หนี้ชีวิต ลิขิตเกมไทย

ลานชั่งวิญญาณ

“ความลับคืออาวุธ... แต่ในสนามนี้คำโกหกคือดาบสองคม ที่อาจฟันทั้งคนอื่นและตัวเราเอง”

รุ่งเช้าวันที่ห้า

ท้องฟ้ายังมืดหม่น ทั้งที่พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว

ไม่มีใครพูดถึงเกมเมื่อคืน

ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะสบตากัน

เตชินท์นั่งเหม่อที่บันไดไม้ใกล้ลานพัก

ในมือเขาคือลูกแก้วสีดำที่ยังไม่ได้ใช้

เขาเก็บไว้เงียบๆ เหมือนเป็น “พยานของความลังเล”

พริมเดินมาใกล้เขา เธอมีท่าทางสงบนิ่งเหมือนเดิม

แต่ในแววตานั้นเริ่มมีรอยเหนื่อยล้า

“นายจะทิ้งความลังเลได้เมื่อไหร่?”

“ในโลกนี้ คนที่ลังเล... ไม่ได้อยู่ถึงตอนจบหรอก”

เตชินท์ไม่ตอบ เขาเพียงลุกขึ้น

และพรมเสียงในใจไว้ให้เธอไม่ได้ยิน

“บางทีฉันอาจไม่ต้องอยู่ถึงตอนจบ... ถ้ามันหมายถึงต้องเป็นคนแบบเธอ”

เวลา 09:00 น.

เสียงลำโพงแทรกสายลมเช้าวันใหม่

“ผู้เข้าแข่งขันที่เหลืออยู่ 41 คนโปรดเดินไปยัง ‘ลานชั่งวิญญาณ’ ด้านตะวันตกพร้อมเตรียมของใช้ส่วนตัว 1 อย่าง”

“เกมถัดไป จะทดสอบ ‘น้ำหนักของความลับ’ ที่คุณแบกมาทั้งชีวิต”

ผู้เล่นทั้งหมดถูกพาไปยัง ลานทรายสีน้ำตาลแดง ล้อมด้วยเสาไม้ลวดลายชั่งน้ำตรงกลางมี "ตราชั่งขนาดยักษ์" สองฝั่งตั้งอยู่บนฐานศิลาสลัก

บนแท่น มีโคมไฟไทยโบราณส่องลงบน “กล่องไม้ปิดผนึก” ที่วางอยู่ด้านหน้ากล่องแต่ละใบมีชื่อของผู้เข้าแข่งขัน

ชื่อเกม: ลานชั่งวิญญาณ

กติกา: เกมนี้ไม่มีด่านให้วิ่ง ไม่มีกับดักให้หลบ… มีแต่ “ความลับ” ให้เปิดเผย

1. ผู้เข้าแข่งขันจะต้องนำ "ของส่วนตัว" ที่พกมา มาใส่ในกล่องไม้ตรงกลาง

2. จากนั้น ต้องตอบคำถามส่วนตัวจากระบบ 3 ข้อ

3. ถ้าคำตอบ "ขัดแย้งกับของที่ใส่ไว้" หรือ "ไม่ตรงกับข้อมูลที่ระบบรู้" ตราชั่งจะชี้ว่า “โกหก”

4. หากโกหกครบ 2 ข้อขึ้นไป... ผู้เล่นจะ "ถูกชั่ง"

และหากระบบตัดสินว่า “วิญญาณหนักเกินไป” จะถูกดึงลง "บ่อเวรกรรม" ใต้แท่น

หมายเหตุ: การโกหก "เพื่อปกป้องตัวเอง" ไม่ใช่ข้ออ้างที่ยอมรับได้ในเกมนี้

เสียงผู้เข้าแข่งขันเริ่มสั่น

“ของส่วนตัวเหรอ?”

“จะรู้ได้ยังไงว่าเราพูดโกหก?”

“นี่มันเกมล้วงข้อมูลไม่ใช่เหรอ!?”

คนแรกที่ขึ้นแท่นคือ หมายเลข 036 ‘ไผ่’

ชายหนุ่มผอมแห้งอายุราว 19 ปี

เขาหยิบ “พวงกุญแจการ์ตูนเด็ก” ใส่ลงในกล่องไม้

ระบบถามทันที

1. คุณเคยฆ่าใครมาก่อนหรือไม่?

