รักต้องห้าม

intro ฉันกำลังดิ่งกับความรักที่สุดแสนจะอันตราย.. ความป่าเถื่อนที่แสนจะรุนแรงบดขยี้ให้ฉันหวาดหวั่นก่อนจะค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาภายในจิตใจจนฉันกลายเป็นคน 'เสพติดความรุนแรง' อย่างไม่รู้ตัว.. 'พี่ดีน..' 'มิลิน เธอกำลังชอบมัน' 'มะ ไม่..' 'ชู่.. ไม่ต้องพูด.. แค่ครางก็พอ' 1 ปีก่อนหน้า "มึงชอบนักใช่มั้ยที่เอาตัวเองมาให้กูกระทืบซ้ำ ๆ ?" พลั่ก!! เสียงกระแทกที่รุนแรงดังแผดเผ่าอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในซอยเล็ก ๆ ที่ไร้ผู้คน คนถูกซัดเข้าที่หน้าแค่นเสียงหัวเราะราวกับเป็นเรื่องน่าขบขัน ใบหน้าที่มีแต่ร่องรอยการถูกทำร้ายบิดยิ้มขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นไปปาดคราบเลือดตรงมุมปากออกไป "ก็ไม่ได้บอกว่าชอบ แต่กูแค่ต้องการที่ระบายเลยต้องมาหามึง" สภาพเละเทะที่ดูไม่ได้ไม่ได้ทำให้ใบหน้าหล่อเฉี่ยวดูแย่ลงเลย มิหนำซ้ำบาดแผลตรงใบหน้ายิ่งขับกล่อมให้ผู้ชายตรงหน้าดูหล่ออันตรายเกินกว่าที่ใครจะเข้าถึงได้เสียอีก "วอนนักนะมึง ครั้งที่แล้วส่งคนมาระรานในที่ของกูครั้งนี้ยังมีหน้ามาแย่งลูกค้ากูไปอีก อย่าอยู่เลยเหอะมึง!" การตะลุมบอนตรงหน้าเกิดขึ้นภายในระยะเวลาอันสั้น 'ดีน' หลบหลีกหมัดใหญ่ที่พุ่งตรงมายังใบหน้า เขาเอี้ยวตัวหักหลบแล้วหยิบเก้าอี้ขึ้นไปฟาดใส่ผู้ชายตรงหน้าจนอีกฝ่ายล้มคว่ำลงไปกับพื้นถนน "มึงไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอวะ?" ดีนลากลิ้นเลียคราบเลือดแห้งกรังที่ติดอยู่ตรงมุมปาก "ใครดีใครได้ ต่อให้มึงจะเป็นเจ้าของแต่ถ้ากูแย่งมาได้นั้นก็เท่ากับว่ากูคือผู้ชนะ" พูดเพียงเท่านั้นเจ้าของสายตาเย็นชาก็เดินออกมาเพื่อหวังจะละทิ้งความสนใจตรงหน้า แต่ทว่า คงเพราะประมาทเลยทำให้ถูกอีกฝ่ายลุกขึ้นมาใช้ขวดไวน์ตีหัวจนเลือดอาบใบหน้า "อย่าคิดว่ากูจะยอมมึง!" เพล้งง!! และตามมาด้วยขวดน้ำอีกอันที่ถูกทุ่มลงมากลางหัวของดีนจนดีนชะงักและนิ่งค้างอยู่กับที่.. ไม่ใช่เพราะเจ็บหรือช็อก แต่ที่นิ่งเพราะด้านมืดที่อยู่ในตัวกำลังจะปะทุออกมา เป็นด้านมืดที่สุดแสนจะอันตรายกว่าที่ใครจะรับมือได้ มือหนาคว้าท่อนเหล็กท่อนใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างจากตัวมากำเอาไว้เต็มสองมือ ครั้นพอหันมามองหน้าศัตรูแววตาคู่ดุก็แผ่รังสีความอำมหิตเอาไว้เต็มสองตาจนคนถูกจ้องเริ่มถอยหลังหนีด้วยความผงะ ในจังหวะที่ท่อนเหล็กกำลังถูกยกขึ้นสูงเสียงไซเรนที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่งก็ดังขึ้น เสียงที่ดังเป็นจังหวะหยุดทุกการเคลื่อนไหวของดีน เขากำท่อนเหล็กนั้นเอาไว้แน่นในขณะที่ศัตรูวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง "เก่งแต่ปาก" เสียงแหบเปล่งออกมาอย่างไม่เต็มเสียงมากนักก่อนจะถอยแผ่นหลังถอยไปพิงกับผนังแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาเตรียมจะสูบ แต่ทว่า.. เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเรียกสายตาให้ดีนเคลื่อนขึ้นไปมองการมาของใครสักคนที่กำลังเดินตรงมาหาเขาอย่างไม่ลังเล "คุณเป็นอะไรมากมั้ยคะ? อะ เอ่อ.. คือฉันบังเอิญผ่านมาเลยเห็นคุณถูกทำร้ายอยู่ เสียงไซเรนเมื่อกี้ฉันเป็นคนเปิดเองแหละค่ะ คุณเจ็บมากมั้ย" การปรากฏตัวของผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ทำให้ดีนแสดงความตื่นตัวผ่านแววตาออกมา เขายังคงนิ่งสงบและราบเรียบราวกับท้องฟ้าที่มืดมิด ผู้หญิงตรงหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นร่องรอยบาดแผลที่ไม่ว่าจะมองไปตรงไหนของใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ "เลือดคุณออกเยอะมากไปหาหมอนะคะเดี๋ยวฉันพาไป แต่ตอนนี้ซับเลือดก่อนดีกว่านะคะ" เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี การที่เห็นเขานิ่งสงบกลับตีความไปว่าเขาเจ็บจนพูดไม่ออก ดวงตากลมโตกวาดมองคราบเลือดที่ยังคงอาบอยู่ตรงบริเวณหน้าผาก เธอทำหน้าเจ็บปวดแล้วหยิบทิชชูออกมาจากกระเป๋าที่ตัวเองสะพายอยู่ "ไม่ต้องมายุ่ง ถอยไป" ถ้อยคำเย็นชาเปล่งออกมาพร้อมกับการผลักดันมือเล็ก ๆ ที่กำลังเอื้อมขึ้นมาเช็ดรอยเลือดที่เลอะอยู่ตรงหน้าผาก "อย่าพึ่งดุเลยนะคะ เลือดออกเยอะขนาดนี้คุณเป็นอันตรายได้นะ" เธอฉีกยิ้มกว้างราวกับแสงสว่างยามเช้าที่ส่องแสงเพื่อเป็นการบ่งบอกถึงจุดเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ 'มิลิน' เอื้อมมือขึ้นไปเช็ดรอยเลือดออกไปด้วยความจริงจัง เธอค่อย ๆ เช็ดอย่างช้า ๆ และเบามือในขณะที่ 'ดีน' ลอบมองด้วยสายตาที่แผ่กระจายไปด้วยไออุ่นของความดุดัน เธอไม่รู้ว่าเขาคือใครแต่แค่บังเอิญผ่านมาและเห็นคนถูกทำร้ายเลยทิ้งไม่ลง อันที่จริงการ 'ยุ่ง' เรื่องของคนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำแต่ทว่าเธอกลับเดินผ่านไปโดยที่ปล่อยให้ใครสักคนโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาไม่ได้ การถูกทำร้ายคือเรื่องใหญ่ที่ต่อให้จะดูเหมือนเป็นเรื่องเล่น ๆ แต่ทว่ากลับสร้างบาดแผลให้คนถูกกระทำได้ และเธอจะไม่มีวันปล่อยผ่านไปเด็ดขาด "ไปหาหมอมั้ย? ฉันพาไปได้นะ" มิลินผลิยิ้มหวานจนตาหยี เธอจ้องมองอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบแต่กลับถูกดันให้ถอยห่างแล้วดีนก็เดินตัดหน้ามิลินไป "อย่ามายุ่ง ฉันไม่ใช่คนที่เธอควรเข้ามายุ่งด้วย" ดีนเอ่ยขึ้นมา เขาไม่ได้หันมามองมิลินด้วยซ้ำ มิลินมุ่นคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าผู้ชายตรงหน้ามีความเย็นชาระดับล้านจนเธอเข้าไม่ถึงด้วยซ้ำ "ฉันแค่ทนเห็นคนเจ็บไม่ได้เท่านั้นเอง คนเจ็บควรได้รับกำลังใจค่ะต่อให้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี" ดีนเงียบ ไร้ซึ่งเสียงโต้ตอบกลับมา แม้เขาไม่ได้ก้าวเดินต่อไปแต่ทว่าก็ไม่ได้หันมามองหน้ากัน "ฉันไม่ต้องการ" ก่อนที่เสียงนั้นจะดังสะท้อนขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้คนพูดก็เดินจากไป หลงเหลือไว้เพียงความว่างเปล่าที่ทำเอามิลินยู่ปากขึ้นอย่างงอแง "เย็นชาจัง" เธอพึมพำแต่ก็ไม่ได้คิดมาก ตามประสาของคนที่มีจิตใจดีและมองโลกในแง่บวกเธอจึงมองว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่อยากให้เธอต้องลำบากเพราะตัวเองเลยมีท่าทีดุดันใส่กัน Talk เป็นการเปิดตัวที่คาแรคเตอร์ชัดมาก ฝากติดตามกันด้วยน้า ❤️🔥❤️🔥