บทที่ 3
1610 คำ
*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ
3 สัปดาห์ต่อมา
“คุณตุลครับ ดูภาพนี้สิครับ” ลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งมือขวาเดินเข้ามาพร้อมกับภาพถ่ายในมือก่อนที่ไม่นานอีกฝ่ายจะวางภาพถ่ายปริศนาลงตรงหน้าร่างสูงที่กำลังนั่งตรวจงานคร่าว ๆ ของตนเองอยู่
“มันใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเลยสินะ”
“บ่อนที่โน่นรายงานมาว่ามันเริ่มกู้เขาแล้วครับ”
“หึ” ร่างสูงเจ้าของไหล่กว้างหัวเราะออกมาด้วยความสมเพช ขณะที่ข้างแก้มของเขาก็ปูดจนเห็นเส้นเลือดเนื่องจากฟันคมที่ขับเข้าหากันเพราะความโกรธ ดวงตาคมของเขาเพ่งมองไปที่ลูกหนี้เจ้าปัญหาด้วยแววตาน่าเกรงขามโดยภาพที่เห็นนั้นคือพ่อเลี้ยงของร่างอรชรที่ถูกขายมาเป็นแม่อุ้มบุญโดยไม่รู้ตัว
“บอกให้ทางนั้นปล่อยกู้มันไป แล้วเดี๋ยวกูจะโอนเงินให้”
“แต่หนี้เก่าของมันก็เยอะแล้วนะครับ คุณตุลยังจะปล่อยมันเพิ่มอีกเหรอครับ”
“อืม” ร่างสูงขานรับในลำคอแค่นั้นแล้วจึงเลื่อนมือไปล้วงเอาไฟแช็กแท่งสีเงินขึ้นมาเปิดฝามันออกเพื่อจุดไฟลงที่มุมหนึ่งของภาพถ่าย ก่อนที่ไม่นานเปลวไฟที่ร้อนระอุจะลุกพรึ่บขึ้นมาด้วยความเร็ว
“เพราะตอนนี้กูมีคนไว้คอยใช้หนี้ให้มันแล้วไง”
*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องทำงานทำให้ร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับการทำงานบนโต๊ะต้องเงยหน้าขึ้นมามองที่บานประตูใหญ่นั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาคมหลุบลงมองที่ตัวนาฬิกาตั้งโต๊ะครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเบนสายตาไปมองที่บานประตูบานเดิมด้วยความฉงน
“เข้ามา”
“มีนตราเอาอาหารว่างมาให้ค่ะ เห็นคุณตุล..”
“ฉันไม่ได้ขอ”
คนตัวสูงเอ่ยตัดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา แถมดวงตาเรียวยังเอาแต่จับจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่คิดที่จะหันไปสนใจผู้มาใหม่อย่างร่างอรชรที่ยืนถือถาดของว่างอยู่แม้แต่น้อย
“ขอโทษค่ะ พอดีมีนตราเห็นคุณกำลังยุ่ง..”
“ก็รู้นี่ แล้วเข้ามากวนทำไม?”
ตุลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะมีน้ำโหเพิ่มมากขึ้น อีกทั้งตาคมของเขายังตวัดขึ้นมามองร่างขาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ สายตาของร่างสูงที่มองมานั้นทำให้ร่างอรชรรู้สึกวูบโหวงข้างในจนไม่สามารถเก็บอาการทางสีหน้าของตนเองได้เลย ใบหน้าขาวที่แสดงออกถึงความซีดเผือดนั้นค้างนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเริ่มพยักหน้าขึ้นลงช้าเป็นเชิงเข้าใจ
“ขอโทษค่ะ”
ว่าได้แค่นั้นร่างอรชรก็หมุนตัวเดินออกจากบริเวณโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายไปทันทีด้วยใบหน้าผิดหวัง สองเท้าที่พาตนเองเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายตัวสูงได้เสร็จเรียบร้อยก็ชะงักนิ่งค้างอยู่ที่หน้าประตูทันทีเมื่อเห็นผู้มาใหม่ที่กำลังเดินสวนเขาเข้าไป
“...”
