CHAPTER 05 เอาการ เอางาน เอาเก่ง
4381 คำ
CHAPTER 05 เอาการ เอางาน เอาเก่ง
MADMAII TALK
ยุบหนอ พองหนอ หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท
“จะไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยยยยยย”
ฉันตะโกนอยู่ใต้หมอนเพื่อกักเก็บเสียงตัวเอง หัวใจเต้นระส่ำด้วยความอัดอั้นตันใจที่ต้องกลายเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของนายภคินบ้านั่น แค่ฉันต้องรับใช้เขาวันเดียวฉันก็เหมือนจะตายให้ได้ หมดแรงกว่าการแบกหามอะไรหนักๆซะอีก วันนี้ฉันอดทนที่สุดของที่สุดแล้วนะเพื่อที่จะได้เข้าใกล้พื้นที่ส่วนตัวของเขา แต่ด้วยนิสัยหยาบช้าที่เขากระทำกับฉันมันกลับทำให้ฉันไม่อยากจะเข้าใกล้เขาอีกแล้วล่ะ ขยะแขยง ถ้ามีการประกวดคนที่เอาแต่ใจตัวเอง แถมยังมีจิตใจต่ำช้า ฉันว่าเขาต้องชนะแล้วได้ถ้วยรางวัลกะโหลกหมามาครองแน่ๆ
เหอะ อย่าให้ฉันได้หลักฐานอะไรออกไปเชียว ฉันจะเอาคืนให้สาสม นายจะติดคุกหัวโตไปตลอดชีวิตแน่นายภคิน
อดทนหน่อย ถึงเขาจะเป็นคนที่รับมือยากแต่จำใจยอมให้มันผ่านๆไปเถอะ อาทิตย์นึงทำงานหกวันคงไม่ได้ทะเลาะกับเขาทั้งหกวันหรอก ฉันน่ะได้หยุดทุกวันอังคาร แม่บ้านทุกคนจะมีวันหยุดหนึ่งวันโดยจะถัดกันไปไม่ให้ซ้ำวันหยุดกัน ทำงานพรุ่งนี้อีกวันก็จะได้หยุดแล้วล่ะ ฉันมีนัดกับพี่กวินเอาไว้ ผู้ชายที่ฉันจะต้องรักษาความสัมพันธ์ให้คงที่ที่สุด เพราะพี่กวินจะมาเป็นพ่อของลูกในอนาคตของฉัน แค่คิดก็แอบกรี๊ดในใจแล้วเนี่ย ไม่ได้เจอพี่เขาตั้งหลายปี มาเจอกันครั้งก่อนฉันก็ดันโดนไอ้บ้านี่จับตัวมาเลยไม่ทันคุยอะไรกับพี่กวิน
แกร๊ก แกร๊ก
เอ๊ะ เสียงอะไรอะ
ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งบนฟูกนอนที่แข็งอย่างกับไม้แล้วชะเง้อมองไปยังหน้าประตูเพราะฉันได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดังขึ้นตรงนั้น แต่แล้วสักพักก็เงียบไป เฮ้อ..โล่งอกไปทีนึกว่าป้าพรมาเรียกฉันทำอะไรอีกหรือเปล่า แต่ไม่หรอก บรรดาป้าๆเขานอนกันตั้งแต่สามทุ่มแล้วล่ะ มีแต่ฉันเนี่ยที่โดนเจ้านายหน้าเลือดใช้เยี่ยงทาสจนตอนนี้จะตีหนึ่งอยู่แล้ว ยอมรับว่าวันนี้ฉันเหนื่อยมากจริงๆ อยากจะนอนพักผ่อนสักสามวันเจ็ดวันให้หายเหนื่อย
ปัง
จู่ๆเสียงประตูห้องก็เปิดออกเสียงดังขณะที่ฉันกำลังจะปิดไฟนั้นก็มีร่างผู้ชายสูงที่ฉันเพิ่งฟาดฟันกับเขามาเมื่อชั่วโมงก่อนปรากฏขึ้น มากไปแล้วไอ้หน้าลิง กล้าดียังไงเข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัวของฉันแบบนี้ เหอะ วันนี้ฉันไม่ใช้กำลังตอบโต้เขาแบบที่ฉันควรจะทำก็ถือว่าออมมือมากแล้วนะ ถ้าจะมาหาเรื่องกันฉันจะไม่ยั้งมือเลยคอยดู
