4.2 คำขาด
1599 คำ
“ปล่อยหวานนะ!” หญิงสาวสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม ใบหน้าหวานซีดเซียว นัยน์ตาคู่สวยมีหยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอสะเทือนใจเมื่อถูกเขากล่าวหา เพราะถึงหล่อนจะร้ายแต่ก็ไม่เคยคิดทำเรื่องแย่ขนาดนั้นเลยสักครั้ง
“ฉันไม่อยากจะจับเธอให้เป็นเสนียดมือหรอกนะ!”
“อาเพลิง!” อัคคีกระตุกยิ้มเครียด
“ฉันจะบอกกับเธอ… จากนี้ไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีก! ส่วนเรื่องเมื่อคืน ฉันมั่นใจว่าเธอจงใจ และฉันจะไม่รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นเด็ดขาด เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นจากความเต็มใจของฉันจำไว้!”
ร่างบางเซจนเกือบล้มเมื่อถูกเขาผลักให้ออกห่าง ริมฝีปากเต็มอิ่มสีเรื่อด้วยลิปสติกสีหวานสั่นระริก จ้องตาเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะถูกกำจัดออกจากชีวิตของเขาทันทีที่หล่อนล้ำเส้น
“แต่อาเพลิงได้หวานแล้ว!” หญิงสาวโพล่งออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลริน ใช่แน่ เมื่อคืนทุกอย่างเป็นเรื่องจริง และร่องรอยของการร่วมรักระหว่างเขาและหล่อนก็ยังมีอยู่ตามเนื้อตัวภายใต้ร่มผ้า!
“ฮึ!” อัคคีแสยะยิ้ม กวาดตามองร่างระหงภายใต้เดรสสีหวานที่ถูกสวมทับด้วยสูทแฟชั่นดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วด้วยสายตาเหยียดหยาม เขายกมือขึ้นกอดอกแล้วเดินรอบตัวคนอ้างสิทธิ์ กวาดตามองไปรอบๆ คล้ายจะประเมินคุณค่าในตัวหญิงสาว ก่อให้เกิดความรู้สึกร้อนวูบวาบบนผิวหน้าและเนื้อตัวของคนที่ยืนนิ่งอย่างมากมาย “ก็ใช่…”
หญิงสาวตวัดสายตามองเขาอย่างเจ็บช้ำ ไม่คิดไม่ฝันหรอกว่าคนที่หล่อนเฝ้ารักเฝ้ารอจะกลายเป็นคนไร้ความรับผิดชอบไปโดยสิ้นเชิงแบบนี้ ที่สำคัญเขาคิดว่าหล่อนผ่านใครต่อใครมามากมายทั้งที่เมื่อคืนเขาเป็นคนแรกของหล่อนแท้ๆ!
“แล้วทำไม…ทำไมอาเพลิงถึง”
“ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เธอก่อขึ้น!” ร่างสูงเดินเลยไปหยุดยังโซฟาตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำมองแผ่นหลังกว้างในชุดคลุมด้วยสายตาตัดพ้อ เสียใจจนต้องปลดปล่อยออกมาเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ
“แต่เมื่อคืนอาเพลิงปล้ำหวาน! อาเพลิงเองก็รู้ก็จำได้”
“เธอวางยาฉัน!!” หันขวับกลับมองตะคอกใส่ทั้งใบหน้าถมึงทึงเครียดขรึมจัด และมันก็ทำให้มธุรสเงียบกริบ ดวงหน้าหวานเผือดซีดสลับแดงเรื่อและร้อนผ่าวด้วยความอับอาย
นั่นสิ! ทุกอย่างเป็นเพราะหล่อน แต่แผนที่วางไว้กลับพังทลายไม่เป็นท่า เขาไม่หลับ และป้าของหล่อนก็ยังไม่กลับมา คิดจะจับเขาให้อยู่หมัดโดยมีทั้งพยานและหลักฐานกลับมีอันต้องล้มเหลว แล้วจะทำยังไง เขาปฏิเสธความรับผิดชอบ ไม่มีใครรู้ว่าเขากับหล่อนเป็นของกันและกันแล้ว หนำซ้ำ สิ่งที่ทำก็ผิดจนไม่อาจร้องแรกแหกกระเชอได้เลย แล้วจะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรให้เขารับผิดชอบหล่อนหลังจากนี้ได้…
หญิงสาวหลบตาคมกริบที่มองมาอย่างเหยียดๆ นั้นพลางครุ่นคิดหนัก สมองน้อยๆ ของหล่อนกำลังหาทางรั้งเขาไว้ ทำให้เขาไว้วางใจว่าหล่อนจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนในภายหลัง
“หวานขอโทษ หวาน…” ช้อนตาขึ้นสบตาของเขาแล้วเม้มปากแน่น มือบางก็กำเข้าหากัน พร้อมทั้งตัดสินใจเริ่มแผนการใหม่อีกครั้ง ในเมื่อเขารังเกียจหล่อน ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบ หล่อนก็จะทำทุกอย่างให้เขาหันกลับมามองและรับผิดชอบหล่อนให้ได้ ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเอาด้วยคาถา! “ก็ได้ค่ะ หวานจะอยู่ให้ห่างอาเพลิง”
คนฟังหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อถือนักแต่ก็พอใจ ริมฝีปากได้รูปหยักยกนิดๆ คล้ายยิ้ม ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เรื่องเมื่อคืน ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้เธอก็แล้วกัน!” หญิงสาวเบิกตากว้าง มือเล็กกำแน่น หัวใจก็เจ็บแปลบอย่างไม่เคยมาก่อน นี่เขาเห็นหล่อนเป็นผู้หญิงอย่างว่าหรือไงกัน?!
