รักร้ายๆของเจ้าชายCasino

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสากล สีดำสนิทวางเท้าซ้าย ไว้บนยอดอกของคน ที่ได้ขึ้นชื่อว่า ไส้ศึกในคราบนักพนันแววตาไร้ความปราณี เขาเค้นเสียงรอดไรฟันอีกครั้ง "ใครส่งมึงมา" คนที่นอนหมอบอยู่กับพื้น เนื้อตัวสะบักสะบอม เพราะโดนทั้งมือและเท้าของหลายคนประเคนใส่ บนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเลือด สภาพแบบนี้ถ้าหากเขารอดไปได้ ไม่แน่ว่าตามแขนและขา ข้อต่อกระดูกจะเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า ข้างกันมีเศษฟันร่วงหล่นหลายซี่ และเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก แต่ถึงจะเจ็บขนาดนี้เขาก็ไม่ร้องซักแอะ นึกถึงครอบครัวแล้วกัดฟันพูดว่า "ไม่มี...บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่มี" คนร่างสูงยิ้มกวนประสาท จากนั้นขายาวๆที่สวมลอฟเฟอร์ราคาแพง เตะเสยเข้าที่ปลายคางแรงๆอีกครั้งเป็นการส่งท้าย จนเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อ๊าก!.." เขาได้แต่ร้องอยู่ในลำคอนอนขดตัวไร้ทางสู้ ซ้อมจนสาแก่ใจแล้ว แต่คนร่างสูงไม่อยากให้นักพนันตายตอนนี้ ให้มันพาร่างไปให้เจ้านายของมันดูว่า... คนอย่างเควิน...ไม่ใช่ใครจะแหย่ได้ง่ายๆ "เอามันไปทิ้งแม่น้ำ" คนร่างสูงผู้เป็นนาย สั่งการบอดี้การ์ดนับสิบ คนที่รายล้อม ให้นำนักพนัน โชคร้ายที่วันนี้เขาไม่โชคดีอีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่แล้ว นักพนันคนนี้รอดพ้นสายตาไปได้ นับว่าบุญแค่ไหนที่บังอาจใช้กลโกง จนโกยเงินจากคาสิโนของเขานับล้าน แต่นั่นยังน้อยไปไม่เท่ากับที่รู้ว่า เขาคนนี้เป็นไส้ศึกเข้ามาดูลาดเลา นี่สิคนร่างสูงถึงเครียดหนัก... ศัตรูเขามีเยอะซะด้วย... เควิน นักธุรกิจหน้าใหม่ เจ้าของคาสิโนถูกกฏหมาย ที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่สามเหลี่ยมทองคำ ด้วยความเด็ดเดี่ยว ยึดมั่นในความถูกต้อง ถึงแม้ธุรกิจของเขาจะเป็นสีเทา แต่เขาไม่เคยใช้วิธีสกปรกเล่นงานใคร เควินตั้งใจสร้างคาสิโนของเขา ให้ยิ่งใหญ่เทียบเท่าลาสเวกัส แต่เป็นลาสเวกัสสามเหลี่ยมทองคำ ที่แห่งนี้จะโกยเงินให้เขาได้อีกมหาศาล เป้าหมายของเขายิ่งใหญ่ ต้องการเดินทางสู่คาสิโน ที่สามารถรวบรวมนักพนันจากทั้งหมดในดินแดนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ให้มาอยู่ที่นี่ Golden & RiverSide Casino เขาจึงต้องฝ่าฟันสู้รบกับคู่แข่งมากหน่อย แต่เขาไหว... ครืด...ครืด...สมาร์ทโฟนของเสี่ยวตง มือขวาของเควินดังขึ้น เขารีบรับสาย "อืม...โอเค รออยู่นั่นเดี๋ยวไป" เสี่ยวตง พูดคุยสองคำแล้วกดวางสาย โค้งตัวรายงานผู้เป็นนาย "บอสครับวิษณุกับผู้หญิงมาถึงแล้วครับ" เควินพยักหน้าเดินตามเสี่ยวตง ไปยังห้องพักของเขาบนโรงแรมชั้นบนสุด ห้องเพ้นท์เฮ้าส์เพียงหนึ่งห้องของที่นี่ @ ห้องเพ้นท์เฮ้าส์ของเควิน "รออยู่หน้าห้อง" "ครับบอส..." เสี่ยวตงโค้งตัว ยืนเอาหลังพิงกำแพงหน้าห้องของเจ้านาย ขณะที่หูคอยเงี่ยฟังการเคลื่อนไหวภายในระแวดระวัง เควินก้าวขายาวๆเข้าด้านใน ตรงไปยังห้องพักขนาดเล็ก ที่ไม่เคยได้เปิดใช้งาน โดยมีแมวยักษ์ขนสีขาวแซมดำน้ำตาล ดวงตาสีทองหน้าตาบูดบึ้งเดินตามทุกฝีก้าว เขาขยี้หัวมันด้วยความอ่อนโยน "ไง...