CHAPTER 06 ผู้ชายรายล้อม I
3918 คำ
CHAPTER 06 ผู้ชายรายล้อม I
Tuesday
“แค่กๆๆ พี่กวินคะ เราไปไหนกันต่อดีคะ”
“มัดอยากไปไหนล่ะคะ พี่จะพาหนูไปทุกที่เลย แต่ต้องเล่าให้พี่ฟังก่อนนะว่าหนีออกจากบ้านทำไม”
วันนี้เป็นวันอังคารแล้ว วันหยุดของฉันเอง สิ่งแรกที่ฉันคิดจะทำคือการออกมาเที่ยวกับพี่กวินตามเสียงหัวใจเรียกร้อง แต่ความน่าอับอายของวันนี้คือฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ออกจากบ้านเลยต้องใส่ชุดเมดออกมาจากบ้านนายภคินแล้วให้พี่กวินพามาซื้อเสื้อผ้าใหม่ หน้าตาก็ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางเลยแม้แต่น้อย ฉันล่ะกลัวพี่เขาจะอายเลยรีบซื้อเสื้อผ้า ซื้อเครื่องสำอางชุดใหม่ก่อนจะจัดการแต่งแต้มมันที่ห้องน้ำในห้างสรรพสินค้าที่เรามาฝากท้องมื้อแรกที่นี่
ฉันก็เฉไฉไม่อยากจะเล่าอะไรให้พี่เขาฟังมากนัก กลัวพี่เขาจะถามไปถึงว่าเจ้านายดีไหมอีก แค่นึกถึงหน้านายภคินฉันก็แทบจะกระอักเลือดให้ตายตรงนี้ ผู้ชายอะไรหาความดีไม่เจอเลย
“เอ่อ ไปไหนกันดีน้า อืม...มัดไม่อยากไปไหนเลยอะค่ะ รู้แค่ว่าอยากอยู่กับพี่”
“ปากหวานจังนะเรา”
“ก็มัดคิดถึงพี่นี่คะ เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนะ กลับมาเจอกันรอบนี้โสดกันทั้งคู่เลย เหมาะเจาะดีนะคะ”
นี่ฉันอ่อยพี่เขามากไปไหมนะ? เฮ้อ พี่กวินนี่หล่อชะมัด ไม่กล้ามองหน้าเขานานเลยกลัวจะละลาย >กึก
ไม่นะ คนดีแสนดีอย่างพี่กวินไม่ควรไปประสบพบเจอกับคนชั่วช้าต่ำทรามอย่างนายภคินให้เป็นมลทินชีวิต
“ไม่ต้องหรอกค่ะ อย่าลืมสิคะว่ามัดไปอยู่ที่นั่นโดยสร้างโปรไฟล์ว่าครอบครัวยากจน ถ้าพี่เข้าไปคนอาจสงสัยนะคะ แค่ไปรับส่งที่หน้าบ้านมัดยังพอหาข้อแก้ตัวได้อยู่”
“อื้อ ยังไงก็ได้ มีอะไรก็โทรหาพี่ อยากให้พี่ช่วยอะไรโทรมาได้เลยนะ ที่บ้านช่วยหนูไม่ได้แต่พี่พร้อมช่วยตลอดนะคะ กลับไทยรอบนี้ว่างมาก ไม่มีอะไรทำเลย กว่า
จะได้ทำงานจริงๆคงอีกสักพัก ทุกวันนี้ยังเป็นได้แค่ทนายผู้ช่วยให้พ่ออยู่เลย”
“มัดเป็นตำรวจ พี่กวินเป็นทนาย เหมาะกันมากเลยนะคะ”
พี่เขาหันมายิ้มหวานให้ฉัน ใบหน้าขาวสะอาดของพี่กวินซับสีแดงระเรื่อที่แก้ม ว้าว พี่เขาเขินฉันอยู่เหรอ
“ยังชอบพี่อยู่เหรอ นึกว่าตอนนั้นพูดเพราะความเป็นเด็กซะอีก”
“วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เหมือนเดิมนะคะ”
“ครับ พี่ก็ชอบเราเหมือนเดิม”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
