ตอนที่2อยากเป็นเมียหมอ
1607 คำ
หลังจากที่ฉันได้คุยและสอบถามกับเพื่อนรักของตัวเองไปแล้ว ก็ได้รู้ว่าหมอที่ฉันเจอหน้าห้องเมื่อกี้นี้ชื่ออิษ และที่สำคัญคือเป็นหมอประจำตัวของคุณปู่รรันโดยตรง ทำให้ตอนนี้ฉันกำลังนั่งจ้องประตูอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อรอหมอเข้ามาตรวจคุณปู่รอบเย็นอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้สนใจวาเลนกับพี่แทนไทที่เข้ามาใหม่เลย
“มันเป็นอะไรของมัน”
“เป็นบ้าไง”
“โรคเก่ากำเริบหรอ”
เสียงของเพื่อนทั้งสองที่ถามกันทำให้ฉันล่ะสายตาจากประตูหันไปมองพวกมัน ซึ่งตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังจ้องมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“โรคอยากได้ผัว” ฉันตอบกลับแล้วทำลอยหน้าลอยตาใส่เพื่อนทั้งสองที่นินทาฉันระยะเผาขนอยู่ จะว่าไปมันไม่ได้นินทาหรอก มันกำลังจิกกัดฉันต่างหาก พวกนี้ชอบว่าฉันบ้า
คนบ้าอะไรจะน่ารักขนาดนี้
“อะแฮ่ม” เมื่อฉันพูดตรงเกินไป ก็ได้รับสายตาดุๆ จากคุณปู่ทันที
“คุณปู่ ปู่ต้องช่วยเจ้านะ” ฉันยิ้มแหย่ให้ปู่ที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ แล้วอ้อนท่านทันที
“หึ ช่วยยังไงล่ะลูก” คุณปู่ยกยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูแล้วถามเสียงนุ่ม
“หนูรักเค้า”
“รักเลยหรอ” คุุณปู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วยิ้มพร้อมกับส่ายหัวให้ฉัน
“ค่ะ รักตั้งแต่แรกเจอ” ฉันตอบแล้วทำหน้าเพ้อฝัน
งื้ออออออ
หน้าหมอลอยขึ้นมาเลย
“หึหึ”
“อย่าไปฟังมันค่ะปู่ อีเจ้า อย่าเพ้อ”
“กูไม่ได้เพ้อ” แล้วฉันก็ชะงัก หยุดยิ้มแล้วหันไปจ้องจิกใส่วาเลนที่พูดขึ้นทำลายบรรยากาศความรักของฉัน
พวกมันชอบขัดฉัน
ก๊อกๆๆ
แล้วยังไม่ทันที่ฉันหรือมันจะได้ด่ากันต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“อุ๊ยๆ ใครมา” ฉันลุกขึ้นแล้วพูดอย่างตื่นเต้น
“เจ้า นี่โรงบาล ไม่ใช่สวนสัตว์” นั่นทำให้รรันหันมาพูดกับฉันเสียงดุ
แต่เดี๋ยวนะ
นี่มันว่าฉันเป็นตัวอะไรในสวนสัตว์รึป่าว
“รรัน”
แอดดดด
ปากที่กำลังจะเปิดอ้าพร้อมกับจะรัวคำด่าใส่เพื่อนชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู พอหันไปมองฉันก็อ้าปากค้าง ขาอ่อนนั่งลงที่เก้าอี้ข้างคุณปู่ที่เดิมทันที
“ท่านเจ้าสัว” คุณหมอวัยกลางคนที่เดินนำมา และตามด้วยหมออิษ เทพบุตรของฉัน พร้อมกับพยาบาลอีก 2 คนเดินเข้ามา
“สวัสดีครับหมอ” คุณปู่ทักทายคุณหมอกลับยิ้มๆ
“สวัสดีค่ะ” ส่วนพวกฉันก็ยกมือไหว้ทันที
“ครับ เป็นยังไงบ้างครับรอบนี้” คุณหมอวัยกลางคนถามขึ้นยิ้มๆ
ส่วนฉันนั้นตอนนี้ไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น ได้แต่นั่งมองหน้าหมออิษที่กำลังจดอะไรบางอย่างในสมุดพกในมืออย่างตั้งใจเวลาที่คุณปู่ตอบคำถามเกี่ยวกับการทำคีโมรอบนี้
