ตอนที่ 31 ห้ามนะ
แม้เบื่อแทบตายอึดอัดคันขายิบๆ อยากจะออกไปเริงร่า แต่พอหันไปเห็นหน้าเจ้าลูกหมูตัวอ้วนวิ่งหัวเราะเอิ้กอ้ากแล้วผมก็จำใจยอมเชื่อฟังสิ่งที่พ่อกับผัวกำชับว่า “ห้าม” ออกไปไหน
“มี้ มี้ มี้ เอ่เอ้” ลูกเล็กวัยกำลังหัดพูดเดินถือขวดนมเข้ามาตะกายขาเหมือนอยากให้ผมอุ้ม
“เอ่เอ้อะไร” ผมก้มหน้าลงไปถามเด็กน้อย
“นอนค่ะ คุณหนูบลูโนหมายถึงอยากนอนแล้ว” แม่บ้านที่เลี้ยงดูประจำมาหลายวันยิ้มพูดอธิบาย
“อ๋อ เอ่เอ้ โอเค นอนสิ ไปครับไปนอนกัน”
“เอ เอ เอ้” นิ้วสั้นชี้กลับไปยังตะกร้าใบใหญ่จากนั้นทำท่าขยำมือเหมือนต้องการเรียกขอให้คนเอาตะกร้าใบนั้นมาส่งให้
“จะเอามันมาทำไมเล่า”
“คุณบลูโนชอบนอนในตะกร้าค่ะ” แม่บ้านคนเดิมรีบยกตะกร้าเดิมตามผมไปยังมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นซึ่งถูกจัดให้เป็นมุมนอนกลางวันสำหรับเด็กเล็กไปแล้วเวลานี้
“มันอุ่นใจขนาดนั้นเลยหรือไงหือ” ผมอุ้มลูกน้อยหย่อนลงไปในตะกร้าหวายใบใหญ่ ด้านใ
