12
1023 คำ
ไม่เพียงแค่นั้น อัจฉราทำลายข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านจนได้รับความเสียหาย แล้วดูเหมือนมีอะไรหลายอย่างเป็นใจ มีคนงานมาก่อสร้างบ้านพักหลังใหม่ที่อยู่ติดกัน ตรงนั้นมีถังน้ำมันก๊าดวางอยู่ อัจฉราหยิบน้ำมันก๊าดมาสาดบ้านพักหลังที่ตนพักอยู่ ก่อนจะใช้ไฟแช็คที่บังเอิญว่า มันตกอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักมาจุด เมื่อน้ำมันมาเจอกับไฟจึงเกิดเพลิงไหม้ ดีท่าตอนที่เกิดเหตุมีเจ้าหน้าที่เห็นเสียก่อน จึงช่วยกันดับก่อนจะเรียกเจ้าหน้าที่ดับเพลิงมาช่วย ความเสียหายครั้งนี้ทำให้บ้านพักมอดไปเกือบครึ่งหลัง อัจฉราถูกแยกไปอยู่อีกห้องหนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนที่เตือนใจจะแจ้งให้บิดาผู้ป่วยทราบ
อมรกับโสภาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลดวงลัดดา ทั้งสองไม่ได้พบแพทย์หรือมีอาการผิดปกติทางจิตแต่อย่างใด ทว่าสองสามีภรรยามาที่นี่เพื่อพบกับใครบางคนที่เพิ่งก่อเรื่อง ตอกย้ำความทุกข์อันหนักอกให้ทั้งคู่เพิ่มมากขึ้น อมรกับภรรยามุ่งหน้าเดินไปยังส่วนบ้านพักที่อยู่ด้านหลังโรงพยาบาล พอเดินไปในอาคารสี่ชั้นเพื่อพบกับหัวหน้าผู้ดูแลบ้านพักที่นั่งรอสองสามีภรรยาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“ขอโทษครับที่มาช้า ผมได้ข่าวจากคุณเดือน ผมก็รีบมาเลยครับ” อมรบอกเตือนใจ “แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ”
“นั่นสิคะ ทำไมอยู่ๆ อากาของอ้อมถึงได้กำเริบขึ้นมาคะ” โสภาถามเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า
“คุณอ้อมไม่ได้กินยาค่ะ หลังจากที่เพลิงสงบ ดิฉันเข้าไปตรวจดูภายในบ้าน ดิฉันไปเจอยาที่คุณอ้อมต้องทานซุกอยู่ในลิ้นชัก พอไม่ได้กินยาอาการก็เลยกำเริบ เพราะหลังจากที่พาตัวคุณอ้อมไปอีกห้องหนึ่ง เธอยังกรีดร้องและพูดด้วยท่าทางหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องที่เผชิญมา ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด จนหมดต้องฉีดยานอนหลับให้ค่ะ” เตือนใจบอก สีหน้าหนักใจ
“คุณอ้อมก่อความเสียหายทั้งคนและทรัพย์สิน ทางเราก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต เพราะมันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของเราด้วย ส่วนหนึ่งทางเรายอมรับว่ามีหลายอย่างที่ประมาท ไม่รอบคอบ จนทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น อีกอย่างก็ไม่อยากฟ้องร้องให้วุ่นวาย เพราะถึงอย่างไรคุณอ้อมก็เป็นผู้ป่วยทางจิต กฎหมายเอาผิดไม่ได้ ต้องรอจนกว่าคุณอ้อมจะหายถึงดำเนินคดีตามกฎหมาย ทางเราคิดว่าตกลงกับคุณอมรดีกว่าค่ะ”
อมรหันมามองหน้าภรรยาที่นั่งน้ำตาปริ่ม ทั้งสองเข้าใจคำพูดของเตือนใจ และยินดีทำตามข้อตกลงของหล่อน เพราะเขาเองก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องราวใหญ่โต เป็นข่าวคึกโครม เพราะปิดเรื่องนี้เป็นความลับมานานหลายปี
“แล้วจะเอายังไงครับ” อมรเอ่ยถาม
“ทางคุณอมรจะต้องออกค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวเจ้าหน้าที่ที่ถูกแทง ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วและพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนเรื่องค่าเสียหายจากไฟไหม้ทางเราจะออกครึ่งหนึ่ง ทางคุณอมรครึ่งหนึ่ง ถือว่าช่วยกันรับผิดชอบ คุณอมรคิดเห็นว่าอย่างไรคะ”
“ไม่มีปัญหาครับ เอาตามที่คุณเตือนพูดครับ”
“มีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ดิฉันขอเงินค่าทำขวัญเจ้าหน้าที่ที่ถูกแทงสามหมื่นบาทค่ะ”
“ครับ ผมยินดีจ่ายครับ” อมรตอบทันทีโดยไม่คิด “จำนวนเงินที่ต้องจ่ายเท่าไหร่ครับ”
“เรื่องค่ารักษาตัวเจ้าหน้าที่ ดิฉันไม่ทราบตัวเลขค่ะ แต่ค่าเสียหายบ้านพักสองหลัง เพราะบ้านที่คุณอ้อมพักเป็นบ้านแฝด ทำให้อีกหลังเสียหายไปด้วย รวมแล้วก็ประมาณเจ็ดแสนบาทค่ะ”
อมรระบายลมหายใจออกมาพรืดยาว เป็นความหนักใจและความทุกข์ที่เขาต้องแบกรับ เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์จบ เรื่องใหม่ก็เข้ามาทับถม เป็นเรื่องที่ตนต้องจัดการอย่างเร่งด่วนด้วย
“ตามนั้นครับคุณเตือน พรุ่งนี้ผมจะโอนเงินให้นะครับ”
“แล้วอ้อมจะยังอยู่ที่นี่ต่อไปได้หรือเปล่าคะ”
โสภาถามด้วยความกังวล เพราะหากที่นี่ไม่รับดูแลอัจฉรา นางก็ต้องหาสถานที่แห่งใหม่ ครั้นจะรับกลับไปพักที่บ้านก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่ารังเกียจที่อัฉราเป็นลูกเลี้ยง จะว่าไปนางให้ความรัก ความเอ็นดูและเมตตากับอัจฉราไม่น้อย เพราะหลังจากที่อัมพรเสียชีวิต นางก็รับอัจฉรามาอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน และการรับลูกเลี้ยงมาอยู่ด้วย คือต้นเหตุของเรื่องเลวร้าย แต่เป็นเพราะเกรงว่าจะดูลอัจฉราไม่ดีพอ
“ได้ค่ะ แต่ต้องให้อยู่บนตึกก่อนนะคะ พอบ้านพักสร้างเสร็จก็ค่อยย้ายไปอยู่ตามเดิม”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ผมกับคุณภาขอตัวไปเยี่ยมอ้อมก่อนนะครับ”
“ค่ะ ดิฉันจะให้แมวพาไปนะคะ”
เตือนใจเรียกเจ้าหน้าที่ชื่อเล่นว่าแมว ให้พาสองสามีภรรยาไปเยี่ยมอัจฉราที่ย้ายขึ้นไปพักบนตึกชั่วคราว ระหว่างที่อมรกับโสภากำลังเดินไปตัวอาคารสูงสี่ชั้น เอมิกาได้เดินทางมาถึงพอดี
“ว่าไงคะพ่อ เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไงคะ”
เอมิกาถามบิดา ที่เดินไปเล่าเรื่องไป จนกระทั่งถึงห้องที่อัจฉราพัก ทั้งหมดเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยที่มีเพียงเตียงนอน เก้าอี้ไว้สำหรับญาติผู้ป่วยนั่งเท่านั้น
อมรยืนริมเตียง มองใบหน้าลูกสาวคนโตที่นอนหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยา มือใหญ่เหี่ยวย่นตามวัยลูบหัวคนที่นอนหลับแผ่วเบาด้วยกิริยาอ่อนโยน ก่อนหน้าที่อัจฉราจะป่วยทางจิต หล่อนเป็นหญิงสาวสดใส ร่าเริง ยิ้มเก่ง พูดจาไพเราะอ่อนหวาน หัวอ่อนเชื่อคนง่าย และกำลังมีอนาคตที่ดีรออยู่เบื้องหน้า ความใฝ่ฝันของอัจฉราคือเป็นแพทย์หญิง ตั้งมั่นมุ่งมานะทำตามฝัน ทว่าทุกอย่างที่คาดหวังไว้พังทลาย เพราะชายหนุ่มคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของอัจฉรา
- ผู้เขียน
