Chapter 1 สมควรจะหยุด

849 คำ

ผับ B “ นั่งไหนกันดีลูกสาว “ พี่เรนนี่ที่เดินนำหน้าพวกฉันไปหันมาถามอย่างขอความคิดเห็น ฉันก็มองไปรอบๆเพื่อหาโต๊ะว่างทันที อ่าาาาา วันนี้คนเยอะแฮะ “ โต๊ะนั้นมั้ยอีเรน นู้นๆ ตามมาๆ “ พี่นิว เพื่อนของพี่เรนนี่ที่มาด้วยกันชี้ไปทางด้านหน้าเวทีที่มีโต๊ะว่างอยู่ จากนั้นพี่เขาก็เดินนำไปทันที ฉันจึงหันมามองหน้าลูกพีชและเพลงแล้วเดินตามพี่เขาไป วันพวกฉันมาเลี้ยงฉลองกันน่ะ ซึ่งแน่นอน แม่นางพายอาร์คนเดิม ก็สิงสถิตอยู่ที่ห้อง โดยให้เหตุผลว่าไม่ชอบที่แบบนี้ ที่จริงตอนแรกพวกเราก็ไปนั่งชิวกันอ่ะนะ แต่มันไม่สุด พวกแม่ๆทั้งหลายเลยตกลงกันว่าจะมาต่อกันที่ผับ ซึ่งลูกพีชก็นำเสนอผับประจำขึ้นมา หลังจากร้านนั่งชิวปิด พวกเราทั้งหมด 6 คนจึงจัดการย้ายร่างกันมาประทับที่นี่กันแทน “ นั่งค่ะๆลูกสาว “ เมื่อเดินมาถึงโต๊ะพี่เรนนี่ก็เชิญชวนให้นั่งทันที พอนั่งแล้วฉันก็หันไปมองบรรยากาศรอบๆแล้วก็ถือว่าโอเค คนเยอะเป็นปกติ แถมผับนี้ยังจึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด คนอื่นเขาไม่ค่อยกล้ามีเรื่องที่ผับนี้หรอก เพราะการ์ดดุมาก แถมเจ้าของก็โหดมากด้วย ฉันจึงไว้ใจเวลามาผับว่าไม่มีทางเป็นอันตรายหรอก และแน่นอนว่าผับนี้เป็นผับประจำของฉันและเพื่อนเลยล่ะ “ อ้าว ลูกพีชไปไหน “ เพราะมัวแต่ดื่มด่ำกับบรยากาศจึงไม่ทันไปฟังที่เพื่อนพูดกัน รู้ตัวอีกทีลูกก็เดินออกไปซะล่ะ ฉันจึงหันไปถามเพลงที่นั่งจิบเหล้าเงียบๆอยู่ “ ไปหาเพื่อน “ เพลงตอบกลับมานิ่งๆ ฉันจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วหันไปสนใจดีเจบนเวทีต่อ “ รู้สึกมีคนมอง “ ฉันหันไปมองเพลงที่จู่ๆก็พูดขึ้นแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย ใครมอง? “ จริงหรอ “ “ อืม ตั้งแต่เข้ามา “ เพลงพยักหน้านิ่งๆ ฉันจึงแสร้งหันไปมองรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีคนมองมาที่เรา แต่ถ้าจะบอกเพลงคิดไปเองก็ไม่ใช่แน่นอน เซ้นต์ยัยนี่ไม่เคยผิดพลาด เพลงเป็นคนที่ลึกลับ มีอะไรที่น่าสงสัยอยู่เสมอ ซึ่งฉันที่เป็นเพื่อนเธอมาตั้งแต่เด็กก็รับรู้ว่าสิ่งที่เพลงพูดมาเป็นจริงแน่นอน “ บางทีเขาอาจจะมองฉันเพราะตะลึงในความสวยของฉันก็ได้น๊าาา “ ฉันพูดกวนๆแล้วยักคิ้วให้เธอไป “ สัส “ เพลงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันแล้วพูดขึ้นเบาๆ “ โห โหดร้าย “ ฉันกุมมือทางหัวใจแล้วทำหน้าเจ็บปวดออกมา ยัยนี่เป็นคนพูดน้อย แต่ถ้าได้พูดออกมาแต่ล่ะคำแล้วเนี่ย หึ เจ็บปวด เพลงส่ายหน้าให้ฉันแล้วนางก็หันไปสนใจแก้วเหล้าเหมือนเดิม ด้านบน “ มองตาไม่กระพริบเลยนะสัสกัส “ เสียงของเพื่อนที่ดังขึ้นทำให้ผมล่ะสายตาจากร่างบางข้างล่างหันไปมองคนพูดนิ่งๆ เห็นได้ว่าเพื่อนทั้งหมดของผมในโต๊ะหันมามองผมกันหมด ส่วนคนที่พูดขึ้นคือไอ้ธีร์ มันมองมาทางผมสลับกับข้างล่างแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ อะไรของมึง กูมองใคร “ ผมเฉไฉไม่รู้เรื่องไป ทั้งที่ใจผมนี่รู้อยู่เต็มอก “ มึงอย่ามาไอ้กัส กูสังเกตมานานล่ะ “ มันรู้ทันผมอีก “ สังเกตอะไรของมึง มั่วล่ะ “ ผมแสร้งยกแก้วขึ้นมาดื่มแล้วหลบสายตาพวกมัน “ แหม่ ไม่มีพิรุธเลยเฮีย “ รุ่นน้องผมพูดขึ้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทันผม ไอ้เด็กนี่วอนซะล่ะ ป๊าบบบบ “ โอ้ย เฮียกัส ทำร้ายผมอีกแล้ว “ ทันทีที่ฝ่ามือผมประทับลงบนหัวมัน มันก็ร้องโวยวายทันที ที่จริงผมก็ว่าผมตบไม่แรงนะ แต่ไอ้ห่านี่มันโอเวอร์ไปเอง “ มึงก็ทำร้ายมันไอ้กัส แต่กูขอบอกเลยนะ ว่าชอบก็จีบ “ ไอ้ธีร์มันพูดขึ้นอย่างจริงจังแล้วมองลงไปยังโต๊ะข้างล่างที่ผมจ้องตั้งแต่พวกนั้นเดินเข้ามา “ อย่างกูนี่นะจะจีบใคร ตลกล่ะไอ้สัส เดี๋ยวสาวๆกูหายหมด “ ผมพูดขึ้นขำๆ “ สมควรที่จะหยุดก็หยุด “ แล้วไอ้นัทก็พูดขึ้นนิ่งแล้วมองลงไปยังข้างล่าง “ เออ กูรู้น่าว่าอะไรเป็นอะไร กูเบื่อแล้วกูเลิกน่า แต่ตอนนี้กูไปหาน้องแอปเปิ้ลก่อนนะ ตามจิกกูยิกๆเลย ไปล่ะ “ ผมพูดปัดๆไป เพราะไม่อยากให้ทั้งโต๊ะมันซีเรียจไปกับผม จากนั้นผมก็หาเรื่องเดินออกมาจากโต๊ะทันที แต่เรื่องที่ว่านัดกับน้องแอปเปิ้ลนี่ของจริงนะ . . . . . . . By อินชา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more