ชะตารักพยัคร้าย

เล่ม 1 บทที่ 4 ข้าชื่ออู๋หมิง(หลง)

หญิงสาวตาเหลือกทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าหนุ่มน้อยคิดทำอันใด ที่รู้ว่าเป็นหนุ่มน้อยอายุน้อยกว่านางสี่ปี นั่นเพราะไปบังเอิญได้ยินสาว ๆ ในหมู่บ้านเล่าลือกัน ทั้งสาวน้อย สาวใหญ่ ฝันหวานกันราวกับได้เจอเทพบุตร แต่ความจริงแล้วเป็นเพียงโจรเด็ดบุพผา

ซือเซียนส่งเสียงห้ามปราม

" เจ้าจะจับตรงนี้ไม่ได้นะ "

" ไม่เห็นจะเป็นอันใด " เพราะอยากได้ยินเสียง เขาจึงเพียงคลายจุดให้เจรจาได้เท่านั้น " ดูสิ ยิ่งบีบเช่นนี้ยิ่งสู้มือ "

" อ๊ะ " ซือเซียนกัดฟัน ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดถึงรู้สึกแปลกประหลาด เขาบีบแรงแบบนั้นมันต้องเจ็บสิ

" เสียวหรือ "

นางสั่นศีรษะปฏิเสธ แม้ความจริงจะตรงกันข้ามก็ตามที " ข้า..อึก เจ็บ "

ชายหนุ่มสังเกตนางอยู่ตลอดเผยยิ้มอันสวยงาม ยิ้มเช่นนี้จึงเป็นการล่อลวงคนในอ้อมแขนใด้ชะงัก นั่นเพราะนางชื่นชมชายหนุ่มรูปงาม

ชายหนุ่มช้อนร่างนุ่มนิ่ม และสวยงามขึ้นมาแนบอก แล้วค่อย ๆ เดินลงไปยังธารน้ำตกตรงจุดที่ลึกเพียงเข่า เจ้าตัวจัดแจงนั่งลงอีกทั้งยังไม่ลืมรั้งหญิงสาวลงมานั่งบนตัก

ก้นของนางนุ่มจริง ๆ

ซือเซียนเอาแต่คิดมากในการกระทำของเจ้าเด็กตัวใหญ่ นางเขินจนตัวแดงไปหมดแล้วจริง ๆ ถึงจะเป็นวิญญาณจากยุคอื่น จะอย่างไรการที่ร่างตนเองต้องเปลือยเปล่า แนบชิดกับชายหนุ่ม มันเป็นสิ่งที่ไม่ใช่จะปล่อยผ่านโดยง่าย

เป็นสถานการณ์ที่ไม่เข้าใจเลยสักนิด

" เจ้า.. "

ดวงหน้าคมก้มลงมากล่าวชิดริมหู " เรียกข้าอู๋หมิง "

" .... " ใครอยากรู้จัก ชิ..

" ไม่เรียกงั้นรึ ? " เขามองปลายจมูกเล็ก ๆ นั่น รู้สึกคันยุบยิบที่ใจอย่างแปลกประหลาด จึงได้ก้มลงไปงับปลายจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยว

" เจ้า ! " ซือเซียนตกใจกับการกระทำของเขา

เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูอีกครา " ข้าชื่ออู๋หมิง "

เสียงพูดรวมเข้ากับลมหายใจอุ่นร้อนราดรดต้นคอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวิวแปลก ๆ มันแปลกจริง ๆ ราวกับกำลังเชิญชวนอยากให้ได้สัมผัสกับความรู้สึกเช่นนั้นอีกครั้ง แต่มันไม่ได้หมายความว่านางจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน เพราะนี่คือการใกล้ชิดกันร่างกายของหนุ่มสาว

..ช่าง เป็นเด็กไม่ดีเลยจริง ๆ

" ไม่พูดรึ " เห็นเช่นนั้นก็อยากแกล้งอีกครา มือหยาบขนาดใหญ่ของเขาเผยกระดูกเป็นข้อ ๆ ดูแข็งแรงจนคนมองใจสั่นจับเอวไว้แน่น

" .... " สถานการณ์ยิ่งชวนเสียตัวหนักขึ้นไปอีก

อู๋หมิงพลิกร่างของนางมาเผชิญหน้า ทั้งคู่จึงได้สบตากันเข้าพอดี แขนข้างที่ไม่ถนัดของเขาประคองร่างงามอวบอิ่มเอาไว้

ส่วนมืออีกข้างคอยลูบไล้ ลูบขึ้นมาเบา ๆ ที่สะโพกแล้วบีบก้นกลมเต็มไม้เต็มมือ หญิงสาวรู้สึกสั่นไหวไปทั้งร่าง

นะ..นี่เขาจะทำอะไร

คงไม่ถูกเขาข่มขืนในป่าหรอกใช่หรือไม่ ?

