้เงินยายตามสัญญาที่เคยให้ไว้ได้ “เฮ้อ นี่มันคงเป็นคราวซวยของเราจริง ๆ แหละ” พิมรัมภาพึมพำและเริ่มทึ้งหัวของตัวเองอีกครั้ง หลังเธอนึกโมโหในความสะเพร่าของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เพราะโทรศัพท์ที่หายนั้นมันก็เป็นเครื่องหลักของเธอ แถมโทรศัพท์เครื่องนั้นมันเป็นอุปกรณ์ทำมาหากินของเธอมานานแล้วด้วย ซึ่งพิมรัมภาก็ใช้โทรศัพท์เครื่องนั้นทำมาหากินมาตั้งแต่ช่วงมหาลัยแล้ว แกร๊ก! “เสียงอะไรน่ะ!” ขณะที่กำลังก่นด่าตัวเองอยู่นั้น พิมรัมภาก็รีบหันขวับมองไปทางประตูห้องโดยพลัน เมื่อเธอรู้สึกเหมือนมีบางคนพยายามเข้ามาในห้องนี้ ทว่าพอหญิงสาวตะโกนออกไปอย่างนั้นเสียงที่ว่านั้นก็เงียบหายไปทันที วูบหนึ่งในความคิด พิมรัมภาคิดว่าน่าจะมีโจรที่คิดอยากเข้ามาในห้องนี้ แล้วพอพิมรัมภาคิดได้อย่างนั้น หญิงสาวก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงและย่องเบาไปส่องตาแมวที่หน้าประตูห้องทันที ทว่าพอหญิงสาวเดินไปดูที่หน้าประตู พิมรัมภาก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า ราวกับว่าเมื่อกี้เธอหูแว่วไปเอง “สงสัยเราคงหูแว่วไปเองมั้ง” เมื่อไม่พบความผิดปกติอะไร พิมรัมภาจึงพูดกับตัวเองอีกครั้ง โดยเธอก็พยายามคิดทุกอย่างในแง่บวก ไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่