16
756 คำ
ผมนั่งจ้องใบหน้าสวยตลอด ผมเอามือชันคางตัวเอง หันใบหน้าไปมองเธอ ต่อให้มีเรือนผมมาบดบัง ก็ไม่ได้ทำลายความสวยเธอให้น้อยลงได้เลย ต่อให้บุคคลที่นั่งอยู่ตรงข้ามจะเป็นไอ้อิฐก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมัน ต่อให้มันจะคอยกัดผมตลอดการต่อบท
“ตอง หยุดจ้องฟ้าได้แล้วนะ” เธอคงอึดอัด เลยหันใบหน้ามาคุยกับผม ยิ่งเธอหันมามอง ผมยิ่งยิ้มหน้าบานเข้าไปใหญ่
“ผมหยุดมองคุณไม่ได้หรอก”
“ทุกคนมองอยู่นะคะ”
“ผมไม่สน” ผมยังคงจ้องใบหน้าสวยอยู่แบบนั้น จนพี่ทีมงานให้เราสองคนลองต่อบท ฟ้าดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เธอดูกังวล ตั้งแต่นั่งอ่านบทแล้ว ด้วยความที่บทของเราทั้งคู่มันเลิฟซีนเยอะซะด้วยสิ สวรรค์ของไอ้ตองแล้ว
“หนังเรื่องนี้เอามาจากนิยายนะคะ อาจมีการเปลี่ยนแปลงบทตามความเหมาะสม ไม่เหมือนในนิยายสะทีเดียว มีเปลี่ยนบทพูดของตัวละคร ให้ดูมีอรรถรสเพิ่มขึ้น” พี่ฝนคนที่ติดต่องานผมมา ทำการแนะนำ และมันก็ถึงช่วงที่เราทั้งคู่ จะต้องยกบทบาทใดบทบาทหนึ่ง มาลองต่อบทกัน
“คุณเป็นสะ...มี” เธอดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัดเลยละครับ พ่อจะพูดคำว่าสามีเธอก็เกร็งไปเสียหมด ทุกคนเลยให้ฟ้าพูดใหม่ เธอคงเกร็งที่ทุกสายตากำลังจ้องมองมาทางเรา ผมเลยจับมือเธอ เพื่อให้เธอใจเย็นลง
“น้องฟ้าเอาใหม่นะคะ” พี่ฝนบอกให้เราต่อบทกันใหม่
“คุณไม่ต้องเกร็ง ใจเย็นๆ คุณก็คิดสะว่า กำลังนั่งดูละครที่คุณชอบมากที่สุด แล้วคุณอยากจะพูดกับพระเอกคนนั้น ว่าคุณรู้สึกยังไง” ผมพยายามปลอบเธอ เพื่อให้เธอคลายความกังวลลง เธอก้มมองบทที่อยู่ในมืออีกรอบ
“คุณเป็นสามีของพลอยนะ” เธอพูดได้แล้วครับ แต่เธอยังเล่นแข็งอยู่มาก ในเรื่องฟ้ารับบทเป็นพลอย ส่วนผมรับบทเป็นซัน
“น้องฟ้าค่ะ ยังแข็งไป ใส่อารมณ์อีกนิดหนึ่ง” พี่ฝนยังคงแนะนำเราต่อ ไอ้อิฐที่มันนั่งอยู่ตรงข้ามเรา มันก็เลยพูดขึ้น
“ขอฉากนี้ได้ไหมครับ ถ้าเล่นกันสามคน ฟ้าน่าจะไม่เกร็ง เท่ากับเล่นกับไอ้ตองสองคน” ไอ้อิฐพูดก่อนจะหันใบหน้ามาหาผม ด้วยความกวนๆ มันยักคิ้วกระตุกยิ้มมุมปาก มันเหมือนกำลังจะบอกว่า กูสามารถทำให้ฟ้าหายกังวลได้ เอาสิ ถ้ามันมั่นใจขนาดนั้น ก็มาดวนกันสักตั้ง ไอ้อิฐจ้องหน้าผม ก่อนมันจะพูดข้อความที่อยู่ในบท
“มึงแน่ใจหรอ ว่ามึงคือตัวจริง” สายตาและท่าทางของมัน แสดงได้อย่างชัดเจน ว่ามันเลว!
“ถ้ากูไม่แน่ใจ กูจะมายืนอยู่ตรงนี้มั้ยละ” สายตาผมก็จ้องมันกลับ ทุกคนกำลังดูบทละครที่พวกเรากำลังเล่น สายตาทุกคนจ้องมาทางเรา และดูเหมือนว่ากำลังอินกับบทบาทที่พวกผมซ้อมกันด้วยแหละ
“เหอะ!” มันขำเยาะเย้ยผมทันที ก่อนจะพูดบทต่อ
“ปัญญาอ่อน! มึงอย่าลืมสิ ว่าพลอยแต่งงานกับมึงเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะดวงบ้าๆนั้น พลอยก็คงจะมีความสุขกับกูที่เมืองนอกไปแหละ” สายตาที่ดูชั่วร้ายของมัน ผมรู้ว่ามันคือบท แต่ผมรู้สึกว่า ผมกำลังแข่งขันกับมันในชีวิตจริง ใครจะไปยอมยกเมียให้ตัวร้ายกันละวะ
“มึงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ว่าพลอยชอบกู พลอยจะรีบบินมาจากอังกฤษทำไม และจำไว้อย่างนะ กูกับพลอย คือผัวเมียกัน คนนอกอย่างมึงไม่เกี่ยว” ผมจับคอเสื้อมันมาดึงตามบท แต่ใครจะไปรู้ละ ว่าผมกับไอ้อิฐกำลังต่อกลอนกันในชีวิตจริงนั้นแหละ
“แล้วไงวะ เดี๋ยวนี้มันเอาคำว่าผัวเมียมาอ้างไม่ได้หรอกโว้ย ถ้ากูจะแย่ง อะไรก็ขวางกูไม่ได้” มันสะบัดมือผมออกจากคอเสื้อมัน ก่อนจะยิ้มอย่างไม่ไม่กลัวอะไร นี้มันตั้งใจจะแย่งจริงๆ หรอวะ
- ผู้เขียน
