ตอนที่2.หนี้ที่ไม่ได้ก่อ
1461 คำ
"อ่านซะ"
กวินตารับเอกสาร จากคนหน้าโหดที่โยนมาให้ กระดาษสีขาวเอสี่ เขียนด้วยภาษาไทย ตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรด้วยใจที่สั่นเทา มือน้อยสั่นแทบหมดแรง เมื่อเอ่ยถึงลูกหนี้อย่างนายวิษณุคู่หมั้นของเธอ และมิสเตอร์เควินสถานะเจ้าหนี้ หนังสือสัญญายังระบุ มูลเหตุแห่งหนี้โดยละเอียด
สรุปสุดท้ายวิษณุเป็นหนี้คาสิโนแห่งนี้ รวมทั้งสิ้นสิบล้านบาท ตรงตามที่เขาบอกทุกอย่าง กวินตาอยากจะฉีกสัญญาให้แหลกคามือ แต่ต้องสะดุดที่ย่อหน้าสุดท้าย แนวทางของการชดใช้หนี้ก้อนโตว่า
ข้าพเจ้านายวิษณุ ยินดีส่งมอบนางสาวกวินตา ให้กับมิสเตอร์เควินเพื่อแลกเปลี่ยนมูลหนี้ทั้งหมด ในสัญญาลงนามของวิษณุและมิสเตอร์เควิน ลงนามพร้อมกันทั้งสองฝ่าย
กวินตาเงยหน้าจากเอกสารโยนทิ้งไม่แยแส สองมือกุมใบหน้าร้องไห้ตัวโยน ทั้งผิดหวังทั้งเจ็บใจอย่างที่สุด หัวใจเจ็บปวดแสนสาหัส เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าคู่หมั้น
"ฮึก...ฮึก...ไอ้วิษณุ ไอ้ผีพนัน ไอ้สารเลว"
เควินเบือนหน้าหนีจากน้ำตาของผู้หญิง เขาไม่อยากจะเห็นแม้สักหยด ทำใจแข็งเย็นชาไร้มนุษยธรรม
"หยุดร้องได้แล้วผมเบื่อ เอะอะก็ร้องไห้ใช้น้ำตาแก้ปัญหา"
กวินตาร้องไห้ยาวนานจนหนำใจ ใช้สอแขนกอดตัวเอง สร้างความเข้มแข็ง ปาดน้ำตาด้วยหลังมือของตนเอง คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่และพี่ชายจับใจ
โต้ตอบเขา...
"หนี้ใครก่อย่อมเป็นของคนนั้นรับผิดชอบ ตามกฎหมายประเทศไทยบัญญัติไว้แบบนั้น"
"แต่ที่นี่ไม่ใช่...ที่นี่คาสิโนของผม ไม่ใช่ประเทศไทย" เควินทำเสียงดังข่มหญิงสาวหวังให้กลัว
กวินตาเลือดขึ้นหน้า ตะโกนใส่หน้าเขาบ้าง"คุณต้องการอะไรจากฉัน...หา"
เควินเด้งตัวจากเก้าอี้ โมโหที่เธอขึ้นเสียงใส่เขา โยนบุหรี่ออกนอกหน้าต่าง
สาวเท้ายาวๆ ประจันหน้ากับหญิงสาวขี้โมโห ประชิดตัวจนหญิงสาว ถอยหลังหนี
เขาจะสั่งสอนให้เธอรู้ไว้ว่าโมโหผิดคน เขาเควินเจ้าของคาสิโนไม่ใช่ ไอ้คู่หมั้น ขี้ขลาดของเธอ
"หนี้สิบล้านคุณต้องชดใช้ด้วยร่างกายของคุณ"
"คุณจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้เป็นหนี้ด้วยซักหน่อย ฉันอยู่ของฉันดีๆ ทำไมฉันต้องชดใช้ด้วย"
"ทำไมคุณไม่ไปเอากับมันล่ะ"
กวินตาพูดออกไปแล้วใจเต้นระทึก รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ถอยหลังกรูดจนชิดข้างฝา เงยใบหน้าสบตากับสายตาอำมหิต ยื่นมือไปด้านหน้าห้ามไม่ให้เขาประชิดตัวยอมเจรจาดีๆจะดีกว่า
"ลองคุยกันก่อน อย่าเข้ามาค่ะ"
"เงินสิบล้านพ่อแม่ฉันมี เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวจะให้พ่อโอนให้เดี๋ยวนี้"