มืออบอุ่นของพี่เขาเอื้อมมากุมมือฉันไว้แล้วพาฉันเดินไปยังร้านไอติมชื่อดังร้านหนึ่งด้วยอาการเขินอายจนสังเกตได้ ให้ตายสิ เห็นพี่เขาน่ารักแบบนี้หน้าฉันก็ร้านผ่าวขึ้นมาเลย ฉันก็เขินเหมือนกันนั่นแหละ ที่เรากำลังเป็นคืออาการเขินอายของหนุ่มสาวใช่ไหม โอ๊ย ดีต่อใจฉันเหลือเกิน ตอนอยู่โรงเรียนตำรวจฉันเจอแต่ผู้ชายบึกบึนบ้ากำลังมาตามจีบ แต่ฉันไม่ชอบก็เลยไม่เคยมีโมเมนท์แบบนี้กับใครเขา
ส่วนพี่กวินไม่ต้องเสียเวลามาจีบฉันให้เหนื่อยหรอก ฉันจะจีบเอง >22.00 น.
ช่วงเวลาแห่งความสุขมันผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันอยู่กับพี่เขาตั้งแต่เช้าจนดึกแต่ความรู้สึกภายในใจมันเหมือนยังไม่เพียงพอ ฉันยังอยากอยู่กับพี่กวินต่ออยู่เลย น่าเสียดายที่เราเจอกันได้แค่อาทิตย์ละวันเท่านั้นเพราะฉันต้องทำงาน แต่ไม่เป็นไร ตั้งหกวันที่ไม่ได้เจอกันจะได้ทำให้เราคิดถึงกันบ้าง
“ให้พี่เข้าไปส่งข้างในไหม?”
รถหรูจอดเทียบหน้าประตูรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่โดยมีสามีในอนาคตของฉันขับรถมาส่ง
“อย่าเข้าไปเลยค่ะ ข้างในหมามันดุ ไว้เจอกันอังคารหน้านะคะ”
หมาที่ว่าคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าฉันหมายถึงใคร เหอะ ไอ้บ้านั่นที่ชอบทำรุนแรงกับฉันไงล่ะ
“ได้ค่ะ ไว้พี่ถึงบ้านจะโทรหานะ อย่าลืมกินยาด้วยนะคะ”
“ค่ะ ขับรถดีๆนะคะพี่กวิน”
ฉันเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถด้วยความเสียดายเล็กน้อยที่เราต้องแยกย้ายกันแล้ว
ปี้นนนน ปี้น!!
ไม่ทันที่ฉันจะได้ปิดประตูรถดีก็มีรถสปอร์ตสีแดงที่ขับมาไวและจอดต่อ
ท้ายรถพี่กวินด้วยระยะห่างเพียงเล็กน้อย ฟิล์มรถสีเข้มทำให้ฉันมองไม่เห็นคนขับด้านในแต่ฉันรู้ดีอยู่แก่ใจว่านิสัยทรามแบบนี้จะเป็นใครไปได้นอกจากนายภคิน ฉันบอกให้พี่กวินรีบไปก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านด้วยประตูเล็กด้านข้างโดยไม่หันไปมองรถหรูขับเข้าประตูใหญ่แม้แต่หางตา
ขอบอกตามตรงนะ เรื่องที่เขาขืนใจฉันตอนที่ฉันสลบน่ะมันยังคงเป็นเรื่องขุ่นเคืองในใจไม่หายเลย ไม่อยากจะเจอหน้าเขาแต่ก็ไม่อยากหลบหน้าเขาเหมือนกัน ใจฉันมันไม่ได้ยอมรับว่าฉันตกไปเป็นของเขาแล้วจริงๆในเมื่อฉันไม่เห็น ไม่ได้รู้สึก บางทีเขาอาจจะแค่จัดฉากแกล้งฉันก็ได้ พยายามทำให้ตัวเองเชื่อแบบนั้นตั้งแต่เห็นคราบบ้านั่นที่หว่างขาตัวเอง
