Diary Heart บันทึกหัวใจนายเสือร้าย

“ไอ้เสือ ผู้หญิงมองตาเป็นมัน แล้วอย่างนี้พ่อจะปล่อยให้ลูกมาโรงเรียนเองได้ยังไง” ผู้ชายในชุดสูทหน้าตาดี เขาอายุ 40 ต้นๆ ได้ เขายืนอยู่ที่ประตูของชั้นเรียนเพื่อแอบดูลูกชายตัวเองในห้องเรียน                “โชคดีที่นั่งคู่กับผู้ชาย ถ้านั่งคู่กับผู้หญิง พ่อละกลัวจริงๆ” เขายังคงแอบดูลูกตัวเองในห้องเรียน วันนี่เป็นวันแรกของชีต้าห์กับการมาเรียนที่นี้ เขาต้องย้ายมาเรียนอย่างกะทันหัน เพราะต้นกับมิ้นย้ายที่ทำงานใหม่ เลยอยากให้ลูกได้เรียนที่ใกล้ๆ ที่ทำงานพ่อกับแม่ด้วย พวกเขาเลยย้ายมาจากครอบครัวใหญ่ เพื่อมาอยู่กันแค่สามคนพ่อแม่ลูก                Rr…Rr…                เสียงโทรศัพท์ของเขาดัง เขาเลยคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมา แต่สายตาก็ยังคงมองไปทางชีต้าห์ลูกชายตัวเองอยู่แบบนั้น                (“ต้นอยู่ไหนคะ ทำไมยังไม่มาทำงานอีก”) เสียงหวานจากปลายเสียง ที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือมิ้นภรรยาของเขา                “แอบดูชีต้าห์อยู่นะคุณ” ต้นตอบปลายสาย สายตายังคงสอดส่องเข้าไปในห้องไม่ห่าง                (“ต้น”) เธอเรียกชื่อของต้น                (“ลูกไม่ได้อายุสามขวบนะคะ คุณจะไปเฝ้าเขาเหมือนตอนเขาอยู่โรงเรียนอนุบาลไม่ได้ ตอนนี้ชีต้าห์ของเราอายุสิบแปดแล้วนะ เขาไม่ใช่เด็กแล้ว แถมตอนนี้ลูกยังตัวสูงกว่าคุณอีก”) น้ำเสียงที่ใจเย็นของมิ้น กำลังตักเตือนสามีของเธอ ว่าเขาไม่ควรจะไปเฝ้าลูกของตัวเองแบบนั้น                “คุณไม่รู้อะไร ว่าไอ้เสือเรานะมาวันแรกผู้หญิงก็รายล้อมเลย” ต้นตอบกลับภรรยาของเขาเสียงเข้ม ต้นนะหวงลูกตัวเองอย่างกับอะไร                (“ก็ลูกเราหน้าตาหล่อสะขนาดนั้น ไม่แปลกหรอกค่ะที่สาวๆ จะสนใจเขา”)                “นี่คุณไม่ห่วงลูกเลยหรอ ถ้าคุณมาเห็นกับตาตัวเองนะ ผู้หญิงทั้งโรงเรียนจ้องจะจับลูกชายเรากินอยู่” ต้นยอมที่จะเดินออกมาจากห้องที่ชีต้าห์นั่งเรียนอยู่ เขาเดินคุยโทรศัพท์กับภรรยาของตัวเองมาเรื่อยๆ                (“คุณกลัวชีต้าห์จะเหมือนคุณใช่ไหมละ กลัวผู้หญิงเข้าใกล้เขา เพราะกลัวว่าลูกจะพาผู้หญิงพวกนี้เขาโรงแรม”) ต้นเม้มปากตัวเองทันที เมื่อมิ้นภรรยาของเขารู้ถึงความคิดของเขาในเรื่องนี้ เขากลัวว่าลูกจะเป็นเสือเหมือนตัวเอง ที่พาผู้หญิงเข้าโรงแรมไม่ขาด เขาก็แค่ไม่อยากให้ชีต้าห์ต้องมีประวัติในเรื่องนี้ก็เท่านั้น                (“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ชีต้าห์เหมือนคุณร้อยเปอร์เซ็นต์บ้างทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ”) ต้นเดินมาถึงรถของตัวเอง พอได้ยินที่มิ้นพูดแบบนั้น เขาก็ทำหน้าเสียทันที                “ทำไมคุณพูดแบบนี้ละ”                (“ก็มิ้นพูดเรื่องจริงนี้ค่ะ คุณนะล่าเหยื่อแค่สิบแปดวินาที เพื่อให้ผู้หญิงเคลิ้มในคารมและกลิ่นร่างกายของคุณ แต่สำหรับชีต้าห์นะ เขาแค่ยิ้มผู้หญิงก็วิ่งเข้าใส่เขาละ”) ต้นทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที เขากำลังเปิดประตูรถเพื่อที่จะขับรถไปที่ทำงานของตัวเอง ซึ่งตอนนี้ก็สายมากพอสมควรแล้ว                “ผมไม่ยอมให้ลูกเป็นแบบนั้นหรอก เจอกันที่ทำงานนะคุณ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต้นกับมิ้นย้ายมาทำงานที่สำนักงานกฎหมายแห่งใหม่ ในตำแหน่งหัวหน้าด้วยกันทั้งคู่ ขณะที่เขาขับรถออกมาจากโรงเรียน เขาก็ทำหน้าบึ้งตึงตลอด ก็กลัวว่าลูกจะเป็นแบบเขานั้นแหละ ....