ป่วนหัวใจMy Boss

ในชั่วโมงเร่งรีบของคนเมืองกรุง คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแพรววนิตได้ไปส่งลูกสาวสุดน่ารักยังโรงเรียนเอกชนนานาชาติชื่อดังที่อยู่ใกล้ ๆ กับบริษัทที่ทำงานของเธอ วันนี้เป็นวันที่ยุ่งมากๆ ตั้งแต่เช้ารวมถึง ท่านประธานที่กำลังจะเดินทางมาบริษัทที่เมืองไทย วันนี้จะเป็นการเจอท่านประธานครั้งแรกของเธออเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งเธอจะติดต่อประสานงานผ่านทางคุณมนัสเป็นส่วนใหญ่                   “วันนี้วันอะไร เนี่ยทำไมรถติดแบบนี้ ทุกทีไม่ติดแบบนี้ ท่านประธานก็จะมา ทางเข้าอยู่แค่ข้างหน้าทำไมมันนานแสนนานแบบนี้ ยิ่งท่านประธานเข้มงวดเรื่องเวลาด้วยสิเรา”                   แพรววนิตรู้สึกกระวนกระวาย กับการมาของท่านประธานบริษัทจะเดินทางเข้ามาเช็กความเรียบร้อยเห็นว่า ก่อนมาที่จะมาเมืองไทย ท่านแวะดูงานที่ฮ่องกงพึ่งจะมาถึงเมืองไทยเมื่อวานนี้ เธอได้คุยกับคุณมนัสรองประธานบริษัท ที่ได้กำชับเธอเรื่องความตรงต่อเวลาว่า ท่านประธานไม่ชอบคนมาทำงานสาย ทำอะไรต้องตรงเวลาเสมอแล้วนี้วันแรกเธอก็จะโดนเรื่องนี้แล้วเหรอ มองนาฬิกานี้ก็อีก15 นาที ตามเวลานัดหมาย                   ฟรานเซสโก้ที่นั่งดูมือถือ เช็กข่าวสารในแวดวงธุรกิจ มีคนถามเขาบ่อยๆ ว่าเขาไม่รู้สึกเหนื่อยที่ต้องเดินทางไปมาระหว่างประเทศบ่อยๆบ้างหรือไง ซึ่งก็คือมารดาของเขา มาดามลูเมอร์ชอบบ่นเขาเรื่องการหาแฟน ซึ่งเขายังไม่มีใคร และไม่อยากที่จะมีแฟน หรือ คนรัก ชีวิตเขามีแค่ทำงาน และ ทำงานกำลังสนุก ยิ่งเขามาเปิดตลาดที่เมืองไทย ซึ่งตอนนี้กำลังเฟื่องฟูในธุรกิจด้านนี้เกือบ 2 ปี ตั้งแต่เปิดบริษัทเขายังไม่เคยแวะมาบริษัทที่เมืองไทยเลย                   มาร์ค ลูกน้องคนสนิทที่กำลังหงุดหงิดกับการจราจรของเมืองไทยสมกับที่คนเขามักบ่นว่ารถติดมากยิ่งช่วงเวลานี้แล้ว ตอนนี้ตัวเขาเหยียบเบรคจนจะเมื่อยขาแล้ว ทั้งๆ ที่มองเห็นป้ายบริษัทอยู่ตรงข้างหน้าแท้ ช่วงที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปจู่ๆ ก็มีรถญี่ปุ่นสีขาวคันเล็กได้ทำการหักเข้ามาตัดหน้ารถของเขาทำให้ต้องเบรคกะทันหัน                   “เฮ้ย ! มาร์คนายขับรถยังไงดูสิมือถือฉันตกไปอยู่ใต้เบาะ แล้วรถคันนั่นทำไมขับมาตัดหน้ารถเราแบบนี้ นายเปิดกระจกออกไปมองสิว่า ใช่คนบริษัทของเราหรือเปล่าถ้าใช่ฉันจะได้จัดการโทษฐานขับรถมารยามเสียมากๆ”                   มาร์คฟังเสียงเจ้านายบ่นจึงเปิดกระจกหมายจะต่อว่า คนที่ขับรถไม่ดูทางเอาสะเลย ทันทีที่กระจกรถเก๋งคันเล็กเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยคม ผิวสีน้ำผึ้ง มาร์คถึงกับตกตะลึง คนอะไรจะสวยแบบนั่น โอ้ว !