“มาทำไมคะ ฉันจะนอนแล้ว”
ฉันมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แอบคิดในใจอยู่เหมือนกันว่าเขาจะมาไม้ไหน
“ฉันไม่ปล้ำเธอหรอกน่า อย่างเธอใครจะมีอารมณ์”
“แต่ในครัวเมื่อกี้ก็ดูมีอารมณ์อยู่นะคะ”
บ้าเอ๊ย ฉันพูดปูทางเรื่องอย่างว่าออกไปทำไมล่ะเนี่ย ยิ่งอยู่ในห้องแคบๆกับเขาสองคนแบบนี้ซะด้วย
“เพ้อเจ้อ ชงกาแฟให้ฉันอีกแก้วสิ ง่วงฉิบหาย”
เขายื่นแก้วกาแฟที่ป้าพรสอนฉันชงให้เขาตอนค่ำมา ฉันจึงรับมาไว้ในมือด้วยความเหนื่อยหน่ายหัวใจเต็มที เขายังง่วงเลยอะแล้วฉันไม่ง่วงเหรอ ฉันก็ง่วงก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้หรอก ฉันเป็นคนใช้ส่วนเขาเป็นเจ้านายผู้สูงส่ง ถ้าขัดใจบ่อยเข้าฉันคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน
“ทานติดต่อกันแบบนี้ไม่ดีนะคะ ใจสั่นแย่ ไว้ค่อยทานพรุ่งนี้แล้วกันเนอะ”
พยายามเฉไฉเพื่อให้เขาลดละความตั้งใจแล้วปล่อยให้ฉันได้พักผ่อนสักที
“ไม่อะ อยากกินตอนนี้ ชงแล้วเอาขึ้นไปให้ที่ห้องด้วย อ่อ คืนนี้ฉันอนุญาตให้เธอใส่ชุดนอนเสิร์ฟกาแฟให้ฉันได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนเป็นชุดเมด”
จ้า ถึงสั่งให้ฉันใส่ชุดเมดตอนนี้ฉันก็ไม่ใส่ให้หรอกจ้า
“ค่ะ เดี๋ยวเอาขึ้นไปให้นะคะ ว่าแต่นายท่านนอนดึกจัง จะนอนกี่โมงเหรอคะทานกาแฟตอนตีหนึ่งแบบนี้”
ที่ฉันถามไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยอะไรเขาหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าจะนอนกี่โมง จะนอนได้หรือยัง แล้วจะเลิกใช้ฉันตอนไหน!
“โต้รุ่ง งานฉันเยอะ เออ เอาคุกกี้มาด้วยนะ”
เขาสั่งทิ้งท้ายแล้วก็เดินจากไปทันที เหอะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เพิ่งทำเรื่องเลวทรามกับฉันโดยการราดน้ำแกงใส่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแบบนี้ คนบ้าอะไรมีขีดอารมณ์ที่ต่ำสุดกับสูงสุดอย่างเดียว ไม่พอใจหน่อยก็ขืนใจใช้กำลังทำร้ายคนอื่น โตมาแบบไหนกันถึงได้มีนิสัยเสียขนาดนี้
เอาล่ะ ในความเลวร้ายมันยังมีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อยเขาก็เลือกใช้ฉันและซึ่งมันก็เป็นไปตามแผนไม่ใช่เหรอ ยิ่งฉันอยู่ใกล้เขาเท่าไหร่ฉันก็จะได้รู้ความเป็นมาของเขามากขึ้นเท่านั้น ที่รู้ๆคือนิสัยใจคอเขาเป็นยังไงจะได้รับมือถูก มีแนวโน้มตรงไหนบ้างที่เขาจะทำอะไรผิดกฎหมายและฉันจะเอาผิดเขาได้เรื่องไหน
