โรมรันผละหน้าจากแอ่งชีพจรตรงต้นคอ สอดประสานสายตาคมแรงกล้า ทอแสงจัดจ้าของแรงปรารถนาสบดวงตาเบิกโต หวาดหวั่น อ้อนวอน
เรือนกายเต็มตึงด้วยวัยสาวเด่นชัด เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มแนบไปกับเนื้อตัว โดยเฉพาะสองพุ่มปทุมที่ดันเด่นกระแทกใจ ปลุกอารมณ์ของโรมรันให้เต้นเร่า
“ปละ ปล่อยพุดค่ะ อย่าทำแบบนี้”
“ฉันอยากทำกับเธอที่นี่”
“พุดกลัวใครมาเห็นเข้า”
“ฉันไม่กลัว” เวลาทำงานแบบนี้ ไม่มีใครโผล่หน้ามาน้ำตกแน่ๆ โรมรันรู้ดี นอกจากไอ้คนนั้นมันจะหลบมาอู้งาน
“แต่...” พุดแก้วพยายามจะค้านคนหน้าไม่อาย พูดมาได้โต้งๆ หากที่เธอวอนขอ... ไม่ใช่เพื่อตัวเธอ แต่เพื่อเขา
คนอื่นจะคิดยังไงที่โรมรันมาวุ่นวายกับเด็กในอุปการะแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่พุดแก้วเริ่มเข้าใจการกระทำของชายหนุ่มเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นเธอแค่สิบแปด ถ้าหากเรื่องที่เธอทำคราวนั้นเลยเถิด... คนอื่นๆ จะคิดกันยังไง เวลานี้เธอยี่สิบสอง พุดแก้วยังอดคิดมากไม่ได้
หน้