โบโบ้" "อี๊..." เสียงแหลมเล็ก ผิดกับขนาดน้ำหนักตัวราวสิบกิโล เล็ดรอดออกมา เดินตามเขาทุกฝีก้าวนับจากนี้ เมื่อเปิดประตูห้อง พบกับร่างบางหลับสนิท นอนบนเตียงกว้าง เควินมองดูเวลาอีกครั้ง ยานอนหลับมีฤทธิ์เหลืออีกครึ่งชั่วโมง เขาจึงเดินไปที่ข้างเตียง พิจารณาดูสินค้ามีชีวิต ที่วิษณุใช้เพื่อแลกเปลี่ยนหนี้สิบล้าน อดไม่ได้ที่จะนั่งลงที่ขอบเตียง เฝ้ามองใบหน้าสวยหวาน ริมฝีปากบางน่าสัมผัสของหญิงสาว เขาปัดปอยผมที่ปรกลงมาปิดบังใบหน้า ชื่นชมความสวยอย่างพึงพอใจ "คนสวยไม่น่าโชคร้ายคบกับวิษณุมันเลย..." "น่าสงสาร..." เควินมองดูเวลาอีกครั้ง เขาไม่เคยต้องรอใครนานขนาดนี้ ยิ่งนานเขาก็ยิ่งหงุดหงิด "เมื่อไหร่จะตื่นสักที" เควินนั่งมองหญิงสาวนานๆ ก็เริ่มเครียด เขาไม่ใช่คนบ้า หรือคนโรคจิต ที่จะร่วมรักกับคนไม่ได้สติแบบนี้ เขาจึงเดินไปที่หน้าต่างดึงเก้าอี้มานั่ง แง้มหน้าต่างเล็กๆเปิดออก หยิบบุหรี่ในกระเป๋าออกมาสูบเพื่อผ่อนคลาย เป่าควันให้โชยออกนอกหน้าต่าง "พรู่..." ควันขาวพวยพุ่งตามแรงส่ง เหลือเพียงกลิ่น และกลุ่มควันเล็กๆในห้อง นึกถึงเงินสิบล้าน กับผู้หญิงตัวเล็กบอบบาง นอนบนเตียงที่ยังไม่รู้ว่าหญิงสาวจะสนองตอบเขา ได้มากน้อยขนาดไหน "คุ้มไหมวะ...เควิน" ระหว่างที่เขากำลังคิดทบทวนถึง กำไรขาดทุน ความคุ้มค่าต่างๆนานา เสียงเล็กๆดังลอยเข้ามา "อื้อ...ที่นี่ที่ไหน" กวินตาหรือโฟม ตื่นนอนด้วยอาการเบลอๆ ภาพความจำสุดท้าย คือเธอนั่งรถไปกับวิษณุคู่หมั้น ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ปลายทางคือชะอำประจวบคีรีขันธ์ ดินแดนแห่งทะเลสวยน้ำใส แต่ที่นี่คือที่ไหน... หญิงสาวเหม็นควันบุหรี่แทบขาดใจ กลิ่นที่แสนจะเกลียด เธอพยายามยันตัวลุกจากที่นอน นวดขมับเพื่อเรียกสติ เห็นเพียงผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ผิวคมเข้ม ใบหน้าดุดัน นั่งพ่นควันอยู่กับเสือหนึ่งตัว ในมือคีบบุหรี่ปล่อยควันไม่แยแส "คุณเป็นใครที่นี่ที่ไหน" หญิงสาวที่พอจะปรับสายตา เข้ากับบรรยากาศโดยรอบได้ กวาดสายตารอบห้องที่หรูหราดูมีรสนิยม จะว่าที่รีสอร์ตก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นรีสอร์ตแล้ววิษณุไปไหน "ณุ...คุณอยู่ไหน" หญิงสาวนึกในใจเธออยากร้องไห้ ความกลัวจับที่ขั้วหัวใจ เสือตัวนั้นถึงแม้จะเล็กแต่ถ้ากัดเธอคงไม่รอด "ณุ...คุณอยู่ไหน" เธอตะโกนเรียกหาเขาอีกครั้งแต่ก็เงียบ นึกในใจว่าทำไมเขาถึงปล่อยเธอให้อยู่กับแปลกหน้าแบบนี้ "พวกค้ามนุษย์หรือเปล่ายัยโฟม ทำไมถึงซวยขนาดนี้เนี่ย แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" หญิงสาวรวบรวมความกล้า ก้าวขาลงจากเตียงซวนเซไปที่ประตู ใจเต้นตึกตักด้วยความหวาดกลัว รู้เพียงอย่างเดียวตอนนี้ คือต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ เควินเห็นว่าเธอกำลังจะหนีไป "คุณจะไปไหน" เพียงอีกแค่สาม ก้าวหญิงสาวจะถึงลูกบิดประตูอยู่รอมร่อ "ว๊าย!...ปล่อยฉัน" หญิงสาวสะบัดมือออกจากร่างสูง แต่มันไม่เป็นผล เธอรู้อันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้ว แต่เควินใจเย็นยิ่งนักย่อตัวเล็กน้อย อุ้มร่างบางโยนลงบนเตียงนอน อย่างไม่ปราณี โครม... ร่างบางกระเด้งตัวบนที่นอนสปริง แทบตกลงมาหากไม่ยึดขอบเตียงไว้มั่น "ไอ้คนป่าเถื่อน" เธอด่าเขาเบาๆกลัวเขาฆ่าตาย ก่อนได้ออกไปจากที่นี่ "คุยกันก่อนสิ...โฟม" "ฮะ..." หญิงสาวงุนงง คนแปลกหน้าท่าทางน่ากลัว แถมยังป่าเถื่อนคนนี้ รู้จักชื่อเธอได้อย่างไร พยายามรวบรวมสติลุกขึ้นนั่งทั้งที่กลัวเขาเอามากๆ "คุณรู้จักฉัน..." "ใช่...คุณโฟมกวินตา" "แล้วณุล่ะคะ ณุไปไหน" เควิน...เขาไม่อยากเสียเวลามาทำความรู้จักบ้าๆบอๆ หรือตามหาคนรักให้เธอหรอกนะ เวลาเขาเป็นเงินเป็นทอง... "อะ...เอาไปอ่านดู คุณเป็นพนักงานแบงค์น่าจะพอรู้เรื่องนะ"