เหนื่อยหน่อยแต่คุ้มค่ามากนะถ้ามันสำเร็จ ซึ่งคิดดูแล้วไม่มีทางไหนที่จะไม่สำเร็จเลย งานนี้ขึ้นอยู่กับเวลาและความใกล้ชิดเท่านั้น ฉันรู้สึกว่าจะพูดคำว่าเหนื่อยมาหลายครั้งแล้วนะ นี่ขนาดสามวันเองนะ แค่สามวันเอง ถ้านายภคินอ่อนข้อให้ฉันลงหน่อยก็คงดี ขอแค่เวลาโมโหอย่าทำอะไรจาบจ้วงกับฉันให้มากนักก็พอ ฉันไม่ค่อยชอบความรุนแรงเท่าไหร่ เวลาเห็นข่าวพวกผัวทำร้ายเมียอะไรแบบนั้นฉันจะโกรธมาก มันเป็นการกระทำที่ไร้เหตุผลที่สุด ที่สำคัญครอบครัวของฉันพ่อไม่เคยทำร้ายแม่เลยแม้แต่ปลายเล็บ พวกท่านรักและให้เกียรติกันมาก แต่วันนี้ฉันเพิ่งเคยโดนเพศตรงข้ามใช้ปลายเท้าถีบเข้าที่หน้าอกครั้งแรก เข้าใจดีเลยว่ามันทั้งเจ็บทั้งอายแค่ไหน
ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกับตัวเองขณะที่กำลังชงกาแฟดำผสมน้ำผึ้งสองช้อนตามสูตรที่ป้าพรบอกเป๊ะๆ คนให้น้ำผึ้งและกาแฟเข้ากันเป็นเนื้อเดียวไม่ให้รสชาติด่างที่ก้นแก้ว ในระยะเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงเขากินกาแฟไปถึงสองแก้วติดกัน ที่จริงมันอันตรายมากนะ ใจคงสั่นน่าดูเลยแหละ แต่ก็ดีนะ จะได้ตายเร็วๆ
สองเท้าก้าวเดินขึ้นบันไดตรงดิ่งไปยังห้องนอนของเขาทันที คาดหวังเหลือเกินว่านี่จะเป็นงานสุดท้ายในค่ำคืนนี้ของฉัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
ฉันเดินเข้าไปตามคำเชื้อเชิญพร้อมทั้งวางแก้วลงที่ข้างตัวเขา สายตากวาดมองไปทั่วห้องว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าหลังจากที่ฉันกลับออกไปจากที่นี่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ห้องนอนนี้ใหญ่โตกว้างขวางมาก มันคือการเชื่อมสองห้องเข้าด้วยกันระหว่างห้องนอนกับห้องทำงาน เป็นโต๊ะทำงานที่เขาใช้ทำงานจริงๆต่างจากห้องทำงานชั้นล่างที่โล่งโจ้งไม่มีร่องรอยการใช้งานเลย กองงานทั้งหมดนั่นฉันอยาก
จะเปิดอ่านมันทุกอันจริงเชียว อยากรู้ว่าเขาทำงานอะไรบ้าง
“ให้ฉันช่วยจัดโต๊ะให้ไหมคะ”
เป็นครั้งแรกที่ฉันเสนอตัวอยากช่วยงาน คือจะพูดยังไงดี เขาเป็นคนที่ระวังตัวเองพอสมควรนะ ยิ่งเขาทำแบบนี้มันยิ่งท้าทายให้ฉันค้นหาสิ่งที่ฉันต้องการโดยเริ่มจากอะไรก็ตามที่จะพาให้ฉันได้เข้ามาทำงานในที่ส่วนตัวของเขา
“ไม่ต้อง ไปนั่งรอฉันเรียกไป”
“ให้นั่งพื้นอีกแล้วเหรอคะ ฉันไม่...”
ตาคมตวัดมองฉันหนึ่งทีทำให้ฉันต้องเงียบปากแล้วเดินไปนั่งมุมห้องมุมเดิม เดี๋ยวก่อนนะ เขาให้ฉันมานั่งเฝ้าทำไมอีก ฉันควรได้กลับลงไปนอนไม่ใช่เหรอ?