ฉันแค่ต้องอดทนกับที่นี่ไปอีกหน่อย ขอแค่ได้หลักฐานกลับไปแบบให้เขาดิ้นไม่หลุดเท่านี้ฉันก็ทำงานสำเร็จแล้ว และจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคนที่นี่อีกแม้แต่นิดเดียว
สองเท้ารีบก้าวเดินเข้าไปยังห้องพักของฉันอย่างรวดเร็ว กะว่าจะรีบไปอาบน้ำแล้วมานั่งรอรับสายพี่กวินก่อนจะนอนฝันดีในคืนนี้
หมับ
ท่ามกลางแสงไฟสลัวยามค่ำคืนภายในบ้านก็มีมือใหญ่ที่หยาบกระด้างของใครบางคนเข้ามาจับที่ต้นแขนของฉันจากนั้นจึงกระชากเข้าไปในห้องพักที่ฉันกำลังจะเดินถึงมันอยู่แล้ว
“แรดนัก”
เสียงแบบนี้ ไม่ต้องเปิดไฟยังรู้เลยว่าใคร
“นายท่านไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
ฉันตอบปัดไปอย่างไร้เยื่อใย ไม่อยากให้มีเรื่องเสวนากันต่อ และไม่คิดจะเปิดไฟด้วยในเมื่อฉันยังไม่อยากจะเห็นหน้าเขาตอนนี้ ฉันเดินเข้าไปหาที่นอนของตัวเองด้วยความเคยชินแม้จะแทรกผ่านความมืดในห้องก็ตาม
“ผัวเธอเหรอ?”
“ค่ะ”
“เป็นคนใช้มีผัวรวยขับบีเอ็ม? เด็กเสี่ยเหรอ?”
“ค่ะ”
อยากพูดอยากคิดอะไรก็ปล่อยให้เขาคิดไปเถอะ รีบพูดจะได้รีบออกไปจากห้องฉันสักที
“สงสารไอ้โง่นั่นสิ้นดีที่เสียเงินให้เธอแต่งตัวสวยๆพาไปเลี้ยงอาหารดีๆแต่เสือกไม่ได้เด็กซิงๆ แหม่ มันรู้ไหมว่าเธอเสียซิงให้เจ้านายตัวเอง หึๆ”
ไอ้บ้านี่!! จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมอีก!! ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ แค่นี้คนในบ้านก็ดูถูกฉันจะแย่อยู่แล้วถ้ารู้ว่าเรื่องที่คนอื่นคิดเป็นเรื่องจริงขึ้นมาฉันคงอยู่ที่นี่อย่างยากลำบากแย่
“ขอร้องนะคะ อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร แล้วอย่าพูดมันออกมาอีกเลยค่ะ”
“ขอร้องฉันด้วยคำพูดมันง่ายไปหน่อยไหม? ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”
“ฉันจะทำงานให้หนักขึ้นนะคะ”
“นี่เธอมาเปิดไฟให้หน่อยสิ ฉันมองไม่เห็น”
หรือฉันจะใช้จังหวะนี้คว้าปืนที่ฉันซ่อนไว้ยิงเขาให้ตายเลยดีนะ ในเมื่อเขามองไม่เห็นฉันอยู่แล้วนี่
“มีอะไรต้องคุยกันอีกคะ เชิญขึ้นไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันก็จะนอนเหมือนกัน แค่กๆๆ”
เออ ไปสักทีเถอะ จะไปอาบน้ำอาบท่า กินยา แล้วก็นอนแล้วโว้ย เบื่อจะคุยกับเขาแล้ว คนอะไรพูดจาไม่น่าฟังเลยสักประโยค แต่ละคำที่พูดออกมาก็มีแต่ดูถูกดูแคลนคนอื่น พูดเหน็บแนมหรือเสียๆหายๆให้คนฟังรู้สึกไม่ดี
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของเขาเริ่มเดินเปะปะไปทั่วห้อง
“ฉันบอกให้เธอเปิดไฟ!!”