นางฟ้า เขาเห็นว่าเธอยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษจึงทำการพยักหน้าให้กับเจ้าของรถแล้วเชิญให้ไปก่อน                   ฟรานเซสโก้รู้สึกงงกับอาการของลูกน้องคนสนิท มันบ้าหรือเปล่า รถคันนั่นมันตัดหน้า แต่ลูกน้องเขาทำท่าทางเหมือนตัวเองผิดและยังใจดีให้คันนั้นขับรถผ่านไปเฉย                   “มาร์ค ! นายเป็นอะไร แล้วเขาทำไหมนายถึงไม่ต่อว่า เมื่อกี้ฉันถามนายว่าเป็นพนักงานบริษัทเราหรือเปล่า นายจำหน้าได้ใช่ไหม”                   มาร์คตอนนี้ยังรู้สึกเหมือนฝันที่ได้เจอนางฟ้า คนอะไรสวยจริงๆ สวยบาดตา สวยคมมาก                   “มาร์ค ! มาร์ค ! คุณมาร์ค !!! เฮ้ย !!!”                   ฟรานเซสโก้หงุดหงิด มาร์คมันเป็นอะไรนี่มันจอดรถค้างตรงทางเข้า ทั้งๆ ที่รถคันนั้นได้ขับเข้าไปนานแล้ว                   ฟรานเซสโก้ตะโกนเรียกลูกน้องแล้วแต่มันไม่ตอบ ตอนนี้ดูมันเพ้อๆ อะไร สวยๆ ฟรานเซสโก้ทนไม่ไหวเลยทำการผลักไปที่ลำตัวให้ลูกน้องคนสนิทได้สติ                   “ครับ ครับ !! คุณฟราน มีอะไรหรือเปล่า”                   “ฉันควรจะต้องถามนายมากกว่า ทำไมนายยังไม่ขับรถ นายมาจอดอะไรตรงทางเข้าบริษัทหรือนายจะให้ฉันเดิไปหน้าตึกเอง แล้วรถคันนั้นเขาทำอะไรนายถึงได้ช็อคแบบนี้”                   “เออ ... ครับเห็นครับ จำได้น่าจะใช่พนักงานของเราครับ”                   ฟรานเซสโก้ฟังก็พยักหน้า เดี๋ยวขึ้นไปบนห้องที่ทำงานก่อนเขาจะเรียกมาว่ากล่าวตักเตือน จะรีบแค่ไหนก็ควรขับรถให้ระวังมากกว่านี้และที่สำคัญทำให้เขาเสียเวลาไปมาก เขาไม่เคยเข้างานสายเลยตั้งแต่ทำงานมา                   มาร์คขับรถไปจอดที่ด้านหน้าตึกของบริษัท โดยมีคุณมนัสออกมายืนต้อนรับการมาของท่านประธานมีหัวหน้าฝ่ายต่างๆ ออกมายืนรอ                   ส่วนทางแพรววนิตเมื่อเอารถไปจอดเสร็จเรียบร้อยก็ต้องรีบวิ่งเพื่อไปยังหน้าตึกของบริษัท ซึ่งทุกคนกำลังยืนรอพบท่านประธาน แพรววนิตใส่รองเท้าเสร็จก็รีบวิ่งไปต้อนรับทันทีเป็นช่วงเวลาที่เฉียดฉิวมากท่านประธานยังไม่ลงมาจากรถ                   คุณมนัสเห็นเลขาของท่านประธานวิ่งมาก็รีบกวักมือเรียกให้มายืนข้างๆ เขา เกือบไปแล้วแพรววนิต ถึงแม้เลขาท่านประธานโทรบอกเขาแล้วว่าอาจจะช้านิดหน่อยเพราะมีอุบัติเหตุรถชนกันทำให้มาช้าแต่ดีนะที่มาถึงก่อนที่ท่านประธานจะลงจากรถ                   ฟรานเซสโก้กำลังจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย เขามองจากด้านในรถเห็นทุกคนยืนรอเขาอยู่ แต่เหมือนมีใครคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาตรงข้างๆ คุณมนัส สวยจริงๆ                   ฟรานเซสโก้ก้าวขาลงรถออกมายืน แล้วผู้หญิงที่เขาเห็นวิ่งมาเมื่อครู่ ได้ส่งช่อดอกไม้มาให้เขาเป็นช่อดอกกุหลาบสีแดง แต่สิ่งที่ทำให้เขาจ้องมองไม่ใช่ช่อดอกไม้ แต่เป็นคนส่งมาให้มากกว่า คนตรงหน้าทำให้เขายืนนิ่งและไม่ได้ยื่นมือไปรับเหมือนช็อกค้างอยู่ตรงนั้น                   “เออ ... คุณฟรานเซสโก้ครับ ไม่ชอบช่อดอกไม้ที่ทางเราเตรียมไว้ให้เหรอครับ”                   คุณมนัสเห็นอาการของท่านประธานแล้วรู้สึกหน้าเสียที่ท่านประธานยืนนิ่งไม่ยอมรับช่อดอกไม้จากแพรววนิต ส่วนคนที่ยื่นดอกไม้ รู้สึกกังวลนิดหน่อยเธอมอบแล้วท่านประธานกับยืนนิ่งเฉย                   แพรววนิตมองเลยไปยังคนด้านหลังที่คอยส่งยิ้มให้เธอ ถึงแม้ แพรววนิตจะยกมือไหว้ขอโทษไปแล้วก็ตามหรือว่าท่านประธานโกรธที่เธอขับรถไม่ระวังคิดได้ดังนั้นแพรววนิตถึงกับกังวลนิดๆ                   มาร์คสะกิดเจ้านายให้รับช่อดอกไม้ ดูสิคนสวยของเขายืนนิ่งค้างเลย สงสารจัง โถ่ว !! แม่นางฟ้าของมาร์ค                   “ขอบ...ขอบคุณครับ”                   ฟรานเซสโก้ซึ่งได้สติ รีบยื่นมือออกไปรับช่อดอกไม้ทันที เมื่อมือของเขาแตะสัมผัสโดนมือเล็กๆ ของคนตรงหน้า เขารู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าสถิตย์ ไฟช็อต ถึงกับสะดุ้งรีบทำหน้ากลบเกลื่อน                   คุณมนัสเห็นท่านประธานยื่นมือไปรับช่อดอกไม้เสร็จก็ได้ทำการแนะนำตัว                   “สวัสดีครับ ตัวผมท่านประธานน่าจะรู้จักแล้ว ส่วนผู้หญิงคนนี้คือเลขาของท่าน คุณแพรววนิต ภักดิ์สุดา ครับ”                   คุณมนัสแนะนำคนอื่นๆ ต่อไป แต่ใจเขากับติดอยู่กับชื่อของหญิงสาวที่ช่างฟังยากมาก อะไร นิดๆ สักอย่าง เขามองเธอผ่านแว่นตากันแดด เธอสวยมากสวยจนเขารู้สึกโลกของเขามันหยุดหมุน เขาไม่เคยมีอาการแปลก ๆ แบบนี้มาก่อน ถึงแม้เขาจะเจอผู้หญิงมามากมายแต่ไม่มีใครที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกสั่นไหวได้แบบนี้                   “แพรววนิต ชื่อเพราะจังเลยครับ”                   ฟรานเซสโก้ได้ยินเสียงเพ้อของลูกน้องคนสนิทดังมาจากข้างหลัง น้ำเสียงติดออกจะเพ้อ ๆ เขาเลยหันหลังกลับไปก็เจอมันกำลังมองเลขาคนสวยสรุปว่า คนนี้ใช่ไหมคนที่มันเพ้ออยู่เมื่อครู่ถึงว่า มันถึงกับนิ่งไปเลยขนาดเขายังรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเริ่มเต้นผิดจังหวะ                   “อะ ... หึม ... นายมีปัญหาอะไรไหม มาร์ค”                   มาร์คที่กำลังทำหน้าฟิน จู่ๆ ก็สะดุ้งที่หันไปเจอใบหน้าของเจ้านายพอดี แทนที่จะเห็นหน้านางฟ้า                   “ปะ ... เปล่าครับ”                   