Return Back ในที่สุดเราก็เจอกันอีก

กรุ้งกริ่ง กรุ้งกริ่ง เสียงกระดิ่งจากการเปิดประตูเข้ามาของชายหนุ่ม ร่างกายสูงโปร่ง เขาเดินเข้ามาด้วยความสง่า เหมือนกับเจ้าชายในเทพนิยาย ที่กำลังเดินโชว์ตัวทามกลางผู้คนนับไม่ถ้วน เขาสวมเสื้อยืดสีขาว และ สวมเจ็ตเก็ตสีดำ กางเกงยีนขายาว เขาเอาผ้าพันคอพันขึ้นมาเพื่ออำพลาง สวมแว่นกันแดด ก่อนจะเดินตรงไปยังเก้าอี้เพื่อรอใครบางคน ใบหน้าสีขาวสะอาด กับการใส่แว่นตากันแดด เขาช่างดูดี จนผู้คนไม่สามารถที่จะละลายตาไปจากเขาได้ ทั้งช่วงท่าการนั่ง หรือแม้แต่การหยิบจับแก้วกาแฟ มันช่างงดงามไปเสียหมด เรียวนิ้วที่ดูเรียวยาว ผสมกับเครื่องประดับ ที่เขาสวมใส่ มันเป็นตัวบงชี้ได้อย่างดี ว่าเขานะ...เพอร์เฟค กรี๊ด~ ตอง!! “ชิบหายแล้ว” เขากำลังวิ่งหนีกับกลุ่มแฟนคลับ นับไม่ถ้วน ที่กำลังวิ่งตามเขาออกมาจากร้าน “อุสาพลางตัว ยังจะจำกันได้อีกโว้ย” เขาวิ่งผ่าฝูงชน พยามใช้ความเร็วของช่วงขาตัวเอง เพื่อที่จะหาที่หลบซ่อนตัวของตัวเอง ในระหว่างที่วิ่งเขาก็ตัดสินใจที่จะโทรหาพี่ ซุ้ย ผู้จัดการส่วนตัวของเขา “พี่ซุ้ย!! ช่วยผมที” เขากดโทรศัพท์ ก่อนจะวิ่งเอาร่างกายตัวเองมาหลบที่มุมตึก เสียงกรี๊ดกร๊าดจากแฟนคลับของเขา ยังคงดังไม่หยุด และยังคงไล่ตามเขามาติดๆ กรี๊ด~ “ฟู่~” เขาถอดหายใจทันที ที่เหล่าแฟนคลับของเขา วิ่งเลยผ่านจุดที่เขาซ่อนตัว หวังว่าหลังจากนี่ พี่ซุ้ยผู้จัดการส่วนตัวของเขาคงจะจัดการให้ “หยุด!! ค่ะ” ชายร่างกายสูงใหญ่ ผิวสี ใส่หมวกปีกกว้างสีดำ ใบหน้าถูกตบแต่งด้วยเครื่องสำอาง ทั้งมาสครา บลัชออนสีชมพูหวาน และฉาบปากด้วยลิปสติกสีแดงสด เธอเดินมาขว้างต่อหน้าของเหล่าแฟนคลับผู้หญิงที่วิ่งตามตองมา “พี่นั้นแหละค่ะ อย่าขว้างพวกเรา” หญิงคนนึ่งพูดขึ้น “นี่! พวกเธอช่างวิ่งกันไร้จุดหมายสิ้นดี พี่เป็นผู้จัดการของตองค่ะ ไอ้ที่วิ่งมาที่ทราบหรอค่ะ ว่าตองวิ่งไปทางไหน” “ก็เราเห็นเขาวิ่งตรงมาทางนี่” “พี่ยืนรอตองตรงนี่สักพักแล้วละค่ะ ถ้าเขาวิ่งมาจริง พี่ต้องเห็น แล้วพวกน้องเดินถอยหลังกลับไปที่เดิมได้เลยค่ะ ถ้าเจอตองบอกว่าพี่รออยู่” แต่กลุ่มแฟนคลับกับมองไปยังข้างหน้า และ แอบมองเข้าไปในรถที่ติดฟิล์มสีดำสนิทไว้ พวกเขายังไม่ยอมที่จะถอยกลับแต่อย่างใด ส่วนตองนั้น “พี่ซุ้ย! เมื่อไรจะจัดการได้สักที ผมหลบอยู่ตรงนี่นานแล้วนะ” เขายังคงหลบอยู่ที่ซอกตึก เขาโผล่ใบหน้ามาเล็กน้อย เพื่อที่จะมองไปยังพี่ซุ้ย เพราะถ้าเหล่าแฟนคลับกลับไป เขาก็สามารถที่จะก้าวเท้าตัวเอง ขึ้นรถได้อย่างปกติ “ทำไมวันดูตัวของตัวเองจะต้องวุ่นวายขนาดนี่ว่ะ” ความจริงวันนี่คือวันดูตัวของเขา เขานัดกับ ผู้หญิงที่ร้านอาหารที่เขาได้ไปสร้างความวุ่นวายเมื่อสักครู่ ก่อนจะรีบวิ่งหลบเอาร่างกายตัวเองออกมา และแน่นอนว่าการดูตัวของเขาในวันนี่มันช่างไม่ประสบความสำเร็จเอาเสียเลย เพราะเขาก็ยังไม่ทันที่จะได้เจอผู้หญิงที่จะมาดูตัวกับเขาแต่อย่างใด การเป็นคนดังของเขามันช่างวุ่นวายขึ้นทุกวัน เพราะเวลาส่วนตัวของเขาก็แถมจะไม่มีเลยเหมือนกัน “พี่อย่ามาโกหกค่ะ พี่เป็นผู้จัดการ พี่ก็ต้องไม่ให้เราเจอตองอยู่แล้ว” กลุ่มแฟนคลับยังคงเถียงกันคอเป็นเอ็น “คุณน้องค่ะ ตองไม่ได้วิ่งมาจริงๆ พี่จะเปิดรถให้ดูค่ะ”