“นั่งเงียบๆห้ามพูดนะ ฉันต้องใช้สมาธิทำงาน”
“อยากอยู่เงียบๆงั้นให้ฉันออกไปดีกว่าค่ะ”
“เธอต้องอยู่กับฉันให้มากๆ ปรับตัวให้ดีจะได้ไม่แผลงฤทธิ์ใส่ฉันอีก ก็เห็นอยู่ว่าเวลาฉันโมโหเมื่อไหร่เธอก็เจ็บตัวเมื่อนั้น”
แหม ฉันอยากอยู่กับเขามากเลยสิ อยากโดนจูบ โดนถีบ โดนปู้ยี่ปู้ยำมากเลยมั้ง
“งั้นให้ฉันเป็นสาวใช้ประจำตัวคุณเลยไหมคะ”
ถ้าเขาตอบตกลงก็เข้าทางฉันล่ะ ห้องนี้เวลาเขาไม่อยู่ฉันก็จะมีสิทธิเข้ามาได้เต็มที่โดยไม่มีใครสงสัย ฉันจะเข้ามาทำความสะอาดในฐานะแม่บ้านของที่นี่ แต่สำหรับฉันนั้นต้องการเข้ามารื้อค้นหาอะไรบางอย่างในฐานะตำรวจ น่าอึดอัดใจจริงๆเลยที่รู้ว่าเขาทำผิดกฎหมายแต่ฉันหาหลักฐานมาเอาผิดเขาไม่ได้
เขายกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มแล้วหันมามองฉัน
“อื้ม ฉันดื่มกาแฟรสนี้ จำไว้ให้ดีถ้าวันไหนทำพลาดขึ้นมาฉันจะตัดนิ้วเธอ”
เดี๋ยวๆ มาพูดนอกเรื่องอะไรของเขา แล้วที่ฉันถามไปเมื่อกี้ล่ะ ต้องการคำตอบว่าฉันจะมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวเขาได้ไหมไม่ใช่ให้เขามาขู่ตัดนิ้วฉันแบบนี้ ทำไม จะตัดนิ้วฉันไปห้อยคอเป็นองคุลีมาลหรือไง ไอ้บ้า
“แค่ใส่น้ำผึ้งสองช้อนไม่เห็นยากเลยค่ะ ว่าแต่จะให้ฉันรับใช้อะไรอีกไหมคะ”
“ไม่รู้”
เอ้า!! ตอบแบบนี้คืออะไร ฉันจะเอาใจเขาไม่ถูกแล้วนะ คนอะไรอารมณ์ผกผันได้ทุกวินาที
“ไม่รู้ไม่ได้นะ ฉันเหนื่อยมากแล้ว อยากพักผ่อน นี่ก็จะตีสองแล้วเดี๋ยวฉันก็ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าไปช่วยป้าพรทำงานครัว ไหนจะงานอย่างอื่นอีกสารพัดที่สั่งให้ฉันทำ เวลานอนแค่สามชั่วโมงมันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ”
ผลัวะ!
เขาหยิบแฟ้มทำงานบนโต๊ะมาฟาดเข้าที่หน้าฉันสุดแรงจนใบหน้าหันไปอีกทาง
“ให้ทำอะไรก็ทำไม่ต้องมาบ่น เธอมาบ่นว่าเหนื่อยกับคนที่เหนื่อยกว่าเธอแบบนี้มันทุเรศว่ะ”
สองมือของฉันกำหมัดแน่นจำสั่นไปทั้งตัว เขาทำรุนแรงกับฉันอีกแล้ว แม้ฉันบ่นให้เขาฟังแต่ไม่มีสักคำที่ใช้น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากใส่เขา ฉันแค่พูดให้ฟังด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ใส่อารมณ์เลย
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร! คิดอยากจะตบจะตีใครตอนไหนก็ได้เหรอนายน่ะ หัดรับฟังคนอื่นซะบ้างไม่ใช่คิดว่าตัวเองอยู่เหนือทุกอย่าง”
“หุบปาก!!”
วันนี้ทั้งวันฉันเจออะไรมาบ้าง รับมือกับเขามากี่ครั้ง มันมากเกินไปแล้วนะ! ยิ่งฉันยอมก็เหมือนเขาจะยิ่งได้ใจ
“ฉันไม่...”
ผลัวะ!
ไม่ทันที่ฉันจะพูดประโยคที่คิดไว้จบ ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือเขาลุกขึ้นยืนตรงหน้าฉันก่อนจะปล่อยหมัดหนักๆเข้าที่หน้าฉันเอง แล้วภาพก็ตัดไปเลย นี่ฉันโดนผู้ชายต่อยจนสลบเหรอ!! ผู้ชายคนนี้มัน...เฮ้อ ควรจะหาคำไหนมาด่าเขาดี ทำร้ายผู้หญิงยิ่งกว่าคำว่าหน้าตัวเมีย นิสัยเลวยิ่งกว่าเลว เรียกว่าชั่วช้าต่ำทรามจะดีกว่า อารมณ์แปรปรวนกว่าพายุ ยิ่งจุดความอดทนไม่ต้องพูดถึง มีต่ำกว่าหางอึ่งซะอีก
อย่าให้ฉันหมดความอดทนบ้างก็แล้วกันนะนายภคิน ฉันจะวางยาเบื่อหนูใส่ในอาหารให้นายกิน เอาให้ทรมานก่อนตายแบบทุรนทุรายแล้วฉันจะยืนหัวเราะมองนายด้วยความสะใจ
นั่นก็ได้แค่คิด ตอนนี้ฉันเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
วันรุ่งขึ้น
09.15 น.