“ไม่เคยครับ!”

ตรวจสอบแล้ว: โกหก (พบประวัติลักลอบวางเพลิงบ้านเจ้าหนี้)

2. สิ่งที่คุณรักที่สุดคืออะไร?

“ครอบครัวครับ!”

ตรวจสอบแล้ว: เป็นจริง

3. ถ้าเหลือข้าวคำสุดท้าย คุณจะกินเอง หรือให้คนอื่น?

“ให้คนอื่นครับ!”

ตรวจสอบแล้ว: โกหก (เคยทิ้งเพื่อนระหว่างหลบหนีเพื่อขโมยเสบียง)

สรุป: วิญญาณหนักเกินตาชั่งกำหนดดึงลงบ่อเวรกรรมโดยอัตโนมัติ

เสียง “ครืด...” ของแท่นเปิดดังขึ้น

ร่างไผ่ตกลงไปในเงาดำสนิท

เสียงกรีดร้องจางหายไปในไม่กี่วินาที

ผู้เล่นแต่ละคนขึ้นทีละคน

บางคนรอดเพราะ "พูดตรง ๆ" แม้จะน่าอับอาย

บางคนตกเพราะ “โกหกด้วยเจตนาดี” ก็ไม่รอด

หมายเลข 114 พริม ขึ้นแท่นเป็นคนที่ 29

เธอวาง “เข็มกลัดรูปช่อดอกจำปี” ลงในกล่อง

1. คุณเคยทำงานให้กับคนในระบบนี้หรือไม่?

“เคยค่ะ”

ตรวจสอบแล้ว: จริง (พริมเคยเป็นนักวิเคราะห์จิตวิทยาในทีมออกแบบเกม)

2. คุณเคยหลอกใครให้ตาย เพื่อความอยู่รอดของตัวเองไหม?

“...เคยค่ะ”

ตรวจสอบแล้ว: จริง

3. ถ้าเกมนี้มีคนชนะได้แค่คนเดียว คุณจะฆ่า ‘เตชินท์’ ไหม?”

เธอเงียบ…

นานหลายวินาที

“...ถ้าจำเป็น ฉันจะฆ่าเขาค่ะ”

ตรวจสอบแล้ว: จริง

ระบบระบุ: วิญญาณหนักปานกลาง แต่ยอมรับ ‘บาป’ ได้ตรง

ผ่านการชั่งน้ำหนัก

หมายเลข 027 เตชินท์ ถูกเรียกขึ้นเป็นคนที่ 33

เขาหยิบ "รูปพ่อแม่เก่าๆ" ใส่ลงในกล่องไม้

ภาพเก่า ยับ แต่สะอาด

1. คุณเคยขโมยของไหม?

“…เคยครับ”

ตรวจสอบแล้ว: จริง (เคยลักของจากร้านชำตอนเด็ก)

> 2. คุณเคยคิดจะฆ่าคนในเกมนี้ไหม?”

“...เคยครับ”

ตรวจสอบแล้ว: จริง (ตอนถือลูกแก้ว)

3. ถ้าคุณต้องเลือกระหว่างคนที่ไว้ใจ กับการรอดชีวิต... คุณจะเลือกอะไร?”

“...ผมไม่รู้ครับ”

ตรวจสอบแล้ว: เป็นความจริง (ไม่มีสัญญาณโกหก)

สรุป: ผ่านการชั่งน้ำหนัก

“คุณมีบาป... แต่คุณยอมรับมันได้”

เสียงระบบกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ

สุดท้ายมีผู้รอด 28 คน

เกมถัดไปจะมี “ระบบลงคะแนนคัดออก” จากผู้เล่นด้วยกันเอง

โดยไม่ใช้ระบบอัตโนมัติอีกต่อไป

ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป... เกมจะคัดคนออก

โดยการ "เลือกฆ่ากันเอง" ในทุกๆ 24 ชั่วโมง

เสียงลำโพงเงียบ

ผู้เล่นที่เหลือยืนแน่นิ่ง

พริมมองเตชินท์

เขาไม่พูด

เธอก็ไม่ยิ้ม

เกมที่แท้จริง... เพิ่งจะเริ่ม