คุณมนัสเองก็รู้สึกสงสัยเป็นอะไรกันทั้งท่านประธานและคุณมาร์คซึ่งเป็นลูกน้องของท่านประธาน หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จเขาจึงเดินนำท่านประธานไปยังห้องทำงานที่จัดเตรียมไว้                   แพรววนิตเห็นว่า ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงรีบเดินขึ้นไปยังห้องทำงานของท่านประธานเพื่อเตรียมกาแฟและของว่าง                   ฟรานเซสโก้กำลังเดินดูชั้นต่างๆ ของบริษัทนานครั้ง เขาถึงจะมาที่เมืองไทย คุณมนัสได้แนะนำแต่ละฝ่ายให้ท่านประธานได้รู้จักซึ่งดูแล้วท่านไม่น่าจะเป็นเหมือนที่ทุกคนได้กล่าวถึง กิตติศัพท์ความเนี้ยบ ความเป๊ะในทุกๆ เรื่อง ดูแล้วไม่น่าจะเลวร้ายขนาดนั้น                   จนมาถึงชั้นที่ทำงานของท่านประธาน ตอนนี้เลขาคุณแพรววนิตคงจะได้เตรียมของว่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขาเดินนำท่านประธานเข้าไปภายในห้องที่ถูกตกแต่งให้หรูหรา โปร่งโล่ง สบายตามองเห็นทิวทัศน์ของกรุงเทพ                   ฟรานเซสโก้เดินเข้ามาภายในห้องทำงาน ซึ่งตัวเขาคงจะไม่ได้เข้ามาบ่อยๆ ดูจากการตกแต่งแล้วถือว่า ใช้ได้มากที่สำคัญมันดูโล่งโปร่งดีมาก                   สักพักเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู พร้อมกับมีเสียงหวานๆ ของเลขาคนสวยดังเข้ามา แต่ท่าทางคนที่จะตื่นเต้นมากกว่าเขาก็คือลูกน้องที่ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ รู้สึกมันตื่นเต้นยิ่งกว่าตัวเขา ฟรานเซสโก้มองดูมาร์ค ดูมันรีบวิ่งไปรับถาดที่ใส่กาแฟและขนม                   “คุณมาร์ค ไม่ต้องช่วยก็ได้ แพรวยกได้ค่ะ”                   แพรววนิตรู้สึกเกรงใจ ลูกน้องของท่านประธานมากที่ตรงดิ่งมาช่วยเธอถือถาดกาแฟ ช่วงที่เธอหันหน้าไปพูดกับลูกน้องท่านประธาน เธอก็เลือบไปเห็นสายตาแปลกๆ ของท่าน ยามมองมาที่เธอ เหมือนไม่ชอบใจอะไรเธอสักอย่าง ใบหน้าคมเข้มตึงขึ้นมาทันที ฟรานเซสโก้ที่คิดอยู่ภายในใจ อย่าบอกนะว่ามาร์คมันจะชอบคุณแพรววนิตเลขาของเรา                   “มาร์ค ! นายไม่ต้องไปช่วยเลขาของฉันหรอก นายควรไปช่วยคุณมนัสเตรียมเอกสารข้อมูลต่าง ๆ เอามาให้ฉันดีกว่า”                   ฟรานเซสโก้รู้สึกหมั่นไส้ที่มันทำตัวไปตีสนิทเลขาของเขา ซึ่งเขารู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ ไม่พอใจอย่างรุนแรง มาร์คเห็นสายตาของเจ้านายส่งมาให้ก็ตกใจ ซึ่งปกติเจ้านายไม่ไล่เขาไปแบบนี้หรือว่า “เจ้านายจะ” มาร์คหันไปมองหน้ากับแพรววนิต แพรววนิตฉีกรอยยิ้มส่งมาให้กับเขา หลังจากที่เธอเดินเอาแก้วกาแฟไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเจ้านาย เขาเห็นสายตาของคุณฟรานที่มองเลขาคุณแพรววนิต