“ไม่ค่ะ”
จับจังหวะที่เท้ากระทบพื้นได้ว่าเขากำลังเดินตรงมาทางนี้ ฉันจึงใช้ความชำนาญของตัวเองหลบหลีกจากเตียงไปยังโต๊ะเล็กๆที่ฝั่งหนึ่งของผนังห้องโดยที่ไม่ส่งเสียงอะไรออกไปให้เขาจับสังเกตได้แม้ว่าเขาจะเรียกหาฉันไม่รู้รอบก็ตาม
“อยู่ไหน ฉันถามว่าเธออยู่ไหน!!”
“...”
ใครจะบอก แล้วเขาน่ะจะเข้ามาหาฉันทำไมไม่ทราบ ถ้าจะมาตอกย้ำว่าฉันเสียซิงให้เขาแล้วก็กลับไปซะเถอะ ฉันได้ยินแล้ว รับรู้แล้ว
ฮึก ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันมาคันคออะไรตอนนี้ อาการอยากจะไอกำลังจะกำเริบ ลำคอคันยิบด้านในแทบจะทนไม่ไหว
“ยัยนมแบน ฉันบอกให้เปิดไฟไง หาประตูห้องไม่เจอแล้วโว้ย ห่าเอ๊ย”
“แค่ก”
หมับ!!
“จับได้แล้ว เล่นตัวอะไรนักหนาวะ”
“แค่กๆๆๆ ฮึก แค่กๆ”
ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป สองมือยกขึ้นบังปากแล้วไอออกมาอย่างหนักจนรู้สึกสบายคอขึ้นจึงหยุด โดยที่มีมือของภคินจับหมับเข้าที่หน้าอกของฉันทั้งสองข้างไม่ยอมปล่อย แม้ฉันจะเอี้ยวตัวหลบแค่ไหนเข้าก็เข้ามาประชิดตัวมากขึ้นเท่านั้น
“ไอ้เวรนั่นน่ะ เสี่ยที่เธอเกาะหรือแฟน?”
ทำไมยังไม่เลิกถามเซ้าซี้อีก! ไม่เห็นเหรอว่าฉันไอจนเหนื่อยแล้ว เขาควรจะให้ฉันพักผ่อนสักทีไม่ใช่ทำตัวไร้มารยาทไม่เลิกแบบนี้
“แฟนฉันเอง เป็นลูกชายคนโตของบ้านหลังเก่าที่ฉันเคยทำงาน พอดีแม่เขารู้ว่าฉันแอบคบกันเลยไล่ฉันออก แต่เราก็ยังไม่เลิกกัน ยังรักกันดีอยู่ค่ะ แค่กๆๆ”
ปากหยักจรดลงทาบทับริมฝีปากของฉันในตอนที่ฉันกำลังไอ ความตกใจทำให้อาการคันคอเหล่านั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง สองมือยกขึ้นผลักหน้าอกกว้างอย่างต่อต้านในสัมผัสบ้านั่นที่เขากำลังหาทางรุกล้ำปลายลิ้นเข้ามายังโพรงปากของฉันอย่างจาบจ้วงรุนแรง ไรฟันของเขาทั้งกัดริมฝีปากฉัน ขบกัดลิ้นของฉันเมื่อฉันไม่ทำทีท่าไม่ยอมให้เขาเข้ามา แต่แล้วเขาก็ใช้ความชำนาญของเขาสอดแทรกปลายลิ้นนุ่มเข้ามานัวเนียได้จนสำเร็จ
ยิ่งฉันออกแรงผลักเขามากเท่าไหร่ อ้อมแขนแกร่งก็ยิ่งรัดตัวฉันแน่นขึ้นเท่านั้น
“หวานชะมัด กินของหวานกันมาเหรอ?”
