จอมใจภาวินทร์

8

ทุกคนหันไปมองทีวีที่มีผู้ประกาศข่าวภาคสนามประจำพื้นที่นั้นกำลังรายงานข่าวสดถึงสถานการณ์ไฟไหม้โรงแรมรอยัลเพลส ที่ตอนนี้กำลังลุกลามไปทั่วตัวอาคารสูงสี่ชั้น และดูท่าว่าจะไม่หยุดไหม้ง่ายๆ

ต้องอธิบายก่อนว่า อาคารของโรงแรมมีสามอาคารที่เชื่อมต่อกันเป็นรูปตัวยู มีหน้องพักทั้งหมดเก้าสิบเก้าห้อง อาคารหลังที่ไหม้อยู่ตรงกลางที่เชื่อมต่อทั้งสองอาคาร อาคารนี้ชั้นล่างเป็นห้องอาหารรวม มีไว้สำหรับบริการอาหารเช้าให้กับลูกค้าที่มาพัก หลังสิบโมงเช้าจะเป็นร้านอาหารบริการลูกค้าไปจนถึงตอนค่ำ ชั้นสองจะเป็นห้องประชุม ห้องจัดเลี้ยง ชั้นสามและสี่เป็นห้องพัก

จุดที่ไฟไหม้อยู่ชั้นสองที่กำลังปรับปรุงใหม่ทั้งหมด เนื่องจากรถดับเพลิงมาช้า ประกอบกับอุปกรณ์ดับเพลิงที่ไว้ตามจุดต่างๆ ของอาคารก็ถูกเก็บไปจนหมด สปริงเกอร์ก็ไม่ทำงานเพราะถูกตัดระบบ เพื่อให้สะดวกในการปรับปรุงอาคาร ส่งผลให้การดับไฟไม่ทันใจ ไฟลุกลามไปยังชั้นหนึ่งบริเวณห้องครัว ก่อนจะลามไปยังด้านหลังของห้องครัว ซึ่งติดตั้งระบบแก็สสำหรับร้านอาหาร มีถังแก็สขนาดใหญ่ประมาณสิบกว่าถัง เมื่อถูกความร้อนมากเข้าจึงเกิดระเบิดเสียงดังกึกก้อง เพลิงโหมไหม้จนยากควบคุม

อมรมองภาพโรงแรมที่ถูกไฟไหม้ใจเขาไม่สู้ดีนัก ความที่โรงแรมเขาไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่ จะต้องเข้าไปในซอยอีกประมาณหนึ่งร้อยเมตร ซอยนี้มีความกว้างแค่รถวิ่งสวนทางกัน ความยาวของซอยทะลุไปยังอีกถนนหนึ่ง เมื่อเกิดเหตุไฟไหม้รถดับเพลิงที่มีขนาดใหญ่และต้องมาหลายคันจึงไม่สะดวกในการให้ความช่วยเหลือ ความล่าช้าจึงเกิดขึ้น กว่ารถดับเพลิงจะฉีดน้ำสกัดเปลวเพลิง ไฟก็ลุกลามถึงชั้นสี่ ซึ่งยากต่อการดับ ทว่าเหล่าเจ้าหน้าที่ก็ไม่หยุดเชื้อไฟ ฉีดน้ำดับเปลวเพลิงตลอดเวลา

“โห ไหม้หนักมากนะคะคุณพ่อ” เอมิกามองภาพข่าวแล้วรู้สึกใจคอไม่ดี หากไหม้ต่อไปอย่างนี้นานๆ อาจะทำให้อาคารพังถล่มลงมาได้ “มันจะลามไปอีกสองอาคารหรือเปล่าคะ”

“พ่อภาวนาขออย่าให้มันลุกลามไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้ก็คงต้องทุบทิ้ง” อมรพูดเสียงเบา หนักใจกับเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ดูเหมือนว่าจะไม่หยุดง่ายๆ

“คุณพ่อใจเย็นๆ นะครับ พนักงานดับเพลิงก็ช่วยเต็มที่ คล้ายๆ กับว่าที่นั่นฝนกำลังตกด้วย ถ้าฝนตกก็โชคดีไป ช่วยดับไฟอีกทางหนึ่ง”

ภาวินทร์พยายามปัดความรู้สึกสงสารที่เกิดขึ้นในจิตใจออกไป เขาต้องใจแข็ง มองดูความย่อยยับของครอบครัวนี้ ไม่ใช่ห่วงใย ห่วงความรู้สึก เพราะนั่นเท่ากับว่า ภาวินทร์อ่อนแอ

