เอาเป็นว่าเรรันต์เข้าใจ เธอบอกตัวเองแบบนั้น เสียงชัดถ้อยชัดคำของคิมหันต์ซึ่งโพล่งออกมาไม่แคร์ใครจะได้ยินนั้น มันทำเธอตาสว่าง และงงตรงที่ว่า เป็นแฟนกันแต่จ้างเลิก
...จ้างเลิกทำไม....
ได้แต่อ้าปากค้าง นั่งมองคนตัวสูงยืนหันหลังคุยโทรศัพท์ ที่ใส่อารมณ์สุดติ่ง ไม่เกรงกลัวว่าข้างล่างหากมาได้ยินจะตกใจหรือไม่ เถียงคอเป็นเอ็นอยู่พักนึง ก่อนจะทิ้งประโยคนี้ไว้ให้ปลายสายเคืองเล่น แล้วกดวาง
“รับเงินไปแล้ว ก็ถือว่ามันจบแล้ว อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะแพรว”
ติ้ด!
ซึ่งนั่นทำเรรันต์สับสนไม่เบา สรุป..นี่เป็นแฟนกันมาก่อน รึว่าศัตรูคู่อาฆาต?
“ทำไมคะ..”
เป็นคำถามแรกที่เขาหันมาถาม ในขณะคนถูกถามนั่งมองตาค้าง เรรันต์ถึงกับงง อันที่จริงคนที่จะต้องถามคำถามนี้มันต้องเป็นเธอมากกว่า
“..เอ่อ.. จ้างเลิก?”
“อืม..”
ทว่า..ดูเหมือนคนตัวสูงไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ทำเลย ทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอเฉย แล้วถอนหายใจระงม ทั