“ไม่ค่ะ! หวานไม่ต้องการอะไรจากอาเพลิงสักอย่าง ในเมื่ออาเพลิงต้องการให้หวานอยู่ห่างๆ หวานก็จะทำให้ แต่อย่าเอาเงินของอาเพลิงมาฟาดหัวหวาน! เพราะหวานไม่ใช่อีตัว!!”
คิ้วหนากระตุกขึ้นทันทีที่หญิงสาวกล่าวจบ ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งโดยเฉพาะกับดวงตากลมโตที่จ้องเขาอย่างเอาเรื่องนั้น แต่ริมฝีปากลับเบ้ออกอย่างไม่เชื่อน้ำมนต์ของหล่อน
“ฉันไม่ชอบเอาเปรียบใครหรอกนะ สำหรับผู้หญิงที่ไม่ได้มีความผูกพันกับฉัน ฉันก็มักจะมีของตอบแทนให้เสมอเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน”
“หวาน-ไม่-ต้อง-การ!” หญิงสาวเน้นคำหนักแน่นขึงตาใส่คนที่ยิ้มหยันอย่างโกรธขึ้ง เขาจึงไหวไหล่เบาๆ
“ก็ตามใจ! แล้วอย่ามาเรียกร้องทีหลังก็แล้วกัน” ร่างสูงหันหลังให้แล้วทำท่าจะก้าวออกจากบ้านของหญิงสาว
“อาเพลิงต่างหาก! อย่ามาเรียกร้องอะไรจากตัวหวานทีหลังก็แล้วกัน” เท้าที่กำลังจะก้าวพ้นขอบประตูชะงัก ใบหน้าคมขรึมขึ้นนิด แต่แล้วก็ส่ายหน้าอย่างไม่แยแสแต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองคนข้างหลังแม้แวบเดียว
“ไร้สาระ! ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่”
เท่านั้นเอง หญิงสาวก็น้ำตาไหลพราก มองคนที่เดินห่างออกไปด้วยสายตาเจ็บปวด บอกตนเองว่าหล่อนพลาดไปถนัดใจ นอกจากจะคว้าน้ำเหลวแล้วเขายังไม่มีทีท่าว่าจะสงสารหล่อนสักนิด คนร้ายกาจ! ผู้ชายเห็นแก่ตัว!
