อริณได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง เอาแต่ร้องไห้และคิดเรื่องของเธอและสองวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบไม่มีที่สิ้นสุด ไม่รู้เมื่อไหร่ตัวเองจะมูฟออนได้เสียที ไม่รู้เมื่อไหร่ความเจ็บปวดที่เขาสร้างให้จะเจือจางลงไป
เธอไม่มีแรงจะทำอะไร นอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างที่ขายังมีผ้าสีขาวพันเอาไว้ เท้าของเธอไม่ได้เจ็บปวดมากนักหลังจากได้ยาแก้ปวด แต่กลับมีส่วนอื่นที่เจ็บปวดมากกว่า สายตาของเธอมองขึ้นไปบนเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย ดวงตายังคงมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ตลอดเวลา
ครืด ครืด เสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์ดังขึ้น อริณหยิบมันขึ้นมาดูก่อนตอบข้อความกลับไป
ร่างบางนำพาขาที่เจ็บมายังร้านอาหารของเพื่อนสนิท เธอเลือกมุมด้านในที่เป็นส่วนตัว สั่งอาหารไม่กี่อย่างพร้อมเครื่องดื่มเย็น ถึงไม่อยากอาหารอะไรเลยแต่เธอก็ต้องฝืนใจเพราะยังต้องเอาแรงไปทำงานของตัวเอง
“เป็นไงบ้าง” ญาดาเดินยิ้มเข้ามาหา พร้อมกับสวมกอดอริณจากทางด้านหลัง “แกโอเคไหม”
“อืม