เขาผละริมฝีปากออกมาถามทว่ากลับไม่เว้นเวลาให้ฉันได้ตอบก็ทาบทับลงมาอีกครั้งด้วยความรุนแรงมากขึ้น นายภคินออกแรงอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเล็กโดยตัวเขาแทรกเข้ามายืนอยู่ที่หว่างขาของฉัน กระโปรงชุดเดรสที่เป็นทรงรัดรูปขาดทันทีและร่นขึ้นมาถึงต้นขาด้านบน
ไม่ปลอดภัยแล้ว ที่สำคัญมันมืดจนตัวฉันเองมองไม่เห็นแววตาเขา ไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้ทำให้ฉันเดาอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเขาไม่ถูกเลย รู้เพียงว่าภัยกำลังมาถึงตัวฉัน
“อื้อ!”
มือเย็นกระชากชุดเดรสด้านล่างของฉันขาดมากกว่าเก่าก่อนที่ฉันจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสบ้ากามที่กำลังล้วงเข้าไปยังกางเกงชั้นในของฉันด้วยความหยาบโลน จังหวะนี้ฉันทั้งดิ้นทั้งตีแต่ก็เหมือนทุบกับกำแพงเมื่อเขาไม่แม้แต่จะถอยหลังหนี ทว่ายังคงลากมือเข้ามาสัมผัสเข้ากับตรงนั้นของฉันจนได้ ไอ้บ้าเอ๊ย เขาจะทำอะไร หยุดเลยนะ!!
“หึๆ”
เสียงหัวเราะในลำคอของเขาขณะที่ยังคงบดจูบฉันอย่างทารุณทำให้ฉันเสียวสันหลังอย่างห้ามไม่อยู่ ด้านบนก็โดนรุก ด้านล่างก็โดนรุก ให้ตายเถอะมัดไหม แกต้องทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองรอดจากเงื้อมมือซาตานของเขาให้ได้!!
“อ๊ะ..อื้อออออออออ”
เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจที่ฉันกำลังจะตั้งสติหาทางรอดแต่กลับถูกขุมนรกอย่างเขาสอดเรียวนิ้วเข้าไปตรงนั้นด้วยความเนิบนาบ เชื่องช้า ฉันดิ้นพล่านไม่ยอมให้เขาทำอะไรได้ตามใจตัวเองอีก แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนทำให้เขาสอดนิ้วเข้าไปได้ลึกขึ้นกว่าเดิม เพราะกลัวว่ามันจะลึกเข้าไปกว่านี้ฉันจึงหยุดชะงักตัวเองทันที ทว่ายิ่งหยุดก็เหมือนยอม
นายภคินขยับเรียวนิ้วเข้าออกจากปลายนิ้วดันลึกถึงโคนนิ้ว ความรู้สึกแปลกแทรกผ่านเข้ามาพร้อมกับสัมผัสของนิ้ว ให้ตายสิทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขายั้งแรงที่ทำเบื้องล่างของฉันอย่างอ่อนโยนนะ ทั้งที่การจูบของเขาไร้ซึ่งความปรานีแตกต่างจากเรียวนิ้วของเขาที่ขยับเข้าออกเชื่องช้าและเบามือ
มือใหญ่อีกข้างของเขารวบข้อมือของฉันไว้ทั้งสองข้างโดยที่ฉันเพิ่งรู้สึก
ตัวเองว่าหยุดทุบตีเขาไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จากมือที่ต่อต้านปฏิเสธสัมผัสเขาตั้งแต่แรกตอนนี้กลับขยำเสื้อเขาแน่น อาจเพราะฉันกลัว... กลัวว่าถ้าต่อต้านก็จะโดนอะไรมากกว่านี้ กลัวว่าเขาจะไม่จบลงแค่นิ้วนั่น ขอบอกตรงนี้ว่าฉันไม่ได้กลัวเขา แต่กลัวความเลวทรามที่ฉันคาดเดาจากเขาไม่ถูกต่างหาก เพราะห้องมันมืดด้วยแหละฉันเลยตกอยู่ในสภาพอดสูแบบนี้
ปากหยักที่เปียกชุ่มผละออกให้ฉันเป็นอิสระสักที แม้ปากจะเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออิสระก็เถอะ มือก็ถูกรวบ ขาก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อเขาแทรกตัวมายืนอยู่หว่างขาฉันเนี่ย แถมตรงนั้นก็ดันถูกรุกล้ำด้วยเรียวนิ้วของฉันไม่หยุด
“วันนี้เธอยังไม่ได้มีอะไรกับมันนี่ ใช่ไหม?”