“หวานจะทำให้อาเพลิงกลับมาสยบแทบเท้าหวานให้ได้ หวานจะทำให้อาเพลิงอยู่ไม่ติดเมื่อไม่มีหวาน!” ครางแผ่วพร้อมกับทรุดลงนั่งกับพื้น ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลลงเสียให้พอในวันนี้ เพราะหลังจากนี้หล่อนจะไม่ร้องไห้อีก และจะทำทุกวิถีทางให้เขากลับมาสนใจหล่อน ไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องรับผิดชอบในที่สิ่งที่เขาทำกับหล่อนไว้
อัคคีเองเมื่อกลับเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนก็ต้องถอนหายใจเฮือก ดวงตาแข็งกร้าวที่มองไปยังเตียงพลันอ่อนแสง เขายังจำคำพูดทุกคำที่สาดใส่หน้ามธุรสได้อย่างแม่นยำ เขากล่าวหาว่าหล่อนผ่านใครต่อใครมากนักต่อนัก แต่หลักฐานที่เห็นอยู่นี้กับเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เกิดความรู้สึกขัดแย้ง และอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าบทรักของมธุรสทำให้เขามีความสุขจนน่าอัศจรรย์ใจ เขาตักตวงความหวานบนเรือนร่างของหล่อนอย่างไม่รู้เบื่อเมื่อคืนนี้ ความหวานของหล่อนราวสาวเดียงสาที่เพิ่งถูกชายสอนรักเป็นครั้งแรกแต่ทว่า…
“จะเป็นไปได้ยังไง?” บอกตนเองก่อนจะก้าวเข้าไปยังผ้าปูที่นอนแล้วกระชากออกจากเตียงทันที เขาไม่อยากเห็นเพราะทุกครั้งที่เห็นก็เหมือนกับตอกย้ำให้เขารู้สึกผิด ทั้งที่ความจริงนั้นไม่ใช่เลยสักนิด เห็นๆ กันอยู่ รู้มาก็เยอะ มธุรสไม่ใช่ผู้หญิงรักนวลสงวนตัวเลย หล่อนกินเที่ยวและมีเพื่อนชายหลายคน ถ้าจะยังบริสุทธิ์ก็คงจะพึ่งมือหมอมาตบตาเขานั่นแหละ “ใช่! ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ”
วิวัฒนาการมากมายทำให้ผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์กลับมาบริสุทธิ์อีกครั้ง มธุรสก็คงจะหนีไม่พ้นกฎข้อนี้ไปได้ พลันกรามแข็งแรงก็บดเบียดจนเป็นสัน เขากำลังโกรธทั้งตัวเองและหล่อน โกรธความใจง่ายของหล่อนที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กับใครต่อใครได้เชยชม เขายังจำได้ถึงเรือนร่างระหงงดงามยิ่งกว่าที่เขาเคยคิดไม่รู้กี่เท่าได้จับจิตจับใจ หล่อนงดงามหอมหวานจนเขาไม่อาจผละห่างได้ตลอดราตรีที่ผ่านมา
ทั้งที่มั่นใจเหลือเกินว่าหล่อนไม่บริสุทธิ์แล้วแต่เหตุใดจึงทำให้เขาคิดเสมอว่าเมื่อคืนเขาได้ร่วมรักอย่างเร่าร้อนกับสาวสวยบริสุทธิ์คนหนึ่ง หล่อนไร้เดียงสาและเคอะเขินทุกครั้งที่เขากระซิบสั่งให้ทำตาม ไม่ประสาเลยสักนิดกับบทรักทุกบทที่เขาตักตวงและมอบให้หล่อน
ใบหน้าคมคายสั่นแรงๆ อีกครั้ง บอกตนเองว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ที่เป็นเช่นนั้นเพราะหล่อนตบตาเขาต่างหาก แสร้งทำเป็นสาวน้อยอ่อนเดียงสา ไร้ประสบการณ์ทั้งที่โชกโชน!
ในที่สุดชายหนุ่มก็ปัดความคิดนั้นออกไปจากหัว เขาจับผ้าผืนที่เปรอะเปื้อนนั้นทิ้งลงถังขยะก่อนจัดการโทร.เรียกบริษัททำความสะอาดบ้านที่ใช้บริการประจำ เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย จึงไม่จ้างคนทำความสะอาดให้เป็นเรื่องเป็นราว เรื่องอาหารส่วนใหญ่เขาก็หาทานจากข้างนอก ผู้ชายตัวคนเดียว พ่อแม่ล้มหายตายจากไปหมดแล้วไม่มีอะไรให้ต้องห่วง…
คิดมาถึงตรงนี้ก็ให้เจ็บลึก เขากับมณีกำลังจะแต่งงานกัน กำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกันอีกไม่ช้า แต่แล้วเพราะความโลเลมักมากของหล่อน และเพราะเหล้าบ้าๆ แก้วนั้นทำให้เขาต้องพลาดกับคนที่เขาระวังตัวมาโดยตลอดจนได้
“ผู้หญิงแพศยา! มารยาสาไถกันทั้งนั้น!”
มันจะไม่เกิดขึ้นอีก! เหตุการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นหนที่สอง
- ผู้เขียน