“สวัสดีจ้ะ”
ร่างบอบบางสีขาวผ่องที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับชุดเสื้อเชิ้ตสีดำซีทรูแถมยังพ่วงด้วยกางเกงขาสั้นกุดที่อีกฝ่ายใส่มานั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตรงหน้ามีนตราในตอนนี้โดนร่างสูงภายในห้องทำงานเรียกมาทำอะไร
“สวัสดีค่ะคุณแอนนา”
“คุณตุลทำงานอยู่เหรอ”
“ใช่ค่ะ เห็นบอกว่ายุ่งอยู่ไม่อยากให้ใครกวน..”
“จุ๊ ๆ ถ้าคุณตุลไม่อยากให้ใครกวนก็คงไม่เรียกฉันมาหรอกจ้ะ” แอนนาเอ่ยด้วยรอยยิ้มพริมใจขณะที่ดวงตาของเธอกำลังกัดกินคู่สนทนาอย่างมีนตราอยู่ ร่างอรชรเม้มริมฝีปากสีสดของตนเองแน่นจนเป็นเส้นตรงอย่างไม่รู้จะเอ่ยอะไรอีก เลยทำได้เพียงพยักพเยิดหน้าตอบรับอีกฝ่ายกลับไป
“ฝากเตรียมน้ำอุ่นให้ฉันเหมือนเดิมนะ”
“ได้ค่ะ”
“ก็รู้ใช่ไหมล่ะ.. คุณตุลน่ะแรงเยอะ ทำทีไรนะฉันนี่เมื่อยตัวไปหมดทุกทีเลย” ไม่ว่าเปล่าร่างบอบบางของแอนนายังทำท่าทุบแขนของตนเองให้ดู แสดงออกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมันจริงมากแค่ไหน
ใบหน้าสวยของแอนนาที่กำลังระบายยิ้มหวานอยู่นั้นทำให้ร่างอรชรต้องกำมือตนเองลงกับถาดอาหารว่างเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
“ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
มีนตราเอ่ยบอกปัดแล้วจึงก้าวฉับเดินออกจากบริเวณน่าอึดอัดนั้นด้วยความเร็ว แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้เดินไปไหนไกล จู่ ๆ เสียงหวานของแอนนาก็เอ่ยขึ้นเสียงดังตามหลังของเธอมา
“โทษทีนะที่ช่วงนี้ฉันมาบ่อย เธอเลยต้องคอยมาปรนนิบัติฉันน่ะ”
“...”
ร่างอรชรยืนนิ่งกับคำพูดของอีกฝ่ายพร้อมด้วยรอยยิ้มเจือจางบนใบหน้า
ความรู้สึกที่เหมือนถูกทิ้งนี้มันอะไรกัน
*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ
“อ้าวพี่มีนตรา ไหนบอกจะเอาของว่างไปให้คุณตุล?” รุ่นน้องตัวเล็กเจ้าของดวงตากลมโตที่ยืนเช็ดบริเวณเคาน์เตอร์คิดเงินอยู่เลิกคิ้วสูงถามเขาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นร่างอรชรเดินถือถาดอาหารว่างของคนเป็นเจ้านายเดินกลับลงมาเหมือนเดิมโดยที่อาหารยังไม่ได้ถูกแตะไปเลยแม้แต่น้อย
“เอาไปแล้วแหละ แต่คุณตุลไม่ว่างกินน่ะ” ร่างอรชรตอบด้วยน้ำเสียงเนือยแล้วจากนั้นจึงเดินเอาถาดอาหารว่างที่เขาตั้งใจเตรียมให้เจ้านายตัวสูงนั้นไปเก็บไว้ที่บริเวณหลังบาร์ที่เขาทำงานแทน “ใครอยากกินก็กินเลยนะ” โดยไม่ลืมที่จะเอ่ยบอกพนักงานคนอื่น ๆ หากใครอยากจะเข้ามากินของว่างชุดนี้แทนคนเป็นเจ้านาย
“แล้วทำไมทำหน้าเนือยอย่างนั้นอะพี่ โดนคุณเขาดุมาเหรอ”
“เปล่าหรอก”
“ก็ว่าอยู่ เพราะไม่เคยเห็นพี่โดนคุณตุลดุเลย” รุ่นน้องตัวเล็กเจ้าของดวงตากลมโตอย่างน้ำมนต์ว่าเสียงติดตลกขณะที่มือของเขาก็กำลังเช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์แคชเชียร์ของตนเองไปด้วย แต่ปากของเขาก็มิวายที่จะชวนรุ่นพี่หน้าสวยคุยไปพร้อมกัน “แล้วตกลงเป็นอะไรอะ”
“คุณแอนนาน่ะสิ มาอีกแล้ว”
“อ๋อ.. ก็นึกว่าอะไร ที่แท้แบบนี้นี่เอง”
“เอ๋?” มีนตราเอียงหน้ามองรุ่นน้องตัวเล็กทันทีด้วยความสงสัย มือที่เคยเท้าคางในตอนแรกนั้นเลื่อนไปวางแหมะลงบนเคาน์เตอร์แคชเชียร์พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหารุ่นน้องตัวเล็กด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “รู้เหรอว่าพี่เป็นอะไร?”
“รู้สิ”
“...?”
“พี่ก็เบื่อ ๆ ไง ต้องคอยมาปรนนิบัติคนของคุณตุลอะ แต่ก่อนก็น้ำมนต์นี่แหละเป็นคนทำ มันน่าเบื่อจะตาย ทำอย่างกับว่าเราเป็นคนรับใช้อย่างนั้นแหละ” น้ำมนต์บ่นอุบออกมายาวเหยียดขณะที่มือของเขาก็ยังคงเช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์แคชเชียร์ไปพลาง
ด้านมีนตราเมื่อได้ยินรุ่นน้องตัวเล็กบอกแบบนั้นก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่นขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินว่าเมื่อก่อนอีกฝ่ายก็เคยทำ
“น้ำมนต์ก็เคยทำแบบนี้เหรอ?”
“เคยสิ น้ำมนต์ยังรู้สึกโชคดีเลยเนี่ยที่มีพี่มีนตรามาทำแทนแล้ว คิก ๆ” น้ำมนต์เอ่ยบอกพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงเบาแสดงออกถึงความพอใจในประโยคนั้นของตัวเอง กลับกันกับมีนตราที่ตอนนี้คิ้วของเธอแทบจะขมวดเข้าหากันเป็นโบว์จนรุ่นน้องตัวเล็กจับสังเกตได้
“พี่มีนตรา? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอะ”
“ห้ะ อ้อ พอดีพี่แค่ตกใจว่าน้ำมนต์เคยเป็นคนของคุณตุลด้วย”
“หา! บ้า! ไม่เคยเป็น น้ำมนต์หมายถึงเคยเตรียมน้ำอาบให้พวกคู่นอนของคุณตุลเนี่ย” รุ่นน้องตัวเล็กแหวออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโบกปฏิเสธทันควันเพราะกลัวว่ารุ่นพี่หน้าสวยจะเข้าใจเขาผิดไปมากกว่านี้
“อะ อ้าวเหรอ พี่เข้าใจผิด ขอโทษทีนะ”
“ไม่เป็นไร ๆ เข้าใจได้แหละเพราะคุณตุลเขาคู่นอนเยอะจริง ถ้าพี่จะเข้าใจแบบนั้นก็ไม่แปลกหรอก ฮ่า ๆ”
“คุณตุลเขาคู่นอนเยอะเลยเหรอ”
“แต่ก่อนเยอะมากเลยนะ เดือนหนึ่งไม่ซ้ำคนเลย แต่เดี๋ยวนี้ดูจะลดลงไปเยอะแบบแปลก ๆ เหมือนกัน”
“เหรอ..”
“ใช่ ก็เดือนสองเดือนก่อนไม่เห็นมีใครมาเลยอะ เพิ่งจะเห็นมีคุณแอนนากลับมานี่แหละ”
ร่างอรชรกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่าทันทีเมื่อได้ยินรุ่นน้องหน้าหวานตรงหน้าเอ่ยนินทาเจ้านายตัวสูงพลันสมองของเขาก็ประมวลคำพูดของอีกฝ่ายไปด้วยเพราะช่วงเวลาที่รุ่นน้องตัวเล็กบอกนั้นคือช่วงเดียวกันกับที่ตุลามาวนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอ
งั้นคู่นอนของคุณตุลาตอนนั้นก็คือตัวเธอสินะ?
ช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เธอเข้าใจว่าตนเองกับเจ้านายกำลังคบกันนี่คือเธอเข้าใจไปเองคนเดียวน่ะสิ..
เพราะงั้นตอนนี้เลยถึงเวลาที่ตุลาจะเปลี่ยนคู่นอนแล้วหรือเปล่านะ..?
*:･ﾟ⸻ ✧*:･⸻*:･ﾟ
- ผู้เขียน
