พี่ค้าบ! ผมเอาจดหมายมาส่งค้าบ

บท 5

5

นับตั้งแต่วันนั้นที่ฟลินได้รู้ว่าเจ้าวินซ์ค่อนข้างถูกอกถูกใจเขาอยู่พอสมควร มันก็บินมาหาเขาแทบทุกคืน จนบางครั้งฟลินก็อดคิดไม่ได้ว่าเจ้าของของเจ้าวินซ์ไม่น้อยใจสัตว์เลี้ยงของตัวเองบ้างเหรอ ที่มันรักเขาออกหน้าออกตาแบบนี้

“วินซ์ แกไม่คิดว่าพวกเราสนิทกันเกินไปหน่อยเหรอ”

หลายวันต่อมาระหว่างที่ฟลินกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง เขาก็ต้องผละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วถามเจ้านกฮูกที่กำลังยืนอยู่บนอกของตัวเองเสียงแผ่ว เมื่อฟลินกำลังคิดว่าพักหลังมานี้เขากับเจ้าวินซ์ชักจะสนิทสนมกันมากเกินไปแล้ว

ไม่ใช่สิ… มันต่างหากที่สนิทสนมกับเขาอยู่ฝ่ายเดียว ขณะที่ฟลินกลับไม่รู้สึกสนิทกับมันเลย แถมในบางครั้งเขายังแอบตั้งคำถามกับตัวเองในใจด้วยว่ามันจะมาไว้ใจอะไรเขาขนาดนั้น เพราะเขาก็เป็นแค่คนช่วยเหลือและให้อาหารมันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

“คืนนี้แกจะไม่กลับบ้านของแกเหรอ?” ฟลินลองถามมันดู เมื่อเจ้านกฮูกเอาแต่ยืนอยู่บนอกแล้วจ้องมองเขาด้วยสายตารักใคร่ และเมื่อเขาถามออกไปอย่างนั้น สิ่งที่มันแสดงออกในนาทีต่อมาก็คือการค่อย ๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนแผ่นอกเขาเบา ๆ เพื่อไม่ให้ฟลินรู้สึกเจ็บต่อให้มันจะมีขนาดตัวที่เล็กมากก็ตาม จนมันกลายเป็นภาพสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะเป็นก้อนกลม มีขน มีปากแหลมและดวงตากลมโตกำลังมองหน้าเขาอยู่

“ตกลงว่าคืนนี้แกจะไม่บินกลับบ้านตัวเองสินะ” เขาเอ่ยอีกครั้ง โดยคราวนี้เจ้าวินซ์ก็เลือกที่จะแสดงออกด้วยการล้มตัวนอนบนอกเขาอย่างสบายใจเฉิบ

มันหลับตาพริ้มใส่กันชนิดที่ว่ามันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฟลินกำลังมองมันด้วยสายตาแบบไหนอยู่ ทำเอาคนที่กำลังถูกนกฮูกตามตอแยอยู่ต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ครั้นจะให้ฟลินออกปากไล่ตะเพิดมันเขาก็ทำไม่ลง เนื่องจากหน้าตาของมันน่ารัก

“งั้นก็ตามใจแกแล้วกัน แต่ถ้าแกโดนเจ้าของดุอย่ามาโทษฉันนะ เพราะฉันไม่เกี่ยว” ฟลินบอกกลับไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจพลางยื่นมือไปลูบไล้ที่หัวของมันเบา ๆ เพื่อให้เจ้าวินซ์รู้สึกดี หลังเขาค้นพบว่านกฮูกตัวนี้มันชื่นชอบสัมผัสอุ่นจากมือเขามาก

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ภายในห้องของฟลินมันกำลังเต็มไปด้วยจดหมายจากเจ้านกฮูกส่งตรงถึงเขา หลังทุกครั้งเวลาที่เจ้าวินซ์บินมาหากัน มันก็มักจะมาพร้อมกับจดหมายหนึ่งฉบับเสมอ

โดยเนื้อความในนั้นส่วนใหญ่ก็มีแต่คำถามที่เกี่ยวกับตัวฟลิน คล้ายกับมันอยากรู้เรื่องราวของเขามาก หรือถ้าไม่ใช่คำถามที่เกี่ยวกับตัวเขา มันก็จะเป็นคำพูดคำจาแปลก ๆ เหมือนมันกำลังจีบกันอยู่