เควินหัวเราะหึ..หึในลำคอ ขืนโทรไปเขาจบเห่กันพอดี เธอนึกว่าเขาเป็นไอ้ไก่อ่อนล่ะมั้ง
กวินตาถอยหลังจนแผ่นหลังติดฝาผนัง เขาได้โอกาสยื่นสองแขนกักขังหญิงสาวไว้ก้มหน้าพูดว่า
"ถอดเสื้อผ้าออก ผมจะเอาคุณแลกกับหนี้สิบล้าน"
กวินตาตัวสั่นอย่างกับลูกนก ทำใจกล้าประสานสายตาสู้กับเจ้าพ่อคาสิโน
"ไม่...ฉันไม่อยากเป็นเมียมาเฟีย"
เควินกัดฟันกรอดรู้ สึกโกรธเมื่อโดนปฏิเสธ อย่างเขามีผู้หญิงมาเสนอถึงที่ สวยกว่านี้อีกร้อยเท่า สูดกลิ่นกายหอมอ่อนๆของเธอเข้าเต็มปอด
"เป็นเมียผมหนึ่งปี แลกกับเงินสิบล้าน ครบหนึ่งปีคุณจะกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ครบสามสิบสองประการ"
ใบหน้าหล่อยังแสดงความอ่อนโยน พูดจาลื่นหูอีกว่า
"ระหว่างที่เป็นเมียผม คุณจะได้อยู่ห้องนี้มีเงินใช้สบายๆใช้ของหรูๆแพงๆ ไปเมืองนอก นั่งเครื่องบินส่วนตัวเที่ยวรอบโลก"
แต่กวินตาเป็นนักต่อรองที่ดี กลืนน้ำลายลงคอยากลำบาก ทิ้งข้อเสนอของเขาซะลองพูดกับเขาดีๆอีกครั้ง
"มีอย่างอื่นไหมคะ เช่นเป็นลูกจ้างรับเงินเดือนใช้หนี้อะไรประมาณนี้ แต่ฉันขอทำตำแหน่งเงินเดือนสูงๆนะ จะได้หมดหนี้เร็วๆ"
คำตอบแบบนี้ทำเขาเดือดดาล หน้าเหี้ยมเขาหมดความอดทนแล้วจริงๆ
"ถ้าเป็นลูกจ้างคุณต้องทำงานใช้หนี้แปดปี คุณจะเอาอย่างนั้นใช่ไหม"
"แค่นอนให้เอามันลำบากอะไรนักหนา"
กวินตาตอบแบบไม่ต้องคิด "ฉันยอมทำงานแปดปี ดีกว่านอนกับคุณหนึ่งปีเสียอีก"
หญิงสาวคิดว่าเธอรอดพ้นเงื้อมือแล้ว เห็นเขาทำท่าจะถอนเท้ากลับ จึงไม่ทันระวังตัว
"คุณจะทำอะไร"
"ไอ้บ้า..."
จู่ๆมือหนาที่ลดลงข้างลำตัว จู่โจมโอบรัดเอวของเธอไว้ อีกมือหนึ่งแหวกเส้นผมจับท้ายทอยให้แหงนใบหน้าขึ้น ประกบริมฝีปากของเขากับริมฝีปากบาง บดขยี้ต้องการเอาชนะ
เควินคิดในใจว่าดูซิ เธอจะเก่งกว่าเขาได้ซักแค่ไหน
"อ๊ะ!...อื้อ"
กวินตาปิดปากสนิท ไม่ให้เขาแทรกลิ้นเข้าไปได้ ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนมัจจุราช ทุบตีเขาด้วยสองมือน้อยๆที่หน้าอกของเขา แต่เขากดมือบางที่ตีเขา ไม่หยุดแนบผนังห้อง ตรึงร่างของคนฤทธิ์เยอะ ด้วยต้นขาของเขาแทรกระหว่างขาเรียวเล็กของเธอ
ใบหน้าและร่างกายที่ถูกตรึง กลับไม่มีทางหลีกหนี จึงได้แต่ต่อสู้กับกลิ่นบุหรี่ที่แสนรังเกียจ จูบที่ต้องการรุกล้ำพยายามไม่หยุด ปลายลิ้นอยากชิมความหวานบดขยี้ดิบเถื่อน
"อื้อ...อื้อ"
"ไอ้...อ้า" เสียงอู้อี้ด่าทอในลำคอ ประท้วงด้วยการผลักไสอกแกร่ง ที่บดเบียดลงมา สุดท้ายที่นึกได้คือเธอ จะทำให้เขาจำไปจนวันตาย ด้วยการขยับริมฝีปาก ครั้งแรกเควินพอใจ เลื่อนฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลัง ปรือตามองใบหน้าหวานนึกว่าเธอยอมแล้ว
"อ๊าก!"
