ตอนที่ 29 คำเชิญชวน
เมื่อกลับมาถึงบ้านของตระกูลดัสตินเป็นเวลาล่วงเข้าเกือบสองทุ่ม เจ้าหนูบลูโนนอนหลับพับคอซบอกแด๊ดดี้ไปแล้ว ข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กที่ผมซื้อ ถูกแม่บ้านนำออกมาจัดการแกะห่อเตรียมพร้อมสำหรับการใช้งานทุกอย่าง ทั้งเตียงนอน ตุ๊กตา เสื้อผ้าหรือก็ซักอบจนกลิ่นหอมสะอาด
“นี่ตั้งสติดีแล้วใช่มั้ยก่อนซื้อของทุกอย่าง” ตาคมหันมามองผมนิดหน่อย จากนั้นอุ้มลูกชายจำเป็นวางลงไปบนเตียงเด็กแบบมีคอกกั้นซึ่งแม่บ้านจัดให้มันตั้งอยู่ชิดติดกับเตียงนอนใหญ่
“อืม”
“เฮ้อ เอาล่ะ แล้วแต่นายเลย” เจ้าของบัตรเครดิตส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา จากนั้นเดินหายเข้าไปภายในห้องน้ำใหญ่
‘ทำไมต้องทำหน้าเอือมขนาดนั้น ก็ของมันจำเป็นต้องใช้ทั้งนั้นนี่นา’
ผมรู้ว่าตัวเองมีนิสัยเอาแต่ใจเพราะรอบกายมีแต่คนสปอยตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโต หากไม่นับรวมพ่อแม่ ผมยังมีเหล่าบรรดาน้องชายที่แห่แหนตามเอาอกเอาใจทำเหมือนผมเป็นน้องคนเล็กก
