หญิงซ่อนร้าย ชายซ่อนรัก

บทที่ 1            สุทธิดาส่งยิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าวที่เดินเข้ามาในบ้าน แล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แม้เขาจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวแต่เธอกับเขาก็ไม่ได้รักกัน พวกเธอแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่ ส่วนเหตุผลนั้นไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร แต่เธอก็ยินดีที่จะแต่งงานกับเขาตามใจมารดา โดยมีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนกับท่านสองข้อ ข้อหนึ่งคือให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนเกือบจะพิการ และข้อสองคือถ้าการแต่งงานครั้งนี้จบลงด้วยการหย่าร้าง มารดาจะไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตของเธออีก            เมื่อท่านยินดีทำตามเงื่อนไขเธอจึงตกลงรับข้อเสนอ และตั้งใจอย่างแน่วแน่ ว่าจะทำตัวให้เจ้าบ่าวเอือมระอา ขอหย่าภายในหนึ่งปีให้ได้            “คุณแม่โทรมาบอกว่าคุณพีจะมารับหนูเล็กไปดูเรือนหอ ให้หนูเล็กแต่งตัวรอ”            “ใช่ครับ” ปฐพีตอบหญิงสาว มองสำรวจเธอที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยืดรัดรูป “คุณยังไม่ได้เตรียมตัวอีกเหรอ”            “ค่ะ” เธอตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง “หนูเล็กคิดว่าคุณพีไปคนเดียวน่าจะดีกว่า”            “ทำไมล่ะครับ มันเป็นเรือนหอของเรานะ” เขาก็ไม่ได้อยากมารับเธอไปด้วยหรอกนะ.. แต่เพราะมันเป็นบ้านที่เขากับเธอต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันหลังจากแต่งงาน จึงไม่อยากตัดสินใจคนเดียว            “ความจริงคุณพีต่างหากที่อยากแยกไปอยู่ส่วนตัว ดังนั้นคุณพีก็เลือกเถอะค่ะ ขอแค่มีห้องนอนส่วนตัวให้หนูเล็กสักห้องเพราะหนูเล็กเป็นคนนอนไม่เป็นเวลา ถ้าเป็นชั้นล่างจะสะดวกกับหนูเล็กมากที่สุดค่ะ” เหลือบมองที่ขาตัวเองให้เขารู้จุดประสงค์            เหมือนถูกเธอประชดใส่เรื่องเรือนหอ แต่จะให้เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของเธอเขาก็ไม่เอาเหมือนกัน ต้องอยู่ในสายตาของพ่อตาแม่ยาย เขาอกแตกตายกันพอดี และพวกท่านอาจต้องผิดหวังในตัวเขา หรือโกรธเกลียดเขาไปเลย ถ้าเขาเผลอตวาดใส่ลูกสาวสุดที่รักของพวกท่านให้ได้ยิน            “ถ้าผมให้หนูเล็กไปอยู่ที่บ้านผม หนูเล็กจะโอเคไหม”            “ไม่โอเคเลยค่ะ” เธอตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด และไม่คิดจะถนอมน้ำใจเขา เพราะตั้งใจจะทำตัวให้เขาเบื่อมากกว่าให้เขาชอบอยู่แล้ว “หนูเล็กไม่ง่อยก็เหมือนง่อยแบบนี้ จะให้ไปอยู่เป็นภาระของคนอื่นคงไม่ดีหรอกค่ะ”            “ผมก็ไม่อยากมาอยู่บ้านของคุณเหมือนกัน เพราะงานของผมทำให้ผมต้องเข้าสังคม กลับบ้านไม่เป็นเวลา มันคงดูไม่ดีในสายตาของคุณพ่อคุณแม่ของคุณ” เขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะใช้ชีวิตแบบเดิม ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงแก้ไขเพื่อเธอ ถ้าเธอรับได้ก็อยู่กันไปเรื่อย ๆ แต่ถ้ารับไม่ได้ก็ขอหย่ามาซะ เขาจะรีบเซ็นใบหย่าให้ทันที แต่จะไม่เป็นฝ่ายพูดเรื่องหย่าก่อนเด็ดขาด เพราะไม่อยากมีปัญหากระทบกับธุรกิจและกับบิดา “โอเคค่ะ เพื่อไม่ให้ใครได้เปรียบเสียเปรียบ การแยกไปอยู่ต่างหากก็เป็นทางออกที่ดีค่ะ ใช้ชีวิตกันสองคนโดยไม่มีครอบครัวมาวุ่นวาย มันจะดีกับเราทั้งสองฝ่ายจริงไหมคะคุณพี” ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เขาค่อนข้างพึงพอใจกับรูปร่างหน้าตาของเธอ ยอมรับอย่างไม่มีอคติว่าเธอสวยผิดจากมารดาและพี่สาวคนละเรื่อง เพราะเธอได้ความสวยมาจากย่าทวดที่เป็นสาวฝรั่งเศสมาเต็ม ๆ แต่!.. ถ้าเธอแข็งแรงปกติดีเหมือนพี่สาวของเธอ เขาคงจะรู้สึกดีกว่านี้มาก.. แต่ตอนนี้เขาสนใจคำพูดชวนคิดของเธอมากที่สุด “วันนี้ผมมีนัดช่วงเย็น คงไม่สะดวกถ้าต้องเสียเวลารอให้คุณแต่งตัวออกไปด้วยกัน เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะแวะมารับคุณอีกครั้ง ไปดูเรือนหอและเปิดอกคุยกันดีไหม” ในเมื่อเธอเอ่ยคำพูดมีนัยยะออกมาก่อน เขาก็ไม่รอช้าที่จะตอบสนอง “น่าสนใจค่ะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ขอฝากตัวให้คุณพีดูแลสักวันนะคะ” “ยินดีครับ” ปฐพีคุยกับหญิงสาวอีกสองสามประโยคก็บอกลาต่อกัน ช่วงบ่ายวันต่อมา ปฐพีมองหญิงสาวที่เดินเข้าไปในเรือนหอราคาสี่สิบล้าน ที่เขาทุ่มเงินซื้อเพื่อความสะดวกสบายด้วยความสนใจ.. เขาจะพอใจมากแค่ไหนนะ ถ้าเธอเดินได้ปกติแบบนี้ตลอดเวลา.. แล้วเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นอย่างเซ็ง ๆ เมื่อคิดยังไม่ทันจบเธอก็ลงไปนั่งกองกับพื้น “ผมอุ้มดีกว่า” เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วย่อตัวลงทำท่าจะอุ้ม “อย่ามาช่วยหนูเล็กเพราะความรู้สึกสมเพชเวทนา คุณพีเดินดูรอบ ๆ บ้านไปก่อนเลยค่ะ หนูเล็กช่วยตัวเองได้ ไม่ต้องมาสนใจหนูเล็ก” “อย่าดื้ออย่ารั้นสิ มันเสียเวลางานของผมนะ” เปล่งวาจาหงุดหงิด ทำท่าจะอุ้มเพื่อตัดปัญหา “หนูเล็กก็สันดานแบบนี้แหละค่ะ คุณพีคงต้องทำใจยอมรับให้ได้ถ้าคิดจะแต่งงานกัน” เขาเผลอแสดงความหงุดหงิดออกมา เธอจึงแสดงความก้าวร้าวออกไปบ้าง ปัดมือที่จะอุ้มออกไป ปฐพีมองหญิงสาวด้วยแววตาดุดัน รู้สึกผิดหวังที่เคยคิดว่าเธอเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์ ว่านอนสอนง่าย แต่จริง ๆ แล้วกลับดื้อแพ่ง เอาแต่ใจ พูดจาหยาบคายอย่างร้ายกาจ “คุณอายุเท่าไหร่” “ยี่สิบเจ็ดค่ะ” “ผมสามสิบห้า.. อายุเราต่างกันเกือบสิบปี ควรแล้วเหรอที่พูดคำว่าสันดานออกมา” เอ่ยเสียงเรียบแต่สายตาตำหนิชัดเจน เขาต้องปรามเธอ ไม่ใช่ยอมให้เธอมามีอำนาจเหนือกว่า เพราะการแต่งงานครั้งนี้ เขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องเป็นฝ่ายคุมเกมทั้งหมด “หนูเล็กไม่ได้ว่าคุณพีนี่คะ หนูเล็กว่าตัวเองต่างหาก แต่ถ้าปากของหนูเล็กทำให้คุณพีลำบากใจ ก็ต้องขอโทษด้วย คุณพีคงต้องทำใจแล้วค่ะ เพราะถ้าแต่งงานกันแล้วคงได้ยินบ่อยขึ้น” ถ้าทนไม่ได้ก็รีบหย่าให้หนูเล็กนะคะคุณพี หนูเล็กจะได้เป็นอิสระอย่างถาวร จะได้เลิกเล่นละครตบตาว่าเป็นโรคประหลาด เดินได้บ้างไม่ได้บ้างแบบนี้ เธอคิดในใจใบหน้าอมยิ้ม “หนูเล็ก” ปฐพีเรียกเสียงขรึม “ขาคุณพี” เธอขานรับทำตาปริบ ๆ ทำเหมือนไม่รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจ “คุณพีอยากพูดอะไรก็พูดมาได้เลยนะคะ ไหน ๆ ที่นี่ก็มีแต่เราสองคนอยู่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจใคร เต็มที่ได้เลยค่ะ”