Chapter 1 สมควรจะหยุด
ผับ B
“ นั่งไหนกันดีลูกสาว “ พี่เรนนี่ที่เดินนำหน้าพวกฉันไปหันมาถามอย่างขอความคิดเห็น
ฉันก็มองไปรอบๆเพื่อหาโต๊ะว่างทันที
อ่าาาาา วันนี้คนเยอะแฮะ
“ โต๊ะนั้นมั้ยอีเรน นู้นๆ ตามมาๆ “ พี่นิว เพื่อนของพี่เรนนี่ที่มาด้วยกันชี้ไปทางด้านหน้าเวทีที่มีโต๊ะว่างอยู่ จากนั้นพี่เขาก็เดินนำไปทันที
ฉันจึงหันมามองหน้าลูกพีชและเพลงแล้วเดินตามพี่เขาไป
วันพวกฉันมาเลี้ยงฉลองกันน่ะ ซึ่งแน่นอน แม่นางพายอาร์คนเดิม ก็สิงสถิตอยู่ที่ห้อง โดยให้เหตุผลว่าไม่ชอบที่แบบนี้ ที่จริงตอนแรกพวกเราก็ไปนั่งชิวกันอ่ะนะ แต่มันไม่สุด พวกแม่ๆทั้งหลายเลยตกลงกันว่าจะมาต่อกันที่ผับ ซึ่งลูกพีชก็นำเสนอผับประจำขึ้นมา หลังจากร้านนั่งชิวปิด พวกเราทั้งหมด 6 คนจึงจัดการย้ายร่างกันมาประทับที่นี่กันแทน
“ นั่งค่ะๆลูกสาว “ เมื่อเดินมาถึงโต๊ะพี่เรนนี่ก็เชิญชวนให้นั่งทันที
พอนั่งแล้วฉันก็หันไปมองบรรยากาศรอบๆแล้วก็ถือว่าโอเค คนเยอะเป็นปกติ แถมผับนี้ยังจึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด คนอื่นเขาไม่ค่อยกล้ามีเรื่องที่ผับนี้หรอก เพราะการ์ดดุมาก แถมเจ้าของก็โหดมากด้วย ฉันจึงไว้ใจเวลามาผับว่าไม่มีทางเป็นอันตรายหรอก
และแน่นอนว่าผับนี้เป็นผับประจำของฉันและเพื่อนเลยล่ะ
“ อ้าว ลูกพีชไปไหน “ เพราะมัวแต่ดื่มด่ำกับบรยากาศจึงไม่ทันไปฟังที่เพื่อนพูดกัน รู้ตัวอีกทีลูกก็เดินออกไปซะล่ะ ฉันจึงหันไปถามเพลงที่นั่งจิบเหล้าเงียบๆอยู่
“ ไปหาเพื่อน “ เพลงตอบกลับมานิ่งๆ ฉันจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วหันไปสนใจดีเจบนเวทีต่อ
“ รู้สึกมีคนมอง “ ฉันหันไปมองเพลงที่จู่ๆก็พูดขึ้นแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
ใครมอง?
“ จริงหรอ “
“ อืม ตั้งแต่เข้ามา “ เพลงพยักหน้านิ่งๆ
ฉันจึงแสร้งหันไปมองรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีคนมองมาที่เรา แต่ถ้าจะบอกเพลงคิดไปเองก็ไม่ใช่แน่นอน
เซ้นต์ยัยนี่ไม่เคยผิดพลาด
เพลงเป็นคนที่ลึกลับ มีอะไรที่น่าสงสัยอยู่เสมอ
ซึ่งฉันที่เป็นเพื่อนเธอมาตั้งแต่เด็กก็รับรู้ว่าสิ่งที่เพลงพูดมาเป็นจริงแน่นอน
“ บางทีเขาอาจจะมองฉันเพราะตะลึงในความสวยของฉันก็ได้น๊าาา “ ฉันพูดกวนๆแล้วยักคิ้วให้เธอไป
“ สัส “ เพลงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันแล้วพูดขึ้นเบาๆ
“ โห โหดร้าย “ ฉันกุมมือทางหัวใจแล้วทำหน้าเจ็บปวดออกมา
ยัยนี่เป็นคนพูดน้อย แต่ถ้าได้พูดออกมาแต่ล่ะคำแล้วเนี่ย
หึ เจ็บปวด
เพลงส่ายหน้าให้ฉันแล้วนางก็หันไปสนใจแก้วเหล้าเหมือนเดิม
ด้านบน
“ มองตาไม่กระพริบเลยนะสัสกัส “ เสียงของเพื่อนที่ดังขึ้นทำให้ผมล่ะสายตาจากร่างบางข้างล่างหันไปมองคนพูดนิ่งๆ
เห็นได้ว่าเพื่อนทั้งหมดของผมในโต๊ะหันมามองผมกันหมด ส่วนคนที่พูดขึ้นคือไอ้ธีร์ มันมองมาทางผมสลับกับข้างล่างแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ อะไรของมึง กูมองใคร “ ผมเฉไฉไม่รู้เรื่องไป
ทั้งที่ใจผมนี่รู้อยู่เต็มอก
“ มึงอย่ามาไอ้กัส กูสังเกตมานานล่ะ “ มันรู้ทันผมอีก
“ สังเกตอะไรของมึง มั่วล่ะ “ ผมแสร้งยกแก้วขึ้นมาดื่มแล้วหลบสายตาพวกมัน
“ แหม่ ไม่มีพิรุธเลยเฮีย “ รุ่นน้องผมพูดขึ้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทันผม
ไอ้เด็กนี่วอนซะล่ะ
ป๊าบบบบ
“ โอ้ย เฮียกัส ทำร้ายผมอีกแล้ว “ ทันทีที่ฝ่ามือผมประทับลงบนหัวมัน มันก็ร้องโวยวายทันที
ที่จริงผมก็ว่าผมตบไม่แรงนะ แต่ไอ้ห่านี่มันโอเวอร์ไปเอง
“ มึงก็ทำร้ายมันไอ้กัส แต่กูขอบอกเลยนะ ว่าชอบก็จีบ “ ไอ้ธีร์มันพูดขึ้นอย่างจริงจังแล้วมองลงไปยังโต๊ะข้างล่างที่ผมจ้องตั้งแต่พวกนั้นเดินเข้ามา
“ อย่างกูนี่นะจะจีบใคร ตลกล่ะไอ้สัส เดี๋ยวสาวๆกูหายหมด “ ผมพูดขึ้นขำๆ
“ สมควรที่จะหยุดก็หยุด “ แล้วไอ้นัทก็พูดขึ้นนิ่งแล้วมองลงไปยังข้างล่าง
“ เออ กูรู้น่าว่าอะไรเป็นอะไร กูเบื่อแล้วกูเลิกน่า แต่ตอนนี้กูไปหาน้องแอปเปิ้ลก่อนนะ ตามจิกกูยิกๆเลย ไปล่ะ “ ผมพูดปัดๆไป เพราะไม่อยากให้ทั้งโต๊ะมันซีเรียจไปกับผม จากนั้นผมก็หาเรื่องเดินออกมาจากโต๊ะทันที
แต่เรื่องที่ว่านัดกับน้องแอปเปิ้ลนี่ของจริงนะ
.
.
.
.
.
.
.
By อินชา