ตอนที่ 30 เจ้าลูกหมูบลูโน
“มี้” เจ้าตัวเล็กเดินต้วมเตี้ยมออกมาจากคอกกั้น ร้องเรียกมี้ๆ วิ่งมาหาผม ที่ยังคงนอนจมอยู่บนที่นอน ร่างเปล่าในสภาพเปลือยล่อนจ้อนนอนขดอยู่กลางแผงอกกว้าง ดีหน่อยตรงที่ราจินดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้กันหนาวเมื่อช่วงก่อนฟ้าสว่าง
“ไง บลูโนอยากมานอนกับหม่ามี้มั้ย” ผมอ้าแขนรับเอาร่างกลมที่วิ่งเข้ามาหา
“มี้ นอน”
“ใช่ครับ หม่ามี้นอนอยู่ แล้วทำไมวันนี้ตื่นเร็วจังเลย”
“บลูโนก็ตื่นธรรมดา นายนั่นแหละตื่นสาย”
“คนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องตื่นเช้าทุกคนเลยหรือไง”
“อย่างน้อยคงต้องตื่นก่อนลูกมั้ง” ไหล่กว้างยักขึ้นนิดหน่อย
อันที่จริงราจินกับผมก็คงคล้ายกันคือเราไม่มีพื้นฐานในความเป็นพ่อแม่มาก่อน แม้ปากจะพูดว่ารับเจ้าหนูบลูโนมาเป็นลูกแต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าให้เขามานอนในห้อง และหยอกเล่น หรืออุ้มชูบ้างในบางคราวเท่านั้น
“ดีดี้”
“บลูโนอยากนอนกับหม่ามี้ แด๊ดดี้เหรอ”
“ฮึ ไม่นอน” หน้า
