Episode 5

1528 คำ

นับตั้งแต่วันที่ฌอห์ณกลับมาอยู่ที่ไทยตอนนี้ก็ร่วมเกือบอาทิตย์ แต่เขานั้นกลับบ้านแบบนับครั้งได้ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วอลิชาจะเป็นคนที่คอยรอฌอห์ณกลับมา “วันนี้คุณอลิซไม่ต้องทำอาหารนะคะ คุณฌอห์ณไม่ได้กลับมาค่ะ” ป้าบัวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอลิชาเดินเข้ามาภายในห้องครัวช่วงเช้ามืดของวัน “ค่ะ แล้วคุณฌอห์ณยังไม่กลับมาเหรอคะ?” อลิชาถามขึ้นเพราะเมื่อวานนี้เธอรอชายหนุ่มจนถึงเที่ยงคืนแต่กลับไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะกลับมา “ยังค่ะ เห็นว่าติดงานเลยไม่ค่อยมีเวลา” “วันนี้อลิซตามป้าบัวไปซื้อของได้ไหมคะ?” อลิชาเอ่ยอย่างอ้อน ๆ เพราะนี้ก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ออกไปไหนเลย “ได้ค่ะ” อลิชาอยู่ในครัวช่วยงานป้าบัวกับแม่บ้านคนอื่น ๆ เหมือนอย่างเช่นทุกวัน แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรมากมายเพราะก่อนหน้านี้ฌอห์ณสั่งเอาไว้ก็ตาม จนกระทั่งช่วงสายของวัน ป้าบัวกับอลิชาได้ออกไปซื้อของข้างนอก ซึ่งมีคนของฌอห์ณคอยตามดูแลทั้งสอง ทางด้านของฌอห์ณ ช่วงนี้ที่เขาไม่ได้กลับบ้านเพราะต้องเคลียร์งานที่กาสิโนและที่ไนต์คลับเพราะเริ่มมีตำรวจมากวนแต่คนอย่างฌอห์ณไม่มีทางยอมให้ใครมากดหัวตัวเองได้ “เรื่องที่ให้จัดการเป็นยังไงบ้าง?” ฌอห์ณเอ่ยถามขึ้นเมื่อลูกน้องคนสนิทอย่างแดนนี่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของเขา ขณะที่เขากำลังตรวจสอบบัญชีอยู่ “มันจะของเงินเพิ่มครับ” “ได้! ให้มันมาเอากับฉันเองแล้วกัน” ฌอห์ณเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าของเขายังคงไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา “ครับ” แม้ว่าแดนนี่รู้ว่าตัวเองหมดหน้าที่แล้ว แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่งมองนายเหนือหัวอย่างไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมา “มีอะไร?” ฌอห์ณเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของแดนนี่ด้วยสายตานิ่งเรียบ “นายท่านกลับไปพักก่อนไหมครับ? ผมเห็นนายท่านยังไม่ได้พักเลยนะครับ” “อืม ก็ได้” แม้ว่าฌอห์ณจะตอบรับคำของแดนนี่ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงนั่งทำงานต่ออย่างไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นไปพัก ฌอห์ณนั่งทำงานต่อนานนับชั่วโมงจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไปจากห้องทำงาน “นายท่านจะไปไหนต่อเหรอครับ?” แดนนี่เอ่ยถามคนที่เดินออกมาจากห้องทำงาน ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังเดินผ่านตัวเอง “กลับ” สิ้นเสียงของฌอห์ณ มาเฟียหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลก็เดินนำลูกน้องของเขาทั้งสองไปยังรถ แต่ยังไม่ทันที่ฌอห์ณจะได้เดินออกจากไนต์คลับ ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ปัง! ปัง! ปัง! “คุ้มกันนายท่าน” เฟยหลงไม่เพียงแต่พูดเพราะเขาได้เอาตัวเองเข้ามาขวางฌอห์ณเอาไว้ การ์ดนับสิบของฌอห์ฌได้ยิงโต้ตอบอีกฝ่าย ในขณะที่มาเฟียหนุ่มไม่ได้คิดจะหนีแต่อย่างใด เขาหยิบปืนขึ้นมายิงตอบโต้กลับไป เสียงปืนดังอยู่ครู่ใหญ่ก่อนทุกอย่างจะสงบลง เมื่อคนของฌอห์ณจัดการอีกฝ่ายจนแทบไม่เหลือรอด แต่น่าจะเหลืออยู่คนเดียวที่ถูกจับกุมไว้ “นายท่านโดนยิง” แดนนี่เอ่ยอย่างตกใจ พร้อมประคองฌอห์ณเอาไว้ “ฉันไม่เป็นอะไร” ฌอห์ณมองแผลของตัวเองเล็กน้อย ก่อนพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องแบบนี้ “ไปหาหมอไหมครับ?” แดนนี่มองที่แผลก่อนเอ่ยถามออกมา “ไม่ต้อง เฟยหลงจัดการที่นี่ให้เรียบร้อย” “ครับนายท่าน” ฌอห์ณเดินตรงไปยังรถที่จอดรอตัวเองอีกครั้งเขาเลือกจะกลับบ้านแทนการไปโรงพยาบาลเพราะเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต ถ้ามีข่าวหลุดออกมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” อลิชาที่เดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมป้าบัวเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นว่าตอนนี้ภายในบ้านเหมือนดูวุ่นวายกว่าปกติ แถมตอนนี้ฌอห์ณก็กลับมาแล้ว “คุณฌอห์ณโดนยิงมาค่ะ อารมณ์เสียจนไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย” ฟ้าหนึ่งในสาวใช้ของบ้านเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหนักใจ แต่คำพูดของเธอกลับทำให้คนที่ได้ยินตกใจ “พี่ฟ้าอลิซฝากหน่อยนะคะ” อลิชาส่งของที่ถือให้ฟ้าก่อนเดินเข้าบ้านเพื่อไปดูฌอห์ณด้วยความรีบร้อน “ทำไมงานแค่นี้ ยังทำพลาด ออกไป” เสียงตวาดที่ดังออกมา ทำให้อลิชาซึ่งกำลังเดินเข้าไปตรงโซนรับรองถึงกับตัวเองแข็งทื่อเพราะความตกใจ “ขอโทษครับนายท่าน” เฟยหลงก้มใบหน้าลงอย่างยอมรับผิด ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านายของเขาไม่ชอบคนที่ทำงานพลาดแต่เฟยหลงกับทำพลาดเสียเอง ด้วยเพราะเมื่อเช้านี้เขาจับคนที่ลอบทำร้ายฌอห์ณได้แล้ว แต่ดันปล่อยให้อีกฝ่ายฆ่าตัวตาย พอฌอห์ณรู้เรื่องก็ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดจนกลายเป็นอย่างที่เห็น “มาทำอะไร?” ฌอห์ณมองหญิงสาวที่เดินตรงมาทางพวกเขาอย่างไม่พอใจ “อลิซได้ยินว่าคุณฌอห์ณถูกยิงเลยมาดูค่ะ” “ฉันยังไม่ตายง่าย ๆ หรอก” “นายท่านครับ ผมว่าทำแผลก่อนไหมครับ?” เแดนนี่เอ่ยอย่างเป็นห่วงเจ้านายของเขา ซึ่งตอนนี้แผลที่แขนยังคงมีเลือดไหลออกมา “จะไปไหน?” ฌอห์ณถามขึ้นด้วยเสียงที่ดัง ทำเอาคนที่พยายามทำตัวให้ลีบเพื่อเดินออกไปจากตรงนั้น ถึงกับสะดุ้งหันกลับมามองอีกฝ่ายราวกับตัวเองกำลังทำความผิด “เอ่อ…คือว่า…” อลิซเอ่ยด้วยเสียงที่ติดขัดเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียง เหมือนตอนนี้หญิงสาวจะคิดผิดที่เดินเข้ามาแบบนี้ เพราะเหมือนฌอห์ณจะดูหงุดหงิดไปเสียทุกอย่าง “น่ารำคาญจริง มาทำแผลให้ฉัน” “ได้ค่ะ” อลิชาเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนวิ่งไปหาอีกฝ่ายราวกับกำลังดีใจที่อีกฝ่ายเรียกใช้เธอ “จะทำอะไรคะ?” อลิชาเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่ออยู่ ๆ ฌอห์ณก็ถอดเสื้อของตัวเองออก ในขณะที่เธอกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำแผลให้กับอีกฝ่าย “ถอดเสื้อไง ถ้าไม่ถอดออกจากทำแผลยังไง” อลิชาหน้ามุ่ยลงทันทีเมื่อถูกอีกฝ่ายพูดใส่ด้วยเสียงที่ดัง “ซี้ดส์” ฌอห์ณส่งเสียงออกมาเล็กน้อย หลังจากขยับตัวเองเพื่อจะถอดเสื้อออกแต่ทำให้แผลฉีกมากกว่าเดิม “มาค่ะอลิซช่วย” การกระทำของหญิงสาวในตอนนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้เป็นลูกน้องคนสนิททั้งสองของฌอห์ณที่ยังคงยืนมองไม่ห่าง “ถ้าเจ็บบอกอลิซได้เลยนะคะ” อลิชาพูดขึ้นก่อนเริ่มลงมือทำแผลให้กับคนตัวโต หญิงสาวจดจ่ออยู่กับการทำแผลอย่างช้า ๆ ราวกับกลัวว่าฌอห์ณจะเจ็บ “ซี้ดส์ เบาไม่เป็นหรือไง!” ฌอห์ณเอ่ยอย่างไม่พอใจเมื่อน้ำยาถูกทาลงบนแผลของเขา แม้ว่ามันจะถูกทาลงอย่างเบา ๆ ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บ แต่เพราะยามันทำให้แสบตรงแผล ฌอห์ณจึงส่งเสียงร้องออกมาเล็กน้อย “ขอโทษค่ะ” อลิชาเป่าลมรดลงบนแผลของฌอห์ณเพื่อให้อีกฝ่ายแสบน้อยลง ซึ่งการกระทำของเธอทำให้ฌอห์ณหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ สองคนสนิทของชายหนุ่มเอาแต่มองใบหน้ากันอย่างไม่เข้าใจท่าทีของเจ้านาย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ฌอห์ณเคยถูกลอบฆ่ามาไม่รู้จักกี่ครั้ง บนตัวมีแผลไม่รู้จักเท่าไหร่ แต่อยู่ ๆ วันนี้กลับทำเหมือนคนกำลังเจ็บเพราะแผลเล็ก ๆ แผลเดียว “เสร็จแล้วค่ะ” อลิชาพูดขึ้นก่อนหันไปเก็บอุปกรณ์ “อืม” “เดี๋ยวอลิซไปทำอะไรให้ทานนะคะ” หญิงสาวพูดจบก็ลุกเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที ซึ่งการกระทำของเธอทำให้ฌอห์ณได้แต่มองตามเท่านั้น “ไปตามสืบมาว่าพวกนั้นมันเป็นใครกันแน่?” ฌอห์ณเอ่ยย้ำออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเรียบตึง “ครับนายท่าน” “แล้วเรื่องนัดคุยกับลูกค้าในอาทิตย์หน้านายท่านจะเลื่อนนัดไหมครับ?” แดนนี่เอ่ยถามออกมาเพราะไม่แน่ใจว่าคนที่ทำเรื่องพวกนี้เป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า “ไม่ ฉันก็อยากจะรู้ว่าพวกมันจะมีปัญญาทำอะไรได้” ฌอห์ณก็ยังคงเป็นฌอห์ณคนที่ไม่คิดจะเกรงกลัวต่อใครทั้งนั้น “ได้ครับ” หลังจากที่ทั้งสามอยู่พูดคุยกันมาได้สักพัก ลูกน้องคนสนิททั้งสองก็ได้แยกย้ายกันไป เหลือเพียงฌอห์ณเท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่โซนรับรองของบ้านไม่ได้คิดจะออกไปไหน ฉันควรเกลียดเธอสิ! ชายหนุ่มพึมพำออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ระหว่างตัวเองกับอลิชา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more