คนอะไรมีเสน่ห์เหลือเกิน
“อีเจ้า เกินไปล่ะ” วาเลนเดินมาหยุดอยู่ข้างฉันแล้วก้มลงมากระซิบเบาๆ
แต่ฉันไม่หันไปสนใจมันหรอก มีอาหารตามาให้มองขนาดนี้แล้ว หันไปหามันก็อารมณ์เสียพอดี
“อีเจ้า” พอเห็นฉันไม่สนใจมันก็เอาไหล่มาสะกิดฉันอย่างแรงจนฉันต้องหันไปมองหน้ามันตาขวาง นี่ถ้าฉันตกเก้าอี้ขึ้นมาจะทำยังไง ฉันขายหน้าต่อหน้าคุณหมออิษเลยนะ
ซึ่งวาเลนพอมันเห็นฉันมองอย่างเอาเรื่อง มันก็เดินไปหาแฟนมันที่นั่งอยู่โซฟาเงียบๆ
เชอะ
“งั้นผมจ่ายยาให้ทานปกตินะครับ รอบนี้ถ้าผลตรวจยังออกมาเหมือนเดิม รอบหน้าต้องเปลี่ยนยานะรรัน” ฉันเลิกสนใจมันแล้วหันไปสนใจบทสนทนาของเหล่าคุณหมอและคุณปู่
“ค่ะคุณอา แต่ว่าปู่ชอบบ่นว่าเปลี่ยนยาแต่ล่ะครั้งจะเพลียมาก” รรันตอบแล้วทำหน้ากังวล ฉันจึงหันไปมองหน้าปู่ ฉันเห็นด้วยนะ เพราะหลังจากรอบก่อนที่ฉันมาเฝ้าตอนปู่ให้คีโม ปู่บ่นว่าเพลียมาก แล้วมารอบนี้ฉันก็รู้สึกว่าสีหน้าท่านจะล้ากว่าเดิมไปอีก นั่นทำให้พวกฉันกังวลมาก และ รรันก็เครียดมาก
“ก็ผลข้างเคียงแหละลูก” ปู่ยิ้มให้รรันแล้วพูดเหมือนปลอบหลานสาวตัวเอง
“งั้นเดี๋ยวอาให้หมออิษดูยาตัวใหม่ให้”
“ไม่เป็นไรหรอก ยาอะไรก็ได้ถ้ามันดี ไม่ต้องมาใส่ใจอาการเล็กๆ น้อยๆ ที่เป็นผลข้างเคียงหรอก” ปู่หันไปส่ายหน้าให้หมอ
“ไม่ได้นะคะปู่ ถ้ามันมียาที่ทำให้ดูไม่เจ็บไปกว่าเดิมก็น่าจะดีนะคะ วาว่าตั้งแต่ปู่เปลี่ยนยามารอบนี้ดูจะเหนื่อยกว่าครั้งก่อนๆ อีก” วาเลนพูดขึ้นแล้วเดินทำหน้าเครียดมายืนข้างฉันเหมือนเดิม ซึ่งฉันก็พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับเพื่อนตัวเอง
“ก็ตามสภาพร่างกายแหละลูก ร่างกายมันไม่ไหว มันก็เหนื่อยเป็นธรรมดา”
“ปู่คะ” พอปู่พูดอย่างนั้น รรันก็ขัดขึ้นแล้วน้ำตามันคลอขึ้นมาทันที
“พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะ เจ้าจะงอนปู่แล้วนะ” ฉันเห็นเพื่อนจะร้องไห้ก็หันไปทำหน้างอนใส่ปู่ทันที
ฉันรู้ว่าปู่สำคัญกับรรันมาก ทำให้เพื่อนทุกคนก็รักปู่มากเช่นกัน ฉันไม่อยากให้ปู่พูดบั่นทอนกำลังใจตัวเองเลย ท่านต้องอยู่กับเพื่อนฉันไปนานๆ สิ
“หึ ไอ้หลานพวกนี้ชอบบ่นชอบงอนคนแก่” คุณปู่ขำออกมาแล้วหันไปพูดกับคุณหมอ
“หลานเขาเป็นห่วงนะครับ”
“ผมรู้”
“ฝากหมออิษหายาที่ผลข้างเคียงน้อยให้ด้วยนะคะ” รรันพูดขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองหน้าหมออิษที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ ทันที
“ได้ครับ” หมอตอบรับแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย
“อุ๊ย” นั่นทำให้ฉันร้องขึ้นทันที
งื้ออออออ
อีเจ้าจะตายเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของหมอ
ฉันบิดตัวอย่างเขินอายขณะที่กำลังมองหน้าหมอที่ยิ้มอยู่
ถึงจะไม่ได้ยิ้มให้ฉันก็เถอะ