แต่ถ้ารู้สึกดี...เรียกข่มขืนไม่ได้สิ

" อย่ากัดปากตนเอง " ชายหนุ่มที่เห็นว่านางกัดริมฝีปากตนแน่นเกินไป กลัวว่าจะได้แผลจึงจับนางเงยขึ้นอีกครั้ง เขาก้มลงไปหานางช้า ๆ

ซือเซียนอยากด่าตัวเองจริง ๆ นี่หล่อนโดนผู้ชายลวนลามอยู่นะ จะเคลิ้มไม่ได้เด็ดขาด...

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวราวกับเคร่งเครียด ชายหนุ่มจึงก้มลงไปเลียที่แก้มด้วยความเคยชิน เขาเลียซ้ำ ๆ ส่วนหญิงสาวตอนนี้ชะงักค้างไปเรียบร้อย

" ปล่อยนะเจ้าคนบ้า มีสิทธิ์อะไรมาแตะตัวข้า ! "

อู๋หมิงมองนางอย่างไม่เข้าใจ ก็เข้าใจมาตลอดว่านางอนุญาตให้ทำเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ

" ข้าทำได้ " เอ่ยขึ้นด้วยความมั่นใจ " ทำเช่นนี้ข้าทำได้ แม้กระทั่งกัดเจ้าข้าก็ทำได้ "

" .... " ไม่เข้าใจ นี่มันอะไรกัน ?

เขาไม่ปกติ...หรอกรึ ?

" อ๊ะ อย่ากัดนะ " นางห้ามเขาแต่ไม่สามารถห้ามได้ เพราะตอนนี้นางคือท่อนไม้ท่อนหนึ่งเท่านั้น " เจ้าเป็นชายหนุ่ม จะกัดหญิงสาวที่ไม่ใช่ภรรยาได้อย่างไร "

ร่างสูงชะงัก แต่ไม่ได้หยุดการกระทำใด ๆ พร้อมกับกล่าวกับตนเองในใจไปว่า ก็ถูกแล้ว...เจ้าเป็นภรรยาข้า

" ในเมื่อข้ากัดแล้ว ก็อย่าให้ผู้ใดมากัด "

ซือเซียนค้อนให้เขาตาคว่ำ กล่าวเช่นนี้จะบอกว่านางเป็นของเขางั้นรึ !

" เหตุใดข้าต้องเชื่อเจ้า ในเมื่อข้าเป็นหญิงสาวผู้หนึ่งย่อมต้องให้ชายที่พึงใจกัดข้าได้ " เห็นแบบนี้ก็เถียงคนได้นะเออ มีอย่างที่ไหน แค่กัดเบา ๆ ที่ติ่งหูหญิงสาว แล้วกล่าวว่านางเป็นของเขา เจ้า...ช่างโลภนัก

" อย่างนั้นข้าจะกัดเจ้าจนไม่มีผู้ใดอยากกัด " กล่าวหน้าตาย

อยากทุบสักที

" ไม่ได้ เพราะข้าต้องการมีสามี " นางเถียงเพื่อหาความเป็นธรรมจากเขา

เขายิ้มมุมปากแล้วกล่าวเบา ๆ ด้วยเสียงกระซิบ " ข้านี่ไง..สามี "

พูดให้ใจสั่นแล้วก็ก้มเลียที่แก้มอีกครา นางอึ้งค้างไปอีกรอบ...

" เจ้าทำเช่นนี้ต้องการอันใด " ซือเซียนพยายามนึกว่านางเคยรู้จักเขามาก่อนหรือไม่ แต่พยามนึกเท่าใดก็นึกไม่ออก มีเพียงการกระทำบางอย่างสะกิดใจเป็นอันมาก เจ้าเด็กนี่เลียแก้มนางคล้ายเจ้าขนฟูไม่มีผิด

" อาบน้ำเถอะ "

" ... "

" ถ้าเจ้ายอมให้ข้าอาบน้ำให้ดี ๆ จะให้กลับบ้าน "

หญิงสาวตาโต " จริง ? "

เขาเลียที่แก้มนางอีกครั้ง อ่า..จะใจแตกมั้ยนะ ขยันยั่วตะบะเหลือเกิน แม้ไม่เข้าใจการกระทำของเขา แต่อย่างไรก็ต้องให้ตัวเองปลอดภัยก่อน