“นายจะไปรู้อะไร”
ในหัวเขาจะเอาแต่คิดเรื่องแบบนั้นหรือไง จะพูดถึงอะไรนักหนา
“เธอไม่ตอบ แต่ตรงนั้นของเธอมันตอบฉันหมดแล้ว”
“หยุดทำแบบนี้สักที อย่าทำให้ฉันนายไม่ไหวเลย”
“เรียกฉันใหม่สิ”
“อ๊ะ นะ นายท่าน”
จู่ๆเขาก็กระแทกกระทั้นเข้ามารุนแรงจนฉันเจ็บ พอแล้ว ฉันเกร็งจะแย่อยู่แล้ว
“ดี ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ก็ดี หึๆ”
Rrrrrr
“พี่กวิน”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันก็รู้เลยว่าใครโทรมาจนหลุดพูดชื่อพี่เขาออกไปต่อหน้าเขา ฉันพยายามดิ้นเพื่อที่จะได้หลุดจากพันธนาการบ้านี่สักทีแล้วรับสายพี่กวินอย่างที่ใจคิด แต่เหมือนเขาจะยิ่งนึกสนุกเมื่อมือที่รวบข้อมือฉันอยู่กลับรัดแน่นขึ้น
“มันโทรมาเหรอ อยากรับสายมันมากไหม?”
“มากค่ะ หยุดทำสักทีได้ไหมล่ะคะ ฉันจะได้รับสายแฟน ไม่อยากให้เขารอนานน่ะค่ะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ อยากรับก็ไปรับเลย”
เอ๋.. ทำไมง่ายจัง?
เขายอมละมือทั้งสองข้างของตัวเองโดยง่าย แม้จะแปลกใจแต่ฉันไม่มีเวลามานั่งคิดหรอก เมื่อร่างกายทั้งสามสิบสองเป็นอิสระฉันจึงรีบลงจากโต๊ะแล้วมาค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าที่วางบนเตียงทันทีก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะดับลง
“สวัสดีค่ะพี่กวิน ถึงบ้านแล้วเหรอคะ”
หมับ!
[ค่ะ หนูอาบน้ำหรือยังคะ]
นายภคินคว้าโทรศัพท์ฉันไปเปิดสปีคเกอร์โฟนแล้วโยนลงพื้น ความสว่างจากหน้าจอมือถือทำให้ฉันเห็นเงาเขาชัดเจนขึ้น เขาผลักฉันให้นอนราบลงบนเตียงแล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ที่หว่างขาฉันอีกครั้งในท่านั่งชันเข่า
หยุดนะเว้ย เขาคิดจะทำอะไร!!
