ตอนที่3.คนหายปริศนา
1326 คำ
@ บ้านของกวินตา
กวินธิดาแม่ของกวินตาเห็นว่าเย็นแล้วป่านนี้กวินตากับวิษณุน่าจะเดินทางถึงชะอำกันแล้ว แต่ตอนนี้ก็เย็นจนเกือบจะค่ำ นางนั่งมองสมาร์ทโฟนอยู่เป็นนานก่อนตัดสินใจโทรหากวินตาก่อน
ตื๊ด...สายหลุดทันที
"ทำไมโทรไม่ติดนะ"
"ลองอีกครั้ง สงสัยไม่มีคลื่น"
ตื๊ด... สายหลุดอีกครั้ง เงียบสนิทไม่มีเสียงจากระบบตอบรับอัตโนมัติ ไม่มีสายไม่ว่าง
แม่ของกวินตาเริ่มกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดเก้าอี้เดินไปหาสามีที่ห้องรับแขก
"พี่ตุล พี่ตุลคะดาติดต่อยัยโฟมไม่ได้เลยค่ะ"
พลอากาศโทตุลธร ละสายตาจากสารคดีขมวดคิ้ว เริ่มกังวลอยู่เหมือนกัน แต่ทำใจเย็นไว้ก่อน
"รออีกหน่อยคุณดายัยโฟมคงไม่ว่างล่ะมั้ง"
แม่ของกวินตาไม่อยากยอมรับ รออีกหน่อยตามสามีว่า
"ค่ะ...อีกครึ่งชั่วโมงดาค่อยโทรใหม่"
ตุลธรเห็นว่าวันนี้วันเสาร์ ลูกชายคนโตคงไม่นอนห้องพักตำรวจ และกลับบ้านในวันนี้เช่นเคยจึงถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าเย็นแล้ว
"ตาเฟรมล่ะคุณ อาทิตย์นี้กลับบ้านหรือเปล่า"
"เห็นว่าจะกลับดึกๆวันนี้เข้าเวรค่ะ"
กวินธิดายังร้อนรุ่มไม่หายตอนนี้อยากให้ลูกชายคนโตกลับบ้านเร็วๆ เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง ในมือถือสมาร์ทโฟนไม่ยอมปล่อย
"เผื่อยัยโฟมโทรมา"
@ ห้องพักพนักงานหญิง
ห้อง 529 กวินตาเสียบกุญแจห้อง ก้าวขาเข้าห้องสัมผัสกับความเย็นของพื้นกระเบื้อง ได้กลิ่นน้ำยาถูห้องแตะจมูก แสดงว่าเพิ่งผ่านการทำความสะอาดมาหมาดๆ
กวาดสายตาทั่วห้อง กลางห้องมีเตียงเหล็กขนาดเล็ก สำหรับหนึ่งคนนอน มีตู้เสื้อผ้าที่ยังใหม่หนึ่งหลัง ทีวีติดฝาผนังหนึ่งเครื่อง ตู้เย็นอีกหนึ่งตัวห้องน้ำและระเบียงอยู่ด้านนอก ไม่มีครัวแต่มีกล่องใส่จานชามช้อนตั้งไว้
ที่นี่ถือว่าโอเคในระดับหนึ่ง...
คนป่าเถื่อนอย่างเขายังมีข้อดีอยู่บ้าง กวินตาคิดในใจ
กวินตาเปิดประตูห้องด้านหลังออกเพื่อระบายอากาศ พบว่าตอนนี้ใกล้ค่ำแล้วจึงเปิดประตูไว้ ปิดเพียงประตูมุ้งลวดเพื่อให้แสงด้านนอกลอดผ่าน
หญิงสาวใจหายอีกครั้งคิดถึงบ้าน เวลานี้เธอควรได้กินอาหารอร่อยๆฝีมือแม่ นอนเหยียดยาวที่โซฟาคุยกับพ่อ เรื่องสารคดีที่พ่อชอบนักชอบหนา วางกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่ปลายเตียงมองเครื่องนอนที่ยังใหม่ลองเอามือลูบดูพบว่ามันสะอาดเอี่ยมเป็นที่น่าพอใจ
จึงทิ้งตัวลงนอน น้ำตาใหลออกมาอัตโนมัติ
"แปดปีโฟมจะไม่ได้กลับบ้านแปดปีเลยนะแม่"
ฮึก...ฮึก... "เพราะไอ้บ้าณุแท้ๆ โฟมเกลียดมันแม่"
กวินตาสะอึกสะอื้น นึกย้อนถึงภาพความทรงจำเก่าๆ ตั้งแต่รู้จักกันวันแรกตอนรับน้อง แข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยด้วยกัน ปลูกป่าด้วยกันอะไรอีกเยอะแยะมากมาย จวบจนรับปริญญาพร้อมกัน วาดฝันอนาคตไว้สวยหรู
วันหมั้นมันยังสัญญา กับครอบครัวเธอหนักแน่นด้วยว่า
"ณุจะดูแลโฟมอย่างดีครับ"
แล้ววันนี้เธอเกือบตกเป็นเมีย ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้พ่อค้าหน้าเลือดอย่างเควินนั้นอีก หญิงสาววางมือบนหน้าอกด้านซ้าย เช็คความแข็งแรงของหัวใจ
"โฟมเธอลูกทหารอากาศแห่งกองทัพไทยนะ...อย่าลืม"
หญิงสาวพยายามเข้มแข็งแล้วแต่น้ำตายังใหลอยู่อีกจนเจ็บตาไปหมดเธอจึงปล่อยไปแบบนั้น ทำตัวเป็นเด็กขี้แย
"ฮึก...ฮือ...โฟมคิดถึงบ้านน่ะแม่"
ร่างแบบบางนอนหมดแรงร้องไห้อยู่แบบนั้น โดยไม่ทันได้สังเกตอีกฟากฝั่งตรงข้าม
@ ห้องเพ้นท์เฮ้าส์ของเควิน
เควินนั่งรับลมที่ระเบียงห้องด้านนอกหมุนแก้ววิสกี้เพื่อให้มันเข้ากันดี กระดกหมดแก้วมือหนาถูคางสากใช้ความคิด ปรับเลนส์กล้องส่องทางไกลอีกครั้ง
"ดีแล้วสมน้ำหน้าเธอ กวินตา..."
สายตาเยาะเย้ยของเขาเปี่ยมสุข เมื่อเห็นหญิงสาวนอนร้องไห้ หมดสภาพ นอนในห้องเล็กเท่ารูหนู ที่นอนก็ไม่นุ่มนิ่มเท่าห้องของเขา
"เป็นเมียเควินจะยากเย็นอะไรนักหนา"
เผลอๆจะติดใจเขาจนแทบไม่อยากกลับประเทศไทยเลยด้วยซ้ำ
คนสาแก่ใจยังไม่ลดกล้องลง นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้มีเรื่องที่ควรทำ ส่งเสียงเรียกบอดี้การ์ดมือขวาดังลั่น ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม
"เสี่ยวตง..."
"ครับบอส..." เสี่ยวตงรีบเดินมาหาสองมือแนบลำตัว
"พรุ่งนี้อย่าลืมไปติดกล้องวงจรปิดที่ห้อง529ด้วยนะ"
"ครับบอส..."
เควินที่ดูจะมีความสุขยิ่งนัก เผลอเอามือลูบที่ริมฝีปากล่าง แผลที่โดนกัดเลือดออกจนต้องร้องออกมา
"อุ๊ย! โคตรเจ็บเลยโว้ย เจ็บฉิบ"
@ ห้องพักพนักงานหญิง
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อกเสียงเคาะประตูด้านนอกปลุกกวินตาให้ลุกขึ้นจากที่นอน
"ใครคะ..."
"คุณเสี่ยวตงส่งมาค่ะ"
กวินตาหยัดตัวลุกขึ้นจากที่นอน จัดระเบียบตนเอง นึกถึงคำพูดของเขาที่ว่า
"เดี๋ยวจะมีคนไปหา"
"ซักครู่นะคะ กำลังไปค่ะ"
กวินตาเปิดประตูห้องพบกับหญิงวัยกลางคน ผิวขาวพูดไทยชัด ลักษณะเหมือนคนไทยทุกประการ ในมือมีกล่องข้าวและผลไม้ อีกมือถือเสื้อผ้าหนึ่งถุงใหญ่
"เชิญค่ะ..."
หญิงสาวเชิญแขกผู้มาเยือน นั่งที่เก้าอี้พลาสติกด้านใน พอนั่งปุ๊บเธอรีบทำงานทันที
"คุณกวินตาใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ..."
"พี่ชื่อ พี่แก้วนะคะเป็นหัวหน้าคนงาน จะดูแลพนักงานใหม่ทุกคนที่นี่"
กวินตาพยายามรวบรวมสติกลับมาอีกครั้ง รับกล่องข้าว รับบัตรพนักงาน ฟังกฏระเบียบนานนับครึ่งชั่วโมง พี่แก้วจึงขอตัว
หญิงสาวส่งแขก กลิ่นหอมของข้าวในกล่องทำเอาท้องไส้ปั่นป่วน ตั้งแต่เที่ยงข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลยสักเม็ด เปิดกล่องข้าวหยิบช้อนในกล่องพลาสติก เปิดตู้เย็นที่มีน้ำเปล่าแช่ไว้จนเต็ม
"ไอ้คนป่าเถื่อน ก็ดูแลพนักงานดีเหมือนกัน"
จวบจนอิ่มข้าวแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะหิวหรืออร่อยกันแน่ กวินตากินจนเกลี้ยง
หยิบชุดพนักงานออกมาจากถุง พี่แก้วบอกว่าซักรีดมาแล้วเรียบร้อย เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบไม้แขวนเตรียมจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ รื้อของในกระเป๋าเดินทางออกมา
โชคดีที่เธอเตรียมผ้าขนหนู และของใช้ส่วนตัวมาครบแม้กระทั่งครีมอาบน้ำ แปรงสีฟันและยาสีฟัน เธอเป็นโรคหนึ่งไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นไหม ที่ไม่ใช้ของใช้ส่วนตัวที่อื่นนอกจากของตนเอง
จัดเสื้อผ้าเสร็จแล้วหนีบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่าเธอตกเป็นเป้าสายตาของคนป่าเถื่อน ที่เธอแช่งชักหักกระดูกคอยเฝ้ามองทุกฝีก้าว
@ บ้านของกวินตา
ครบหนึ่งชั่วโมงแม่ของกวินตาลองโทรอีกครั้งตื๊ด...สายหลุดทันทีเหมือนเดิม
"พี่ตุลคะ เหมือนเดิมค่ะ ติดต่อยัยโฟมไม่ได้ ทำยังไงดีคะ"
กวินธิดาเสียงสั่นสบตากับสามี ตุลธรที่เห็นว่าชักไม่เข้าที จึงลองติดต่อทางวิษณุดูบ้าง มันต้องติดเครื่องใดเครื่องหนึ่งถึงจะถูก
ตื๊ด...สายหลุดทันทีเหมือนเดิม
ตุลธรปิดทีวีเขาไม่มีอารมณ์จะดูอะไรอีก นึกถึงลูกชายตนโต
"คุณดาเรียกเฟรมกลับบ้านเถอะ"
แม่ของกวินตาพยักหน้า ขยับตัวอีกครั้ง
"อุ๊ย!..."
ตุลธรถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นภรรยาก้มเก็บบางสิ่งบนพื้นขึ้นมา
"เก็บอะไร...คุณดา"
กวินธิดายื่นสร้อยพระ ที่ขาดออกเป็นสองเส้น เรือนพระหลุดออกจากสร้อยคอ
"สร้อยดาขาดค่ะ พี่ตุล"
สองสามีภรรยาใจคอไม่ดี โทรตามสารวัตรเฟรม กลับบ้านเร่งด่วน
- ผู้เขียน