แม้ใจกำลังถกเถียงตีกันยุ่งเหยิง ถ้าได้กลับบ้านจะปลอดภัยจริง ๆ หรือไม่นั้นก็ต้องดูกันอีกที เพราะเรือนเขากับนางอยู่ติดกัน แต่ถ้าเจ้าหนุ่มนี่จะทำอันตรายคงไม่มัวโอ้เอ้เช่นนี้หรอก แต่ออกจากปากเสือก่อนเป็นดี

ชายหนุ่มคลายจุดให้กับนางทั้งหมด รู้สึกเอ็นดูเจ้าของร่างงามอยู่บ้างที่ยังคงนั่งแข็งทื่อเช่นเดิม แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เนื้อหวาน ๆ หลุดรอดไปโดยไม่ชิม

ซือเซียนมองตามมือทั้งสองข้างของเขา ข้างที่โอบหลังอยู่เลื่อนมากุมอกอิ่มที่ใกล้ที่สุด

ลิ้นสากก้มลงเลียแก้มของนางอีกครั้ง ครานี้ลากยาวไปถึงติ่งหูเล็ก ฟันแข็งขบกัดเบา ๆ เพราะหมั่นเขี้ยว แต่คนถูกกัดรู้สึกว่าเป็นอะไรที่ยาวนานมาก ยิ่งรู้สึกเสียวแปลบที่หน้าอกทั้งสองข้างเมื่อเขาใช้สองมือขยำแรง ๆ

" อย่าบี้นะ..อึก " พูดยังไม่จบดี อู๋หมิงเพิ่มแรงหนีบระหว่างนิ้งชี้ และนิ้วกลาง ชายหนุ่มขยี้จุกสีหวานจนมันแข็งเป็นไตขึ้นมา

" ห้ามข้า แต่เจ้ากลับแอ่นอกขึ้น "

หญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมาทันที " เจ้าบอกจะอาบน้ำ "

ใบหน้าคมคายไซ้ซอกคอขาวสลับขบกัดเบา ๆ หญิงสาวส่งเสียงครางสะท้าน เพราะเขาเพิ่มแรงบี้ที่ปลายถัน " ใช่ แต่อาบในแบบของข้า "

บางอย่างแข็ง ๆ ของเขา มันกำลังปัดไปมาที่แก้มก้น นี่คงไม่ใช่...เขาไม่คิดที่จะรวบหัวรวบหางนางที่นี่หรอกใช่หรือไม่

อ๊ะ...

หญิงสาวผวากอดคอเขาเอาไว้ เพราะอยู่ดี ๆ เจ้าตัวยกร่างตนเองขึ้นโดยถ่างขานางออกเพื่อให้นั่งคล่อมแทน ร่างงามรู้สึกราวกับตนจะมอดไหม้ นี่ไม่ใช่จะให้กลืนกินเขาเข้าไปจริง ๆ

" ฮึ ๆ " ร่างสูงหัวเราะในลำคอ " ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก เพียงอยากให้เจ้าหลับสบาย "

พูดไม่ออก วิธีอันใดของเจ้ากัน " ... "

ชายหนุ่มให้คำมั่นกับนางว่า

" ข้าจะไม่ทำ ถ้าเจ้าไม่ร้องขอด้วยตนเอง เพียงสัมผัสภายนอกเท่านั้น "

เขาแกะมือที่พยายามปกปิดอกอวบเอาไว้ อู๋หมิงจับจ้องด้วยใบหน้าที่มีความต้องการ แต่เขาก็รู้ขอบเขตตนเองดี จึงเลื่อนมือลงไปสัมผัสบุพผางามแทน อ่า...นุ่มลื่นดีจริง ๆ อยากจะรู้นานแล้วว่า..เป็นเช่นไร

อึก..อา " อย่าเอาเข้าไป "

เมื่อก่อนเวลานางเกิดกำหนัด นางชอบช่วยตัวเองอย่างยิ่ง

...ถ้าเอานิ้วของเขาเข้าไปแทนนิ้วของนาง

นางจะชอบหรือไม่

" อ๊า...อู๋หมิงหยุดนะ " เขาดันเข้าไปสองนิ้วแล้วขยับเข้าออก ผิวน้ำกระเพื่อมไหว...

ในที่สุดนางก็ยอมเรียกชื่อเขา " เจ้าเพียงปล่อยความรู้สึกกับข้า ปล่อยให้ตนเองเสร็จสมเสีย อย่าดื้อดึง.. "

กล่าวเช่นนั้น เจ้าคิดว่าถูกต้องงั้นรึ !