ตุบ ตุบ ตุบ
ทันทีที่ฉันรู้สึกตัวก็รู้สึกได้ถึงอาการปวดหนึบไปทั่วทั้งตัวเลยโดยเฉพาะจมูกแล้วก็เอว นี่ฉันล้มพับไปท่าไหนกันแน่ ฉันยกมือขึ้นจับปลายจมูกของตัวเองแล้วพบว่ามันเจ็บร้าวจนย่นจมูกไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แถมยังมีเกล็ดเลือดแห้งติดแถวๆรูจมูกอีก คิดแล้วก็หงุดหงิด ตอนนั้นถ้าฉันไม่ง่วงมากฉันต้องหลบหมัดเขาได้แน่
เปลือกตาทั้งสองข้างลืมขึ้นมองปรับโฟกัสให้สายตา สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานห้องหรูหราของนายภคิน คิดได้ดังนั้นฉันจึงมองไปที่ปลายเท้าเพื่อหาเจ้าของห้อง แต่แล้วหัวใจก็กระตุกวูบเมื่อฉันพบว่ากางเกงชุดนอนของฉันมันผิดปกติ มันเหมือนใส่ขึ้นมาไม่สุดเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีขาวของฉัน
พรวด!
ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งทันที สายตารีบสำรวจร่างกายตัวเองคร่าวๆก่อนจะพบว่าฉันมานอนอยู่บนเตียงของเขาโดยมีเขานอนหันหลังอยู่ข้างๆ
“เที่ยงขึ้นมาปลุกแล้วเอาข้าวมาให้ด้วย”
เสียงทุ้มพูดติดงัวเงียสั่งงานฉันตั้งแต่ยังไม่ทันลืมตา ตอนนี้ไม่มีเวลามาสนทนากับเขาหรอกแม้จะอยากรู้มากว่าฉันมานอนตรงนี้ได้ยังไง จำได้แม่นเลยนะว่าเขาต่อยฉันตรงโต๊ะทำงานตรงนั้น แต่กลับตื่นมาบนเตียงกว้างของเขาซะได้
เขาอุ้มฉันขึ้นมาแน่ๆ จะเป็นไปได้เหรอ คนแล้งน้ำใจอย่างนายภคินควรจะปล่อยให้ฉันนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นสิถึงจะถูก
สองเท้ารีบวิ่งออกมาจากห้องเขาเพื่อไปหาป้าพร วันนี้ฉันโดนป้าพรดุแน่ๆที่ตื่นเอาป่านนี้แล้วไม่ได้มาช่วยงานเช้า แต่ทุกก้าวที่ฉันเดินมันกลับรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดเลย ลมหายใจก็ร้อนผิดปกติอย่างกับคนกำลังจะเป็นไข้
ร่างท้วมของป้าพรกำลังยืนคุยกับป้าแม่บ้านคนอื่นอยู่ตรงโซฟาฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความรู้สึกผิด
“ป้า หนูขอโทษที่ตื่นสาย ป้ามีอะไรให้หนูทำไหมจ๊ะ เดี๋ยวหนูรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาทำเลย”
“นายท่านสั่งให้เอ็งหยุดนี่วันนี้ เห็นบอกว่าเอ็งไม่สบาย”
“ห้ะ? หนูเหรอ?”
“ตัวร้อนไม่ใช่เหรอ ป้าก็ไม่รู้เอ็งแต่นายท่านบอกมา”
ตัวร้อนเหรอ? ฉันรีบใช้หลังมือมาอังหน้าตัวเองปรากฏว่ามีไอร้อนออกมาอย่างที่ป้าพรบอกจริงๆ ก็คิดอยู่แล้วว่าร่างกายเหมือนจะไม่สบายแต่ยังไม่ทันได้ตรวจเช็กอะไรฉันก็รีบวิ่งมาหาป้าพรก่อนนี่แหละ
“นอนกับนายท่านคืนเดียวได้พักเลยนะ สาวๆสมัยนี้หาทางสบายกันด้วยวิธีนี้นี่เอง หน้าไม่อาย”
ป้าศรี ป้าแม่บ้านอีกคนที่ไม่ค่อยจะได้สุงสิงอะไรกับฉันพูดจาเหน็บแนมใส่ทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย
“โทษนะป้า ป้าเห็นจมูกฉันไหม ฉันโดนต่อยจนสลบต่างหาก ใครจะอยากนอนกับเขากันล่ะ หรือป้าอยาก?”
ถ้าอยู่ในฐานะเดียวกันอย่าริมาพูดจาดูถูกฉันเชียว ฉันไม่ยอมหรอกแม้ว่าจะอายุมากกว่าก็ตามที แล้วแม่บ้านที่นี่ก็เหมือนในละครเลยที่แบ่งพักแบ่งพวกนินทากันเอง ฉันก็โดนนะ โดนเยอะด้วย โดนตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว มีแต่ป้าพรนี่แหละที่คอยคุยกับฉัน สอนงานฉัน คนอื่นนี่เบ้ปากใส่ฉันแล้วเดินหนีกันทั้งนั้น
“เอาล่ะๆ เอ็งไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วกินข้าวกินยานอนซะ ถือว่าได้พักอีกวัน”
“นอนกับเจ้านายคืนนึงได้พักวันนึง สบายจริงๆ”
“ป้าศรี ป้าจะไม่จบใช่ปะ?”
ทำไมพูดเหมือนฉันอยากเอาตัวเข้าแลกกับเขาขนาดนั้น ให้นอนกับหมอนั่นฉันนอนกับหมาดีกว่า นี่ถ้าเมื่อคืนไม่สลบไปฉันก็ไม่มีทางปล่อยตัวเองนอนในที่ของเขาแบบนั้นหรอก เฮ้อ...จะมานั่งหัวเสียอธิบายให้คนที่คิดไม่ดีกับเราไปก็เท่านั้นแหละ เสียเวลา เสียสุขภาพจิต
ฉันเดินโซเซกลับเข้าห้องรังหนูของตัวเองก่อนจะเตรียมเสื้อผ้าใส่วันนี้ อ่า ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่อยู่บ้านเท่าไหร่เลย มาด้วยกระเป๋าเป้เล็กๆใบเดียวก็มีแต่ชุดนอน งั้นวันนี้คงใส่ชุดเมดอีกอยู่ดี ไว้พรุ่งนี้ไปหาพี่กวินค่อยซื้อก็แล้วกัน จะอ้อนให้พี่กวินซื้อนั่นซื้อนี่ให้เพราะฉันไม่เอากระเป๋าตังค์ติดตัวมาเลย โอ๊ย แค่คิดว่าฉันเดินจับมือกับพี่เขาแล้วช็อปปิ้งไปด้วยกันแค่นี้ก็เขินจะแย่แล้วเนี่ย
ฉันหอบผ้าขนหนูและชุดเมดที่จะใส่วันนี้เดินไปยังห้องน้ำเล็กๆหลังบ้านที่เป็นห้องน้ำรวม แม่บ้านทุกคนก็มาอาบน้ำกันที่นี่แหละ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตอนนี้ขอแค่รีบอาบน้ำให้เสร็จแล้วจะกินข้าวกินยานอนสักที ทว่าขณะที่ฉันเปลื้องผ้าตัวเองจนเหลือแต่ร่างกายอันเปลือยเปล่าก็มีบางอย่างผิดสังเกตที่ต้นขาด้านใน
คราบขาวๆนี่คราบอะไรอะ? มันแห้งกรังติดกับผิวของฉัน ด้วยความสงสัยฉันจึงก้มลงมองพบว่าไม่มีเพียงแค่คราบขาว แต่ยังมีคราบเลือดเลอะตรงนั้นของฉันด้วย!!!
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
บอกฉันทีว่าสิ่งที่ฉันคิดมันไม่จริง ไอ้บ้าภคินนั่น!! ตั้งสติมัดไหม ตั้งสติ ลองนึกดูก่อนว่าเมื่อคืนรู้สึกอะไรบ้าง ถ้าไอ้บ้านั่นมันข่มขืนฉันจริงฉันอาจจะรู้สึกคลับคล้าย
คลับคลาอะไรได้บ้าง
ไม่ ฉันจำไม่ได้ นึกยังไงก็นึกไม่ออก!!