“ก็คงต้องรอตอนดับไฟได้ถึงจะรู้ว่าผลออกมาเป็นยังไง”

โรงแรมรอยัลเพลสปิดปรับปรุงมาราวหนึ่งเดือนครึ่ง ส่งผลให้ไม่มีรายได้เข้ากระเป๋า หนำซ้ำต้องควักเงินจ่ายค่าปรับปรุงอีกราวห้าล้านบาท เหลือเวลาอีกครึ่งเดือน โรงแรมก็จะเปิดให้ใช้บริการได้ตามปกติ แล้วทันทีที่เปิดก็มียอดจองห้องพัก จองห้องจัดเลี้ยงและสัมมนายาวไปถึงกลางปีหน้า แต่เห็นทีทุกอย่างต้องสะดุดเพราะเหตุไฟไหม้

เงินห้าล้านที่จ่ายไปยังไม่ทันได้กลับคืนมา ต้องมาจ่ายค่าเสียหายจากเพลิงไหม้ซ้ำอีก ไม่หมดยังต้องคืนเงินจองค่าห้องพักของนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศอีกด้วย เท่ากับว่าอมรเสียเงินสามทาง เม็ดเงินที่ต้องเสียอาจสูงถึงหลักสิบล้าน ใบหน้าของชายสูงวัยจึงเต็มไปด้วยความทุกข์

ความเสียหายจากพระเพลิงที่โหมไหม้อาคารโรงแรมรอยัลเพลส ทำให้อมรถึงกับเครียดหนัก อาคารหลังนั้นถูกเผาจนวอด ชั้นล่างดูจะหนักสุด โครงสร้างอาคารก็ไม่สามารถใช้การได้ถึงเจ็ดสิบเปรอ์เซ็น นั่นหมายความว่า ต้องทุบทิ้งสถานเดียวแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ มูลค่าความเสียหายไม่ต่ำกว่าสี่สิบล้านบาท อมรถึงกับปาดเหงื่อ

ยังมีอีกเรื่องที่เป็นข้อบกพร่องของสมชาย เรื่องนั้นคือ เรื่องประกันอัคคีภัยที่ทางโรงแรมทำไว้กับบริษัทประกันแห่งหนึ่งหมดอายุไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ทางโรงแรมยังไม่ได้ทำการต่อประกัน เป็นเพราะตั้งใจว่าจะทำหลังจากปรับปรุงโรงแรมเสร็จเรียบร้อย แล้วไม่คิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นด้วย นั่นหมายความว่า อมรต้องออกค่าใช้จ่ายในการปลูกสร้างอาคารหลังนี้เองทั้งหมด รวมถึงอาคารอีกสองอาคารให้กลับมาเปิดบริการอีกครั้ง

คราวเคราะห์ของอมรยังไม่หมด ทุกคนต่างรู้กันว่า เขาคือเจ้าของโรงแรมรอยัลเพลส ซึ่งมันก็ใช่ แต่เป็นเจ้าของแค่ตัวสิ่งปลูกสร้างเท่านั้น ที่ดินไม่ใช่ของอมร เขาได้เช่าที่ดินของนุชรี เศรษฐีนีแห่งอ่าวนาง โดยทำสัญญาสิบปี เมื่อครบสิบปีแรกก็จะต่อสัญญาเพิ่มให้เป็นยี่สิบปี บังเอิญเหลือเกินว่าสัญญามีกำหนดครบสิบปีเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ข่าวไฟไหม้อันโด่งดังไม่ได้ส่งผลต่ออมรเพียงคนเดียว เจ้าของที่ที่ถือเรื่องนี้ไม่ต่อสัญญาให้ อมรจึงส่งภาวินทร์ไปเจรจา

“คุณป้องขา...แรงดีจังคะ...อืม...อ๊า”

นุจรีครางพอใจกับลีลารักอันเจนจัดของภาวินทร์ ที่อัดกระแทกความยิ่งใหญ่เข้ามาในตัวหล่อนครั้งใด ความเสียวมาพร้อมกับความมัน เป็นอารมณ์ที่หล่อนไม่เคยพบพานมาก่อน ภาวินทร์เป็นชายคนแรกที่ทำให้นุจรี สาวร้อนรักติดอกติดใจ

ระหว่างเกมสวาทขับเคลื่อนอย่างเร่าร้อน เสียงครางหวานดังไม่หยุด ทว่ากลับไม่มีเสียงครางหรือเสียงใดลอดผ่านปากภาวินทร์ เขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เพื่อถีบตัวเองให้ถึงจุดหมาย

“คุณป้องเก่งจังค่ะ เก่งมาก”