“เอ่อ ยังเลยค่ะ มัดเล่นกับหมาอยู่”
มือใหญ่กระชากกางเกงชั้นในของฉันลงและใช้มืออีกข้างบีบคอฉันจนแทบ
จะออกเสียงไม่ได้ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงเรียวนิ้วสอดใส่เข้ามาภายในอีกครั้ง
[ไปอาบน้ำได้แล้ว กินยาด้วยนะ]
“แค่กๆๆๆๆ”
[เห็นไหม ไม่ยอมกินยาก็ไอแบบนี้แหละ แล้วนี่กลับดึกโดนเจ้านายดุหรือเปล่าล่ะ]
พี่กวินขา ที่ไอไม่ได้คันคอเลยค่ะ โดนไอ้บ้านี่บีบคอจนหายใจไม่ออกต่าง
หาก แล้วที่ถามว่าโดนเจ้านายดุหรือเปล่าก็ไม่โดนดุหรอก โดนเขาทำมากกว่าการดุอีก
“แค่กๆๆ มัดขอไป แค่กๆ อาบน้ำก่อนนะคะ”
[โอเค วันนี้พี่มีความสุขมากเลย กว่าจะได้เจอเราอีกก็อังคารหน้า พี่คงคิดถึงเราแย่]
“มัดก็คิด...อ๊า”
เรียวนิ้วของเขาขยับในจังหวะที่เร็วขึ้นทำให้ฉันต้องยกสะโพกหนีแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด ยังคงขยับเข้าออกจนฉันเสียความเป็นตัวเอง[อะไรนะพี่ไม่ค่อยได้ยินเลย]
ฉันหันมองโทรศัพท์ของตัวเองที่ถูกโยนลงพื้นอย่างเจ็บใจ ฉันอยากคุยกับพี่กวิน อยากบอกคิดถึงเขาดังๆแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไอ้บ้านี่
“มัดคิดถึงพี่กวินนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ”
แรงที่ยังเหลือฉันใช้มันตะโกนออกไปอย่างที่ใจคิดจนสำเร็จแม้จะเจ็บลำคอที่เขาบีบไปหมดก็ตาม
[ชื่นใจจัง ฝันดีเหมือนกันนะคะ ไว้พี่จะโทรหาใหม่]
ฉันจะฝันดีเหมือนที่พี่กวินบอกได้ยังไงในเมื่อยมบาลอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้ สายถูกตัดไปด้วยความโล่งใจของฉันที่พี่กวินไม่สงสัยอะไร
“หยุดสักที!!! เอามันออกไปจากตัวฉัน! โอ๊ย!”
มือที่บีบคอฉันเลื่อนขึ้นไปกระชากผมแทน กระชากจนหัวฉันตกลงจากหมอน
“ขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ?”
“ต้องการอะไรจากฉันอีก ฉันไม่มีอะไรจะให้แล้ว”
“เธอบอกให้ฉันหยุดน่ะถามตรงนั้นของเธอรึยัง? ลื่นขนาดนี้ติดใจก็บอกมา”
บัดซบ! มันเป็นไปตามกลไกร่างกายต่างหากที่เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปก็จะหลั่งน้ำหล่อลื่นออกมาเพื่อไม่ให้รู้สึกเจ็บมาก
“เฮ้อ ฉันขอร้องล่ะค่ะนายท่าน พอสักที ฉันไม่สบายอยู่นะคะ อยากพักผ่อนจะแย่”
“ขนาดไม่สบายยังแรดไปหาผู้ชายได้คงไม่ป่วยมากหรอกมั้ง”
“โอ๊ย!! ฉันเจ็บ!”
เขาโน้มตัวลงมาอย่างรวดเร็วก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอของฉัน ไรฟันกัดเข้าที่คออย่างรุนแรงจนฉันต้องร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ แล้วมันไม่หยุดลงที่หนึ่งรอย เขากัดฉันถึงสามครั้งจากซอกคอด้านซ้าย มากลางลำคอ และไปยังซอกคอด้าน
ขวา ตอนนี้ฉันเจ็บระบมไปหมดแล้วทั้งคอทั้งแรงที่เขาจิกทึ้งผมฉันอยู่ ดีหน่อยที่เขายอมละมือจากเบื้องล่างของฉันก่อนที่จะโน้มตัวลงมา
END TALK
- ผู้เขียน