ปลายนิ้วเอื้อมไปแตะตรงนั้นของตัวเองและพบว่ามันเจ็บ เจ็บแบบต้องโดนกระทำมาแน่ๆ ฉันกลั้นใจใช้นิ้วแตะเป็นครั้งที่สองปรากฏว่ามีน้ำสีขาวขุ่นติดออกมาด้วย ฉันเคยผ่านเคสตัวอย่างเรื่องการข่มขืน เคยถามผู้หญิงด้วยกันเขาก็ว่ามันจะเจ็บๆบวมๆแบบนี้แหละ เพราะขึ้นชื่อว่าข่มขืนนั่นคือการขืนใจโดยฝ่ายหญิงไม่ยินยอม การกระทำของคนไม่รู้จักกันมันจึงไม่ถนอมกายกันแม้แต่นิด มักจะกระทำด้วยความรุนแรงแบบนี้ สรุปนี่ฉันโดนไอ้บ้านั่นข่มขืนจริงๆเหรอ ทั้งน้ำของเขา ทั้งเลือดของฉัน จะให้ฉันคิดยังไง
เลวทรามยิ่งกว่าเดรัจฉาน แม้กระทั่งฉันไม่มีสติยังกล้าทำเรื่องแบบนี้
ฉันรีบใส่เสื้อผ้าชุดเดิมด้วยความโมโห ตอนนี้ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรมากกว่ากัน จะโกรธหรือเกลียดเขาดี ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่อกจนพูดไม่ออก ตัวฉันสั่นเทิ้มไปหมด น้ำตาที่มันไหลเฉพาะตอนทะเลาะกับพ่อตอนนี้มันไหลออกมาโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง
พอแล้ว พอกันที ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปมีแต่เสียกับเสีย
วันนี้ฉันจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ฉันอยู่ที่นี่ไม่กี่วันต้องเปลืองตัวไปมากขนาดนี้มันใช่เรื่องไหม เขายังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า
เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบเดินจ้ำอ้าวขึ้นไปยังห้องของเขาทันทีโดยที่เขายังคงนอนตะแคงหลับอยู่ท่าเดิมเหมือนก่อนที่ฉันจะลงมาข้างล่าง
พรึ่บ
ฉันกระชากผ้านวมของเขาออกทำให้นายภคินลืมตาขึ้นมองฉันด้วยความไม่สบอารมณ์
“รู้ว่าจะถามอะไร เออฉันทำเอง ไม่คิดว่าจะซิง”
เขาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ดูไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่พูดเลยสักนิด แต่ฉันนี่!! ทั้งเจ็บทั้งอายจนตัวชาไปหมดแล้ว
“นายเป็นบ้าอะไร!! ทำแบบนี้ได้ไง! ไอ้ชั่ว!”
ความบันดาลโทสะของฉันส่งผลให้ฉันชักจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ฉันกระโดดขึ้นไปคร่อมบนตัวเขาแล้วบีบคอใหญ่อย่างสุดแรง วันนี้ตายเป็นตายวะ ในเมื่อเขากล้าพรากพรหมจรรย์ของฉันไปอย่างหน้าด้านๆ
“ก็เธอนอนอ่อยฉันก่อน”
นายภคินถอนหายใจแล้วตอบฉันกลับมา เขานอนนิ่งให้ฉันบีบคอโดยไม่ตอบโต้อะไรเลย ไอ้ท่าทีกวนประสาทแบบนี้แหละยิ่งทำให้ฉันโมโห!
“ฉันไปนอนอ่อยนายตอนไหน ก็นายต่อยฉันจนสลบไปเองไม่ใช่หรือไง! คิดไว้แล้วเชียวว่าตอนนั้นนายอยู่ที่โต๊ะทำงานทำไมฉันถึงตื่นมาบนเตียง นายควรจะนั่งทำงานของนายต่อไปไม่ใช่มาข่มขืนฉัน ไอ้ชั่ว ไอ้หน้าตัวเมียข่มขืนผู้หญิง!! ถ้าเอาเวลาตรงนี้ไปทำงานของตัวเองงานนายคงเสร็จแล้วไม่กองท่วมหัวเท่าเดิมหรอก!!”
เหนื่อย เหนื่อยมาก ใช้ทั้งแรงพูดประโยคยืดยาวพร้อมกับบีบคอเขาไปด้วย
เนี่ย
“พอดีเป็นคนเอาการ เอางาน และเอาเก่ง ต่อให้ฉันเอาเธอต่ออีกสักยกฉันก็ทำงานเสร็จทันกำหนด”
“นายนี่มัน! ฉันขอลาออก!! ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เฮงซวยเอ๊ย!!”