หญิงสาวจับข้อมือของเขาแต่ไม่อาจหยุดได้ นางบิดกายไปมาด้วยความซ่าน ให้ยอมงั้นรึ ? เขาเป็นใครก็ไม่รู้แล้วยังมาทำเช่นนี้อีก น่าอายยิ่ง...

" อ๊ะ ๆ ข้า "

" เสียวใช่หรือไม่ "ใบหน้าคมคายของหนุ่มน้อยจ้องมองนางใกล้ ๆ " เช่นนั้นก็เอามือเจ้าออก "

อึก ไม่ไหวแล้ว เสียวมาก...

ซือเซียนบิดกายแอ่นอกขึ้น เห็นเช่นนั้นอู๋หมิงจึงรีบก้มลงไปงับยอดประทุมถันที่กำลังชูชันล่อตาล่อใจ ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ ขยับลิ้นรัวเร็วเพื่อให้นางซ่านสยิวยิ่งขึ้น เขาทำไปด้วยยังแอบมองสีหน้านางไปด้วย

เป็นภาพที่งดงามจริง ๆ อ่า..จะอดใจไหวแน่หรือ

..ความซ่านเสียวแผ่ซ่าน จนประคองกายตนเองไม่อยู่แล้ว ตอนนี้จึงทำได้เพียงนั่งพิงเจ้าหนุ่มน้อย ปล่อยให้เขาทำตามใจ

" จะเสร็จแล้วรึ "

ได้ยินเสียงพร่าถามเบา ๆ หญิงสาวยิ่งรู้สึกวาบหวาม คนผู้นี้อันตรายนัก " อ๊ะ อ๊ะ อย่าเร่ง...จะเสร็จ อึก "

เห็นร่างงามเปลือยเปล่ากระตุกจนตัวงอเช่นนั้น เขาจึงได้ผ่อนแรงลงแล้วปล่อยให้ได้ปรับลมหายใจสักพัก พอเห็นว่าควรจะเริ่มได้อีกครั้ง จึงได้เลื่อนนิ้วขึ้นไปที่เกสรน้อย ๆ

ซือเซียนถึงกับหายใจหอบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ขยับอันใด

เสียวไม่ไหว ต้องหยุดมือเขาไม่งั้นจะต้องยืดเยื้อกว่านี้ " จะ..อื้อ จะทำอะไร "

" ... " ไม่พูด แต่ใช้สายตากระหายราวกับสัตว์ป่าจ้องมองแทน

นิ้วแข็ง ๆ ของเขารูดขึ้นลงเบา ๆ และสัมผัสไปทั่วบริเวณดอกเหมยด้านล่าง มันไม่เสียวรุนแรง แต่นี่เป็นการยั่วยวนอย่างหนึ่ง

...มันเป็นการเพิ่มความเสียวโดยยังไม่ทำให้เสร็จ

" อะ..อู๋หมิงอย่ารังแกข้าเลย " นางอ้อนวอนเสียงหวาน ร่างแอ่นขึ้นด้วยความเร่าร้อน " มันเสียวมากไม่ไหวแล้วจริง ๆ "

เขายิ้มอ่อนโยน ใบหน้าหล่อเหลาล่อลวงสติซือเซียนอีกครั้ง " แอ่นอกขึ้นมาสิ " เสียงทุ้มสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า " อืม..หอม "

จมูกโด่งก้มลงซุกดอกบัวคู่งาม

ตึก ตึก เหตุใดใจเต้นแรงเพียงนี้ นี่แค่เขาพูดชมร่างกายตนเองว่าหอมก็ดีใจตามคำของเขาเสียแล้ว จะหลงคารมเจ้าเด็กสิบหกนี่ไม่ได้นะ " อ๊ะ ๆ "

เขาเอานิ้วเข้าไปอีกครั้ง ครานี้ตั้งใจขยับมากกว่าเดิม น้ำกระเพื่อมแรงจนเป็นคลื่นเล็ก ๆ หญิงสาวซูดปากแหงนหน้ามองฟ้า ปล่อยความรู้สึกให้เขานำพาไป เพราะตนเองก็แน่ใจว่าเขาคงไม่ได้คิดฆ่านาง แต่คงจะอยากทำตนเป็นโจรเด็ดบุพผาเสียมากกว่า

...หรือนาง

เปลี่ยนข้าวสารเป็นข้าวสุกตอนนี้เลยดีหรือไม่

" อ่า อู๋หมิงเจ้าปล่อยข้ากลับเถิด " หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญ