พี่หมอของจันทร์เจ้า

15.42 น. “จะไปไหนต่อรึป่าว” วาเลนถามขึ้นขณะที่เราสองคนเดินลงบันไดตึกคณะหลังจากที่เรียนภาคบ่ายกันเสร็จแล้ว “ว่าจะไปหารรัน แกไปด้วยมั้ย” ฉันหันไปตอบเพื่อนแล้วเอ่ยชวนมันไปหารรัน ที่วันนี้ไม่ได้มาเรียนเพราะต้องไปเฝ้าคุณปู่ที่โรงพยาบาล “ว่าจะชวนพี่แทนไปเยี่ยมคุณปู่ด้วยตอนเย็น” วาเลนตอบฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด “งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ” “ฝากบอกรรันด้วยนะ” มันเงยหน้าขึ้นมาหาฉันแล้วฝากบอกถึงเพื่อนอีกคนที่ฉันกำลังจะไปหา “ได้ บาย” ฉันยิ้มให้มันแล้วโบกมือให้ขณะที่เดินลงมาถึงชั้นหนึ่งแล้ว ซึ่งวาเลนจะแยกไปหาแฟนที่ห้องกิจการนักศึกษา ส่วนฉันก็ไปโรงพยาบาล “ขับรถดีๆ ล่ะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินไปทางลานจอดรถ สวัสดี หลายคนคงรู้จักฉันแล้วสินะ ฉันชื่อจันทร์เจ้า พงศ์พิพัฒน์ ชื่อเล่นกับชื่อจริงเหมือนกันเลย คนสนิทจะเรียกเจ้า แต่ถ้าเพื่อนเรียกก็อีเจ้า ฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน ที่มีพี่ชายคนโต ชื่อว่า เจต คนรองชื่อว่า จิน เป็นผู้ชายทั้งคู่ และอายุห่างจากฉันเยอะมาก พี่เจตแต่งงานแล้ว ห่างจากฉัน 12 ปี ส่วนพี่จินก็เพลย์บอย ไม่มีเป็นตัวเป็นตนทั้งๆ ที่อายุ 30 กว่าแล้ว คนนี้ห่างจากฉัน 9 ปี จะว่าฉันเป็นลูกหลงก็ได้ เพราะแม่มีฉันในช่วงที่กำลังจะเลิกกับพ่อพอดีเลย แต่ฉันก็เป็นแก้วตาดวงใจของบ้านเลยนะ ครอบครัวฉันไม่ได้พร้อมหน้าพร้อมตาหรอก พ่อกับแม่ฉันแยกทางกันตั้งแต่ฉันยังเล็ก พี่เจตอยู่กับพ่อ พี่จินอยู่กับแม่ ส่วนฉันคือคนกลาง ที่เทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านสองหลัง พ่อฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับผลไม้ส่งออก ส่วนแม่ทำร้านเบเกอร์รี่เล็กๆ แถวบ้าน เพื่อนของฉันทุกคนก็คงรู้จักแล้ว และก็คงรู้เรื่องฉันกับเพื่อนมาพอสมควร ส่วนนิสัยฉันเป็นยังไง เอาเป็นว่าเราค่อยๆ มารู้จักกันแบบเจาะลึก ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกันนะ เมื่อขับรถมาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่คุณปู่ของรรันรักษาตัวอยู่ ฉันก็ขับรถไปจอดที่ลานจอดรถหน้าตึกแล้วเดินเข้าไปยังตึก VIP ของโรงพยาบาลนี้ ซึ่งก็สมกับความเป็นโรงพยาบาลชั้นนำแหละ ความหรูหรานี่ไม่ต้องพูดถึง นึกว่าโรงแรมห้าดาว แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณปู่อยู่ห้องไหน รู้แค่ว่าอยู่ชั้น 5 จากที่ถามรรันไปเมื่อวาน ที่จริงเพื่อนก็บอกเลขห้องมาแหละ แต่ฉันไม่จำ พอลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้น V5 แล้วประตูก็เปิดออก ฉันเดินออกมาพร้อมกับต่อสายหาเพื่อนรักไปด้วย สายโทรออก : รรันหน้านิ่ง ตู๊ด ตู๊ด “ฮัลโหล คุณปู่อยู่ห้องไหน ฉันอยู่ชั้น V5 แล้ว” พอปลายกดรับแล้วฉันก็ถามเพื่อนไปทันที ‘ห้อง V509’ เสียงรรันตอบกลับมานิ่งๆ ตามนิสัยของเพื่อนที่ฉันสุดแสนจะชินแล้ว จากนั้นมันก็กดวางสายไปเลย ดีจ๊ะเพื่อนรัก “อยู่ตรงไหนอ่าาาา” ว่าแต่นะ ห้อง V509 ที่ว่านั้นมันอยู่ตรงไหนนะ ฉันเดินหาแล้วอ่านป้ายหาห้องไปเรื่อยๆ แต่ก็ใช่ว่าจะเจอ คือประตูห้องมันไม่ต่อเรียงกันอ่ะ มันสลับกันยังไงก็ไม่รู้ งงไปหมด แล้วแต่ล่ะห้องก็คือสมกับเป็นวีไอพีค่ะ คนป่วยเดินไปหากันพรุ่งนี้จะถึงมั้ยก็ไม่รู้ พรึบ “อ๊ะ” แล้วในขณะที่ฉันกำลังดูเลขห้องฝั่งตรงข้ามอยู่นั้น ประตูห้องที่ฉันกำลังเดินก็เปิดออกแล้วโดนแขนฉันเล็กน้อย ฉันยกแขนตัวเองขึ้นมาดูแล้วเงยหน้าคนที่เปิดประตูออกมาทันที แต่ว่า จากที่จะด่าในตอนแรก ตอนนี้ฉันได้แต่อึ้งค่ะ หล่อ หล่อมาก หล่อแบบหยาบชิบหาย “เป็นอะไรมั้ยครับ” เขาพูดอะไรมามันไม่เข้าหัวฉันซักนิด นอกจากความหล่อที่พุ่งเข้ามาตำใจฉันจังๆ “คุณ คุณ” แล้วเขาก็เรียกฉันเสียงดังจนฉันสะดุ้ง “คะ คะ” “เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามขึ้นเมื่อฉันได้สติแล้วเขาก็มองฉันอย่างสำรวจ ฉันก็เขินจนตัวบิดเลยสิคะ ผู้ชายมายืนจ้องแบบนี้ “เอ่อ มะ ไม่เป็นค่ะ” ฉันตอบไปแล้วยิ้มแหย่ให้เขา “ครับ งั้นผมขอตัว” เขาพยักหน้ารับแล้วก็เดินจากไปทันที “ดะ เดี๋ยว” ไปซะล่ะ ไปเร็วมาก ทิ้งให้ฉันได้แต่มองตามหลังเขาไปตาละห้อย ว่าจะถามชื่อสักหน่อย ว่าแต่ นั่นชุดกาวน์นี่ เป็นหมอหรอกหรอ เสียดายจัง ยังไม่แนะนำตัวเลย แต่ไม่เป็นไร ไปสืบเอาก็ได้ เป็นหมอที่นี่แน่ๆ หาตัวไม่ยากหรอก “ว่าแต่ V509 เอ๊ะ” แล้วฉันก็มองดูหมอเดินจากไปจนลับสายตา จากนั้นก็หันมาหาห้องคุณปู่ต่อ แต่ในขณะที่ฉันหันไปมองห้องที่หมอเปิดประตูออกมา แม่เจ้า V509 ไม่รอช้าค่ะ ฉันรีบเคาะห้องไปสองทีติดแล้วเสียมารยาทเปิดประตูพรวดเข้าไปทันที แอดดดดด “แก แก” ฉันวิ่งพุ่งไปหารรันที่นั่งอยู่ข้างเตียงแล้วเรียกมันตื่นๆ “อะไรอีเจ้า เป็นอะไร” ซึ่งรรันก็หันมามองฉันอย่างตกใจแล้วถามฉันพร้อมกับมองฉันอย่างสำรวจ “คุณปู่สวัสดีค่ะ” ฉันหันไปสวัสดีคุณปู่ที่นอนมองมาที่ฉันอย่างสงสัยเหมือนหลานสาวท่าน “จ๊ะลูก” “เดี๋ยวหนูมาคุยด้วยนะคะ แต่ขอตัวหลานสาวคุณปู่สักครู่” พอคุณปู่รับไหว้แล้วฉันก็รีบพูดขึ้นแล้วดึงแขนรรันให้เดินตามมาทันที “ดะ เดี๋ยว” “อะไรของมึงเนี่ย” ฉันพาเพื่อนเดินมาอีกห้องที่เป็นห้องพักของญาติ จากนั้นก็หันไปมองหน้าเพื่อนที่ทำหน้าหงุดหงิดอยู่ แต่ฉันไม่สนหรอก ถึงมันจะโหด แต่มันไม่กล้าฆ่าฉันทิ้งแน่นอน “รันเพื่อนรักของเจ้า” ฉันพูดขึ้นเสียงหวานแล้วมองหน้าเพื่อนอย่างอ้อนๆ “ขอสาระ อย่ามาพล่าม” รรันทำหน้าเอือมใส่ฉันแล้วถามขึ้น เหอะ คนอุตส่าห์พูดดีด้วย มาว่าฉันพล่าม ชิ “มึงนี่” ฉันมองหน้ามันอย่างขัดใจ “ไม่พูด กูไป” รรันกลอกตามองบนแล้วทำท่าจะเดินหนีฉัน “ดะ เดี๋ยวสิ” แต่สุดท้ายฉันก็ต้องง้อมันค่ะ เพราะอยากรู้เรื่องหมอ โอเค เข้าเรื่อง “คืองี้นะมึง คือตะกี้หมอที่พึ่งออกจากห้องคุณปู่ไปอ่ะ” ฉันยกมือขึ้นมาแล้วชี้นิ้วเข้าหากันพร้อมกับบิดตัวอย่างเขินๆ งื้อออออออ “หมอ? อ๋อ หมออิษ ทำไม” รรันทำหน้าคิดเล็กน้อยแล้วก็ร้องอ๋อขึ้นมา “ชื่อหมออิษหรอ” ฉันทำตาโตแล้วเข้าไปประชิดตัวเพื่อนทันที “เออ ที่พึ่งออกไปตะกี้น่ะ ชื่อหมออิษณา เป็นนักศึกษาแพทย์ปี 5 มั้ง พึ่งมาฝึกประจำที่ชั้น VIP” รรันปัดแขนฉันออกแล้วพูดขึ้นต่อ ฉันไม่แปลกใจหรอกที่รรันมันรู้จักหมอดีขนาดนั้น เพราะหมอคือคนที่ดูแลคุณปู่ การสืบประวัตินิดหน่อยเพื่อหาข้อมูลมันเป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว “หล่อ เก่ง สเปคอีเจ้า” ฉันยกมือขึ้นแนบแก้มแล้วเอ่ยชมหมอคนหล่อที่กระชากใจฉันไปตั้งแต่แรกเห็น “เดี๋ยวอีเจ้า นี่มึง...” “กูเจอพ่อของลูกกูแล้วเพื่อน” ฉันหันขวับไปมองหน้าเพื่อนแล้วพูดขึ้นเสียงดัง เอาล่ะ อีเจ้าจะมีผัวเป็นหมอที่ชื่ออิษ ------- เปิดมาแบบจันทร์เจ้าคนคลั่งรักนะคะ เรื่องนี้ได้ทุกอารมณ์จริงค่ะ ตอนแรกว่าจะไปเรื่องข้าวหอม แต่ว่าขอแวะมาเรื่องนี้ก่อนก็แล้วกัน เม้นติชม กดไลค์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