แต่อย่างหลังนี้ฟลินคิดว่าเขาน่าจะรู้สึกไปเองมากกว่า เพราะมันคงไม่มีนกตัวไหนมีอารมณ์พิสวาสกับสัตว์ต่างสายพันธุ์แน่ ยิ่งเป็นมนุษย์ยิ่งไม่น่ามีความเป็นไปได้

“แปลก ๆ แฮะ ตอนแรกแกนอนอยู่ตรงกลางอกฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้แกถึงมาอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ” หลังจากที่ฟลินกลับไปให้ความสนใจกับหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองแล้ว ทันใดนั้นเขาก็ต้องพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อฟลินรู้สึกได้เลยว่าตำแหน่งการทิ้งตัวนอนของเจ้าวินซ์มันต่างไปจากเดิม

เพราะถ้าเขาจำไม่ผิด ก่อนที่ฟลินจะเลื่อนสายตาหันกลับมาให้ความสนใจกับเครื่องมือสื่อสารในมือ เจ้าวินซ์ก็ได้นอนอยู่ตรงกลางอกของเขา ทว่าพอเวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก ตัวของเจ้าวินซ์กลับมากองอยู่เหนืออกเขาเสียอย่างนั้น คล้ายกับมันอาศัยจังหวะที่เขาเผลอค่อย ๆ ดันร่างของตัวเองขึ้นมาหากัน

“แกไม่ได้กำลังหลับอยู่เหรอ?” เขาลองถามมันพร้อมใช้นิ้วมือเกาที่ใต้คางของมันเบา ๆ เพื่อสะกิดให้ตื่น ซึ่งในนาทีต่อมาเจ้าวินซ์ก็ยอมลืมตาขึ้นมามองกันแต่โดยดี

มันใช้ดวงตากลมโตของมันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา และถ้านี่ไม่ใช่การคิดไปเอง ฟลินก็กำลังคิดว่าเจ้าวินซ์พยายามจะส่งยิ้มมาให้กัน จากนั้นมันก็ทิ้งหัวลงบนเหนืออกของเขาอีกครั้ง จนมันเกิดเป็นภาพนกฮูกแสนเชื่องกำลังนอนเกยอยู่ตรงเหนืออกของมนุษย์

ซึ่งมนุษย์ที่ว่าก็ไม่ใช่เจ้าของของมันด้วย…

“หรือว่าแกอยากดูโทรศัพท์ด้วยกัน?” เพราะเห็นว่าเจ้าวินซ์กำลังมองมาที่หน้าจอโทรศัพท์ของฟลิน เหมือนมันกำลังอยากรู้อยากเห็น เขาจึงลองถามออกไปแบบนั้น และตัดสินใจกดออกจากแอปดูหนังไปเข้าแอปอื่นที่มันน่าจะสามารถดูด้วยกันได้แทน

โดยแอปพลิเคชันใหม่ที่ฟลินตัดสินใจกดเข้าไปดู มันก็เป็นแอปฟังเพลงและรายการต่าง ๆ โดยเฉพาะ เขาเลือกที่จะพิมพ์สารคดีที่เกี่ยวกับมันให้เจ้าวินซ์ดู เมื่อฟลินอยากรู้ว่าเจ้านกฮูกจะแสดงท่าทียังไงต่อหากมันเห็นว่าเพื่อนของมันอยู่ในนี้

“ฮ่า ๆ แกตกใจเหรอ” ฟลินถามนกฮูกบนตัวเขาทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อในวินาทีต่อมาเจ้าวินซ์มีการส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ หลังมันเห็นนกฮูกอีกตัวอยู่ในโทรศัพท์เขา

“นี่แกมีเมียหรือเปล่า?” เขายิงคำถามใหม่ไปให้มันพร้อมสังเกตพฤติกรรมของมันอย่างใกล้ชิด หลังฟลินรู้สึกว่าเจ้าวินซ์สนใจในโทรศัพท์เขามากเป็นพิเศษ เนื่องจากในสารคดีกำลังพูดถึงชีวิตคู่และการผสมพันธุ์ของเหล่านกฮูกหลากหลายสายพันธุ์

ทว่าหลังจากที่ฟลินถามออกไปอย่างนั้น เจ้าวินซ์ที่เอาแต่ให้ความสนใจกับหน้าจอโทรศัพท์ของเขาในตอนแรกก็ค่อย ๆ เลื่อนสายตาหันกลับมามองหน้ากันเช่นเดิมเสียอย่างนั้น

ซึ่งพฤติกรรมทำนองนี้มันก็เป็นเรื่องปกติของเจ้านกฮูกตัวนี้อยู่แล้ว มันชอบมาจ้องหน้าฟลินอย่างนิ่ง ๆ จ้องทีหนึ่งก็นานหลายนาที คล้ายกับมันอยากมองหน้ากันให้เต็มตา

โดยในช่วงแรก ๆ ฟลินก็วางตัวไม่ค่อยถูกนัก เพราะเขาไม่เคยถูกสัตว์ชนิดไหนมาจ้องมองกันขนาดนี้ แต่พักหลังมานี้ฟลินเริ่มไม่ให้ความสนใจแล้ว ถ้าเจ้าวินซ์อยากจะมองหน้ากันนัก เขาก็ปล่อยให้มันมองไปจนกว่ามันจะพอใจน่าจะดีที่สุด

“กลับบ้านของแกได้แล้ว” เป็นอีกครั้งที่ฟลินออกปากไล่มัน เมื่อเจ้าวินซ์ไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปหาเจ้าของของตัวเองเลย ต่อให้ตอนนี้มันจะดึกมากและในอีกไม่กี่ชั่วโมงมันก็จะเช้าแล้วก็ตาม

“แน่ะ! มาหลับตาพริ้มใส่กันอีก แกนี่จริง ๆ เลยนะ” ฟลินเอ่ยขึ้นอีกหนพลางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง หลังเขาเห็นว่าตอนนี้เจ้าวินซ์ได้หลับตาใส่กันแล้ว เพียงเพราะมันได้ยินเสียงไล่ของเขา

และหลังจากที่ฟลินเห็นอย่างนั้น เขาก็จ้องมองเจ้าวินซ์อย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ฟลินจะเริ่มกวาดสายตามองหาหมอนใบเล็ก ๆ บนเตียงเขามาให้มัน เมื่อเขาตั้งใจจะอุ้มมันให้ขึ้นไปนอนบนนั้น เพราะถ้าเขาปล่อยให้มันนอนอยู่บนตัวเขาแบบนี้ตลอดทั้งคืน เห็นทีในวันพรุ่งนี้เจ้าวินซ์คงเหลือแค่ชื่อแน่

“นี่แกหลับจริงปะเนี่ย” เสียงของฟลินดังขึ้นอีกหน หลังเขารู้สึกว่ามันมีจังหวะหนึ่งที่เจ้าวินซ์ลืมตาขึ้นมามองกันแล้วก็รีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

“ถ้าแกไม่คิดจะกลับบ้าน งั้นคืนนี้แกก็นอนตรงนี้ก็แล้วกัน” เขาพึมพำเสียงแผ่วพลางค่อย ๆ วางร่างนกฮูกตัวจิ๋วลงบนหมอนขนาดพอเหมาะกับมันอย่างเบามือ ซึ่งพอทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ฟลินถึงค่อยหันกลับไปปิดโคมไฟที่ข้างหัวเตียง เพราะตัวเขาเองก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน

“อ๊ะ!”

ท่ามกลางความมืดมิดที่แผ่ปกคลุมไปทั่วห้องนอน ทันใดนั้นเสียงร้องของฟลินก็ดังขึ้นอีกรอบ หลังในระหว่างที่เขากำลังหลับตารอให้ตัวเองเคลิ้มหลับไป เจ้าวินซ์ที่อยู่บนหมอนเล็กข้างตัวเขาในตอนแรกก็รีบกระโดดลงมาจากหมอน แล้วบินขึ้นมานอนขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่บนตัวเขาอีกครั้ง คล้ายกับมันต้องการจะนอนที่นี่

“วินซ์ ตัวของฉันไม่ใช่ที่นอนของแกนะ” ฟลินไม่พูดเปล่า แต่เขายังใช้มือจับร่างของวินซ์เตรียมจะยกร่างมันกลับไปไว้ที่เดิมด้วย ทว่าตัวมันเองก็ไม่ยอมเช่นกัน เพราะเมื่อมันเห็นมือของเขามันก็รีบงับเข้าที่ปลายนิ้วชี้ของฟลินเบา ๆ เพื่อเป็นการบอกว่ามันต้องการที่จะพักผ่อนอยู่บนนี้ ไม่ใช่บนหมอนนุ่มอย่างดีที่ฟลินอุตส่าห์เตรียมเอาไว้ให้