“อีเจ้า” พอได้ยินเสียงเพื่อนฉันก็สะดุ้งทันทีแล้วก็ต้องเขินกับสายตาของทุกคนที่มองมาในตอนนี้
“หึ ฝากด้วยนะหมอ” คุณปู่หัวเราะให้กับท่าทางของฉันแล้วพูดกับหมออิษ
“ครับท่านเจ้าสัว เดี๋ยวผมจะจัดการให้”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”
“สวัสดีค่ะ” ฉันได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วยกมือไหว้หมอตามเพื่อน
แต่ ดะ เดี๋ยวสิ ไปเร็วจัง ยังมองหมอไม่พอใจเลยนะ
กลับมาก๊อนนนนนนนนน
หื้ยยยย
“อยากเป็นเมียหมอ เอ๊ย คนไข้ของหมอจัง” ฉันได้แต่มองตามหลังหมอไปตาละห้อยแล้วยกมือขึ้นมาแนบแก้มไว้อย่างเพ้อๆ
อยากให้หมอมาดูแลอย่างนี้ทุกวันจัง
“ท่าจะบ้า” เสียงของวาเลนว่าขึ้นอย่างเอือมๆ
“พวกมึง” แล้วทุกคนก็สะดุ้งอย่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่คุณปู่ที่นั่งอยู่ เมื่อฉันจู่ๆ ก็พูดขึ้นเสียงดัง
“อะไร”
“ทำยังไงกูถึงจะได้คุยกับหมอว่ะ” ฉันยิ้มแหย่ให้ปู่แล้วหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสองที่มองมาที่ฉันอยู่
“นี่ชอบจริงจัง” วาเลนหรี่ตามองมาที่ฉันแล้วถามหยั่งเชิง
“เออดิ” ฉันพยักหน้ารับรัวๆ แล้วทำหน้าจริงจังไปให้พวกมัน นั่นทำให้พวกมันหันไปมองหน้ากันทันที
“อีรัน” ฉันจึงหันไปเรียกรรันที่เจอหมอบ่อยสุด มันนี่แหละที่ช่วยฉันได้
“อะไร”
“หมอเค้าจะเข้ามาตรวจอีกป่ะ” ถ้ามาอีกฉันจะได้รอ ฮิฮิ
“วันนี้ไม่มาแล้ว มาอีกทีก็ตอนเช้านู้น” รรันส่ายหน้าแล้วเดินไปรินน้ำให้ปู่
ฉันทำท่าคิด มาพรุ่งนี้เช้าหรอ ถ้ารอก็ต้องรอถึงเช้าเลยสินะ
“งั้นกูกลับไปเก็บของก่อน” แล้วฉันก็เบิกตากว้างเมื่อคิดอะไรดีๆ ออกแล้วพูดขึ้นทันที
จากนั้นฉันก็หันไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่โต๊ะใกล้ๆ มาถือไว้แล้วเดินออกไปอย่างลั๊ลลา
“เห้ยๆ เดี๋ยว” วาเลนรีบดึงฉันที่กำลังจะเดินไปไว้แล้วถามขึ้น
“อะไร ปล่อย” ฉันหันไปมองหน้ามันพร้อมกับพูดเสียงหงุดหงิด
“มึงจะไปไหน” รรันถามขึ้น
“ไปเก็บของที่คอนโดแล้วมานอนนี่ไง” ฉันพูดขึ้นบอกถึงความคิดดีๆ ของตัวเองที่พึ่งคิดออกตะกี้นี้เลย
ในเมื่อรอถึงเช้าไม่ได้ ก็มานอนนี่เลย ตื่นเช้ามาค่อยเจอหมอแล้วค่อยไปเรียนก็ยังได้
กำลังใจก่อนไปเรียนของจันทร์เจ้า
“อีบ้า” วาเลนแวดขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบฉัน
“ไม่บ้า ปล่อย เดี๋ยวกูมา เดี๋ยวหนูมานะคะปู่ วันนี้หนูจะมานอนเฝ้าปู่กับรรันเอง” ส่วนฉันก็ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของเพื่อนเองหรอกค่ะ ชินแล้ว จึงหันไปยิ้มหวานให้ปู่แล้วไหว้ย่ออย่างนางสาวไทย
“หึหึ ได้ลูก” คุณปู่หัวเราะแล้วพยักหน้ารับ
จากนั้นฉันก็เดินโบกมือให้ทุกคนแล้วเดินไปจนถึงประตูแล้วเปิดประตูออกไปอย่างอารมณ์ดี
-------
เม้นติชม กดไลค์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