แต่เขาคิดผิด ต้องผละริมฝีปากออกจากร่างบาง เมื่อหญิงสาวอ้าปากงับ ที่ริมฝีปากของเขา แทนที่จะเป็นลิ้นอุ่นๆดุนกันอยู่ภายใน
เควินผละจากหญิงสาว แตะนิ้วมือที่ริมฝีปากล่าง เลือดออกซิบๆติดนิ้วมา เขาขบกรามเป็นสันนูนด้วยความโกรธ กดเสียงต่ำรอดไรฟัน
"คุณยังไม่รู้จักผมดีสินะ"
"แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้"
จากนั้นเขาหันหลังกลับ ตวัดชายเสื้อสูทเดินตรงไปที่ประตู เปิดออกแล้วพูดว่า "เสี่ยวตงเอาไปบ้านพักคนงาน"
"ครับบอส"
กวินตารีบเดินออกจากห้องยิ้มให้ชายอีกคน ที่แต่งตัวด้วยชุดสีดำทั้งชุดคล้ายๆกันกับเขา ถึงแม้เขาจะทำสายตาเย็นชาใส่ก็ตาม
"ไปค่ะฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
ยังไม่ทันที่สองคนจะไปจากห้องนี้ ก็ได้ยินเสียงโครมครามจากด้านใน
เสียงปึงปังของข้าวของกระทบพื้น...
"บ้าหรือเปล่าทำลายข้าวของ คนอะไรป่าเถื่อนชะมัด"
"แฮ่ม...บอสผม"
กวินตาจึงสงบเสงี่ยม มองกระเป๋าเดินทางที่เขาถือให้ และกระเป๋าสะพายไหล่ของเธอ
"ฉันขอกระเป๋าสะพายคืนค่ะ"
เขาไม่พูดอะไรยื่นกระเป๋าสะพายให้ กวินตาควานหาโทรศัพท์เท่าไหร่ก็ไม่เจอ "คุณ...โทรศัพท์ฉันล่ะคะ"
"อยู่ที่บอสอยากได้ไปเอาที่บอส"
กวินตาเคียดแค้น ไม่มีโทรศัพท์แล้วเธอจะติดต่อ ทางบ้านได้อย่างไร ด่าทอในใจว่า
"ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ไอ้คนไร้มนุษยธรรม ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้คนลามกจกเปรต"
มัวแต่ด่าเควินแช่งชักหักกระดูกต่างๆนานา จนพ่อบอดี้การ์ดหน้าเดียว เย็นชาแบบเดียวกับเจ้านาย เดินโดยไม่รอคนขาสั้น กวินตาแทบจะวิ่งแทนเดิน เพราะเขาขายาวมากๆ พาลงลิฟท์เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา เดินอ้อมหลังตึก ทุกจุดจะมีกล้องวงจรปิดตลอด เหมือนไม่อยากให้ทุกชีวิตเล็ดลอดสายตา
และแล้วก็มาถึงหอพักหญิงบนตึกห้าชั้น สีส้มสภาพยังใหม่เอี่ยม คำนวณคร่าวๆน่าจะมากกว่าห้าสิบห้อง
เขายื่นกุญแจให้หมายเลข 529 "เดี๋ยวจะมีพี่เลี้ยงไปหา"
"ขอบคุณค่ะ คุณเสี่ยวตง"
เสี่ยวตงยิ้มที่มุมปาก ตั้งแต่มาหญิงสาวยังไม่หยุดปากซักคำ แถมยังเรียกเขาสนิทสนมว่าเสี่ยวตง แบบบอสเควินอีกต่างหาก
เธอคงไม่รู้ว่า บอสเควินเท่านั้นที่เรียกเขาแบบนี้ได้....
กวินตามองเขาจนลับสายตาถอนหายใจออกมา ยอมรับในชะตากรรม
"บนสุดเลยเราแกล้งกันหรือเปล่า"
- ผู้เขียน