แล้วถึงกับถอนหายใจ                   “เฮ้อ ... ชีวิต ไอ้มาร์ค เจอนกแต่เช้าเลย”                   ฟรานเซสโก้พอได้ยินเสียงบ่นของลูกน้องคนสนิท ก็รู้สึกงง มาร์คมันพูดอะไร นก ไหนนก นกอะไร ห้องนี้มันมีนกอยู่ด้วยเหรอ                   “มาร์ค นายเห็นนกด้วยเหรอ ห้องนี้มีนกเหรอครับคุณมนัส”                   คุณมนัสตกใจ “นก” นกอะไรลูกน้องท่านประธานเจอนกที่ไหน ห้องนี้จะมีนกได้ยังไง ห้องมันถูกปิดมิดชิดแบบนี้                   “เออ...นก ... นกอะไรครับคุณมาร์ค ชั้นนี้ไม่น่าจะมีนกบินเข้ามาได้”                   “เออ ... พอดีผมเห็นครับ นกตัวเบ้อเร้อเลย แต่ผมเห็นมันบินหนีไปแล้ว อย่าไปสนใจเลยครับ ไปเถอะครับคุณมนัสพาผมไปดูข้อมูลบริษัทเถอะ อย่าอยู่นาน เดี๋ยวผมจะเจอ นก อีกสักตัว”                   ฟรานเซสโก้ฟังสิ่งที่มาร์คพูด อะไรว๊ะ มันพูดจาดูงงๆ และดูมันทำหน้าเคืองเขาสุดๆ ดูมันสะบัดหน้าตามคุณมนัสออกไปทันที                   แพรววนิตเห็นท่าทางของคุณมาร์คที่แสดงออกมาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ท่าทางจะเป็นคนตลกไม่น่าจะอยู่กับคนที่ทำหน้าเป็นยักษ์อยู่ตรงนั้นได้                   ฟรานเซสโก้เห็นแพรววนิตยิ้ม นี่ก็อีกคนชอบแจกยิ้มให้กับคนอื่นเขาไปทั่ว ทีกับเขาไม่เห็นเธอจะส่งยิ้มมาให้เขาเลยหรือว่า เขาหล่อน้อยกว่ามาร์ค ไม่น่าจะใช่ เขาว่า ตัวเขาหล่อกว่ามันแน่นอนวัดได้จากผลสำรวจโพลต่างๆ ที่สื่อชอบลง                   “คุณ ! มันออกไปแล้วจะยิ้มอีกนานไหม”                   ฟรานเซสโก้จู่ ๆ ก็เอ่ยเสียงเข้มขึ้นมา แพรววนิตพอได้ยินก็รู้สึกตกใจ อะไร แล้วนี่จะมาดุเธอทำไม แพรววนิตจึงหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นทำหน้าบึ้งแทนทันที                   “คุณชื่ออะไรนะ”                   แพรววนิตสงสัยว่า ท่านประธานฟังชื่อเธอไม่ออกหรือไง แต่ก็อาจจะเป็นไปได้คุณมนัสคงจะแนะนำชื่อของเธอเร็วไปคนต่างชาติอาจจะฟังไม่ถนัด                   “ดิฉันชื่อ แพรววนิต ถ้ายากท่านประธานเรียก แพรว เฉยๆ ก็ได้ค่ะ”                   “แพรว วะ นิต อือ ... ชื่อแปลกมากนะครับ”                   “ไม่แปลกนะคะ ปกติค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวดิฉันขอตัวไปทำงานก่อน ถ้ามีอะไรท่านประธานก็กดเรียกได้นะคะ ดิฉันอยู่หน้าห้องท่านตลอดเวลาค่ะ”                   ฟรานเซสโก้นิ่ง ไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาเป็นข้ออ้างเพื่อจะได้คุยกับเธอจึงจำเป็นต้องปล่อยไปก่อน แต่ภายในใจเริ่มคิดว่า เขากำลังจะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดหรือเปล่า”