พันธะร้ายพ่ายรักเธอ

มีคนบอกว่าฟ้าหลังฝนสดใสเสมอแต่มันคงไม่ใช่กับพรรัมภาแน่นอน "แป้ง!!" เสียงโพล่งเรียกชื่อเธอจนพรรัมภาต้องสะดุ้งตกใจ และชื่อที่ถูกเปล่งออกมานั้นเป็นชื่อเล่นของเธอเอง แป้งร่ำ "ว่าไงคะแม่" "แกเตรียมตัวหรือยัง" ชลธินีเอ่ยถามลูกสาวเสียงแข็ง คำว่าเตรียมตัวของผู้เป็นแม่ก็คือ แป้งร่ำเธอต้องเข้าไปอยู่ในบ้านอัศวัตร ตระกูลที่ร่ำรวยด้วยอสังหาฯ "หนูเตรียมพร้อมแล้วค่ะ" เธอพูดเสียงเอื่อยก็ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะต้องไปดูแลผู้พิการ แถมแม่บอกว่าชายคนนั้นคือคนที่เธอต้องแต่งงานด้วย หากไม่ทำตามที่แม่บอกครอบครัวของเธอเองที่ต้องเดือดร้อน หากจะเท้าความกลับไปละก็ ครอบครัวศิวะโรจน์ ของเธอเคยมีเพียบพร้อมทุกอย่าง ทว่าผู้เป็นพ่อดันเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ส่วนแม่มีสามีใหม่ สามีใหม่ไม่ได้ช่วยทำงานแต่ยังล้างพรานทุกอย่างหนำซ้ำน้องชายเธอที่เกิดกับพ่อเลี้ยงดันป่วยออด ๆ แอด ๆ อีก สิ่งที่หญิงสาวเข้าใจมาโดยตลอดคือชีวิตที่อิสระมากกว่านี้ แค่คิดว่าเรียบจบมาแล้ว จะได้งานทำและได้ย้ายไปอยู่ข้างนอก แต่ไม่เลยมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้สักอย่าง พรุ่งนี้แล้วที่เธอจะต้องถูกส่งไปที่บ้านอัศวัตร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นั่นเป็นยังไง ไม่รู้ว่าทุกคนจะใจดีกับเธอหรือเปล่า ส่วนคนที่แม่บอกว่าเป็นคู่หมายหมั้นกันไว้สมัยพ่อเธอยังมีชีวิตเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเขา และก็ไม่เคยรับรู้มาก่อนกระทั่งพ่อเลี้ยงของเธอทำธุรกิจล้มเหลว แม่ต้องยอมบากหน้าไปหาฝั่งนั้นขอความช่วยเหลือ และได้รับรู้ว่าลูกชายคนเล็กของเขาประสบอุบัติเหตุ แม่ของเธอเลยยื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นคนดูแลในฐานะคู่หมั้นที่เคยลั่นวาจากันไว้ "พรุ่งนี้ฉันจะให้คนรถไปส่งแกที่นั่น ฉันคุยกับคุณเต็มไว้แล้ว คงไม่มีปัญหาอะไร" น้ำเสียงของมารดาที่เปล่งออกมาพูด ไม่ได้มีความห่วงใยแป้งร่ำเลยสักนิด ตั้งแต่ที่พ่อเลี้ยงเข้ามาในชีวิตและแม่มีลูกอีกคนดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นส่วนเกินไปแล้วกับครอบครัวนี้ ส่วนคุณเต็มที่แม่เธอกล่าวถึง เธอเป็นแม่ของฝ่ายชาย เป็นคุณผู้หญิงอัศวัตร ก็คงไม่มีใครไม่รู้จัก คุณ เติมเต็ม อัศวัตร เจ้าของอสังหาฯพื้นที่มากกว่าร้อยไร่ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลี้ยงลูกชายมาโดยลำพังนานกว่าสิบปี ตั้งแต่สามีประสบอุบัติเหตุทิ้งพินัยกรรมมหาศาลไว้ให้ "แม่ค่ะ คุณหญิงเต็มที่แม่พูดถึงเขาใจดีหรือเปล่า" "ดี!! หากไม่ดีก็คงไม่รับแกเข้าไปอยู่ในบ้านหรอก อีกอย่างข้อตกลงเลื่อนลอยพวกนั้นมันก็เหมือนแค่เล่นขายของ ทว่าลูกชายคนเล็กนอนเป็นผักแบบนั้น ก็คงไม่มีใครเอา ส่วนแกก็ทนหน่อยแล้วกันถือซะว่าทำเพื่อครอบครัว" ประโยคของแม่เหมือนเป็นการผูกมัดเธอก็ว่าได้ ตั้งแต่ที่เธอจำได้แม่ก็ชอบพูดแบบนี้ เหมือนเป็นการบังคับให้เธอสำนึกรักบุญคุณทั้ง ๆ ที่เธอก็ทำมันอยู่เป็นประจำ ขนาดจะใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเธอยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ ระหว่างที่นั่งคุยกับแม่ น้องชายของเธอก็เดินเข้ามาที่ห้องรับรองแขก เขาหย่อนก้นลงนั่งแต่สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรนัก "ออโต้ ยังไม่หายดีเลยลงมาทำไมละ" แป้งร่ำหันไปถามน้องชาย ส่วนผู้เป็นแม่ของเธอก็ยกมือมาลูบที่กลุ่มเส้นผมเด็กชายวัยสิบสามขวบ "หิวหรือยังลูก เดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านทำอาหารให้" "ไม่เอาครับ ยังไม่หิว พี่แป้งต้องไปอยู่บ้านคนอื่น หากที่นั่นเขาไม่ใจดีกับพี่แป้งละครับ พี่จะกลับมาหาผมหรือเปล่า" ด้วยความที่อายุห่างกัน แป้งร่ำเองก็ช่วยเลี้ยงดูออโต้มาตั้งแต่เด็กทำให้พี่น้องค่อนข้างที่จะรักกัน หากจะมีคนไม่รักก็คงมีแค่พ่อเลี้ยงเธอเท่านั้น แป้งร่ำเธอยังไม่ได้ตอบ ทำเพียงยิ้มให้น้องชาย ทว่าคนที่พูดขึ้นก็คือแม่ของเธอ "คุณเติมเต็มเธอใจดี พี่แป้งอยู่ได้สบายลูก" "แม่ครับ ทำไมพี่แป้งต้องไปอยู่บ้านคนอื่นด้วย" ด้วยความที่เป็นเด็กก็ไม่รู้ข้อตกลงของผู้ใหญ่ ทำให้ออโต้ต้องหันไปตั้งคำถามกับมารดาตัวเอง "ก็เพราะว่า พี่แป้งต้องไปดูแลผู้ป่วย พี่ชายคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่แป้งไงลูก" ชลธินีอธิบายยาว แต่ออโต้ก็ยังสงสัย เพราะที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่สาวมีคู่หมั้น และไม่เคยเห็นฝ่ายนั้นมาที่บ้านสักครั้ง กระทั่งสองสามเดือนที่ผ่านมา "เอาละแม่ว่าอย่ามัวคุยเรื่องนี้ดีกว่า ให้พี่สาวเราไปเตรียมตัวเก็บของที่จำเป็น พรุ่งนี้เช้าแม่จะให้คนรถเอารถไปส่งที่บ้าน อัศวัตร" หลังจากที่คุยกันแล้ว แป้งร่ำเธอก็เดินขึ้นมาที่ห้อง เธอไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ชีวิตจะเป็นอย่างไร หากผู้ชายคนนั้นไม่ดีขึ้น เธอก็ต้องกลายเป็นหม้ายทั้งที่ยังไม่แต่ง แถมเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาปกติหรือเปล่า เพราะเท่าที่เธอรู้คือเขานอนเป็นเจ้าชายนิทรามานานหลายเดือน แค่คิดก็ต้องถอนหายใจจากนั้นก็ยกสายไปหาเพื่อนรัก โทรศัพท์ "ฮัลโหล...." (ว่าไงแป้ง หายไปนานเลยนะ) เสียงของแก้วรุ่งถามขึ้นก็เธอกับแป้งร่ำไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย ตั้งแต่จบมาก็แยกย้ายกันไปทำงานของใครของมัน "ช่วงนี้ฉันยุ่งน่ะ ก็เลยไม่มีเวลาได้โทรหาแก" (ฉันเองก็ยุ่ง พึ่งจะได้งาน) "ดีแล้ว" แป้งร่ำตอบเสียงแผ่ว จนแก้วรุ้งที่อยู่ในสายรู้สึกแปลก ๆ ไป เธอก็เลยเอ่ยถามอีกครั้ง (เป็นอะไรหรือเปล่าทำไม ทำเสียงเหมือนไม่สบายละ) "เปล่าหรอก ปัญหาส่วนตัวมันเยอะฉันเลยรู้สึกเหนื่อย ๆ " (หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย) "ขอบใจแกมากนะ เดี๋ยวทุกอย่างลงตัวฉันจะเล่าให้ฟัง" (ได้สิ) หลังจากที่วางสายแป้งร่ำก็ถอนหายใจยาว เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มมันตรงไหนดี ชีวิตที่วุ่นวายของเธอมันทำให้เธอดูอ่อนล้าและอิดโรยมากในตอนนี้