มือใหญ่คว้าตัวฉันให้นอนล้มทับเขาอยู่ด้านบนก่อนที่เขาจะจับฉันนอนตะแคงแล้วกอดก่ายฉันไว้แน่น ใบหน้าหล่อซุกอยู่ที่หลังคอของฉัน ลมหายใจอุ่นเป่ารดกระทบใบหู ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ขัดขืนอะไรเสียงทุ้มใหญ่ของเขาก็ดังขึ้นซะก่อน
“บ้านหลังนี้เข้ามาแล้วออกยาก ถ้าฉันไม่ให้เธอไปไหน เธอก็ต้องอยู่ที่นี่กับฉัน”
ริมฝีปากหยักจรดจูบที่ต้นคอฉันแผ่วเบา อ้อมแขนกระชับกอดแน่นขึ้นจนฉันอึดอัด
“ฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว นายมันไร้เหตุผล เอาแต่ใจแบบนี้ฉันทนต่อไปไม่ไหวหรอก ต้องมาเจ็บตัวทุกวันแบบนี้ใครจะทน ยังไงก็ช่าง ฉันจะลาออก”
“ถ้าคิดว่าจะไปจากฉันได้ก็ลองดู เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเข้ามาที่นี่เพราะอะไร”
กึก
ทุกอย่างชะงักงัน เขาพูดเหมือนรู้อะไรเกี่ยวกับฉันมาแล้วอย่างงั้นแหละ
“พูดเรื่องอะไรของนาย”
“ก็ครอบครัวเธอลำบากไม่ใช่เหรอ ฉันยินดีจ่ายเงินเดือนของเธอเพิ่มนะ ถือว่าเป็นค่าซิงของเธอเมื่อคืน”
“ฉันไม่ต้องการ ยังไงฉันก็จะลาออก”
“เธอจะยอมเสียซิงให้ฉันโดยไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือออกไปจากบ้านหลังนี้เลยเหรอ ใจดีจัง”
กึก
ฉันชะงักอีกรอบและหันไปมองหน้าเขา ใบหน้าคมยังคงหลับตาทำท่าเหมือนง่วงเต็มที แต่ไอ้ประโยคที่เขาว่าเมื่อกี้ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ในเมื่อทุกคนที่นี่เข้าใจว่าครอบครัวฉันลำบากมาก ฉันเลยต้องพาตัวเองมาเป็นคนใช้ในบ้านคนรวยเพื่อหาเงินจุนเจือปากท้องคนในครอบครัว งั้นฉันก็จะเล่นละครต่อก็แล้วกัน ทั้งที่ฉันจะอดทนอยู่ต่อเพื่อเอาผิดเขาให้ได้ในฐานะตำรวจและลูกสาวคนหนึ่งที่ตั้งใจจะทำผลงานแรกให้พ่อภูมิใจ
ส่วนเรื่องเมื่อคืน ในเมื่อฉันไม่เห็น ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เท่ากับว่าฉันไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเขาแม้แต่นิด ยังคงหลอกตัวเองได้อยู่ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“ได้ ฉันจะอยู่ ฉันก็ไม่ยอมออกไปมือเปล่าเหมือนกัน”
“หึ ดี เห็นเธอรักครอบครัวแบบนี้ฉันล่ะดีใจแทนพ่อแม่เธอจริงๆ”
“แน่นอ...อุ๊บ”
เขาเอื้อมมือมาปิดปากฉันแล้วออกแรงบีบเข้าที่แก้มทั้งสองข้างจนฉันเจ็บ อีกแล้ว เขาทำรุนแรงกับฉันอีกแล้ว ฉันพยายามจะแกะมือเขาแล้วแต่แกะยังไงก็ไม่ออกเพราะเขาบีบแก้มฉันแรงมาก แน่นมาก ช่วยด้วย ฉันเจ็บ!
“ทำตัวดีๆให้ฉันพอใจ แล้วเธอจะได้สิ่งที่เธอต้องการ”
เขาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเป็นเชิงขู่ให้ฉันอยู่นิ่งๆ เมื่อฉันไม่ตอบโต้เขาจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มฉันออกฉันจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งโดยไว การอยู่กับเขาสองคนมันอันตรายกับฉันเกินไปจริงๆ หมอนี่เป็นประเภทหัวรุนแรงแบบที่ฉันคาดเดาอะไรไม่ถูก
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”
ทันทีที่ฉันลุกขึ้นทำท่าจะคลานลงจากเตียงเขาก็เอื้อมมือมากระชากผมของฉันจนหงายท้อง ทำให้ต้องนอนกลับไปแนบอกเขาเหมือนเดิม
“เจ็บก็จำสิ จะได้รู้ว่าขัดใจฉันแล้วจะโดนอะไร”
อ้อมแขนกว้างโอบกอดฉันจากด้านหลังอีกครั้งก่อนที่เสียงของเขาจะเงียบไปและแปรเปลี่ยนมาเป็นการหายใจเป็นจังหวะ บ่งบอกว่าเจ้าตัวได้เข้าสู่นิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คำถามตอนนี้มีอยู่ข้อเดียว คือเขามานอนกอดฉันทำบ้าอะไร!!
- ผู้เขียน
